Μία καλή χρονιά για τα τρισδιάστατα platformers.
Φέτος οι indie ομάδες ανάπτυξης βάλθηκαν να επαναφέρουν το είδος των τρισδιάστατων platformers, στα πρότυπα των Mario 64 και Banjo-Kazooie. Βέβαια, πριν μερικές βδομάδες έγινε και η μεγάλη επιστροφή του ηγέτη του είδους, μέσα από το Super Mario Odyssey, αλλά η indie σκηνή δεν παύει να συνεισφέρει με το δικό της τρόπο σε ένα αραιοκατοικημένο είδος. Αποτελεί, μάλιστα, ένα είδος το οποίο δείχνει να έχει ιδιαίτερη ζήτηση καθώς το μεν Yooka-Laylee είχε καταφέρει να υπερδεκαπλασιάσει τον αρχικό στόχο των £175.000 στο Kickstarter, ενώ το A Hat in Time είχε μεν τον πιο ταπεινό στόχο των $30.000, όμως και αυτό κατάφερε να τον δεκαπλασιάσει, πίσω στο μακρινό 2013.
Η μακρόχρονη ανάπτυξη του Α Hat in Time τελικά απέδωσε καρπούς (σίγουρα βοήθησε και η -ανέλπιστη- Kickstarter επιτυχία του στη διόγκωση του εγχειρήματος). Το πόνημα της Gears for Breakfast έχει τα θεματάκια του, αλλά δεν παύει να αποτελεί ένα παιχνίδι που εκπέμπει το πάθος και την όρεξη της ομάδας ανάπτυξης. Σε αντίθεση με το Yooka-Laylee, που προσπαθούσε μάλλον σε υπερβολικό βαθμό να αποτελέσει πνευματικό διάδοχο του Banjo-Kazooie, το Α Hat in Time έχει τη δική του, ξεχωριστή προσωπικότητα, παρόλο που αντλεί σαφέστατα έμπνευση από τους καλύτερους του είδους.
Όπως συνηθίζεται στα τρισδιάστατα και “ζωηρά” platformers, το σενάριο έρχεται να ντύσει ανάλαφρα την περιπέτειά μας, δημιουργώντας παράλληλα ένα συμπαθές avatar για την περιπέτεια. Εδώ θα πάρουμε τον έλεγχο ενός μικρού κοριτσιού, με πάθος για κάθε λογής καπέλα, που στην εισαγωγή ταξιδεύει αμέριμνο προς τον πλανήτη του με το διαστημόπλοιό του (ας προσθέσουμε και το “παιδικό” στο “ανάλαφρο” σενάριο). Το ταξίδι, όμως, θα έρθει σε μία αναπάντεχη διακοπή όταν θα περάσει πάνω από τον πλανήτη της Μαφίας, όπου και θα αρνηθεί να πληρώσει διόδια στη… Μαφία, μία απόφαση που θα οδηγήσει στο χάσιμο όλων των καύσιμων του διαστημοπλοίου.
Βέβαια, μη νομίζετε ότι με τον όρο “καύσιμα” εννοούμαι κηροζίνη, πετρέλαιο, κάρβουνο ή άλλες συμβατικές πηγές ενέργειας. Το διαστημόπλοιο στη συγκεκριμένη περίπτωση ταξιδεύει χάρη σε (μαγικές;) κλεψύδρες, σαράντα στον αριθμό, που όπως καταλαβαίνετε αποτελούν και το βασικό collectible για το ξεκλείδωμα νέων επιπέδων αλλά και την 100% ολοκλήρωση. Το σενάριο σφύζει από χιούμορ, που κινείται φυσικά σε παιδικά επίπεδα, αλλά δεν παύει να είναι αρκετά έξυπνο μέσα στην αφέλειά του. Οι διάφοροι ιδιόμορφοι χαρακτήρες που θα συναντήσει η μικρή πρωταγωνίστρια, όπως ο βασικός villain στο πρόσωπο της Mustache Girl (ναι, είναι κοριτσάκι με μουστάκι αλλά… γιατί όχι με τον χαριτωμένο τρόπο που το παρουσιάζει το παιχνίδι) έχουν πλήρεις ομιλίες, με ηθοποιούς που κάνουν ικανοποιητική δουλειά.
Η ποικιλία σε κόσμους, τέσσερις συνολικά, μπορεί να φαίνεται περιορισμένη εκ πρώτης όψεως όμως έχει δοθεί η δέουσα προσοχή ώστε όλοι τους να διαφοροποιούνται σημαντικά μεταξύ τους. Η περιπέτεια ξεκινάει σχετικά συντηρητικά στην Mafia Town, ένα αρχετυπικό, ανοιχτό περιβάλλον τρισδιάστατου παιχνιδιού, που μας επιτρέπει να περιφερθούμε προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, συλλέγοντας φανερά και κρυφά collectibles. Ωστόσο, οι υπόλοιποι κόσμοι ξεφεύγουν από τα τετριμμένα, κρύβοντας τις δικές τους εκπλήξεις με πρώτο και καλύτερο το Chapter of the Birds. Σε αυτό το κεφάλαιο μία κουκουβάγια και ένας πιγκουίνος έχουν τα δικά τους στούντιο παραγωγής ταινιών και μάχονται για το βραβείο κινηματογράφου.
Εμείς θα εισχωρούμε εναλλάξ στα επίπεδα/ γυρίσματά τους και, ανάλογα με τις επιδόσεις μας, θα βοηθήσουμε τον τελικό νικητή. Ειδικότερα τα επίπεδα που αφορούν στην κουκουβάγια, εμπνευσμένα από το Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές, είναι εξαιρετικά ευχάριστα και καλοσχεδιασμένα. Οι υπόλοιποι δύο κόσμοι έχουν τη δική τους προσωπικότητα, αλλάζοντας σημαντικά το σκηνικό μέσω του στοιχειωμένου δάσους αλλά και των ορεινών αναβάσεων, σε ένα σκηνικό απευθείας εμπνευσμένο από τους βουδιστικούς ναούς των Ιμαλαίων.
Ενδιαφέρουσα είναι και η ουσιαστική διαφορά που περιέχουν σε πρακτικό σχεδιασμό οι διαφορετικοί κόσμοι. Στις ορεινές περιοχές του τελευταίου κόσμου η δράση επικεντρώνεται σε απαιτητικά άλματα, έχοντας το χαοτικό κενό κάτω από τα πόδια μας ως τον σημαντικότερο εχθρό, στα γυρίσματα που αναφέραμε παραπάνω το απλοϊκό stealth δίνει τη δική του πινελιά στα platforming σημεία, ενώ το στοιχειωμένο δάσος κρύβει τις δικές του εκπλήξεις με τους περιβαλλοντικούς γρίφους. Μπορεί να μην μεταμορφώνουν εντελώς το παιχνίδι, αλλά οι εισαγωγές νέων ιδεών δεν παύουν να φέρνουν συνεχώς νέα και καλοδεχούμενα δεδομένα που συμβαδίζουν αρμονικά με την εκάστοτε θεματική.
Στα αμιγώς gameplay μονοπάτια η μικρή μας ηρωίδα διαθέτει ορισμένα τρικ που της επιτρέπουν να ανακαλύπτει μυστικά αλλά και να περιηγείται με μεγαλύτερη ευκολία στα περιβάλλοντα. Σύμμαχος στο διπλό άλμα βρίσκεται η ικανότητα της εμπρόσθιας βουτιάς, μία κίνηση που μας επιτρέπει να δώσουμε παραπάνω ώθηση ώστε να φτάσουμε σε μία απομακρυσμένη πλατφόρμα και απαιτεί την κατάλληλη δεξιοτεχνία στη χρήση της. Οι υπόλοιπες ικανότητες εξαρτώνται από το καπέλο που φοράει το κοριτσάκι (κάτι που επιλέγουμε κατά βούληση), επιτρέποντάς της να πετάει βόμβες, ικανές να αποκαλύψουν κρυφές τοποθεσίες, να πραγματοποιεί υψηλότερα άλματα σε συγκεκριμένες πλατφόρμες, να τρέχει γρηγορότερα (με σκουτεράκι έπειτα από αναβάθμιση) αλλά και να εμφανίζει αόρατες πλατφόρμες. Η συμμαζεμένη ποικιλία των ειδικών ικανοτήτων διατηρεί την απλότητα του gameplay παρέχοντας παράλληλα τα κατάλληλα εργαλεία για τη σχετική εμβάθυνση του platforming.
Δεν είναι όλα όμως ρόδινα, καθώς το νευραλγικό σημείο των αλμάτων υστερεί, σε σημείο που να ανεβάζει τον βαθμό δυσκολίας ορισμένες φορές με άδικο τρόπο. Αν και στα περισσότερα σημεία ο χειρισμός είναι αρκετά καλός τα προβλήματα εμφανίζονται στις περιπτώσεις (που δεν είναι και λίγες) που θα χρειαστεί να κάνουμε άλματα ακριβείας σε στενές πλατφόρμες ή επάνω σε σχοινιά όπου η γωνία της κάμερας -σε συνδυασμό με τις ελλιπείς οπτικές ενδείξεις (λόγου χάρη, σκιά κάτω από τον χαρακτήρα)- συχνά πυκνά δεν μας επιτρέπουν να αντιληφθούμε εγκαίρως το σημείο όπου θα προσγειωθούμε.
Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που πέσαμε στο κενό, ακόμα και σε σημεία που είχαμε όλο το χρόνο για να ζυγίσουμε το άλμα μας, πολύ απλά επειδή το παιχνίδι δεν έχει δουλευτεί όσο έπρεπε για ιδιαίτερα απαιτητικό platforming. Αυτό το πρόβλημα δεν φτάνει σε σημείο να ζημιώσει σημαντικά την εμπειρία, καθώς σε μεγάλο τμήμα του παιχνιδιού δεν απαιτούνται τόσο απαιτητικά άλματα, δεν παύει όμως να αποτελεί ένα ουσιαστικό μελανό σημείο. Για το απλοϊκότατο σύστημα μάχης δεν χρειάζεται να αναφέρουμε κάτι, καθώς η Gears for Breakfast έριξε όλο το βάρος στο platforming κομμάτι, ωστόσο αξίζει να σημειωθεί ότι οι μάχες με τα bosses είναι δουλεμένες και προσφέρουν το κατάλληλο κλείσιμο σε κάθε κεφάλαιο, όπως θα περίμενε κανείς από ένα platforming παιχνίδι που σέβεται τον εαυτό του.
Παρά το διόλου ευκαταφρόνητο θέμα των αλμάτων, το A Hat in Time δεν παύει να αποδίδει την εμφανέστατη όρεξη και το πάθος των δημιουργών για τη δημιουργία ενός τρισδιάστατου platformer, που αντλεί έμπνευση από τους καλύτερους του είδους, διατηρώντας παράλληλα το δικό του χαρακτήρα.
To review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιού.
