Ο παλιός είναι αλλιώς…
Είναι (πικρή) αλήθεια ότι τα καθαρόαιμα beat ‘em up παιχνίδια, που αποτελούσαν δεδομένους κερματοφάγους στα arcades των αρχών του 90, έχουν πλέον εκλείψει σχεδόν ολικά. Μιλάμε φυσικά για τίτλους τύπου Double Dragon, Final Fight κ.λπ. όπου χρειαζόμασταν, ουσιαστικά, ένα κουμπί για άλμα και ένα για μπουνιές για να κατακεφαλιάσουμε δεκάδες κακόμοιρους αντιπάλους σε ψευδοτρισδιάστατα περιβάλλοντα. Το κενό αυτού του άμυαλου, αλλά καθ’ όλα διασκεδαστικού, είδους θέλησε να μας το θυμίσει η Le Cartel Studio. Το γιατί, τώρα, μία γαλλική ομάδα θέλησε να αποδώσει το πόνημά της σε μία γκροτέσκα έκδοση της Σοβιετικής Ένωσης του 1986, πραγματικά μόνο αυτή το ξέρει.
Για το σενάριο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Τέσσερις αθίγγανοι θα συλληφθούν, και παρά τη θέλησή τους θα πάρουν μέρος σε πειράματα για ένα καινούριο ναρκωτικό, ονόματι Nekro. Αφού αποδράσουν από το κελί τους, ξεκινάει το ξυλοφόρτωμα. Μία απλή αφορμή, δηλαδή, για την κλασική, πάλαι ποτέ δημοφιλή, gameplay συνταγή. Η Le Cartel, αντί να επικεντρωθεί αποκλειστικά στη δράση, φαίνεται ότι είχε βλέψεις για ένα σενάριο γεμάτο προδοσίες, εκδίκηση και ίσως μηνύματα περί χρήσης ναρκωτικών, αλλά πραγματικά το μόνο που καταφέρνει είναι να γίνει υπερβολικά φλύαρη. Δεν σας κρύβουμε ότι παρόλο που για τις ανάγκες των reviews υπομένουμε κανονικά κάθε κείμενο ώστε να δούμε τι έχει να μας πει, στην προκειμένη περίπτωση, μετά τη μέση του παιχνιδιού, η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο, οπότε στο 90% των κειμένων πατούσαμε απλά το skip. Ας το αφήσουμε αυτό όμως στην άκρη και ας περάσουμε απευθείας στην ουσία ενός τέτοιου τίτλου. Ποια είναι αυτή; Φυσικά το ανελέητο ξύλο.
Οι τέσσερις χαρακτήρες μπορεί να μην έχουν ιδιαίτερες διαφορές όσον αφορά τα στατιστικά τους, αλλά όσοι έχουν μεγαλώσει με τέτοια παιχνίδια γνωρίζουν ότι οι μόνες απαραίτητες διαφορές έχουν να κάνουν με την ποικιλομορφία σε σωματότυπους αλλά και τα ξεχωριστά animations των απλών και ειδικών κινήσεων. Ως προς αυτόν τον τομέα, το παιχνίδι τα πάει καλά, έχοντας τον απαραίτητο φυσιολογικό πολεμιστή, μία θηλυκή παρουσία, έναν παράφρονα τύπου “καλικάτζαρος” και –φυσικά- το δίμετρο θηρίο α λα Haggar.
