May you stay away and prosper
Το να αγαπάει κανείς τις sci-fi ιστορίες και να μην αγαπάει τη σειρά Star Trek είναι όσο αδύνατο να αγαπάει κανείς την πίτσα αλλά να μη θέλει τυρί. Όπως και να το κάνουμε, το Star Trek αποτέλεσε πηγή ενθουσιασμού, ονείρων και χαράς για εκατομμύρια θεατές τα τελευταία 50 χρόνια, ενώ αποτελεί ευαγγέλιο για επιστημονικές εταιρίες και πανεπιστήμια, καθώς ενέπνευσε χιλιάδες επιστήμονες να κοιτάξουν πέρα από τους ορίζοντές τους. Η σειρά είχε βρεθεί σε καθεστώς τηλεοπτικού limbo μετά την ακύρωση του Star Trek Enterprise και για αρκετά χρόνια το μέλλον του αγαπητού αυτού franchise ήταν αβέβαιο.
Μέσα από το σκηνοθετικό πενάκι του J.J.Abraams, όμως, και ανοίγοντας ένα παράλληλο σύμπαν για να ειπωθούν νέες ιστορίες, η σειρά βρέθηκε ξανά στο προσκήνιο. Και όταν μια sci-fi ταινία πάει καλά, το αναμενόμενο video game κρύβεται πάντα πίσω από μια σκοτεινή γωνία.
Ναι, γνωρίζετε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάμε, το καθ’ όλα τρομακτικό "Movie tie-in game". Όμως, εδώ η κατάσταση φαινόταν μέσω από διόπτρες συγκρατημένης αισιοδοξίας. Το παιχνίδι δεν θα ακλουθούσε την ιστορία της νέας ταινίας, τα γραφικά στα trailer έδειχναν εντυπωσιακά και οι δημιουργοί μιλούσαν για ένα παιχνίδι που θα έκανε υπερήφανο το όνομα της σειράς. Δυστυχώς, δεν κάνει υπερήφανο ούτε το πλαστικό πάνω στο οποίο "ψήθηκε" το δισκάκι.
Ζζζζζζ…. – Σενάριο
Το… μεγαλείο του παιχνιδιού γίνεται εμφανές από την αρχή του. Η ιστορία του εξελίσσεται στο παράλληλο σύμπαν του Abraams και συγκεκριμένα ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη ταινία. Οι εναπομείναντες κάτοικοι του Vulkan (του λαού του Spock) έχουν εγκατασταθεί σε ένα νέο πλανήτη και προσπαθούν να ξαναστήσουν τον πολιτισμό τους.
Στην προσπάθειά τους αυτή, έχουν επιστρατεύσει τη μηχανή Helios, η οποία τους βοηθάει να αυξήσουν δραματικά την ταχύτητα ανάπτυξης και μορφοποίησης του πλανήτη. Μοναδικό πρόβλημα αποτελεί μια «μικρή» παρενέργεια της μηχανής να ανοίγει τρύπες στο χωροχρόνο. Όπως είναι αναμενόμενο, μια νέα φυλή εξωγήινων εισβάλει μέσα από μία από αυτές τις τρύπες, εξαπολύει επίθεση στον New Vulkan και κλέβει την Helios device.
Στόχος σας ως Kirk και/ ή Spock είναι να κυνηγήσετε τους κλέφτες και να πάρετε πίσω αυτή τη μηχανή, καθώς μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως ένα παντοδύναμο όπλο. Θα πάτε δεξιά, θα πάτε αριστερά, θα σκοτώσετε μερικές εκατοντάδες αντιπάλους, θα πάρετε πίσω τη συσκευή και θα σώσετε τον κόσμο. Μηδέν ανατροπές, κανένα βάθος, καμία εξέλιξη.
Και για να κάνουν οι δημιουργοί τα πράγματα χειρότερα, ο εχθρός του παιχνιδιού είναι οι Gorn, ένας λαός που αποτελεί σταθερή πηγή αστείων στο Star Trek για το σχεδιασμό και το μηδενικό σχεδόν lore τους. Βασισμένοι σε ένα μόνο επεισόδιο της Original series (και μερικά του Enterprise), οι Gorn είναι μάλλον οι τελευταίοι αντίπαλοι επάνω στους οποίους θα περίμενε κανείς να στηθεί μια ιστορία. Ακόμα και στο χαρακτηριστικό τους επεισόδιο, Arena, το ενδιαφέρον εκεί ήταν οι παντοδύναμοι Metrons και όχι οι άναρθρες και αστείες κραυγές των Gorn. Τι άλλο θα δούμε στο μέλλον ως εχθρό, τα Tribbles;
Rumors of my perfection were greatly exaggerated- Gameplay
Έστω, όμως, πως μπορούσαμε να αφήσουμε το σενάριο ως ένα από τα πιο αδιάφορα της σειράς και τουλάχιστον να χαρούμε το γεγονός ότι θα τριγυρίσουμε με το Enterprise και θα κάνουμε διάφορα πράγματα που αγαπήσαμε στη σειρά. Δυστυχώς και εδώ τα πράγματα χωλαίνουν στον υπερθετικό βαθμό.
Ναι, υπάρχουν Easter eggs και σκηνές/ σημεία που αποτίουν φόρο τιμής σε κάποιο επεισόδιο από την Original Series, αλλά η γενικότερη αίσθηση ότι ζείτε μέσα στο σύμπαν της Federation είναι πενιχρή. Καταρχάς, για να μην απορεί κανένας, δεν μπορείτε να ελέγξετε καθόλου το Enterprise ή να δώσετε εντολή για τον έλεγχό του στο πλήρωμα. Αυτό το Star Trek προσπαθεί να ακολουθήσει μια γραμμή ενός 3rd person shooter με στημένα, action set pieces, cover system και ό,τι άλλο θα περιμένατε από έναν τέτοιο τίτλο, καταφέρνοντας και εκεί να μην πετύχει σχεδόν τίποτα.
{PAGE_BREAK}
Η βασική κατεύθυνση του Star Trek σάς οδηγεί στο να διαλέξετε ανάμεσα στον Kirk ή τον Spock και να παίξετε το παιχνίδι μέχρι το τέλος με μια μετριότατη φιλική Α.Ι. ή ένα φίλο να ελέγχει το δεύτερο χαρακτήρα. Δυστυχώς, οι μηδαμινές διαφορές μεταξύ τους καθιστούν μάλλον αχρείαστη την επιλογή. Όποιον και αν επιλέξετε, πάντως, θα κληθείτε να περπατήσετε μέσα από μια σειρά διαδρόμων και λίγο πιο ανοιχτών δωματίων, να δώσετε εκατοντάδες αδιάφορες μάχες με μια παντελώς ανίκανη A.I., να ανοίξετε δεκάδες «σφραγισμένες» πόρτες και να παίξετε ντουζίνες ανούσια hacking mini games (από memory μέχρι φιδάκι).
Τις λίγες φορές που το παιχνίδι πάει να προσφέρει κάτι πιο φρέσκο, είτε το τραβάει από τα μαλλιά (skydiving) είτε απλά δεν έχει ιδέα πώς να το χειριστεί (συνεργατικό gameplay). Ο βασικός πυρήνας δε, που είναι η μάχη, δεν προσφέρει απολύτως τίποτα το ιδιαίτερο, με το cover system να είναι αρκετά «χαλαρό» και τα όπλα να έχουν ικανοποιητική στόχευση μεν, αλλά να μη δείχνουν να έχουν ιδιαίτερο αντίκτυπο στους αντιπάλους σας.
Πιο πριν αναφέραμε τα Tribbles, τα αξιαγάπητα ζωύφια που είχαν γεμίσει όλο το Enterprise στην εποχή του Kirk και κόντεψαν να περάσουν και στην εποχή του Picard. Χωρίς να το καταλάβουν, οι δημιουργοί τα έκαναν τους απόλυτους πρωταγωνιστές του παιχνιδιού τους. Δεν μπορεί να εξηγηθεί αλλιώς το σμάρι από ζωύφια (bugs) που δείχνει να έχει καταβροχθίσει τμήματα από όλο το Star Trek.
Χαρακτήρες να κολλάνε ή να περνάνε μέσα από τοίχους και εμπόδια, objectives να μην ολοκληρώνονται ποτέ και να θέλουν load σε παλαιότερο save, όπλα να σκάνε στα χέρια σας δίχως λόγο, η μουσική να κολλάει σε loop… Πρόκειται για ένα πραγματικό πανδαιμόνιο, σε σημείο που είναι εμφανές πως το παιχνίδι βρισκόταν σε πρώιμο beta στάδιο και απλά κυκλοφόρησε για να προλάβει την προβολή της νέας ταινίας.
Graphics are graphics but sound is better – Τεχνικός τομέας
Εξίσου προβληματικός είναι και ο οπτικός τομέας του παιχνιδιού. Χαμηλό framerate, αρκετό tearing και μπόλικα glitches γραφικών σε όλους τους τομείς ενισχύουν την εικόνα της beta που προαναφέραμε. Και καλύτερα να μην αναφερθούμε στο τραγικό οπτικό αποτέλεσμα που έρχεται με την ενεργοποίηση του 3D στην έκδοση για το PS3… Όχι βέβαια πως αν δεν υπήρχαν τα bugs το αποτέλεσμα θα ήταν κάτι το εντυπωσιακό. Ναι, υπάρχουν ορισμένα όμορφα σκηνικά, όπως το εσωτερικό του Enterprise, εντυπωσιακά εφέ εκρήξεων και αξιόλογος σχεδιασμός των character models, αλλά τα καλά σταματούν εκεί.
Οι περισσότερες περιοχές είναι μια καφετί θολούρα χαμηλής ανάλυσης και περιεχομένου δίχως να κατέχει καν κάποιο ξεκάθαρο χαρακτήρα, τα όπλα στην καλύτερη περίπτωση δείχνουν πλαστικά και στη χειρότερη δεν τα ξεχωρίζεις μεταξύ τους, το animation των χαρακτήρων είναι μετριότατο ως αστείο, ενώ όταν ξεκινάει το lip synching το αποτέλεσμα μπορεί να χαρακτηριστεί ως και τρομακτικό.
Τουλάχιστον, όμως, υπάρχει και κάτι θετικό μέσα σε αυτή την αρχαιο-Vulkan-ική τραγωδία και αυτό έχει να κάνει με την ηχητική επένδυση του ήχου. Καταρχάς, οι φωνές των χαρακτήρων έχουν αποδοθεί από το σύνολο του cast των νέων ταινιών και μπορεί από πλευράς απόδοσής και script να μην είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά χαρίζουν μια ευχάριστη νότα αυθεντικότητας που έχουμε καιρό να δούμε σε Star Trek videogame. Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει στη μουσική επένδυση του τίτλου, η οποία βασίζεται σε κομμάτια από τις δύο πρόσφατες ταινίες αλλά και 1-2 remixes παλιών κλασσικών themes.
Τέλος, όπως και στα Star Wars games, έτσι και εδώ, τα ηχητικά εφέ της σειράς πλαισιώνουν άψογα κάθε σημείο του παιχνιδιού, είτε αυτό έχει να κάνει με μια μάχη με φέιζερ είτε με μια τηλεμεταφορά στην επιφάνεια ενός πλανήτη.
Captain, we are going down! – Επίλογος
Η ακοή, όμως, αποτελεί μόνο μία από τις ανθρώπινες αισθήσεις και όσο καλή και αν είναι, δεν είναι αρκετή για να περισώσει αυτό το φλεγόμενο διαστημόπλοιο με το όνομα Enterprise. Ο τίτλος της Digital Extremes εμφανέστατα κυκλοφόρησε πολύ πριν την ώρα του, αλλά και που ακόμα και αν είχε φτιαχτεί σωστά, πάλι δεν θα κατάφερνε πολλά εξαιτίας του αδιάφορου σεναρίου, του κοινότυπου gameplay, των "άγευστων" περιοχών και της απόλυτης απουσίας μιας σπίθας εμπνεύσεως. Είναι ένας τίτλος που ντροπιάζει το μεγάλο όνομα της σειράς και δυστυχώς δεν μπορούμε να προτείνουμε την αγορά του ούτε στους πιο φανατικούς οπαδούς της.
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος