It is good to be bad.
Το ότι έχουμε πολύ ψηλά την Obsidian στην εκτίμησή μας το έχουμε δηλώσει πολλές φορές. Μπορεί τα παιχνίδια της συχνά να υποφέρουν από bugs ή κάποιες ελλείψεις λόγω χαμηλού budget, αλλά δεν παύει να είναι μία από τις καλύτερες εταιρίες όλων των εποχών στην ύφανση κόσμων και ιστοριών σε RPG. Μπορεί το Kotor 2 να είχε κομμένο τέλος, αλλά ο κόσμος, το gameplay και το σενάριό του είχαν βάθος που ξεπερνούσε το πρώτο, εξαιρετικό παιχνίδι. Μπορεί το Alpha Protocol να ηταν πνιγμένο στα bugs, αλλά είχε μια κρυφή μαγεία και ένα ιδιαίτερο σενάριο, που το έκανε ένα από τα καλύτερα κατασκοπικά παιχνίδια που έχουμε δει. Το South Park ήταν ένα από τα καλύτερα παιχνίδια που έχουν βασιστεί ποτέ σε τηλεοπτική σειρά, το Fallout New Vegas επέστρεψε το Fallout 3 πίσω στα σοβαρότερα και πολύ καλύτερα γραμμένα μονοπάτια των Fallout 1 και 2, και το Pillars of Eternity παρέδωσε ίσως το βαθύτερο και καλύτερο real-time isometric RPG από την εποχή του Baldur’s Gate 2.
Όταν, λοιπόν, τον περασμένο Μάρτιο η Obsidian ανακοίνωσε πως εργαζόταν επάνω σε ένα ολοκαίνουργιο isometric RPG και πως θα το βλέπαμε μέσα στον ίδιο χρόνο, η αγωνία και η προσμονή χτύπησαν κόκκινο. Και όχι μόνο λόγω του ιστορικού της εταιρίας, αλλά και της ίδιας της ιστορίας του παιχνιδιού. Σε αντίθεση με σχεδόν όλα τα υπόλοιπα RPG της αγοράς, όπου κάποιος μεγάλος κίνδυνος απειλεί τον κόσμο και εσείς καλείστε να τον σώσετε, αυτή τη φορά ο κίνδυνος έχει ήδη έρθει ήδη υπό τη μορφή του Overlord Kyros, το κακό έχει ήδη κατακτήσει όλο το γνωστό κόσμο και εσείς δεν είστε ένας αφανής ήρωας, αλλά ένας Fatebinder, ένας υψηλόβαθμος αξιωματούχος της στρατιάς του Κακού, ο οποίος καλείται να βοηθήσει στο τελικό… συγύρισμα και την εξάλειψη ορισμένων μικρών εστιών επανάστασης. Δύο από τις στρατιές του Kyros έχουν κληθεί να κατακτήσουν το τελευταίο τμήμα του κόσμου και είναι στο χέρι σας το πώς θα συνεργαστείτε μαζί τους και αν θα τους βοηθήσετε ή όχι.
Το Tyranny ξεκινά μέσα από ένα σύστημα επιλογών, το οποίο καλύπτει την τελευταία αυτή επιδρομή και σας δίνει -μέσα στο διάστημα τριών ετών- διάφορες επιλογές για το πού θέλετε να επιτεθείτε, τι θα πράξετε και πώς αντιδράσατε. Και ανάλογα με τις πράξεις σας, στήνετε το δικό σας κόσμο. Καταστρέψατε εντελώς μία πόλη; Όταν την επισκεφθείτε θα βρείτε μόνο συντρίμμια. Αφήσατε κάποιους μάγους να επιζήσουν; Τότε μπορεί να σας έχουν σε υψηλή εκτίμηση και να σας βοηθήσουν. Αυτές οι απλές επιλογές στην αρχή του παιχνιδιού αλλάζουν άρδην τον κόσμο μέσα στον οποίο θα περιπλανηθείτε. Και οι επιλογές δε σταματούν εδώ. Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, στην ουσία, θα μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε τέσσερα διαφορετικά paths για το πώς θα πορευθείτε, με ποιον θα συμμαχήσετε και θα συνεχίσετε να αλλάζετε τον κόσμο με κάθε σας βήμα.