Εκεί που το Mother Russia Bleeds δεν τα πάει πολύ καλά είναι στον εκμοντερνισμό του είδους ώστε να έχει κάτι ουσιαστικό να προσφέρει πέρα από τις νοσταλγικές αναμνήσεις ή το ανεγκέφαλο και βίαιο gameplay. Ο ενθουσιασμός που κυριαρχεί στα πρώτα επίπεδα για το απολαυστικά ασταμάτητο άγριο ξύλο, δεν αργεί να δώσει τη θέση του στη διεκπαιρεωτική ενασχόληση, καταλήγοντας τελικά στην κουραστική επανάληψη. Όταν τα ανάλογα παιχνίδια των arcade είχαν διάρκεια περίπου 15 λεπτών, δεν προλαβαίναμε να φτάσουμε σε σημείο κορεσμού, αν και αυτός δεν είναι ο μόνος λόγος που τα παλιότερα beat ‘em ups έχουν το πάνω χέρι ποιοτικά (όπως θα δούμε παρακάτω). Αυτό δεν σημαίνει ότι αποτυγχάνει εντελώς η δημιουργία της Le Cartel. Σε μικρής διάρκειας επισκέψεις στον κόσμο του παιχνιδιού, η ασταμάτητη, αιματηρή δράση προσφέρει το “guilty pleasure” που μπορεί να περιμένει κανείς από το είδος. Τα animations των χτυπημάτων και τα ηχητικά εφέ κάνουν τη δουλειά τους, ώστε να μεταφέρουν την αίσθηση της ισχύος τους. Τα μοντέλα των εχθρών αλλάζουν σταδιακά, με μώλωπες, σκισίματα κ.λπ. ώστε να δημιουργείται η εντύπωση ότι τους… πλακώνουμε στο ξύλο!
Ενδιαφέρουσα είναι και η χρήση του Nekro, το οποίο ενσωματώνει ουσιαστικά τη μοναδική καινοτομία που έρχεται να φέρει το Mother Russia Bleeds στο είδος. Ως εθισμένοι σε αυτήν τη ναρκωτική ουσία, οι αντιήρωές μας έχουν πάντα μαζί τους το πολύ τρεις δόσεις, τις οποίες μπορούν να χρησιμοποιήσουν είτε για να γιατρευτούν είτε για να αυξήσουν κατακόρυφα τη δύναμη τους για μερικά δευτερόλεπτα. Ως το μοναδικό μέσο γιατρειάς, θα χρειαστεί να γεμίζουμε και πάλι τη σύριγγα με το Nekro, αποστραγγίζοντας το αίμα από διάφορους εχθρούς. Αυτή η δυνατότητα γίνεται εμφανής σε εχθρούς, που όταν έχουν δεχθεί αρκετές κατραπακιές ενδέχεται να πέσουν στο έδαφος με σπασμούς, κάτι που σημαίνει ότι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τη βελόνα μας. Αυτός ο μηχανισμός δημιουργεί ένα καλοδεχούμενο ρίσκο στη μάχη, καθώς εάν επιδοθούμε στην αφαίμαξη, τότε για λίγη ώρα θα είμαστε απολύτως στο έλεος των εχθρών.
Στα –συνολικά- οχτώ επίπεδα θα συναντήσετε και ορισμένες ενδιαφέρουσες gameplay ιδέες, οι οποίες μπορεί να μην είναι αρκετές, αλλά τουλάχιστον καταφέρνουν να δημιουργήσουν ξεχωριστές καταστάσεις έστω και για λίγο. Κάθε ένα από τα bosses θέλει τη δική του προσέγγιση και δεν απαιτεί απλά και μόνο το ανελέητο button mashing, ενώ σε ορισμένα επίπεδα κάποια οπτικά εφέ δημιουργούν όμορφα σκηνικά για μονομαχίες, όπως κατά τη διάρκεια μίας εξέγερσης στους δρόμους της Μόσχας, όπου αστυνομικοί και επαναστάτες χτυπιούνται ανάμεσα από τα σύννεφα των καπνογόνων.
Όπως είναι φυσικό, το co-op δεν θα μπορούσε να απουσιάζει από ένα τέτοιο παιχνίδι, αν και αναμφίβολα η απουσία του online multiplayer είναι σαφέστατα απογοητευτική. Ακόμα όμως και αν δεν μπορείτε να βρείτε κάποιο φίλο για να σας βοηθήσει, είναι μάλλον απαραίτητο να προσθέσετε τουλάχιστον ένα bot για βοήθεια. Σε αντίθετη περίπτωση τα νεύρα σας μάλλον θα φτάσουν στα όρια, όταν, για παράδειγμα, δέκα άτομα θα σας την πέφτουν από όλες τις πλευρές. Η συνεργατική A.I. εκπληρώνει πολύ καλά το στόχο της και δεν χάνει ευκαιρία να πλακωθεί με όλους τους εχθρούς, αν και θα πρέπει να αναφέρουμε πως στις περιπτώσεις που έπρεπε να μας επαναφέρει στη ζωή, έβγαινε ξαφνικά όλο το broken κόμπλεξ της…
Αν και υπάρχει η δυνατότητα για τετραπλό co-op, κάτι τέτοιο μάλλον θα πρέπει να το αποφύγετε, καθώς προξενείται ένας τόσο μεγάλος χαμός από pixels στην οθόνη, που με δυσκολία θα μπορείτε να εντοπίσετε το χαρακτήρα σας. Καλή η pixel-art προσέγγιση και συνάδει τόσο με τη retro αισθητική όσο και με τον απαραίτητο, καρτουνίστικο χαρακτήρα, όμως δεν παύει να μην είναι και στα καλύτερά της όταν αποφασίζει να εμφανίσει δεκάδες χαρακτήρες. Ο οπτικός τομέας γενικά δεν προκαλεί ούτε κρύο ούτε ζέστη, και δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα λειτουργικό beat ‘em up, που είναι μεν δουλεμένο με διάφορες λεπτομέρειες στην κυρίως δράση και στα background, αλλά γενικά προσπαθεί να δημιουργήσει εντυπώσεις μέσω του βίαιου και αισχρού περιεχομένου. Κατά τη γνώμη μας δεν είναι τόσο σοκαριστικό όσο –ίσως- ελπίζει να είναι και δεν είναι σε θέση να προκαλέσει αντιμαχόμενο θετικό και αρνητικό ντόρο, όπως κατάφερναν τα εξαιρετικά, ψυχεδελικά και snuff film αισθητικής Hotline Miami. Εδώ το Mother Russia Bleeds φαίνεται ότι ήθελε να καλύψει τα όποια κενά του μέσω της υπερβολικής βίας, όμως θεωρούμε ότι έχουμε ωριμάσει -έστω και λίγο- ώστε να μην εντυπωσιαζόμαστε πλέον από πρακτικές Splatterhouse ή Manhunt.
Τελειώνοντας, κάπου εδώ οφείλουμε να πούμε ότι αν και το Mother Russia Bleeds έρχεται μία εικοσαετία μετά από τη χρυσή εποχή αυτού του απολαυστικότατου είδους παιχνιδιών και ίσως προσφέρει πρόσκαιρη διασκέδαση σε όσους θέλουν να χαλαρώσουν με απλοϊκή, γρήγορη και αιματοκυλισμένη δράση, τελικά ωχριά μπροστά στα καλύτερα δείγματα. Εν συντομία, δεν έχει: το μοναδικό post-apocalyptic περιβάλλον του Cadillacs and Dinosaurs, την απολαυστική ποικιλία όπλων του The Punisher, το επικό στοιχείο του Knights of the Round, το αρχετυπικό gameplay του Final Fight ή την ανατροπή και την έκπληξη του φινάλε που επιφύλασσε το Double Dragon.
Εν κατακλείδι, το Mother Russia Bleeds ανήκει σε αυτήν την κατηγορία παιχνιδιών που δημιουργεί αισθήματα νοσταλγίας, αλλά όχι με τον τρόπο που θα ήθελε. Ναι, μπορεί να προσφέρει μικρές δόσεις διασκέδασης, αλλά δεν θα αργήσει να μας δημιουργήσει την εντύπωση ότι θα προτιμούσαμε να ασχοληθούμε ξανά με τους πρωτοπόρους του είδους.
