Πού βγάζουμε εισιτήρια, σύντροφε;
Έχουμε συνηθίσει τόσο πολύ σε ψυχαγωγικά προϊόντα που προέρχονται από και εκπροσωπούν τον δυτικό κόσμο, είτε μιλάμε για games, είτε για ταινίες, είτε για μουσική, που αφενός έχουμε αφομοιώσει (και σε πολλές περιπτώσεις, υιοθετήσει) την αισθητική τους, αφετέρου καμιά φορά ξεχνάμε τι έχουμε κοινό με την κουλτούρα από την οποία προέρχεται το προϊόν και τι όχι.
Γι’αυτό και, όταν βλέπουμε κάτι πιο κοντινό στην δική μας κουλτούρα σε τέτοιου είδους παραγωγή, είναι κάτι σχεδόν σοκαριστικό και πάντως σίγουρα κάτι στο οποίο έστω κοντοστεκόμαστε. Ένα παράδειγμα είναι η rendered περιοχή του Μοναστηρακίου, με την πλατεία και τα ελληνικότατα περίπτερα στο, πλέον vaporware, action adventure Theseis.
Άλλο ένα βλέπουμε στο ξεκίνημα του demo του Metro: Last Light. Το απ’ευθείας sequel του cult hit Metro 2033 συνεχίζει την ιστορία του Artyom, και η αρχή μάς βρίσκει στα ερείπια της ρημαγμένης επιφάνειας της Μόσχας. Ένα από τα πρώτα πράγματα που βλέπουμε μπροστά μας είναι τα ερείπια μιας ορθόδοξης εκκλησίας – πολλές από τις αγιογραφίες στο εσωτερικό της είναι ακόμα άθικτες και, κατά έναν παράξενο τρόπο, φέρνουν την πραγματικότητα της μετα-αποκαλυπτικής Μόσχας πολύ πιο κοντά, της δίνουν τον αέρα του γνώριμου, και γι’αυτό η καταστροφή γύρω μας ξαφνικά φαίνεται ακόμη πιο καταπιεστική.
Σύμφωνα με τους developers, έχουν περάσει κάποια χρόνια από το Metro 2033 (το Last Light δεν ονομάστηκε τελικά Metro 2034, γιατί το αντίστοιχο βιβλίο-συνέχεια του 2033 δεν συνεχίζει απ’ευθείας την ιστορία του πρώτου), ο Artyom είναι μεγαλύτερος και πιο ώριμος, ενώ, όπως μας πληροφορεί το voice-over στα αρχικά πλάνα της κατεστραμμένης πόλης, τα πράγματα έχουν αρχίσει να αλλάζουν: οι πάγοι λιώνουν, και πού και πού, κάποιοι έχουν καταφέρει να δουν τον ουρανό πέρα από τα πυρηνικά νέφη.
Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχουν αλλαγές και στους επιζώντες. Οι άνθρωποι είναι ακόμη αναγκασμένοι να κατοικούν στις σήραγγες του μετρό, όμως υπάρχουν ομάδες που προσπαθούν να επιβληθούν σε όλους τους άλλους – “war never changes,” θα έλεγε ίσως ένα άλλο μετα-αποκαλυπτικό game. Στο λημέρι μιας τέτοιας, απ’ό,τι φαίνεται ισχυρής, οργάνωσης, ονόματι Reich ξεκινάμε να τρυπώσουμε στο demo. Κατεβαίνουμε από τις σκάλες ενός υπονόμου σε ένα κατασκότεινο τούνελ, φωτίζοντας το σκοτάδι με τον πιστό μας αναπτήρα.
Το εφέ του φωτός μέσα στο σκοτάδι είναι εντυπωσιακό, δείχνοντας τη δουλειά που έχει κάνει η ομάδα ανάπτυξης στον τομέα των γραφικών (παρόλο που παρακολουθούμε ακόμη pre-alpha έκδοση). Η φλόγα του, εν τω μεταξύ, μάς επιτρέπει να κάψουμε μερικούς ιστούς αράχνης που βρίσκουμε. Τα προσεγμένα εφέ του φωτός δεν θα είναι όμως απλώς διακοσμητικά – τα τούνελ φυλάσσονται καλά από φρουρούς, οπότε πρέπει να παραμείνουμε αθέατοι.
