Ένα νέο δόγμα RPG;
Η επιμονή της ιαπωνικής βιομηχανίας games να προσελκύσει το δυτικό κοινό έχει αποδειχθεί περίπλοκη υπόθεση – ειδικά εφόσον πολλοί developers μοιάζουν να μην καταλαβαίνουν τι ακριβώς θέλουν οι δυτικοί παίκτες, και απλώς μαντεύουν με βάση τις δικές τους ερμηνείες της δυτικής κουλτούρας. Άλλοι το κάνουν με μεγαλύτερη επιτυχία (το Dark Souls είναι ένα παιχνίδι που αναμφισβήτητα “μιλά” στον δυτικό παίκτη, αλλά παράλληλα, είναι χωρίς αμφιβολία ιαπωνικό) κι άλλοι με μικρότερη. Η Capcom είναι μία από τις εταιρείες που έχει δοκιμάσει μια ποικιλία τρόπων να επικοινωνήσει με το εκτός ιαπωνικών συνόρων κοινό και τώρα δοκιμάζει ακόμη έναν.
Το Dragon’s Dogma είναι ένα action game με στοιχεία RPG, με κοντινότερο αντίστοιχό του μάλλον την σειρά Monster Hunter. Η διαφορά είναι πως το σκηνικό του παιχνιδιού είναι ένας ανοιχτός κόσμος δυτικού fantasy. Αυτό είναι προφανές γιατί έχουμε κάστρα, πολεμιστές, λειβάδια και δράκους. Ή μάλλον, έναν συγκεκριμένο δράκο, ο οποίος καταλαμβάνει τον πρωταγωνιστή και τον βάζει να εκτελεί τις αποστολές που του αναθέτει – του διδάσκει, δηλαδή, το δόγμα του (σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν πού κολλάει ο τίτλος).
Ο πρωταγωνιστής μας μπορεί να δημιουργηθεί μέσα από τρεις πιθανές κλάσεις: fighter, mage και strider (rogue/ranger, ουσιαστικά) και ξεκινάει να περιπλανηθεί στον κόσμο του παιχνιδιού, ολοκληρώνοντας quests και σκοτώνοντας τεράστια τέρατα. Το πώς ακριβώς θα διαμορφώνεται το gameplay του παιχνιδιού είναι κάτι που δεν ξέρουμε ακόμη, όμως έχουμε την ευκαιρία να αντιμετωπίσουμε δύο από αυτά: με έναν fighter χαρακτήρα θα αναμετρηθούμε με μια χίμαιρα, ενώ με έναν χαρακτήρα τύπου strider, θα παλέψουμε με έναν γρύπα.
Η ιδιαιτερότητα αυτών των, ουσιαστικά boss, μαχών είναι ότι διεξάγονται με έναν δυναμικό και ρεαλιστικό τρόπο. Αντί να κοπανάμε επί ώρες τα γόνατα του τεράστιου τέρατος που αντιμετωπίζουμε (όπως κάνουμε στα περισσότερα RPGs), πρέπει να τα πλησιάζουμε, να αρπαζόμαστε πάνω τους και να τα χτυπάμε σε ευαίσθητα σημεία – πρόκειται για μια εκδοχή του συστήματος μάχης του Shadow of the Colossus, μεταφερμένου σε ένα action adventure περιβάλλον.
Τα τέρατα που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε δεν έχουν την απόκοσμη γοητεία των κολοσσών, βέβαια, αλλά ως πλάσματα βγαλμένα από την παγκόσμια μυθολογία, έχουν τη δική τους επιβλητικότητα. Ειδικά ο σχεδιασμός της χίμαιρας είναι απόλυτα πιστός στο πλάσμα που γνωρίζουμε από τους ελληνικούς μύθους, κάτι που μας έκανε εντύπωση, δεδομένης της ποιητικής άδειας που παίρνουν πολλοί σύγχρονοι designers στην απεικόνισή της.
Όχι ότι αυτά τα τέρατα είναι οι μόνοι εχθροί που θα βρούμε μπροστά μας. Για παράδειγμα, προς τον δρόμο μας για τη χίμαιρα μέσα από τα ερείπια ενός κάστρου, θα συναντήσουμε goblins που μας επιτίθενται με την χαρακτηριστική όρεξη του είδους τους. Ευτυχώς, πέρα από τα όπλα μας έχουμε πρόσβαση σε abilities που διαμορφώνονται ανάλογα με την κλάση μας (π.χ. κάποιες special επιθέσεις για τον fighter), αλλά και κινήσεις block.
Επίσης, ο αγώνας μας δεν θα είναι μοναχικός. Μαζί μας θα έχουμε άλλους τρεις συντρόφους, οι οποίοι θα ελέγχονται από την AI, αλλά δεν έχουμε να κάνουμε με τυπική ομάδα RPG. Οι σύντροφοι αυτοί ονομάζονται pawns και, κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας, θα συναντήσουμε και θα αλλάξουμε αρκετούς τέτοιους. Ο ένας από αυτούς τους συντρόφους θα δημιουργείται από μας – η εμφάνισή του, οι ικανότητές του, τα πάντα θα καθορίζονται από τον παίκτη και θα βρίσκεται μαζί μας καθ’όλη την διάρκεια του παιχνιδιού. Καλό είναι, λοιπόν, να έχει προσόντα τα οποία λειτουργούν συμπληρωματικά σε αυτά του πρωταγωνιστή.
Τα άλλα δύο pawns που θα έχετε, εναλλάσσονται μέσα από πολλούς πιθανούς συντρόφους. Παρ’όλο που δεν έχουμε έλεγχο πάνω στους συντρόφους μας, εντυπωσιαστήκαμε καθώς η AI χειριζόταν τους συντρόφους μας με μαεστρία, κάνοντάς τους άκρως αποτελεσματικούς στη μάχη. Εντύπωση, επίσης, αλλά λιγότερο καλή, μας έκανε το γεγονός ότι όλοι μας οι σύντροφοι δεν έβαζαν γλώσσα μέσα τους.
{PAGE_BREAK}
Αντιμετωπίζοντας τα goblins, τα pawns αρχίζουν να φωνάζουν “Μισούν τον πάγο και τη φωτιά το ίδιο!”. Προφανώς πρόκειται για συμβουλή για την μάχη με τα goblins – και είναι όντως αποτελεσματική συμβουλή. Το πρόβλημα είναι ότι την επαναλαμβάνουν συνεχώς – και οι τρεις σύντροφοι, ο καθένας με την δική του φωνή. Το φαινόμενο δεν αργεί να γίνει κωμικό και μάλλον ενοχλητικό, καθώς μας απαγγέλλουν το ποιηματάκι τους σχεδόν χωρίς σταματημό.
Ο λόγος γι’αυτό είναι ότι τα pawns θα χρησιμοποιούνται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, ειδικά για όσους παίζουν συνδεδεμένοι στο internet: το pawn που δημιουργούμε εμείς μπορεί να “ανέβει” στο δίκτυο και να γίνει διαθέσιμο σε άλλους παίκτες ως ένα από τα δύο προσωρινά τους pawns. Συντροφεύοντας αυτούς τους άλλους παίκτες, το pawn “μαθαίνει” πληροφορίες για εχθρούς που δεν έχετε πιθανώς αντιμετωπίσει, μεταφέροντάς τις στο δικό σας παιχνίδι σαν συμβουλές. Απλώς, θα πρέπει να προσεχθεί κάπως ο προγραμματισμός αυτών των συμβουλών, ώστε να αποφεύγεται αυτό το φαινόμενο της πολυλογίας.
Η ίδια η μάχη με την χίμαιρα είναι εντυπωσιακή. Το κάθε κεφάλι της είναι τρωτό σε συγκεκριμένου τύπου επίθεση (τα pawns φροντίζουν να μας θυμίσουν την καθεμιά) και, ενώ είναι δύσκολο να κρατηθούμε πάνω στο θηρίο, καθώς μας πετάει κάτω με άγριες κινήσεις κάθε φορά που πιανόμαστε στη γούνα του, τελικά καταφέρνουμε να φτάσουμε στα σημεία που θέλουμε και να το εξοντώσουμε. Το δεύτερο τέρας, ο γρύπας, βρίσκεται σε ένα καταπράσινο λειβάδι, όπου τα όμορφα γραφικά της MT Framework πρωταγωνιστούν.
Ελέγχοντας έναν strider, έχουμε τη δυνατότητα να ρίχνουμε στο τέρας με το τόξο μας, ενώ ένας μάγος που συγκαταλέγεται στα pawns μας κάνει το ίδιο με spells. Το τέρας προσγειώνεται, δίνοντάς μας την ευκαιρία να το πλησιάσουμε και να επιτεθούμε με τα daggers μας, αφού έχουμε σκαρφαλώσει στο φτέρωμά του. Όχι χωρίς κόπο, το πλάσμα τελικά υποκύπτει.
Η περιορισμένη ενασχόλησή μας με το Dragon’s Dogma μας αφήνει με αρκετά ερωτηματικά για την τελική φύση του παιχνιδιού, αλλά παράλληλα με θετικές εντυπώσεις στις επιλογές της μάχης και στον σχεδιασμό των τεράτων, αλλά και στο ιδιόμορφο σύστημα των pawns. Το μόνο ερώτημα είναι σε τι ακριβώς κοινό απευθύνεται το παιχνίδι, μια και αποτελεί ένα μάλλον παράξενο αμάλγαμα action και RPG – θα ενδιαφέρει το δυτικό κοινό, ή θα πρόκειται για μια ακόμη περίπτωση ενός Monster Hunter, που θα βρει υποστηρικτές μόνο στην Ανατολή; Θα ενδιαφέρει τους παίκτες των RPGs, ή απευθύνεται σε action fans; Μόνο βλέποντας το ολοκληρωμένο παιχνίδι θα μπορέσουμε να βρούμε απάντηση στα ερωτήματα αυτά.
Το Dragon’s Dogma αναμένεται στις αρχές του 2012 για Xbox 360 και PS3.
Μιχάλης Τέγος
{nomultithumb}