Τα τέσσερα αυτά paths περιλαμβάνουν συμμαχία με το στρατό των Disfavored (σαν lawful evil Paladins), συμμαχία με τον όχλο των Scarlet Chorus (πιο chaotic evil δε γίνεται), βοήθεια προς τους λαούς που επαναστατούν (αλλά μη φανταστείτε ιδιαίτερα good path εδώ!) ή πορεία full chaos και να τους προδώσετε όλους. Η κάθε σας επιλογή, η κάθε σας συζήτηση, σας δίνει loyalty ή fear σε κάθε μία από τις πολλές παρατάξεις και, έτσι, είναι φύση αδύνατο να μπορέσετε να τα πάτε καλά με όλους. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα καλοστημένο σύστημα, που ξεφεύγει κατά πολύ από τα στεγνά good/ tough good πρότυπα των περισσότερων RPG, και σε συνδυασμό με το πόσο πολύ επηρεάζει τους NPCs και τον κόσμο, πραγματικά ενδείκνυται για πολλαπλά playthroughs. Ίσως για αυτό η διάρκεια του Tyranny να είναι κάπως περιορισμένη -αγγίζει τις 25 με 30 ώρες- αλλά με τόσες διαφορές, η διάρκεια κρίνεται ικανοποιητική μιας και σίγουρα θα ξαναγυρίσετε για να δείτε άλλες πλευρές της ιστορίας και να επισκεφθείτε περιοχές και ανθρώπους που δεν είδατε σε προηγούμενο playthrough.
Πρέπει να αναφέρουμε πως σε ακόμα ένα RPG μετά το Pillars of Eternity, η Obsidian έχτισε και πάλι από το μηδέν ένα βαθύτατο lore (ειδικά το σκηνικό της χρονικής επιλογής -που βρίσκεται στο μεταίχμιο της εποχής του Χαλκού με την εποχή του Σιδήρου- είναι τρομερά καλογραμμένο και εντυπωσιακά στημένο) σε ένα πολύ πιο σκοτεινό σύμπαν, με πολύ ίντριγκα και μυστήριο για το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο. Αν θα πρέπει να “χρεώσουμε” ένα μειονέκτημα στον τίτλο, είναι πως τελειώνει στο σημείο που γίνονται οι πρώτες μεγάλες αποκαλύψεις και απλά σας αφήνει σε ένα σημείο που σκέφτεσαι «τώρα είναι που θα αρχίσει ο πραγματικός πανικός». Σκεφτείτε Mass Effect 2 ή Halo 2 και θα καταλάβετε. Είναι εξόφθαλμο πως το παιχνίδι προορίζεται να έχει expansion ή sequel, αλλά είναι στενάχωρο το γεγονός πως το κάνει με έναν τέτοιο άκομψο τρόπο, δίνοντας την αίσθηση ότι νίκησες στη μάχη, μην έχοντας καλά καλά αρχίσει τον πόλεμο.
Μπορεί το τέλος να είναι απότομο, αλλά οι αποκαλύψεις που γίνονται και οι προσδοκίες που χτίζει για τη συνέχεια είναι τόσο ψηλές, που απλά θέλουμε τη συνέχεια να κυκλοφορήσει τον επόμενο μήνα, με το παιχνίδι να μας περιμένει καρτερικά κάτω από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Το άλλο μειονέκτημα, όμως, που θα πρέπει να διορθωθεί στο sequel είναι η σχετικά φτωχή ανάπτυξη των χαρακτήρων του party. Αντικειμενικά, ως ιδέα είναι όλοι τους αρκετά έξυπνα επιλεγμένοι και σχεδιασμένοι, αφού ο καθένας είναι ιδιαίτερα διαφορετικός και δένει άψογα στον «κακό» κόσμο, που ακόμα και οι καλοί άνθρωποι πλέον έχουν γίνει ιδιαίτερα κυνικοί. Το μειονέκτημα είναι πως, για μια ακόμα φορά, η Obsidian επέλεξε να τους έχει πιο πολύ ως βοηθούς και παρατηρητές παρά ως άτομα με τη δική τους ζωή. Δεν υπάρχουν companion quests, δεν υπάρχει romance και, γενικά, μετά το πρώτο μισό του παιχνιδιού, δεν θα συζητήσετε και πολλά μαζί τους, γεγονός που -από ένα σημείο και μετά- τους καθιστά ολίγον τι “henchmen” και αφαιρεί πόντους από την πολύ καλή και δυνατή είσοδο που έχει ο καθένας στην ιστορία.
Τώρα, έχοντας να κάνουμε με ένα ισομετρικό RPG, είναι δεδομένο πως δεν μπορούμε να περιμένουμε γραφικά επιπέδου Frostbite Engine. Παρόλα αυτά, το αποτέλεσμα κρίνεται απόλυτα ικανοποιητικό σε όλους τους τομείς. Σχεδιασμένο στη μηχανή Unity, το Tyranny είναι εξίσου όμορφο και πλούσιο σε υλικό με το Pillars of Eternity, αλλά σχεδιασμένο σε έναν πιο κατεστραμμένο, καφετί και “καμμένο” κόσμο. Όμορφα μοντέλα χαρακτήρων, καλό animation, εντυπωσιακά εφέ (ειδικά τα καιρικά είναι χάρμα οφθαλμών) και καλοσχεδιασμένες (αν και ίσως κάπως μικρές) περιοχές συνθέτουν ένα όμορφο αποτέλεσμα, που ικανοποιεί. Ίσως ορισμένοι στεναχωρηθούν που το voice acting και εδώ είναι περιορισμένο σε ένα μικρό τμήμα των ομιλιών, αλλά αυτό έδωσε τη δυνατότητα να γραφτούν πολύ πλουσιότεροι διάλογοι και να μην εξατμιστεί το μικρό budget σε αυτόν τον τομέα.
Και βλέποντας την πανωλεθρία στους διαλόγους του Fallout 4, θα πούμε πως προτιμούμε χίλιες φορές αυτό το αποτέλεσμα. Λίγοι και υψηλοί σε ποιότητα διάλογοι είναι αρκετοί για αυτό το παιχνίδι και ουδέποτε θα απογοητεύσουν, καθώς προσθέτουν πραγματικό βάθος στους χαρακτήρες που πλαισιώνουν και παρουσιάζουν, δίχως προσπάθεια, την ψυχική διάθεση του καθενός. Κάπου εδώ, βέβαια, να κάνουμε μία παύση και να μιλήσουμε για το κλασικό πρόβλημα των RPGs και ειδικά της Obsidian, τα bugs. Αν και έχουμε διαβάσει για διάφορα bugs μέσα στο forum της Paradox, πρέπει να παραδεχθούμε πως δεν συναντήσαμε ούτε ένα glitch, ούτε ένα bug, ούτε ένα broken quest στο πρώτο μας playthrough στο PC, με εξαίρεση 3-4 crashes στο desktop.
Το ίδιο όμως δε μπορούμε να το πούμε όταν δοκιμάσαμε το παιχνίδι στην OSX έκδοση για το Mac. Εκεί, γίναμε μάρτυρες 30-40 crashes και 6-7 κολλημάτων σε ένα χάρτη -που έγινε σαν ουράνιο τόξο- τα οποία έστειλαν το iMac μας για ολικό reboot. Και μπορεί τα 2/3 αυτών των crashes να ηταν περιορισμένα σε μία συγκεκριμένη περιοχή, αλλά μας συνέβησαν σε διάφορα άλλα σημεία. Η εταιρία γνωρίζει πως υπάρχει σοβαρό πρόβλημα σταθερότητας στις Mac και Linux εκδόσεις και εργάζεται στο να το διορθώσει στα επόμενα patches, αλλά είναι πράγματι απαράδεκτο το ότι κυκλοφόρησε το παιχνίδι σε τέτοια κατάσταση. Για όποιους σχεδιάζουν να το δουν εκεί, προτείνουμε να περιμένετε λίγο καιρό για να διορθωθεί αυτό το πρόβλημα, διότι αυτή τη στιγμή το αποτέλεσμα είναι καταστροφικό. Όπου και αν παίξετε πάντως, το F6 (quicksave) θα πρέπει να σας γίνει δεύτερη φύση μετά από κάθε μάχη και πριν από κάθε ομιλία, για καλό και για κακό!
Στα του gameplay τώρα, το Tyranny παίζει περίπου όπως κάθε άλλο real time, party-based ισομετρικό RPG. Με το mouse επιλέγετε τους χαρακτήρες της τετραμελούς ομάδας σας και τους δίνετε εντολές κίνησης, επεξεργασίας και επίθεσης. Το κλασικό pause system υπάρχει και εδώ, δίνοντάς σας την ευκαιρία να πατάτε Pause στη μάχη όποτε θέλετε για να χτίσετε καλύτερα τη στρατηγική σας, ενώ το εξαιρετικό fast pace mode -που ήρθε στο PoE- υπάρχει και εδώ, ακόμα καλύτερο, έτσι ώστε όχι μόνο να κινείστε πιο γρήγορα στις περιοχές και να μειώσει τον άχρηστο χρόνο του backtracking, αλλά και να αφήσει τις μάχες να εκτελούνται πιο γρήγορα εκεί που χρειάζεται. Μπορούμε να μπούμε σε πολλές λεπτομέρειες για το πώς γίνονται οι μάχες και το πώς στήνετε τους χαρακτήρες σας, αλλά θα σας παραπέμψουμε στα review μας των Baldur’s Gate και Pillars of Eternity όπου το γενικότερο σύστημα χειρισμού και μάχης είναι πανομοιότυπο.
Ο τομέας, όμως, που αξίζει να μιλήσουμε παραπάνω εδώ, είναι αυτός του character development, όπου για άλλη μια φορά η Obsidian δοκίμασε κάτι ολότελα διαφορετικό. Μετά την εξαιρετική αναβάθμιση των DnD κανόνων στο PoE, το Tyranny ακολουθεί έναν άλλο δρόμο, ο οποίος βρίσκεται κάπου ανάμεσα σε αυτό και στο σύστημα των Elder Scrolls. Αυτό σημαίνει πως, ενώ μπορείτε να στήσετε το χαρακτήρα σας στην αρχή ώστε να έχει έμφαση σε συγκεκριμένα όπλα/ μαγείες/ δυνάμεις/ skills, όλα αυτά θα μπορέσετε να τα αναβαθμίζετε άρδην καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού σας με δύο τρόπους. Καταρχάς, στο level up θα σας δίνεται ένα point για να το τοποθετείτε στο attribute της επιλογής σας και ένα point για ένα από τα πολλά spells/ special που μπορεί να ξεκλειδωθεί για κάθε χαρακτήρα (εσείς έχετε πρόσβαση σε όλα τα proficiencies, οι NPCs σε τρία).
Ως εδώ, γνωστά τα πράγματα. Όμως, σε ό,τι αφορά τη χρήση οποιουδήποτε όπλου, skill ή κλάδου μαγείας, όσο πιο πολύ το χρησιμοποιείτε, τόσο καλύτεροι γίνεστε σε αυτό. Αυτή η σχεδιαστική επιλογή αφήνει μεγάλη ελευθερία στον παίκτη να δοκιμάσει διάφορους συνδυασμούς οπλισμού και skill, και ακόμα και άθελά του να χτίσει τις δυνάμεις του χαρακτήρα του με τον τρόπο που τον βολεύει αυτόν καλύτερα. Προσοχή, όμως, αυτή η αναβάθμιση δεν γίνεται με αστείο τρόπο -όπου αν απλά κουνάτε το σπαθί σας θα γίνετε καλύτεροι ξιφομάχοι. Για να λειτουργήσει το σύστημα θέλει πραγματική χρήση στη μάχη, κανονικές επιλογές στις συζητήσεις σας και πράξεις στο περιβάλλον, έτσι ώστε να υπάρχει πραγματικό όφελος, εξισορροπώντας έτσι με πολύ καλό και ομαλό τρόπο τις υπερβολές που είχαν στο παρελθόν τα Elder Scrolls.
Για το τέλος θα πρέπει να αναφέρουμε την εξαιρετική δουλειά που έχει γίνει στο σύστημα μαγείας, και συγκεκριμένα στον τρόπο με τον οποίο αποκτάτε καινούργια spells. Πέρα από τα ειδικά skills και spells που μπορεί να μάθει ο κάθε χαρακτήρας, ανάλογα με το lore που έχει ο καθένας, μπορεί να μάθει και μια πληθώρα από άλλα spells μέσω ενός ιδιαίτερου συστήματος spell crafting. Βρίσκοντας scrolls, sigils, runes και διάφορες πληροφορίες σκορπισμένες μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού, το party σας τα μαθαίνει και μπορεί να τα συνδυάσει μεταξύ τους για να ξεκλειδώσει ντουζίνες από διάφορα spells, τα οποία μπορούν να παραμετροποιηθούν ακόμα παραπέρα και να δίνουν διαφορετικά αποτελέσματα ανάλογα με το specialization που θα δώσετε στον κάθε χαρακτήρα. Πρόκειται για ένα ιδιαίτερα ευρηματικό σύστημα, το οποίο μπορεί στο normal επίπεδο δυσκολίας (το 2 από τα 5-6 επίπεδα) να μην ανοιχθεί πολύ παραπάνω από τα πρώτα δύο επίπεδα συνδυασμών, αλλά από εκεί και πάνω, οι συνδυασμοί αυτοί γίνονται απαραίτητοι για την ομαλή λειτουργία της ομάδας.
Είναι, λοιπόν, το Tyranny το νέο αριστούργημα της Obsidian, το παιχνίδι που θα μας κάνει πάλι να νοσταλγούμε τα Baldur’s Gate και που θα χαθούμε στον κόσμο του για εκατοντάδες ώρες; Ίσως. Αν είχε κυκλοφορήσει πριν από το Pillars of Eternity, η αντιμετώπισή του θα ήταν αρκετά πιο θετική. Αλλά τώρα, δείχνει κάπως πιο low budget, πιο μικρό και φτωχό σε διάρκεια, υλικό και NPCs, ενώ το polishing του ήθελε λίγο ακόμα καιρό, ειδικά σε εκδόσεις Mac/ Linux. Από την άλλη, όμως, είναι αδύνατον να μην το προτείνουμε σε όποιους αγαπάνε τα RPGs. Έχει ένα βαθύ lore, έναν καλοστημένο κόσμο, δυνατό gameplay και μπόλικες επιλογές με πραγματικές επιπτώσεις, που στην ουσία καθιστούν δεδομένο το 2ο ή και 3ο playthrough. Το σημαντικότερο όλων, όμως, είναι το βασικό concept του. Είναι τρομερά σπάνιο να έχετε στα χέρια σας έναν «κακό» χαρακτήρα, και το γεγονός ότι δεν πολεμάτε για τη σωτηρία του κόσμου αλλά για τη δόξα της Kyros ή τη δική σας, καθιστά το νέο παιχνίδι της Obsidian πάρα πολύ ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια της ενασχόλησής σας. Και είναι, ίσως, το μόνο παιχνίδι που πραγματικά μας έκανε να ανησυχήσουμε για την ηθική και τη σκληρότητα των επιλογών μας.