Όντως, η Ανατολή των Εφιαλτών μας…
Όταν η Microsoft παρουσίασε στo TGS 2010 μια σειρά αυστηρά "mature" τίτλων που θα έρθουν για το Kinect, το κοινό του Xbox 360 πήρε μια βαθιά ανάσα ανακούφισης. Καλή και όμορφη ήταν η παρουσίασή τους στην Ε3 2010 αλλά μην γελιόμαστε, αφορούσε κυρίως το μελλοντικό καταναλωτικό κοινό της Microsoft, τα παιδιά και τους γονείς τους, καθώς τους δελέαζε με χνουδωτά ζωάκια, χορευτικά τερτίπια και ζεστά χρώματα. Δεν μπορούμε να φανταστούμε όμως τους γαλουχημένους Halo fans να χοροπηδούν από τη χαρά τους όταν είδαν το Dance Central και το Kinectimals!
Το Rise of Nightmares ιδιαίτερα, αποτέλεσε αντικείμενο μεγάλης συζήτησης από τους παίκτες και σίγουρα συγκαταλεγόταν στους πιο αναμενόμενους. Πώς ήταν δυνατόν άλλωστε να αντισταθεί το κοινό όταν οι υποσχέσεις ήταν τόσο γλυκές;
Η SEGA υποσχόταν ένα νέου τύπου House of the Dead τίτλο, που όμως θα είχαμε ελεύθερη κίνηση στο χώρο, δεν θα περιοριζόμασταν σε απλό… μπαμ μπαμ, θα μας δίνονταν πολλαπλές επιθέσεις σώμα με σώμα και, φυσικά, η δυνατότητα να εργαστούμε ως μαθητευόμενος χασάπης ζόμπι! Ο πιο γλυκός και τρυφερός πόθος κάθε splatter fan. Ένα χρόνο μετά, το Rise of Nightmares έχει πλέον φτάσει στα χέρια μας και μπορούμε να πούμε πως όλες οι υποσχέσεις εκπληρώθηκαν στο έπακρο. Το πώς εκπληρώθηκαν όμως, είναι αλλού… εξορκιστή ευαγγέλιο.
Η χαρά του Ed Wood – Σενάριο & Ατμόσφαιρα
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Το σενάριο του παιχνιδιού είναι ακριβώς ό,τι θα περιμένατε από έναν House of the Dead τίτλο. Με λίγα λόγια, ανύπαρκτο, αδιάφορο και με πολλά κενά στην αφήγηση. Η ιστορία ξεκινάει με εμάς να χειριζόμαστε τον Josh, ένα νεαρό αλκοολικό που ταξιδεύει με την γυναίκα του Kate κάπου στην Ανατολική Ευρώπη.
Η σχέση σας πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο και το γεγονός πως ούτε στις διακοπές δεν αφήσατε κάτω το φλασκί σας, ποσώς βοηθάει να ηρεμήσετε τη σύζυγο. Ακόμα ένας καυγάς ξεσπάει και η Kate αηδιασμένη παρατάει τον Josh και τρέχει μακριά του. Σα να άκουσε την ευχή της, ο τρελός επιστήμονας της περιοχής εκτροχιάζει το τρένο σας και την απαγάγει. Και σαν να μην έφτανε αυτό, αφήνει πίσω του μια λεγεώνα από νεκροζωντανούς για να σας εμποδίσουν να την πάρετε πίσω. Αν το παιχνίδι σε εκείνο το σημείο έδινε την επιλογή να την παρατήσετε και να πάτε για clubbing στο Βουκουρέστι, η ιστορία πιθανότατα να ήταν καλύτερη!
Και το λέμε αυτό, διότι πρακτικά δεν υπάρχει ιδιαίτερη ιστορία. Πολύ απλά, υπάρχει ο στερεοτυπικός κακός επιστήμονας που θέλει να καταστρέψει τον κόσμο και ο αφανής ήρωας που θα τον σώσει στο τέλος. Υπάρχουν ευτυχώς ορισμένες ενδιαφέρουσες ανατροπές και οι δευτερεύοντες χαρακτήρες που εμφανίζονται προσθέτουν μια ποικιλία στο παιχνίδι, αλλά και πάλι, ομίχλη πυκνή καλύπτει το σενάριο.
Από την άλλη, η… ευλαβική τυπικότητα του σεναρίου καταφέρνει να δημιουργήσει αυτό το γλυκό συναίσθημα που μόνο τα πολύ κακά B-Movies μπορούν να προσφέρουν. Παίζοντας το Rise of Nightmares νιώθεις σαν να έχεις περάσει διαμέσου χρονοδίνης στο 1980 και να πρωταγωνιστείς σε μια πολύ κακή ταινία, η οποία όμως επειδή είναι τόσο κακή, καταφέρνει να δημιουργεί ένα ευχάριστο κλίμα σαχλαμάρας και γέλιου. Αυτό δυστυχώς, όμως, σημαίνει πως ο φόβος και ο τρόμος απουσιάζουν πλήρως από το παιχνίδι της SEGA AM1, καθώς τα κλισέ δίνουν και παίρνουν και μπορείτε να μυριστείτε τις απότομες σκηνές από μίλια μακριά. Β-Movie Splatter ατμόσφαιρα λοιπόν, γεγονός που είτε θα σας χαροποιήσει, είτε θα σας διώξει μακριά από τον τίτλο.
Σε όλο αυτό το θέμα της ατμόσφαιρας έρχεται να δέσει και ο τεχνικός τομέας. Τα περιβάλλοντα είναι 100% προβλέψιμα, με το τυπικό στοιχειωμένο κάστρο, τα πλούσια δωμάτιά του, τα μπουντρούμια, τους υπονόμους, τις αυλές και τα μυστικά εργαστήρια. B-Movie είπαμε, όλα πρέπει να είναι κλισέ! Αλλά χωρίς τρόμο ή πανικό φυσικά, καθώς ακόμα και στις σκοτεινές κατακόμβες ο φωτισμός είναι τόσο έντονος, που σε άλλο παιχνίδι θα νομίζατε πως ήσασταν σε εξωτερικό χώρο. Προσθέστε σε αυτά το τραγελαφικό voice acting, με ηθοποιούς που προσπαθούν να μιμηθούν προφορές Ρουμανίας, Γαλλίας και Αγγλίας και να ακούγονται σαν από το τελευταίο κορφοβούνι και θα καταλάβετε πόσο αστείο είναι το αποτέλεσμα. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, το αποτέλεσμα είναι θέμα αγάπης/ μίσους ανάλογα με τα γούστα του καθενός.
{PAGE_BREAK}
H ζυγαριά της λήθης – Τεχνικός τομέας & Χειρισμός
Βλέποντας όμως τα πιο αντικειμενικά σημεία και για να πούμε τα πράγματα σταράτα, οπτικά το παιχνίδι θυμίζει τίτλο Wii και PS2, όχι Xbox 360. Τα μοντέλα των περισσότερων χαρακτήρων είναι γεμάτα γωνίες, οι περιοχές αρκετά άδειες και για retail τίτλο που κοστίζει 50 ευρώ το αποτέλεσμα είναι πραγματικά εκτός εποχής. Από την άλλη, η μουσική επένδυση του τίτλου είναι αρκετά ενδιαφέρουσα, με ενορχηστρώσεις που προκαλούν αγωνία σε σημεία και ενισχύουν τη δράση σε άλλα. Κάπου εδώ, βέβαια, θα ήταν καλό να σταματήσουμε την τραμπάλα μεταξύ b-movie και horror και να περάσουμε στην τραμπάλα του χειρισμού του παιχνιδιού.
Η SEGA, εκμεταλλευόμενη το γεγονός πως ο τίτλος χρησιμοποιεί αποκλειστικά το Kinect, κατάφερε να δημιουργήσει ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον σύστημα χειρισμού. Όπως όμως και κάθε άλλο σημείο του παιχνιδιού, έτσι και εδώ το αποτέλεσμα είναι μία του ύψους του Ολύμπου και μία του βάθους των Ταρτάρων. Ευτυχώς, ο τομέας αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον και το σύστημα μάχης ανήκει στην πρώτη κατηγορία και τα αποτελέσματα είναι αρκετά εντυπωσιακά.
Θα σκαρφαλώσετε σε σκάλες σκαλί-σκαλί, θα κλωτσήσετε πόρτες για να ανοίξουν, θα τραβήξετε σκοινιά και μοχλούς, θα πηδήξετε και θα σκύψετε για να περάσετε εμπόδια -οι εφαρμογές του Kinect είναι πολλές και δεν ήταν λίγες οι στιγμές που θυμηθήκαμε το Disaster: Day of Crisis του Wii, το μόνο άλλο παιχνίδι στην αγορά με τέτοια αλληλεπίδραση παίκτη-περιβάλλοντος. Το σύστημα μάχης είναι και αυτό ιδιαίτερα ευχάριστο, καθώς θα χρησιμοποιήσετε πάρα πολλά όπλα και το καθένα από αυτά έχει διαφορετικό τρόπο χειρισμού αλλά και χρηστικότητα.
Θα κόψετε, θα σπάσετε, θα χτυπήσετε, θα πετάξετε, θα ρίξετε γροθιές, θα αμυνθείτε και γενικά θα ιδρώσετε με την ψυχή σας. Κάπου εδώ όμως αρχίζουν και θολώνουν τα νερά και τα προβλήματα ξεπροβάλουν σαν λασποτέρατα του βάλτου. Και ας αρχίσουμε με το πιο βασικό από αυτά, την κίνηση μέσα στο χώρο. Στη θεωρία, βάζοντας το ένα πόδι μπροστά ή πίσω προχωράμε προς την επιθυμητή κατεύθυνση και στρίβουμε δεξιά ή αριστερά κουνώντας τους ώμους μας.
Στην πράξη, το Kinect τη μία δεν θα αναγνωρίζει το πόδι, την άλλη θα το δει για λίγο και θα προχωράμε με ρυθμό χελώνας. Τη μία θα στρίβουμε πολύ λίγο και την άλλη πάρα πολύ. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πως θα κατανοήσετε τη μοίρα μίας μπάλας στο φλιπεράκι, γιατί θα χτυπήσετε τόσους τοίχους και εμπόδια άθελά σας, που θα σας πιάσει πονοκέφαλος. Η ομάδα της SEGA, πολύ σοφά, χρησιμοποίησε ένα σύστημα αυτόματης κίνησης που προχωράει τον παίκτη προς το επόμενο checkpoint. Ωστόσο, όταν θελήσετε να βρείτε άλλα όπλα, να ελιχθείτε σε μάχη ή να τριγυρίσετε για να βρείτε διακόπτες και λοιπά μυστικά, η υπομονή σας θα εξατμιστεί πιο γρήγορα από σταγόνα νερού στη Σαχάρα.
Συμπεράσματα
Τελειώνοντας το Rise of Nightmares, το Deadly Premonition ήταν το παιχνίδι που μας ήρθε κατευθείαν στο μυαλό. B-Movie σενάριο, ανύπαρκτη ατμόσφαιρα τρόμου και κακός τεχνικός τομέας. Και όμως, το δεύτερο κατάφερε να αγαπηθεί από πολλούς παίκτες για ακριβώς αυτούς τους λόγους, γιατί ήταν τόσο επιτηδευμένα κακό σε αυτά τα σημεία, που αναγνώριζες τη "γλύκα" που έκρυβε από πίσω του. Το Rise of Nightmares είχε τα φόντα να καταφέρει κάτι παρόμοιο, σε μικρότερη πάντα κλίμακα, καθώς το σαχλό setting και οι έξυπνες ιδέες του φρεσκάρουν επιτυχώς το "χορευτικό" Kinect.
Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα της κίνησης αποτελεί πραγματικό εφιάλτη και μειώνει σημαντικά την ποιότητα ενός τίτλου, που σε budget price θα αποτελούσε σίγουρη αγορά. Ως έχουν τα πράγματα, μπορούμε να το προτείνουμε μόνο σε φανατικούς οπαδούς των slasher/ thrasher b-movies μιας και αυτοί θα μπορέσουν να αντέξουν κάπως τα προβλήματα και να χαρούν το παιχνίδι έτσι όπως θα έπρεπε. Οι υπόλοιποι, καλά θα κάνουν να το αποφύγουν, εκτός φυσικά και αν έχετε όρεξη να πιάσετε ένα ζόμπι και να το καρφώσετε με κομπρεσέρ, να το διαλύσετε με βαριοπούλα, να το κάψετε και τέλος να το τεμαχίσετε με ένα αλυσοπρίονο για να το σερβίρετε σε σαντουιτσάκια για το φθινοπωρινό πικ νικ της Umbrella Corp!
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος
