Ιστορικά dogfights στους παγωμένους αιθέρες.
Η κατηγορία των flight simulators έχει γνωρίσει κατά καιρούς μεγαλειώδη ύψη, και απογοητευτικές πτήσεις κάτω από τα ραντάρ, απέναντι σε ένα ιδιαίτερο κοινό. Αν είναι όμως κάτι που μπορούμε να πούμε με σιγουριά, είναι ότι η σειρά IL-2 Sturmovik ανήκει με χαρακτηριστική άνεση στα πρώτα, ήδη από το μακρινό πλέον 2001. Περίπου 14 χρόνια αργότερα, εντός της σειράς έχει σφυρηλατηθεί μια αυστηρή εμπειρία πτήσης που δύσκολα θα βρεί κανείς αλλού, με ρεαλισμό που χτυπάει ταβάνι (ή… στρατόσφαιρα στην περίπτωσή μας) και ρίχνει απανωτά χαστούκια σε όσους πιλοτάρουν μαχητικά σε Battlefield τίτλους και θαρρούν ότι τα ίδια «αεροπλανικά» θα κάνουν και εδώ. Στην περίπτωση του Battle of Stalingrad, αυτό σε σημεία αποτελεί και δίκοπο μαχαίρι, και η ιδιαιτερότητα του τίτλου απαιτεί παρουσίαση από δύο οπτικές γωνίες: αυτή του νέου, και αυτή του βετεράνου στο franchise.
Όσον αφορά τους νεοεισαχθέντες, μπορούμε άνετα να παρομοιάσουμε την είσοδο στη σειρά, με την είσοδο σε ένα αεροσκάφος. Πολλά κουμπάκια παντού, μοχλοί, δείκτες, και κρύος ιδρώτας. Κάπως έτσι θα νιώσει κανείς σίγουρα τις πρώτες φορές που θα κληθεί να πιλοτάρει ένα από τα υπέροχα σχεδιασμένα αεροσκάφη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Αρκεί η πρώτη φορά που θα πατηθεί το κουμπί για να βγεί ο αυτόματος πιλότος και να γίνει το μαχητικό μας έρμαιο του βίαιου και παγωμένου σοβιετικού αέρα, στροβιλίζοντας ανελέητα προς το έδαφος, προτού χάσει προσωρινά τις αισθήσεις του ο πιλότος από την πίεση.
Κάπου εδώ είναι που σημειώνεται το πρώτο μεγάλο φάουλ, αφού ο νεόφερτος παίκτης αφήνεται αβοήθητος από τους δημιουργούς, μέσω της ολοκληρωτικής έλλειψης του παραμικρού tutorial. Το πρόβλημα γίνεται ακόμη μεγαλύτερο όταν έχουμε να κάνουμε με ένα πολύ απαιτητικό σύστημα χειρισμού, που αξιοποιεί πολλά κουμπιά από το πληκτρολόγιο και απαιτεί απόλυτη προσήλωση και μπόλικο χρόνο. Από εκεί και πέρα, εφόσον κάποιος βρεί το… ψυχικό σθένος να ανακαλύψει μόνος του τις λειτουργίες και καταφέρει να χειρίζεται με σχετική άνεση το αεροσκάφος, ανοίγεται μπροστά του μια εμπειρία, την οποία ελάχιστοι τίτλοι μπορούν να καυχηθούν πως προσφέρουν. Με απλά λόγια, κάθε φορά που θα καταφέρνει κανείς να φέρει εις πέρας μια απαιτητική κίνηση, το αίσθημα είναι απολαυστικό. Η αίσθηση της πτήσης, σε συνδυασμό με τον απαιτητικό χειρισμό και το ρεαλισμό μέσα από εντυπωσιακά physics και λεπτομέρειες, ανταποδίδουν στον παίκτη τις ώρες που έδωσε και με το παραπάνω.
Περνώντας στους βετεράνους της σειράς, αυτοί είναι που θα νιώσουν γνώριμο το όλο σκηνικό, και θα στρογγυλοκαθίσουν στην θέση του αεροπλάνου έτοιμοι για νέες προκλήσεις. Ο χειρισμός ικανοποιεί και τους πιο απαιτητικούς, με βάθος και αντοχή στο χρόνο, ενώ ο σχεδιασμός των αεροσκαφών είναι τουλάχιστον αριστουργηματικός. Περισσότερα όμως δεν χρειάζεται να πούμε, διότι οι αλλαγές σε αυτό τον τομέα σε σχέση με προηγούμενες προτάσεις δεν είναι πολλές.
Ακόμη, θα μπορούσε να παραπονεθεί κανείς ότι τα αεροσκάφη δεν είναι πολλά, και σε σημεία το Battle of Stalingrad θυμίζει περισσότερο πακέτο επέκτασης, παρά το μεγάλο επόμενο κεφάλαιο στη σειρά. Ωστόσο, είναι και κάτι άλλο που θα εκνευρίσει τους βετεράνους παίκτες, και έχει να κάνει με σημαντικά σχεδιαστικά λάθη των δημιουργών. Αρχικά, να αναφέρουμε πως το multiplayer τμήμα αποτελούσε ανέκαθεν σημαντικότατο πυλώνα των IL-2 Sturmovik, όπου οι παίκτες εξασκούν και επιδεικνύουν επ’ αόριστον τη μαεστρία που έχουν αποκτήσει στο χειρισμό αυτών των ιστορικών μαχητικών, και συνεισφέρει σημαντικά στην αντοχή του τίτλου στο χρόνο.
Στην περίπτωσή μας λοιπόν, ο αυστηρός ρεαλισμός έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την arcade προσέγγιση των σημαντικότατων unlocks για τα αεροπλάνα. Μεγαλύτερο φάουλ είναι όμως το γεγονός πως αυτά πρέπει να ξεκλειδωθούν αποκλειστικά μέσα από XP grinding στο single player, και μετά να χρησιμοποιηθούν στο multiplayer, κάτι που σίγουρα θα εξοργίσει πολλούς φίλους της σειράς. Το οποίο single player φυσικά, δεν είναι κάποιο campaign, αλλά διάφορες διάσπαρτες αποστολές, στις οποίες κάποιες παραμέτρους καθορίζουν οι παίκτες, και οι υπόλοιπες γίνονται randomize. Και όλα αυτά με μια AI που σε καμία περίπτωση δεν “βγάζει μάτια”.
Συμπερασματικά, το IL-2 Sturmovik: Battle of Stalingrad είναι ένα εξαιρετικό παιχνίδι που χάνει τις εντυπώσεις από ορισμένες σημαντικές λανθασμένες σχεδιαστικές επιλογές, τις οποίες θα μπορούσε εύκολα να αποφύγει δεδομένης της εμπειρίας των δημιουργών. Παρόλα αυτά, πρόκειται για μια κορυφαία πρόταση στο είδος, και αν μπορείτε να προσπεράσετε τα προαναφερθένται στραβοπατήματα, τότε θα απολαύσετε και με το παραπάνω την πρόταση της 1C Game Studios.