Μήπως ήρθε η ώρα να αφήσουν το franchise;
Dragon Ball. Ένα όνομα θρύλος για τη βιομηχανία του animation, το οποίο προσέφερε εκατοντάδες επεισόδια δράσης σε μικρούς και μεγάλους ανά τον κόσμο και ευθύνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό για το νέο κύμα εισροής ιαπωνικού animation στη δύση. Μια τόσο αγαπητή σειρά ήταν επόμενο πως θα συνοδευόταν από κάποιο video game καθώς υπήρχαν χιλιάδες παιδιά τα οποία ονειρεύονταν να γίνουν ο Goku και να εξαπολύσουν και αυτοί το μαγικό Kamehameha του. Δεκαέξι χρόνια μετά το τέλος του πολύ διάσημου anime, ο θρύλος της σειράς συνεχίζει να είναι τόσο ισχυρός, έτσι ώστε να κυκλοφορούν συνεχώς νέα παιχνίδια που δείχνουν και ξαναδείχνουν τις μάχες της σειράς.
Μπορεί να είναι, όμως, αυτό αποδεκτό στη σημερινή εποχή; Να κυκλοφορεί κάθε χρόνο το ίδιο σχεδόν παιχνίδι με μηδενικό νέο υλικό και να περιμένουμε να πουλήσει; Η Activision το έχει αποδείξει με το Call of Duty, αλλά εκεί τουλάχιστον και καινούργιο σενάριο έχουμε αλλά και τεχνική αρτιότητα. Η σειρά Dragon Ball, από την άλλη, δείχνει να έχει βαλτώσει σε ένα δραματικό σημείο και η απορία που πλέον έχει αρχίσει να ταλανίζει το μυαλό μας είναι «πότε επιτέλους θα την αφήσουν να πεθάνει με την ησυχία της;».
Το νέο Dragon Ball Z παιχνίδι, λοιπόν, έρχεται να δώσει κάτι φρέσκο και διαφορετικό στη σειρά, έχοντας σχεδιαστεί εξ ολοκλήρου για το Microsoft Kinect. Και στα χαρτιά όντως έδειχνε ως κάτι το εντυπωσιακό, να μπορείς επιτέλους να αγγίξεις τις παιδικές σου αναμνήσεις και να χειριστείς με όλο σου το σώμα τους χαρακτήρες που αγάπησες. Γροθιές, κροσέ, uppercat, κλωτσιές, τρελά combos, chi attacks και super attacks είναι όλα εδώ και για να τα κάνετε θα πρέπει να στήσετε το σώμα σας ακριβώς όπως έκανε ο εκάστοτε χαρακτήρας στη σειρά.
Θα μπορέσετε να ελιχθείτε για να αποφύγετε τις αντίπαλες επιθέσεις, να πετάξετε μακριά ή να έρθετε κοντά, και γενικότερα θα νιώσετε πως για πρώτη φορά μπήκατε και εσείς μέσα στο πετσί της σειράς. Όλα αυτά στη θεωρία, δυστυχώς, γιατί στην πράξη το αποτέλεσμα είναι αρκετά πιο βαρετό αλλά και ενοχλητικό απ’όσο θα θέλαμε.
Καταρχάς, η πρώτη μεγάλη -και δυσάρεστη- έκπληξη έρχεται από το γεγονός πως στην ουσία το νέο αυτό παιχνίδι είναι το Dragon Ball Z: Ultimate Tenkaichi που κυκλοφόρησε πέρυσι, απλά με αλλαγμένο το σύστημα χειρισμού/ κάμερας, αλλά και με αρκετό κομμένο υλικό, όπως το multiplayer και extra modes. Εδώ έχουμε απλά το single player σενάριο, όπου θα πάρετε μέρος σε ορισμένες από τις πιο γνωστές μάχες της σειράς, και το score mode, όπου μπορείτε να επιλέξετε κάποιον από τους 50+ χαρακτήρες του παιχνιδιού (αφού τους ξεκλειδώσετε στο single player) και να πολεμήσετε με την A.I. για high score και μόνο. Στην ουσία, λοιπόν, υπάρχει μόνο το story mode, το οποίο, ως συνήθως, αν δεν έχετε δει τη σειρά, είναι πρακτικά αδύνατον να καταλάβετε τι συμβαίνει.
Σε αυτό βέβαια βοηθάει και το γεγονός πως, όπως σε όλα τα Dragon Ball παιχνίδια, αλλά και την αμερικανική σειρά, το voice acting και η μουσική ταιριάζουν καλύτερα σε ένα παιχνίδι G.I. Joe παρά σε ένα ιαπωνικό μαχητικό έπος. Εντελώς εκτός τόπου και χρόνου, θα φανούν απλώς κακά για το νέο στη σειρά, αλλά για όποιον έχει δει τα πρωτότυπα, απλά επιλέγει το mute στην τηλεόρασή του. Στα θετικά της υπόθεσης είναι πως το ύφος και το art direction της σειράς δείχνει πάρα πολύ όμορφα δουλεμένο, ενώ το animation είναι πραγματικά εξαιρετικό.
{PAGE_BREAK}
Προχωρώντας όμως στον κυριότερο βραχνά της υπόθεσης, το gameplay, είναι εκεί που το παιχνίδι τελικά καταρρέει. Βασιζόμενοι στο Ultimate Tenkaichi, οι δημιουργοί σοφά επέλεξαν μια πιο στρατηγική ματιά στις μάχες, δίνοντας κάποιο χρόνο στον παίκτη να εκτελέσει την κάθε κίνηση αντί να απαιτεί γρήγορα αντανακλαστικά, που θα κατέστρεφαν πλήρως την εμπειρία από τις αδυναμίες του Kinect. Ακόμα και έτσι όμως, τα πράγματα δεν είναι πάντοτε ιδανικά.
Ενώ αρκετές κινήσεις διαβάζονται περίφημα και με μεγάλη άνεση, θα βρεθείτε αντιμέτωποι και με ορισμένες που αρνούνται πεισματικά να διαβαστούν από την κάμερα ό,τι και να κάνετε. Το αργό gameplay βοηθάει σημαντικά στην αναγνώριση, αλλά είναι εμφανές πως ορισμένα τμήματα είναι "σπασμένα". Ακόμα και έτσι όμως, το παιχνίδι θα μπορούσε να έχει πολύ ενδιαφέρον, καθώς παραμερίζοντας την όποια μας ενόχληση, βρεθήκαμε να διασκεδάζουμε πάρα πολύ στις πρώτες μάχες.
Αλλά μετά από τις πρώτες 3-4 περιπέτειες, ήταν που μας χτύπησε κατακούτελα το μεγάλο πρόβλημα του παιχνιδιού, η τρομερή επανάληψή του. Όποιον χαρακτήρα και αν έχετε, θα κάνετε τα ίδια και τα ίδια. Θα χτυπηθείτε δεκάδες φορές με γροθιές και κλωτσιές, θα εκτελέσετε 4-5 combos, θα ρίξετε μερικά chi attacks και, αν προλάβετε, μερικές super moves και αυτό ήταν.
Το γεγονός ότι παίζετε με κάμερα πρώτου προσώπου κάνει ακόμα χειρότερα τα πράγματα, καθώς με εξαίρεση τα super moves, όλοι οι χαρακτήρες μοιάζουν 100% σε όλες τις κινήσεις και χτυπήματά τους. Έτσι, το παιχνίδι καταντάει πολύ γρήγορα μια μεγάλη "κλωτσοπατινάδα" όπου απλά κάνετε τα ίδια και τα ίδια με μια σταθερή σειρά, έτσι ώστε να εκμηδενίσετε την ενέργεια του αντιπάλου σας ξανά και ξανά.
Αυτή η τρομερή ρουτίνα χτυπάει το παιχνίδι πάρα πολύ νωρίς και δυστυχώς οδηγεί τη σειρά στο να ξαναβαλτώσει 30 λεπτά αφότου είχε καταφέρει να μας πείσει πως έφερε επιτέλους κάτι καινούργιο στον κόσμο του Dragon Ball. Αποτελεί ένα ιδανικό rental για να θυμηθείτε τα νιάτα σας και να δείτε πώς θα ήταν αν οι κινήσεις που κάνατε στον αέρα ως παιδάκι έχουν αντίκτυπο στους μισητούς σας αντιπάλους. Έλα, όμως, που τελικά η πραγματικότητα ποτέ δεν αγγίζει τα επίπεδα της φαντασίας μας.
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος