Ένα αριστούργημα μουσειακού επιπέδου;
Ακόμα και οι νεότεροι μέσα στον χώρο θα έχουν πληροφορηθεί για τη μεγάλη συζήτηση γύρω από το ερώτημα του «Αν τα βιντεοπαιχνίδια τέχνη». Οι συζητήσεις κρατάνε εδώ και δεκαετίες ολόκληρες και έχουν αποτελέσει σημείο τριβής ανάμεσα σε χιλιάδες καλλιτέχνες, κριτικούς και gamers. Ο βραβευμένος με Pulitzer κριτικός Roger Ebert πήρε ακραία θέση το 2005 σε μια μακροσκελή έρευνά του, καταδικάζοντας τα βιντεοπαιχνίδια ως μορφή δεξιοτεχνίας και καλλιτεχνικής διάθεσης, η οποία δεν μπορεί να ξεφύγει από το μέσο της και να σταθεί μπροστά στα πραγματικά έργα τέχνης.
Στηρίζοντας τα λόγια του πάνω σε ετυμολογικές παρατηρήσεις για την τέχνη από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Seneca και τον Cicero, εξοστράκισε τα βιντεοπαιχνίδια σε ένα τομέα που «ούτε καν έχουν φτάσει το επίπεδο τέχνης που ήταν οι παλαιολιθικές σπηλαιογραφίες». Πολλοί διαφώνησαν. Τελική απάντηση, όμως, είναι σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να υπάρξει για έναν και απλούστατο λόγο: Ο ορισμός του τι είναι τέχνη δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρος.
Είτε είναι πολύ περιοριστικός είτε είναι πολύ ανεκτικός, με αποτέλεσμα να εισέρχεται κανείς σε ένα μουσείο μοντέρνας τέχνης και να αδυνατεί να κατανοήσει αν όντως αξίζουν όλα όσα βλέπει μπροστά του. Έχει όμως πράγματι σημασία το αν ορισμένα άτομα θεωρούν τα παιχνίδια εφάμιλλα με ορνιθοσκαλίσματα στην άμμο; Ο καθένας έχει τη δυνατότητα να εξερευνήσει ελεύθερα το ψηφιακό σύμπαν και να αποφασίσει από μόνος του. Εμείς μόνο ένα έχουμε να πούμε: Αν είναι να ξεκινήσετε ένα τέτοιο ταξίδι, καλό θα είναι το πρώτο σας βήμα να γίνει μέσα από τη μαγεία του Child of Eden, του νέου πονήματος του Tetsuya Mizuguchi και επισήμου prequel του γνωστού Rez.
Το χτίσιμο ενός μύθου – Κόσμος του παιχνιδιού
Για όσους δεν γνωρίζουν, στο Rez είχαμε κληθεί να σώσουμε την παγκόσμια ψηφιακή βιοσφαίρα Eden (σαν μια μελλοντική έκδοση του Internet, βγαλμένη από τα όνειρα του Dan Simmons) από έναν ηλεκτρονικό ιό που την απειλούσε. Το Child of Eden μάς τοποθετεί λίγο καρό πριν από την δημιουργία αυτού του κόσμου και αφηγείται την ιστορία της Lumi, του πρώτου ανθρώπου που γεννήθηκε στο διάστημα το έτος 2019.
Έχοντας αφήσει πίσω της μια υπέροχη μουσική παρακαταθήκη για την ανθρωπότητα, οι δημιουργοί του Eden αποφασίζουν να αναστήσουν την προσωπικότητά της μέσω μίας μορφής τεχνητής νοημοσύνης. Ενώ όλα βαίνουν καλώς και η Lumi εμφανίζεται μέσα στο νέο της κόσμο, ξαφνικά κάτι πάει στραβά και η κοπέλα βρίσκεται κάτω από μαζική επίθεση neun virus, που "κρασάρουν" το πρόγραμμά της. Ως μελλοντικός “cyberpuke”, στόχος μας είναι να εισέλθουμε μέσα στο σύστημα, να εξουδετερώσουμε τους ιούς και να σώσουμε τη Lumi, καθώς αυτή είναι η μόνη που θα μπορέσει να δημιουργήσει το Eden. Μπερδευτήκατε; Μην αγχώνεστε, η ιστορία αυτή υπάρχει μόνο και μόνο για να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα και το τοπίο του παιχνιδιού, καθώς και για να προσφέρει έναν απώτερο στόχο.
Τόσο απλό μα τόσο υπέροχο – Gameplay
Το παιχνίδι αυτό καθ’ αυτό λειτουργεί ως ένα on-rails shooter στα πρότυπα του Rez. Ο παίκτης προχωράει μέσα σε έναν ψυχεδελικό ψηφιακό κόσμο, πυροβολώντας τους ιούς και εξορίζοντάς τους έτσι έξω από το σύστημα της Lumi. Στην προσπάθειά μας αυτή θα έχουμε ως σύμμαχο το octaweapon, με το οποίο μπορούμε να κλειδώσουμε στο σταυρόνημά μας μέχρι και οκτώ αντιπάλους και να τους χτυπήσουμε όπου και αν πάνε, ένα όπλο χαμηλότερης ισχύος, το οποίο μπορεί όμως να πυροβολεί συνεχόμενα σαν πολυβόλο, καθώς και ένα όπλο μαζικής καταστροφής, που είναι περιορισμένου αριθμού αλλά μπορεί να καθαρίσει την οθόνη από κάθε αντίπαλο.
Στο κάτω δεξί μέρος της οθόνης υπάρχει ένα αστέρι, το οποίο περιέχει τη "ζωή" του χαρακτήρα μας και πρέπει να το παρατηρούμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα, διότι αν τελειώσει, θα βρεθούμε κατευθείαν στην αρχή της εκάστοτε πίστας. Απλό, λιτό και καθαρό λοιπόν το gameplay του Child of Eden και λειτουργεί με το "παραδοσιακό" χειριστήριο της κονσόλας άψογα, ακριβώς όπως σε κάθε άλλο on-rails τίτλο. Αν όμως θέλετε να ξεφύγετε από τα συνηθισμένα και αναζητάτε κάτι διαφορετικό, τότε μπορείτε ανά πάσα στιγμή να ενεργοποιήσετε το χειρισμό του Kinect. Και εκεί είναι που η εμπειρία θα απογειωθεί σε άλλα, δυσθεώρητα για το παρελθόν επίπεδα.
Αν ενεργοποιήουμε το Kinect, με το κάθε χέρι έχουμε τον έλεγχο ενός από τα βασικά όπλα, ενώ σηκώνοντάς τα ψηλά, εξαπολύουμε το superweapon. Το θέμα με το Kinect είναι πως επιτρέπει στο παιχνίδι να δουλεύει πιο γρήγορα, πιο σταθερά και να προσδίδει εκπληκτική αλληλεπίδραση παίκτη – κόσμου. Είναι προφανές ότι το Child of Eden είναι το πρώτο παιχνίδι, στο οποίο οι δημιουργοί πραγματικά εργάστηκαν σκληρά επάνω στο Kinect.
Το lag είναι απολύτως άφαντο, η απόκριση των κινήσεων εκπληκτική (αναγνωρίζει ακόμα και τα δάχτυλα) και, κυρίως, η στόχευση των pointers είναι τόσο, μα τόσο καλή, που ούτε με Wii Remote, ούτε με Μove, ούτε με lightgun έχουμε δει τόσο όμορφο και επιτυχές αποτέλεσμα. Μπορεί λοιπόν το παιχνίδι του Mizuguchi-san να το απολαύσουν και όσοι δεν έχουν το Kinect, αλλά όσοι τυχεροί έχουν στην κατοχή τους το gadget αυτό της Microsoft, θα ανακαλύψουν επιτέλους το παιχνίδι που αναδεικνύει τις πραγματικές δυνατότητές του. Μοναδικό μειονέκτημα του τίτλου είναι πως διαθέτει μόλις πέντε επίπεδα και αν κάποιος παίζει σοβαρά θα μπορέσει να το τελειώσει μέσα σε λίγες ώρες. Όμως, είναι βέβαιο πως θα επιστρέψει ξανά και ξανά σε αυτά.
Ένας λόγος είναι φυσικά η αναζήτηση για υψηλότερο high score, ξεκλείδωμα artwork και special αντικειμένων. Ο πιο σημαντικός, όμως, είναι πως το κάθε playthrough είναι διαφορετικό από το προηγούμενο. Ανάλογα με το πώς παίζουμε και το τι χτυπήσαμε, πως και πότε, αλλάζει και η μουσική αλλά και αρκετές από τις μεταλλάξεις των ιών. Έτσι, θα μπορέσετε να χαρείτε και τα πέντε archives αρκετές φορές, δίχως να τα βαρεθείτε, καθώς οι εκπλήξεις καραδοκούν ανά πάσα στιγμή.
{PAGE_BREAK}
Στο απόγειο των αισθήσεων – Γραφικά & Ήχος
Η εκπληκτική διαδραστικότητα του gameplay του Child of Eden, όμως, αποτελεί μόνο ένα από τα στοιχεία που χτίζουν τον υπέροχο κόσμο του. Τα γραφικά του παιχνιδιού είναι το λιγότερο συγκλονιστικά! Βασιζόμενα και αυτά σε μια διεστραμμένη ψηφιακή ονείρωξη του Kandinsky, αλλά αντλώντας πληροφορίες από ό,τι πιο τρελό έχει σκεφτεί η ιαπωνική επιστημονική φαντασία, όλο το σκηνικό ξεπερνάει αυτό που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε σουρεαλιστικό. Διάδρομοι που θυμίζουν ηλεκτρονικό μεικτή, φτερωτές φάλαινες που κολυμπούν σε διαστημικά σκηνικά, βουτιές μέσα σε μικρόκοσμο κυττάρων, φυτά που εξελίσσονται και περικλείουν την οθόνη είναι παρά ελάχιστα από τα τρελά και παλαβά που θα αντικρύσετε μπροστά σας.
Και όλα αυτά κάτω από πεντακάθαρα HD γραφικά, δυνατά εφέ, ορισμένα υπέροχα videos και περισσότερα χρώματα απ’ όσα διαθέτει η φαντασία σας. Όσoν αφορά στον ήχο, το Child of Eden είναι πρωτίστως ένα music game, οπότε μπορείτε να φανταστείτε το υψηλότατο επίπεδο που διαθέτει σε αυτό τον τομέα. Ο κόσμος του παιχνιδιού είναι πλημμυρισμένος με ηλεκτρονική μουσική, από techno και house μέχρι pop-electronica και bit.
Ο παίκτης, καθώς περιπλανιέται μέσα στο γαλαξία, μπορεί και δημιουργεί μουσική. Το κάθε όπλο του προκαλεί άλλο ήχο, το κάθε αντικείμενο που χτυπά άλλον, και ορισμένα επιτρέπουν μίξεις, εναλλαγές και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί! Αποτέλεσμα; Η μουσική να μεταβάλλεται συνεχώς και εσείς να αλλάζετε τις προτεραιότητές σας, στοχεύοντας πρώτα εκεί που θα κάνει το “σωστό ήχο” και μετά στον επερχόμενο αντίπαλο. Για τους πιο ανήσυχους μουσικόφιλους, η Q? Entertainment σκέφτηκε ακόμα παραπέρα και έτσι υπάρχει mode που επιτρέπει στον παίκτη να δοκιμάσει την κάθε πίστα δίχως τον κίνδυνο του "θανάτου" έτσι ώστε να αφοσιωθεί στις μουσικές του ανησυχίες.
Κλείνοντας, θα μας επιτρέψετε να επιστρέψουμε στο αρχικό μας ερώτημα. Είναι το Child of Eden τέχνη; Σίγουρα δεν μπορούμε να πάρουμε απόλυτη θέση. Αυτό, πάντως, που μπορούμε να πούμε, είναι πως το Child of Eden αποτελεί μια συγκλονιστική εμπειρία, που δημιουργεί νέες συνθήκες για τις αισθήσεις του παίκτη, προκαλεί τα εγκεφαλικά του κύτταρα και του δίνει πνοή ελευθερίας και δημιουργικότητας. Αν ήταν στο χέρι μας, η θέση του δεν θα ήταν στις προθήκες των καταστημάτων, αλλά στα video room του MoMA και του TATE Modern!
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος