Εγώ δε θέλω μεροκάματο, θέλω χιλιάρα μηχανή και θάνατο…
Θέλεις βία και αγωνία; Φτύνεις και την κοινωνία; Δικέ μου βρήκαμε το παιχνίδι για να περάσεις ένα δεκάωρο δίτροχης αλητείας, πνευματικό απόγονο της ιστορικής, από κάθε άποψη, σειράς Road Rash. Στον post apocalyptic, τύπου Mad Max, κόσμο, γινόμαστε ο «go-to guy» της συμμορίας μας, με σκοπό να σκοτώσουμε τον «assassin», οι πράξεις του οποίου (δολοφονία του επικεφαλής του πιο δυνατού καρτέλ όπλων της περιοχής) διατάραξαν την εύθραυστη εκεχειρία μεταξύ των μηχανόβιων συμμοριών. Το κεφάλι του δολοφόνου «τιμολογείται» στα 15.000.000 δολάρια και για να φτάσουμε σε αυτόν θα πρέπει να περάσουμε μέσα από τις αφιλόξενες περιοχές των άλλων συμμοριών, που επίσης θέλουν να βάλουν το χέρι τους στο μέλι και δε θα φοβηθούν να μας τη βγουν με κόκκινο και να μας στείλουν ανά πάσα στιγμή για… ρεκτιφιέ και ζυγοστάθμιση.
Οι τρεις διαφορετικές περιοχές προσπαθούν να αποδώσουν την ατμόσφαιρα που είχαν οι δημιουργοί στο μυαλό τους. Eίναι αλήθεια πως δεν «καραφλιάσαμε» κιόλας από την αποτύπωση, αλλά η δουλειά ως ένα βαθμό γίνεται. Στο Road Redemption δεν ήλθαμε για να «μπανίσουμε» μαγευτικούς μεταποκαλύπτικούς κόσμους, αλλά για να αποκεφαλίσουμε φίτσουλες, να γεμίζουμε με μολύβι τις πλάτες και τα κρανία των φρικιών και να «οδηγήσουμε» τη μηχανή στα πιο ακραία arcade όρια που υπάρχουν. Θα θέλαμε να μιλήσουμε για οδηγικό μοντέλο, αλλά η οδήγηση βρίσκεται εκεί απλά για να έχουμε ένα λόγο να βρεθούμε πλάι πλάι με του άλλους οδηγούς και να ανταλλάξουμε μαχαιριές και πιστολιές.
Φαίνεται εξ αρχής πως η οδήγηση έχει υποβαθμισμένο ρόλο (σε αντίθεση, ας πούμε, με το Road Rash 3D), μιας και η αρχική μηχανή είναι η καλύτερη και πιο βολική για τους σκοπούς μας. Επίσης, όσο τέλεια και να οδηγήσουμε, όσα shortcut και να πάρουμε μέσα στην πίστα, ένα συγκεκριμένο group οδηγών θα μένει κοντά μας, υιοθετώντας μια old school (και εύκολη) λογική, μην επιβραβεύοντας ταυτόχρονα, όμως, τον καλό οδηγό. Δε λέμε πως αν τρακάρετε συνέχεια υπάρχει έστω και η παραμικρή περίπτωση να κερδίσετε, αλλά ο δρόμος της επιτυχίας μέσω της εξουδετέρωσης των αντιπάλων, είναι και ο πιο βατός και ο πιο αποδοτικός.
