Αφήστε το Kinect και πιάστε τα gamepads
Επιχειρώντας μια κλεφτή ματιά πίσω στο 2010, χρονιά που η Microsoft έθεσε στην κρίση του κοινού το Kinect, μια από τις δημιουργίες που προσπάθησαν να αναδείξουν τις αρετές του νέου περιφερειακού του Xbox 360 ήταν και το Kinect Joy Ride. Δυστυχώς, το όλο project της BigPark αποδείχθηκε αδιάφορο, με δύο να είναι τα πιο εμφανή προβλήματά του: Αφενός η χρήση του gamepad απουσίαζε ολοκληρωτικά και αφετέρου το μοντέλο οδήγησης που υιοθετήθηκε, αποδείχθηκε ιδιαίτερα κουραστικό. Ο παίκτης ήταν αναγκασμένος να έχει μια συγκεκριμένη στάση στο σώμα του, με τα χέρια του να κρατούν ένα υποτιθέμενο τιμόνι και ο ανιχνευτής κίνησης να μεταφέρει τα πάντα επί της οθόνης -μόνο στη θεωρία… Επιστρέφοντας στο σήμερα, η Microsoft επαναφέρει το όνομα Joy Ride στο προσκήνιο, κινούμενη αυτή τη φορά στο εντελώς απέναντι άκρο. Η χρήση του Kinect απουσιάζει ολοκληρωτικά, η αυτοματοποιημένη οδήγηση ανήκει επίσης στο παρελθόν, ενώ το gamepad αποδεικνύεται ως η πλέον ιδανική λύση. Το Joy Ride Turbo είναι σε θέση να κερδίσει το χαμένο έδαφος και να αποτελέσει μια από τις ευχάριστες εκπλήξεις της περιόδου.
Το πλέον ασφαλές συμπέρασμα που προκύπτει κατόπιν της διεξοδικής ενασχόλησης με τον τίτλο, είναι πως αυτή τη φορά έχει πρυτανεύσει η λογική. Αφήνοντας στην άκρη εξεζητημένα και άβολα μοντέλα χειρισμού, το νέο αυτό arcade racer διατηρεί τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του ανέπαφα και με μικρές και προσεκτικές προσθήκες, θα ικανοποιήσει τόσο τους νεότερους παίκτες, όσο φυσικά και τους γονείς τους. Γιατί, πρακτικά, αυτό είναι το κοινό στο οποίο απευθύνεται. Σε επίπεδο επιλογών δεν παρατηρούνται σημαντικές αλλαγές και έτσι, πέρα από την ενότητα Championship, διατίθενται οι αντίστοιχες Smash και Stunt. Στην πρώτη οι παίκτες καλούνται να λάβουν μέρος σε μικρά πρωταθλήματα των τριών αγώνων, με τη νίκη να επιφέρει τα ανάλογα credits για περαιτέρω βελτιώσεις των οχημάτων. Τα αυτοκίνητα χωρίζονται και πάλι σε τρεις κατηγορίες, με τα sports, muscle και trucks να παρουσιάζουν αρκετές διαφορές τόσο στον έλεγχο όσο και στην ταχύτητά τους.
Πλέον, το νούμερο των διαδρομών ανέρχεται στις δέκα, δηλαδή τρεις περισσότερες σε σχέση με το Kinect Joy Ride και αν κάτι τις διακρίνει, αυτό είναι τα αμέτρητα shortcuts. Ο παίκτης επιβάλλεται να μάθει όλες αυτές τις παρακάμψεις, γιατί σε αυτές βρίσκονται καλά κρυμμένα ορισμένα εικονίδια -τρία ανά διαδρομή- τα οποία, αφού συλλεχθούν, είτε θα ξεκλειδώσουν κάποιο νέο όχημα, είτε θα βελτιώσουν κάποιο ήδη υπάρχον. Από το πρωτότυπο παιχνίδι επιστρέφουν και τα γνωστά power-ups, τα οποία αν κάποιος επιθυμεί να φτάσει μέχρι τέλους, επιβάλλεται να τα χρησιμοποιήσει προσεκτικά. Ορισμένα από αυτά εξαπολύουν πυραύλους ενάντια στους αντιπάλους και άλλα προσφέρουν τρομακτική ταχύτητα, όμως, το δυσάρεστο είναι πως κανένα από αυτά δεν δείχνει ικανό να δώσει έναν αέρα ανανέωσης, μια φρέσκια νότα. Τα περισσότερα –για να μην πούμε όλα- έχουν μεταφερθεί από ανταγωνιστικές δημιουργίες, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που δεν μοιάζουν ικανά να εκτροχιάσουν τους αντιπάλους από την πορεία τους. Στο συγκεκριμένο σημείο έρχεται στην επιφάνεια και η άδικη συμπεριφορά των αντιπάλων, οι οποίοι είναι φορές που είτε θα μένουν πολύ πίσω, είτε θα εξαφανίζονται μπροστά, μην αφήνοντας το παραμικρό περιθώριο αντίδρασης.
Ο τομέας πάντως που παρουσιάζει τις περισσότερες αλλαγές είναι αυτός του χειρισμού. Το gamepad του Xbox 360 αποδεικνύει για ακόμα μια φορά την ακρίβειά του, ενώ ο παίκτης είναι αυτός που –επιτέλους- θα έχει τον έλεγχο της επιτάχυνσης αλλά και της επιβράδυνσης. Πιέζοντας το ανάλογο πλήκτρο, το όχημα θα εκτελέσει ένα powerslide, γεμίζοντας την ανάλογη μπάρα boost με τα γνωστά σε όλους αποτελέσματα. Κατόπιν ενός άλματος, τα παλαβά ακροβατικά επιστρέφουν και αυτά με τη σειρά τους, αν και εδώ η αυτοματοποίηση παραμένει και έτσι η προσγείωση στο έδαφος θα είναι πάντοτε η ιδανική. Το Joy Ride Turbo ολοκληρώνεται από έναν συμπαθέστατο και πλημμυρισμένο στο χρώμα οπτικό τομέα, ενώ και τα ηχητικά εφέ δένουν μοναδικά με το υπόλοιπο σύνολο. Οι μουσικές επιλογές είναι και αυτές εντός κλίματος, με ορισμένες από αυτές να παραπέμπουν στο παρελθόν και μάλιστα στις δεκαετίες των 70’s αλλά και των 80’s. Τέλος, υπάρχει και επιλογή multiplayer είτε τοπικά με split screen είτε online για τέσσερα άτομα.
Συνολικά το Joy Ride Turbo ικανοποιεί σε αρκετά μεγάλο βαθμό. Βέβαια, το όνομά του έχει αμαυρωθεί -και δικαιολογημένα- από τον προκάτοχό του, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο αξιοποιήθηκε το Kinect, αλλά η παρούσα δημιουργία αποτελεί αυτό ακριβώς που θα έπρεπε να είχε προσφέρει η Microsoft δύο χρόνια πριν, χωρίς ανούσιους πειραματισμούς και εξεζητημένες επιλογές. Αναμφισβήτητα πρόκειται για έναν τίτλο που απευθύνεται σε ολόκληρη την οικογένεια και αν κάποιος επενδύσει πάνω του, θα περάσει πολλές ευχάριστες ώρες.
Γιώργος Τσακίρογλου