Ο ασθενής απεβίωσε…
Έχουμε πει αρκετές φορές ότι το Until Dawn, το “sleeper hit” της Supermassive Games για το PS4, ήταν μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις του 2015. Βασιζόμενο στη gameplay λογική των “επιλογών του παίκτη”, μέσω των οποίων άλλαζε δραματικά η ροή της ιστορίας, αλλά και με ένα υποβλητικό και τρομακτικό setting, το Until Dawn αγαπήθηκε αρκετά από το κοινό -παρά τα προβλήματά του- και προσέφερε μια τουλάχιστον ενδιαφέρουσα εμπειρία. Η αλήθεια είναι ότι περιμέναμε περισσότερη ανάπτυξη επάνω στο franchise αυτό από τη Sony, μια ανάπτυξη με νέα παιχνίδια, που ωστόσο δεν ήλθαν ποτέ. Αντιθέτως, το IP ξεχάστηκε μέχρι την κυκλοφορία του Until Dawn: Rush of Blood για το PSVR, το οποίο, ως launch τίτλο του συστήματος εικονικής πραγματικότητας της Sony, το θεωρήσαμε επιτυχές. Όμως, το Rush of Blood δεν ήταν παρά ένα on-rails shooter, ένα spin-off που μοιραζόταν το setting του Until Dawn, χωρίς να προσφέρει τίποτα ουσιώδες στη σειρά.
Fast forward στο 2018 και στην πρόσφατη κυκλοφορία του The Inpatient, ενός ακόμα τίτλου για το PSVR, το οποίο, όμως, η Supermassive Games το θεωρεί canon για το IP Until Dawn, αφού έχει άμεση σχέση με την adventure horror περιπέτεια των νεαρών παιδιών από το πρώτο παιχνίδι, προσπαθώντας να περιγράψει και να ξεδιαλύνει τα γεγονότα που συνέβησαν στην περιοχή 60 χρόνια πριν και που οδήγησαν στο λουτρό αίματος που είδαμε στο Until Dawn.
Πιο συγκεκριμένα, βρισκόμαστε στο ξενοδοχείο/ σανατόριο Blackwood, το οποίο αναφέρεται πολλές φορές στο αρχικό παιχνίδι. Εκεί, παίρνοντας το ρόλο ενός custom χαρακτήρα (άντρα ή γυναίκας), ο παίκτης θα κληθεί να αναζητήσει την αλήθεια και να ανακαλύψει πληροφορίες για τα παράξενα γεγονότα που συμβαίνουν στο σανατόριο, αλλά και στα συμβάντα που οδήγησαν στα φρικιαστικά αποτελέσματα που είδαμε να ξετυλίγονται στο Until Dawn.
Η ιδέα πίσω από το εγχείρημα της Supermassive Games είναι, αν μη τι άλλο, ενδιαφέρουσα. Το γεγονός πως οδηγούμαστε στη δεκαετία του 1940, σε ένα περιβάλλον βγαλμένο από ταινία noir, γεμάτο μυστήριο και τρόμο, δημιουργεί τέλειες συνθήκες για ένα παιχνίδι VR δομής, που όχι μόνο έρχεται για να διευρύνει το μύθο γύρω από το βουνό της περιοχής και την κατάρα που υπάρχει εκεί, αλλά και για να διαλευκάνει πτυχές της ιστορίας που στο αρχικό παιχνίδι ήταν ασαφείς. Δυστυχώς, όμως, οι πτυχές αυτές μετά το τέλος του The Inpatient παραμένουν ασαφείς. Και το λέμε αυτό διότι το νέο πόνημα της Supermassive Games δεν καταφέρνει να πλησιάσει την ποιότητα του Until Dawn ούτε στη γραφή, ούτε στο μεγάλο “όπλο” του παιχνιδιού, δηλαδή τις επιλογές, αλλά ούτε καν να κάνει την υπέρβαση ως αυτόνομη VR εμπειρία.
Το παιχνίδι ξεκινά με τη δυνατότητα δημιουργίας χαρακτήρα, προσφέροντας έτσι στον παίκτη τη δυνατότητα να ξεκινήσει τη “βύθιση” στον κόσμο του παιχνιδιού από το σημείο “0”, αφού -σε αντίθεση με πολλά VR παιχνίδια- το “σώμα” του φαίνεται καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού. Είναι εμφανέστατο το γεγονός ότι η Supermassive θέλησε να δημιουργήσει έντονο αίσθημα immersion στο παιχνίδι της, προσπαθώντας με διάφορα gimmicks να δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι ο παίκτης είναι αυτός που είναι έγκλειστος στο ίδρυμα, ότι τη φρίκη που επικρατεί εκεί τη ζει ο ίδιος.
Άλλωστε, το VR είναι κομμένο και ραμμένο για τέτοιο σχεδιασμό gameplay και, πρέπει να πούμε ότι σε πολύ μεγάλο βαθμό το πείραμα είναι επιτυχές. Από την ίδια τη φύση του VR, που φέρνει τα πρόσωπα που συνομιλούμε μπροστά στα μάτια μας σαν ζωντανούς ανθρώπους, μέχρι το εξαιρετικά λειτουργικό σύστημα ομιλίας, το The Inpatient καταφέρνει να ξεγελάσει τον παίκτη και να τον ρουφήξει μέσα στον κόσμο του. Ειδικά σε ό,τι αφορά το σύστημα ομιλίας, πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στη Supermassive, αφού το λογισμικό αναγνώρισης φωνής λειτουργεί εξαιρετικά (9 στις 10 φορές καταλαβαίνει αμέσως τον παίκτη), ανεβάζοντας το immersion σε νέα επίπεδα.
Αυτές οι φωνητικές εντολές εφαρμόζονται στις όποιες στιγμές το παιχνίδι δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα συνομιλίας με κάποιο πρόσωπο και την επιλογή να διαλέξει μέσα από δύο απαντήσεις. Αυτές οι απαντήσεις δίνονται, φυσικά, και με χρήση χειριστηρίου, όμως εφόσον λειτουργούν άψογα (ακόμα και με την απαράδεκτη προφορά του υπογράφοντος…) αξίζει να χρησιμοποιηθούν για να βελτιώσουν την εμπειρία. Και αυτές οι απαντήσεις είναι που, πρακτικά, δημιουργούν τα “κλαδιά”, τα μονοπάτια πορείας επάνω στο δέντρο του παιχνιδιού, στην αποκάλυψη των γεγονότων και σε ένα από τα διαφορετικά τέλη του.
Όμως, κάπου εδώ αρχίζουν τα προβλήματα. Πρώτα από όλα, πρέπει να πούμε ότι το The Inpatient είναι ένα πολύ αργό (βασανιστικά αργό) walking simulator, με στοιχεία τρόμου, ενός τρόμου όμως που βασίζεται σε ένα καλό και ένα κακό στοιχείο. Το κακό είναι τα “boo scares”, που δεν προσφέρουν τίποτα περισσότερο από φθηνό εντυπωσιασμό, ενώ το καλό είναι η εξαιρετική ατμόσφαιρα που έχει σχεδιάσει η ομάδα, η οποία ατμόσφαιρα αναδεικνύεται περαιτέρω από τα υπέροχα γραφικά, τα άριστα μοντέλα χαρακτήρων και τη γενικότερη απόδοση ενός σανατόριου όπου όλα έχουν πάει στραβά. Και ως walking simulator που είναι, το παιχνίδι της Supermassive δεν προσφέρει στον παίκτη και πολλά να κάνει.
Το πρώτο μέρος του τίτλου αναλώνεται σε ένα δωμάτιο, με συνεχείς διακοπές για εύρεση αναμνήσεων ή “μαύρο” για να ακούσουμε φρικτές κραυγές στο μυαλό μας, ενώ το δεύτερο τμήμα του μας αφήνει να εξερευνήσουμε το σανατόριο και να βρούμε διαφυγή από αυτό. Όμως και τα δύο τμήματα είναι άδεια, χωρίς πράγματα να κάνουμε, χωρίς collectibles να βρούμε (εκτός από ορισμένα, ελάχιστα, σκόρπια αντικείμενα, που κάνουν trigger αναμνήσεις) για να μάθουμε ακόμα περισσότερα πράγματα για το τι συμβαίνει επιτέλους σε αυτό το κολαστήριο. Και όλα αυτά με μια κίνηση στο χώρο απελπιστικά αργή και κουραστική (είτε χρησιμοποιούμε Move controllers είτε Dual Shock).
Εκτιμούμε το γεγονός πως η Supermassive Games θέλησε να σχεδιάσει μια “VR experience” και πιστεύουμε (όπως πολλές φορές έχουμε πει στο GameOver) ότι το κλειδί της επιτυχίας για αυτήν την τεχνολογία βρίσκεται εκεί, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αυτή η VR experience είναι όπως την περιμέναμε. Το The Inpatient δεν προσφέρει στον παίκτη τίποτα περισσότερο από μια υπέροχη ατμόσφαιρα, δεν έχει καθόλου gameplay και, επιπροσθέτως, διαρκεί μόλις 2 με 3 ώρες. Ναι, υπάρχει ελαφρυντικό εδώ, ένα ελαφρυντικό που ακούει στην πρόταση “επιλογές παίκτη και διαφορετικά τέλη”, και θα αναγνωρίσουμε την όποια αξία replayability προσφέρει αυτό το game design. Ωστόσο, μέσα από ένα τόσο γραμμικό, αποστειρωμένο και αργό παιχνίδι, δεν ξέρουμε ποιος μπορεί να βρει το κουράγιο να επιστρέψει στο σανατόριο τρεις και τέσσερις φορές για να βρει 2-3 ακόμα αναμνήσεις και να δει μια διαφορετική κατάληξη της ιστορίας κάνοντας διαφορετικές επιλογές στις απαντήσεις των διαλόγων.
Καταλήγοντας, εκτιμούμε ότι το The Inpatient είναι μια μεγάλη χαμένη ευκαιρία. Δεν το θεωρούμε “κακό”, αφού πολλά από αυτά που κάνει (η απόδοση του ιδρύματος και η ατμόσφαιρα που δημιουργεί πραγματικά είναι απαράμιλλης ποιότητας, ενώ η λειτουργία ομιλίας εξυψώνει τη VR εμπειρία), αλλά είναι τόσα πολλά που θα μπορούσαν να είχαν γίνει εδώ (και που δεν έγιναν), που δεν μπορείς παρά να νιώσεις απογοήτευση για το πόσο σύντομο, λίγο και άτολμο είναι τελικά το εγχείρημα της Supermassive Games.
VR χαρακτηριστικά
- Θέση gaming: Καθιστή
- Χρήση controllers: Dualshock 4/ Δύο Move Controllers
- Επίπεδο ναυτίας: Μηδενικό
To “επίπεδο ναυτίας” είναι υποκειμενικό, έχει να κάνει με την αίσθηση που αποκόμισε από το παιχνίδι ο εκάστοτε συντάκτης και μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο.