Πρόσφυση, physics και λοιπά στοιχεία που μας απασχολούν σε ένα τυπικό racing game, εδώ πάνε περίπατο και η οδήγηση απαιτεί, απλά, την ελάχιστη προσοχή από εσάς ώστε να μη καταλήγετε όλη την ώρα σε πολυκατοικίες, ντουβάρια, χαντάκια, γκρεμούς. Υπάρχει κίνηση στο δρόμο, shortcuts, όπως προαναφέραμε, nitro boosts, jet packs, αλλά οδηγούν με τον τρόπο τους στο να έρθετε σε θέση βολής με τους αντιπάλους και όχι στο οδηγήσετε για να κερδίσετε. Εξαίρεση ίσως αποτελούν τα επίπεδα στις ταράτσες των πολυκατοικιών (με ένα σουρεαλιστικό racing-parkour gameplay), όπου η απρόσεχτη οδήγηση θα σας αφήσει πολύ πίσω, ενώ αντίστοιχα η καλή μπορεί να σας δώσει τη νίκη ακόμα και αν αποφύγετε τις αψιμαχίες.
Όπως είπαμε η καλύτερη μηχανή είναι εξ αρχής διαθέσιμη, ενώ οι υπόλοιπες που ξεκλειδώνουν σταδιακά υπάρχουν, μάλλον, για να βάλετε ένα έξτρα επίπεδο δυσκολίας αν θέλετε να ξαναπαίξετε το campaign. Με λιγότερη τελική, λιγότερο nitro, χειρότερο steering και επιτάχυνση (ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο των μηχανών). Στην περίπτωση που βρεθείτε να αγκαλιάζεστε με κάποιο στοιχείο του περιβάλλοντος, λόγω στραβοτιμονιάς, υπάρχει περίπτωση να κολλήσετε, και για αυτό οι δημιουργοί προνόησαν δίνοντάς μας την επιλογή -πατώντας το select- να έρθουμε ξανά στο κέντρο του δρόμου. Κάτι δεν πήγε πολύ καλά με το σχεδιασμό των πιστών, καθώς βρεθήκαμε πολλές φορές σε αδιέξοδο και χρειαστήκαμε αυτή την επιλογή, αλλά εφόσον υπάρχει, παρότι χαλάει λίγο την ατμόσφαιρα, είναι χρησιμότατη.
Όπως και να έχει, επέλεξαν μια αυστηρώς arcade προσέγγιση, που συγχωράει και τον πιο ατζαμή οδηγό, αλλά θα θέλαμε λίγο περισσότερο ρεαλισμό, όχι τόσο για να δοκιμάζεται η ικανότητά μας στο τιμόνι, αλλά για να έμπαιναν στο παιχνίδι τα ξεκλειδωμένα δίτροχα, που θα λειτουργούσαν ως επιβράβευση των προσπαθειών μας και θα προσέφεραν μια παραπάνω ποικιλία. Oι πίστες, όπως συνηθίζεται σε τέτοιου ύφους παιχνίδια, είναι φαρδιοί δρόμοι με φτωχό level design και ελάχιστες εκπλήξεις (το πιο ενδιαφέρον, μάλλον είναι οι παραισθήσεις που έχουμε σε κάποια επίπεδα και βλέπουμε να πετάγονται από το πουθενά αυτοκίνητα στη μέση δρόμου) συνεπακόλουθο της επιλογής για το χειρισμό των μηχανών.
Το παιχνίδι ακολουθεί μια rogue like λογική στο campaign, όπου κάθε φορά που βρίσκεται μπροστά από “game over”, πρέπει να ξεκινήσετε από την αρχή. Σημειώνουμε πως game over κάνουμε όταν πεθάνουμε και όχι όταν δεν ολοκληρώσουμε ένα objective μιας πίστας. Αν, για παράδειγμα, το level απαιτεί να βγούμε τρίτοι και εμείς βγούμε πέμπτοι, μας περνάει, αλλά μας αφαιρεί το 25% (και 40% στο campaign plus) από τη μάξιμουμ ζωή μας. Είναι ένα πολύ δίκαιο trade, που σε τιμωρεί μεν, αλλά σου δίνει το δικαίωμα να ελπίζεις. Σωστά θα αναρωτηθείτε πως εύκολα γίνεται βαρετή μια διαδικασία επανεκκίνησης του campaign, ειδικά όταν φτάσετε σε κάποιο από τα υψηλότερα επίπεδα.
Για καλή μας τύχη, όμως, το παιχνίδι έχει κάποιες πολύ πετυχημένες gameplay ανατροπές, αφήνοντας τον παίκτη να επενδύσει το κερδισμένο του experience σε αναβαθμίσεις που ισχυροποιούν κάθε φορά την αρχική του κατάσταση, ενώ δίνει και τη δυνατότητα να αγοράσουμε το σημείο εκκίνησης (να ξεκινήσουμε, δηλαδή, από το 3ο, 6ο ή 9ο επίπεδο) γλιτώνοντάς μας αρκετό χρόνο. Επιπροσθέτως, κάθε φορά που ξεκινάμε το campaign, το παιχνίδι αλλάζει τη σειρά των αποστολών και των objectives ( time trial, αγώνας, εξουδετέρωση συγκεκριμένου αριθμού οχημάτων, διαφυγή από την αστυνομία) δίνοντας το απαραίτητο “κλώτσιμα” στη μανιβέλα ενδιαφέροντος. Από την άλλη, τα power-ups που αγοράζουμε μετά τις αποστολές, που μοιάζουν με αυτά που δίνει το level up, χάνονται κάθε φορά που κάνουμε επανεκκίνηση, αλλά από ένα σημείο και μετά μειώνεται η σημασία τους μιας και ο χαρακτήρας γίνεται εξ αρχής ισχυρός.
Εδώ οφείλουμε να συγχαρούμε τους devs διότι κατάφεραν να δώσουν στο παιχνίδι μία πολύ ομαλή διαβάθμιση της δυσκολίας (η οποία και εκμηδενίζεται από τη στιγμή που βγάλετε και το campaign plus) και κρατούν τον παίκτη από το να παρατήσει το παιχνίδι, δίνοντας του ευκαιρία να κερδίζει, έστω και λίγο, σε κάθε προσπάθειά του. Η πεμπτουσία, όπως έχετε καταλάβει αγαπητοί φίλοι και φίλες, παιδιά του Δαλιανίδη, δε βρίσκεται στις ρόδες που χορεύουν, αλλά στις «τσακαλομαχίες» και στο τουρλουμπούκι των απολαυστικά βίαιων συρράξεων των οδηγών. Κοντά στα 25 χρόνια έχουν περάσει από την πρώτη φόρα που με φόντο την οροσειρά της Sierra Nevada (η κάτι που έμοιαζε σαν αυτό τέλος πάντων ) ανεμίζαμε την αλυσίδα και τα καδρόνι δίπλα στα κεφάλια των αντιπάλων και ειλικρινά αυτή η αίσθηση δε λέει να παλιώσει με τίποτα.
Το Road Redemption, πιστό στις επιρροές του, πάει τη μάχη ένα επίπεδο παραπάνω. Τέσσερις κατηγορίες όπλων (με άλλα τόσα όπλα η κάθε κατηγορία και τα διαθέσιμα upgrades τους) υπάρχουν στη διάθεσή σας για να στείλετε με τον πιο βίαιο τρόπο στα θυμαράκια τους επίδοξους δελφίνους του βραβείου. Βάλτε στην εξίσωση πως οι «ωχτροί», ανάλογα με τον εξοπλισμό τους, θέλουν διαφορετικό όπλο κάθε φορά για να βγουν από τη μέση και έχουν τη δυνατότητά να μπλοκάρουν τις επιθέσεις σας (όπως και εσείς, αντίστοιχα), την πίεση του χρόνου και τον κίνδυνο να γίνετε μπαλάκι από φλιπεράκι ανάμεσα τους και η ένταση αυτών των κοκορομαχιών ανεβαίνει κατακόρυφα. Οι δημιουργοί αποφάσισαν να εφαρμόσουν το σύστημα επιλογής όπλων στο σταυρό (και πάτημα ξανά αν θέλετε άλλο όπλο της ίδιας κατηγορίας), που μολονότι έχει δημιουργήσει θέματα σε πολλούς παίκτες, πιστεύουμε ότι βοηθάει αρκετά στο να ανέβει η δυσκολία και η αδρεναλίνη των μαχών.
Το μόνο που δεν υπολόγισαν σωστά ήταν η πληθώρα από σφαίρες για τα βαλλιστικά όπλα (shotgun, AK47, magnum, ρουκέτες) που από τη στιγμή που μαθαίνετε να τις χρησιμοποιείτε αποδοτικά, κάνουν το παιχνίδι περίπατο (μετά από κάποιες ώρες φυσικά). Θα βαρεθείτε -για την ακρίβεια, δε θα βαρεθείτε ποτέ– να αποκεφαλίζετε, να συνθλίβετε κρανία, να τινάζετε μηχανές στον αέρα και θα το κάνετε με χαρά, καθώς οι οδηγοί που σκοτώνετε αφήνουν πίσω του experience, και πόντους nitro ζωής και λεφτά. Όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να βγάζετε το χειρότερο σας εαυτό στο δρόμο! Για τους πιο θαρραλέους, και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα εφόσον ολοκληρώσετε μια φορά το campaign, είναι να δοκιμάσετε τους οδηγούς που ξεκλειδώνονται και θέτουν περιορισμούς στο gameplay, δυσκολεύοντας έτσι κατακόρυφα το παιχνίδι.
Ο shovel knight, που είναι αυτό που φαντάζεστε, ένας κατάφρακτος πάνω σε μηχανικό άτι, δε μπορεί να χρησιμοποιήσει σφαίρες, ενώ ένας άλλος έχει απεριόριστο nitro, αλλά όποτε δεν το χρησιμοποιεί χάνει σταδιακά ζωή. Έχει ουσιαστικό νόημα το replay του campaign, κρατάει λίγη ώρα ( περίπου 35-45 λεπτά) και θα τεστάρει σε μεγάλο βαθμό την υπομονή σας και την ικανότητά σας στο πεδίο της μάχης. Ο ηχητικός τομέας του Road Redemption έχει δύο όψεις. Από τη μία έχουμε τα εφέ των μηχανών, των πυροβολισμών και των συγκρούσεων, που ακούγονται απίστευτα ερασιτεχνικά και αδιάφορα ενώ από την άλλη η μουσική, που κινείται σε μεταλ-πανκ- ηλεκτρονικά μονοπάτια είναι, πέρα από ταιριαστή, εκπληκτικά φροντισμένη για indie τίτλο (ένα καλό δείγμα μπορείτε να ακούσετε εδώ).
Το παρανοϊκό gameplay του παιχνιδιού κερδίζει αρκετά από την μουσική επένδυση, ενώ πιάσαμε τον εαυτό μας να διαολίζεται και να ανεβάζει την απόδοσή του όταν από τα ηχεία έπαιζε κομμάτι από το OST που μας άρεσε! Για ακόμα πιο old school καταστάσεις το Road Redemtpion επιτρέπει μέχρι και τετραπλό co-op στη ίδια οθόνη (αν σας έχει λείψει η οθόνη σκακιέρα) ενώ σε διπλό οριζόντιο που δοκιμάστηκε ήταν φοβερά απολαυστικό (βέβαια ο συμπαίκτης μου, που ελπίζω να διαβάζει αυτές τις γραμμές, ήταν μέτριος αλλά δε βαριέσαι).
Το οnline τμήμα του τίτλου έχει θέματα κυρίως με lag και την απόκριση, πράγμα που μας κάνει να μη το προτείνουμε για αρχή. Μείνετε στο single player και στο co-op και θα αποζημιωθείτε αναλόγως. Με το Road Redemption θα περάσετε καλά. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Μπορεί τα γραφικά να είναι μέτρια και η οδήγηση να είναι το όχημα (συγγνώμη για αυτό) για να φτάνουμε στις μάχες, αλλά η υλοποίηση αυτών βγάζει ένα έντονο, φρενήρες και διασκεδαστικό αποτέλεσμα. Καλή φάση δικέ μου!
