Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του PC gaming. Γιατί, μαζί με τα PC αλλάζει και το gaming…
Το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον του PC gaming. Γιατί, μαζί με τα PC αλλάζει και το gaming…
Αν μπορούσαμε με κάποιο τρόπο να χωρίζαμε τη γενικότερη έννοια του gaming σε δύο ελάσσονες, αυτές θα ήταν το console και το PC gaming. Το θέμα μας λοιπόν είναι το δεύτερο, το PC gaming που αποτελεί –κατά το γράφοντα- την πιο ενδιαφέρουσα, την πιο σύνθετη αλλά παράλληλα και την πιο αδικημένη πτυχή του gaming. Σίγουρα όταν φοιτητές του MIT και του Cambridge τις δεκαετίες του ’50 και του ’60 ανέπτυσσαν το πρώτο παιχνίδι για υπολογιστή, δεν υπήρχε περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να φαντάζονταν την εξέλιξη που θα είχε το «άθλημα» τον επόμενο μισό περίπου αιώνα. Το PC gaming μπορεί τα τελευταία χρόνια να έχει επωμισθεί το ρόλο του «πτωχού συγγενή» ευρισκόμενο πάντα ένα «κλικ» πίσω από το console, έχει να επιδείξει όμως μια πλούσια και μακρά ιστορία που μπορεί να αποτελέσει οδηγό για το μέλλον, το οποίο με την άνθιση των κονσόλων και τη στροφή πολλών εταιρειών του χώρου προς αυτές, φαντάζει δυσοίωνο.
Η αρχή
Όπως προείπαμε, η αρχή έγινε το 1952 όταν ο Alexander Douglas δημιούργησε ένα παιχνίδι τρίλιζας, ονόματι OXO για ESDAC, στα πλαίσια του διδακτορικού του πάνω στην αλληλεπίδραση ανθρώπου-υπολογιστή. Το OXO ήταν το πρώτο παιχνίδι για υπολογιστές με γραφικά μέχρι το 1961, όταν οι Martin Graetz, Alan Kotok και Stephen Russell, φοιτητές οι δύο πρώτοι και εργαζόμενος ο τελευταίος στο MIT των ΗΠΑ, δημιούργησαν το Spacewar! σε έναν PDP-1 που χρησιμοποιούταν για υπολογισμούς και την εξαγωγή στατιστικών στοιχείων. Το Spacewar! ήταν ένα παιχνίδι για δύο παίκτες και περιελάμβανε δύο διαστημόπλοια που προσπαθούσαν να εξολοθρεύσουν το ένα το άλλο χωρίς παράλληλα να συγκρουστούν με το ουράνιο σώμα στου οποίου το πεδίο βαρύτητας βρίσκονταν. Απλοϊκά στη σύλληψη, ακόμα πιο «λάιτ» στην υλοποίηση, έστω κι έτσι όμως, το OXO και το Spacewar! ήταν τα πρώτα παιχνίδια στην ιστορία του PC gaming.
Τη δεκαετία του ’70 στο προσκήνιο βρέθηκαν αρκετές ομάδες από χομπίστες που δοκίμασαν την τύχη τους στη δημιουργία παιχνιδιών για υπολογιστές τα οποία ήταν στην πλειοψηφία τους text-adventures. Ουσιαστική πρόοδος σημειώθηκε τη δεκαετία του ’80, περίοδος κατά την οποία αφ’ ενός οι υπολογιστές είχαν πλέον την απαιτούμενη δύναμη να τρέξουν πιο απαιτητικά παιχνίδια και αφ’ ετέρου οι ίδιοι οι gamers είχαν αρχίσει να ζητούν γραφικά. Ως εκ τούτου είχαμε τους πρώτους τίτλους που συνδύαζαν γραφικές απεικονίσεις με text commands όπως τα Pool of Radiance και The Bard’s Tale. Η δύναμη των υπολογιστών την εν λόγω χρονική περίοδο ήταν τέτοια, που ώθησε την console industry της Βορείου Αμερικής σε οικονομικό κραχ, αφού δε μπορούσε σε καμία περίπτωση να συναγωνιστεί την αντίστοιχη των computers!
Η διαρκής εξέλιξη της τεχνολογίας, η κυριαρχία της IBM και οι εκπληκτικές πωλήσεις των Amiga συνετέλεσαν στην τεράστια πρόοδο που σημειώθηκε στα 80’s. Οι τίτλοι που κυκλοφόρησαν τότε αποτελούσαν μια πρόγευση του τι θα επακολουθούσε τα επόμενα χρόνια, αφού παιχνίδια σαν τα King’s Quest έμοιαζαν «διαστημικά» στα μάτια των gamers. Τότε παρατηρήθηκε και ο διαχωρισμός των παιχνιδιών σε κατηγορίες ανάλογα τη θεματολογία και των απαιτήσεών τους από τον παίκτη με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν τα γνωστά μας genres ή τουλάχιστον τα βασικά εξ αυτών. Τη δεκαετία του ’90 έγινε το μεγάλο μπαμ! Παρότι Sega και Nintendo που κονταροχτυπιούνταν στις κονσόλες δεν έδειχναν να ενοχλούνται, οι υπολογιστές με τους 486 και τα ανανεωμένα Windows (βλ. 3.1 και 95) στην πρώτη γραμμή είχαν άνετα το πάνω χέρι όσον αφορά τα τεχνικά χαρακτηριστικά, τις λειτουργίες και τις δυνατότητες.
Wolfenstein 3D, Ultima Underworld και Doom ήταν ελάχιστοι από τους τίτλους που έγειραν στις αρχές τις δεκαετίας τουλάχιστον την πλάστιγγα υπέρ των υπολογιστών. Στο δεύτερο μισό των 90’s τα 3D γραφικά είχαν πλέον εδραιωθεί και οι υπολογιστές έμοιαζαν να έχουν ξεφύγει…
Ρελάνς!
Οι κονσόλες όμως δεν είχαν πει την τελευταία τους λέξη. Καταγράφοντας αλματώδη εξέλιξη τα τελευταία δέκα χρόνια, η gaming κοινότητα αντιμετώπισε με έκπληξη το PlayStation, ενθουσιάστηκε με το Nintendo64, διασκέδασε με το Saturn και το Dreamcast, θαμπώθηκε από το PlayStation 2, μαγεύτηκε από το Xbox, ψυχαγωγήθηκε με το Wii, εθίστηκε στο Xbox360 και έμεινε άφωνη μπροστά στις δυνατότητες του PlayStation 3, για να μη μιλήσουμε για τις handheld κονσόλες, όπως τις διάφορες εκδόσεις του GameBoy, το PSP και το DS. Με αυτά και με εκείνα διαμορφώθηκε το ισχύον status quo που θέλει τις κονσόλες να αντιπροσωπεύουν πολύ καλύτερα τη διασκέδαση μέσω των videogames συγκριτικά με τους υπολογιστές. Η εικόνα ενός «συστήματος ψυχαγωγίας» συνδεδεμένο στην τηλεόραση με τους παίκτες να κάθονται αναπαυτικά στους καναπέδες ήταν ανέκαθεν πιο ελκυστική από το «μυστηριώδες και άκομψο γκριζουλί κουτί» του υπολογιστή και με τα χρόνια καλλιεργήθηκε η ιδέα πως τα PC προσφέρονταν για πιο «εγκεφαλικό» παιχνίδι όταν οι κονσόλες προσέφεραν περισσότερη δράση. Εδώ που τα λέμε όχι κι άδικα και αυτό φαίνεται ακόμα και από τον τρόπο εγκατάστασης ενός videogame σε υπολογιστή και κονσόλα: στον μεν πρώτο απαιτείται ολόκληρη διαδικασία, στη δε δεύτερη το μόνο που χρειάζεται είναι να μπει απλά το cartridge/CD/DVD/Βlu-ray στο drive.
Mε αυτή τη λογική έγινε και ένας άτυπος διαχωρισμός των αποκλειστικών τίτλων των υπολογιστών και των κονσόλων με τους πρώτους να παίρνουν τα παιχνίδια που απαιτούν περισσότερη συγκέντρωση και αφοσίωση από τον παίκτη όπως για παράδειγμα τα adventures, τα strategies και τα RPG, τη στιγμή που οι κονσόλες εστίασαν στα action, τα racing και τα simulation games. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις αφού η κάθε πλευρά προσπαθεί να ενσωματώσει στο ρεπερτόριό της τα δυνατά σημεία της άλλης με τα PC να προσπαθούν να προσελκύσουν «κονσολάδες» και τις κονσόλες «PCάδες». Στην προαναφερθείσα «διαλογή», πέραν των άλλων, ρόλο έπαιξαν και οι απαιτήσεις των ίδιων των παιχνιδιών. Τα είδη στα οποία κυριαρχούσαν ή κυριαρχούν οι κονσόλες έχουν παραδοσιακά μεγαλύτερες hardware απαιτήσεις από τα υπόλοιπα, απαιτήσεις τις οποίες ενδεχομένως η πλειοψηφία των υπολογιστών των casual PC gamers να μην είναι σε θέση να καλύψει.
{PAGE_BREAK}
Το Προφίλ
Σκιαγραφώντας το προφίλ ή αν προτιμάτε την έννοια του PC gaming, αναπόφευκτα θα χρειαστεί να προχωρήσουμε σε συγκρίσεις με το console gaming. Ποια είναι τα στοιχεία αυτά όμως που διαφοροποιούν το ένα από το άλλο gaming style; Η απάντηση μας έρχεται μέσα από τη δεκαετία του ’90 όταν και το PC gaming αποστασιοποιήθηκε πλήρως και σε κάθε τομέα από το console. Ξεκινώντας από τη δεκαετία του 90 το PC gaming καθιερώθηκε στις συνειδήσεις των νεαρών gamers ως η πιο σύνθετη, η πιο «l33t» αν προτιμάτε μορφή gaming. Αργά ή γρήγορα, η συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών που κυκλοφορούσαν σε κονσόλες έβγαινε και για υπολογιστές ενώ στην περίπτωση που δε συνέβαινε κάτι τέτοιο, πολλοί έβρισκαν λύση χάρη στους emulators που κυκλοφορούσαν. Παιχνίδια όμως που κυκλοφορούσαν «αποκλειστικά» (τυπικά ή θεωρητικά) για υπολογιστές ήταν δύσκολο να τα δούμε σε κονσόλες.
Το βασικό εμπόδιο όσον αφορά αυτή την προοπτική ήταν ο χαρακτήρας και η φιλοσοφία των παιχνιδιών αυτών, καθώς θα ακουγόταν λίγο οξύμωρο να ασχοληθεί ο κάτοχος ενός, λόγου χάρη, PlayStation με παιχνίδια όπως το Myst ή το Civilization. Αφ’ ενός βλέπετε, το όλο concept του παιχνιδιού δεν δένει με αυτό της κονσόλας, αφ’ ετέρου προκύπτει και λειτουργικό πρόβλημα όσον αφορά το χειρισμό του πρώτου. Μην σας φαίνεται καθόλου παράξενο, γιατί ο PC gamer έχει στη διάθεσή του (θεωρητικά) πάνω από 100 πλήκτρα συν ένα mouse τη στιγμή που ο console gamer θα πρέπει να αρκεστεί στα όσα μπορεί να του προσφέρει το χειριστήριο της κονσόλας του.
Το PC gaming επιβίωσε κατ’ αυτόν τον τρόπο για αρκετά χρόνια και κατάφερε να στηρίξει εξ’ ολοκλήρου ολόκληρα genres όπως τα strategies, τα πραγματικά RPG και πολύ περισσότερο τα adventures. Ειδικά για την περίπτωση των τελευταίων πρέπει να γίνει ειδική μνεία αφού επί χρυσής εποχής των Lucas Arts και Sierra το genre έζησε μεγάλες στιγμές. Καθώς τα adventures ήταν παιχνίδια που ανέκαθεν βασίζονταν περισσότερο (και κυρίως) στο σενάριο και τους γρίφους και λιγότερο στα γραφικά, πολλά μικρά και ανεξάρτητα studios, κυρίως από την Ευρώπη, προσέφεραν τίτλους-διαμάντια στους φίλους του είδους, με το Internet να παίζει σημαντικό ρόλο χάρη στην ταχύτητα με την οποία διαδίδονταν τα νέα –και τα παιχνίδια, ομιλώντας πάντα για τίτλους δωρεάν διάθεσης. Ένας ακόμη τομέας που το PC gaming υπερτερούσε και ακόμα υπερτερεί του «ξαδέλφου» του και δεν είναι άλλο από το multiplayer online gaming. Action, action-strategy, real time strategy, simulation, RPG και τόσα ακόμα παιχνίδια προσφέρουν δυνατότητα για multiplayer gaming μέσω δικτύου ή internet.
Τη στιγμή που μόλις τα τελευταία χρόνια οι κονσόλες υλοποιούν την έννοια της σύνδεσης σε δίκτυο, τα PC προσέφεραν πολύ περισσότερο καιρό πριν τη λειτουργία αυτή με τους παίκτες να μπορούν να παίξουν μαζί μέσω τοπικού δικτύου ή Ιnternet. Καλά κι όμορφα όλα τα παραπάνω, έμοιαζαν να δίνουν ένα γενναίο προβάδισμα στο PC gaming, επιτρέποντάς του να διαθέτει το δικό του πλήρως διαμορφωμένο χαρακτήρα και να κοιτάζει αφ’ υψηλού τις κονσόλες, μέχρι που στο παιχνίδι μπήκε η έννοια του…
…Lifestyle
Θα έχει πέσει το μάτι σας σε κάποια παλιά, αμερικάνικη ταινία με teenagers. Ε, σίγουρα θα υπάρχει έστω κι ένας που να ασχολείται με υπολογιστές και videogames και μάλιστα κάνοντας μπαμ από μακριά: δύο … «πατομπούκαλα» για γυαλιά, ρούχα σε ότι πιο off-fashion γίνεται, χρώμα δέρματος εφάμιλλο του εκρού του νεκρού και άλλα τέτοια ωραία, ο γνωστός σε όλους μας geek, nerd, σπασίκλας, πείτε το όπως θέλετε. Αυτά έβλεπαν και οι εταιρείες που ασχολούνταν με το gaming γενικότερα και αποφάσισαν να κάνουν στροφή 180ο προσπαθώντας να προσελκύσουν νέο, πιο casual κοινό, εντάσσοντας συστηματικά με αργούς αλλά σταθερούς ρυθμούς το gaming στο γενικότερο σύγχρονο lifestyle. Αποτέλεσμα αυτού, προκειμένου δηλαδή το όλο «άθλημα» να γίνει πιο προσιτό στους μη έχοντες τη σχετική πείρα, ήταν να αλλάξουν πολλά στο gaming, από τις κονσόλες, τα αξεσουάρ τους και τη διαδικασία που απαιτείται για το «τρέξιμο» ενός παιχνιδιού, μέχρι τα ίδια τα παιχνίδια.
Οι κονσόλες κατάφεραν να ανταποκριθούν στις νέες απαιτήσεις -και πώς να μην το κάνουν άλλωστε όταν η νέα φιλοσοφία περιστρέφεται γύρω από αυτές- αφού λίγο-πολύ διέθεταν και αυτή την «αβάσταχτη ελαφρότητα» στο είναι τους και τα παιχνίδια τους υιοθετούσαν έναν action/arcade χαρακτήρα που συμβάδιζε με το όλο trend. Ο χαμένος της όλης ιστορίας ήταν το PC gaming, το οποίο έδειξε να μη μπορεί να παρακολουθήσει από κοντά το άνοιγμα των κονσόλων και εγκλωβισμένο στο απρόσωπο tower έδειχνε να μένει πίσω. Οι εταιρείες, βλέποντας ότι η αγορά της κονσόλας είναι απείρως πιο υποσχόμενη από εκείνη των PC, στράφηκαν προς αυτή, υποστηρίζοντας το PC gaming μεν, σε δεύτερη φάση δε.
Κάπως έτσι φτάνουμε στη σημερινή εποχή, η οποία θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί μεταβατική όσον αφορά το PC gaming. Η ισχύς και η δύναμη των υπολογιστών έχουν ξεφύγει από κάθε όριο με τα PC πλέον να φαντάζουν ικανά να αποδώσουν και την παραμικρή λεπτομέρεια σε οποιοδήποτε παιχνίδι. Το σημείο εστίασης όμως των εταιρειών είναι το πώς θα γίνει το προϊόν τους (δηλαδή το PC) φιλικότερο και ελκυστικότερο προς το χρήστη. Αν αυτό είναι αδύνατο όσον αφορά το hardware, στο software γίνονται βήματα προόδου με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα τα Vista και τις λειτουργίες που ενσωματώνουν. Γενικότερα τα PC και το PC gaming, τείνουν προς τις κονσόλες και το console gaming αντίστοιχα, προσπαθώντας να υιοθετήσουν όλα τα lifestyle στοιχεία των δεύτερων, στοιχεία που έχουν φέρει τις κονσόλες στην κορυφή των προτιμήσεων και των συνειδήσεων των gamers.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα ίδια τα παιχνίδια, με τα PC να προσπαθούν να επιτύχουν ίση μεταχείριση με τις κονσόλες. Κι αν οι τρίμηνες και εξάμηνες καθυστερήσεις στη μεταφορά ενός τίτλου από κονσόλα σε υπολογιστή έχουν αρχίσει και εξαλείφονται, στο προσκήνιο βγαίνουν άλλα προβλήματα, όπως για παράδειγμα το «σε ποια έκδοση αποδίδει καλύτερα ο Χ τίτλος». Η κατάσταση γίνεται ακόμα δυσκολότερη αν συνυπολογίσει κανείς το γεγονός ότι και οι κονσόλες κάνουν ακριβώς το ίδιο με τα PC: έχοντας πλέον σαφώς περισσότερες δυνατότητες προσπαθούν να ενσωματώσουν λειτουργίες, υπηρεσίες και παιχνίδια που πριν λίγα χρόνια ήταν αποκλειστικά προνόμια των υπολογιστών.
Τι μέλλει γενέσθαι…
Αν υπάρχει κάτι που δε θα πρέπει να προεξοφλούμε όταν μιλάμε για τεχνολογία, είναι το μέλλον και το ίδιο ισχύει και για το gaming. Ουκ ολίγες φορές στο παρελθόν τα PC games βρέθηκαν σε ιδιαίτερα δεινή κατάσταση και αναγκάστηκαν να βλέπουν τα αντίστοιχα για κονσόλες με κιάλια. Βρισκόμαστε σε μια εποχή που γίνονται προσπάθειες προκειμένου το PC gaming να ανακτήσει το χαμένο έδαφος και να αντικρίσει κατάματα το Console gaming. Οι υπολογιστές δείχνουν να έχουν πάρει τον δρόμο του lifestyle και με οδηγό την επανάσταση του Commodore 64, στο μακρινό 1981, να προσπαθούν να εκθρονίσουν τις κονσόλες. Θέλοντας και μη το παρόν και το μέλλον του PC gaming είναι αλληλένδετο πλέον με αυτό του console gaming. Οι δύο αγορές θυμίζουν συγκοινωνούντα δοχεία που βασίζονται στους δικούς τους νόμους κι όχι εκείνους της φυσικής.
Το θετικό στην όλη υπόθεση, είναι ότι με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έμμεσα ή άμεσα, πολλές μεγάλες εταιρείες της βιομηχανίας έχουν δηλώσει σε ανύποπτο χρόνο ότι ενδιαφέρονται πρωτίστως για το PC gaming ή, στη χειρότερη, ότι το θεωρούν ισότιμο με το console gaming. Όταν αυτές οι εταιρίες είναι του βεληνεκούς, ας πούμε, της Blizzard και μάλιστα δε μένουν απλά στα λόγια αλλά φροντίζουν να τα συνοδεύουν και με πράξεις, τότε δε μπορεί παρά να υπάρχει μέλλον. Αυτό που μένει είναι να κάνουμε λίγη υπομονή και να δούμε τι μας επιφυλάσσει αυτό.
Πέτρος Κηπουρόπουλος
{nomultithumb}