Έτσι, αφενός ξεβιδώνουμε αθόρυβα μια λάμπα, βυθίζοντας τον χώρο στο σκοτάδι και “καθαρίζοντας” έναν φρουρό πισώπλατα, αφετέρου πυροβολούμε σιγά σιγά τις λάμπες τριγύρω μας, έτσι ώστε να επιτεθούμε σε όλους έναν-έναν χωρίς να καταλάβει κανείς τίποτα. Στο απόλυτο σκοτάδι, κινούμαστε σιγά σιγά προς τον κύριο χώρο, όπου κάποια χαμηλά φώτα και μια φωτιά που καίει κάνουν την αντίθεση με το σκοτεινό σημείο που βρισκόμαστε ακόμη πιο έντονη. Οι φρουροί που έχουν απομείνει μέσα μιλούν μεταξύ τους στα ρωσικά – πολύ ενθαρρυντικό, αφού πιθανότατα σημαίνει ότι θα μπορούμε και εδώ να παίξουμε στη ρωσική γλώσσα με αγγλικούς υπότιτλους.
Αρκετά όμως με την stealthy προσέγγιση, καθώς ο developer που χειρίζεται το demo αποφασίζει να ανοίξει πυρ εναντίον ενός φρουρού. Αμέσως η σύγκρουση γενικεύεται και σφαίρες πετούν προς το σημείο κάλυψής μας – το τσιμέντο διαλύεται μπροστά στα μάτια μας και μάς αναγκάζει να κινούμαστε συνεχώς.
Η αντίσταση σύντομα έχει αντιμετωπιστεί επιτυχώς, και μέσα στο (απίστευτης λεπτομέρειας) φυλάκιό τους βρίσκουμε έναν πολύ καλό φίλο – έναν “ανώδυνο”, ή αλλιώς mini-gun, το οποίο στρέφουμε εναντίον ενός καινούριου κύματος φρουρών. Είναι μια ευπρόσδεκτη πρόσθεση στο οπλοστάσιό μας, αλλά από την άλλη, αναρωτιόμαστε πώς θα κολλήσει στον κόσμο του πρώτου παιχνιδιού, που έδινε την αίσθηση ότι τα πάντα είναι ανακυκλωμένα και προχειροφτιαγμένα, ενώ οι σφαίρες αποτελούσαν μέσο συναλλαγής.
{PAGE_BREAK}
Λίγο αργότερα στο demo, μαζί με τον σύντροφό μας, τον Khan, πρέπει να εισχωρήσουμε σε μια συγκέντρωση του Reich. Αυτή διεξάγεται σε μια μεγάλη αίθουσα, στην άκρη της οποίας υπάρχει μια εξέδρα και ένας ομιλητής βγάζει λόγο στο πλήθος, σε κάτι που θυμίζει ναζιστική εκδήλωση. Και όταν λέμε πλήθος, εννοούμε πλήθος – καθώς κινούμαστε προς τον ομιλητή, πρέπει να παραμερίσουμε σιγά σιγά τον κόσμο που στέκεται μπροστά μας, και ο αριθμός των ανθρώπων φαίνεται απίστευτος για τέτοιου είδους παιχνίδι.
Παρόλα αυτά, τα γραφικά παραμένουν άψογα και λεπτομερή και το frame-rate απείραχτο – το PC στο οποίο τρέχει το παιχνίδι είναι, λογικά, πανίσχυρο, αλλά δεν έχουμε λεπτομέρειες αυτή τη στιγμή. Προσπαθώντας να σκοτώσουμε τον ομιλητή, αποκαλύπτουμε την ταυτότητά μας κι έτσι, είναι ώρα να βάλουμε τα πόδια στον ώμο.
Ο σύντροφός μας ουρλιάζει διαταγές να τον ακολουθήσουμε και αυτό κάνουμε, τρέχοντας μέσα από πόρτες και περάσματα, για να βρεθούμε πάνω σε ένα βαγόνι στις γραμμές ενός τούνελ. Ο Khan αναλαμβάνει να οδηγήσει και μάς διατάζει να υπερασπιστούμε τον εαυτό μας με την βοήθεια ενός πολυβόλου που βρίσκεται στημένο δίπλα μας. Έτσι, ξεκινά μια on-rails ακολουθία, όπου πυροβολούμε εναντίον τρένου που έρχεται δίπλα μας, με αρματωμένους εχθρούς πάνω του, που μάλλον δεν θέλουν να μας μάθουν πώς λέγεται ο “αγαπημένος φίλος” στα ρωσικά…
Κάπου εδώ αρχίζουν να τριγυρίζουν μαύρες σκέψεις στο μυαλό μας. Τα λεπτομερή και βαριά όπλα, ο σύντροφος που γαυγίζει διαταγές, η on-rails ακολουθία, το τούνελ που αντηχεί από τις εκρήξεις… οι σημειώσεις του γράφοντα σε αυτό το σημείο λένε: “Ω Θεέ μου, μήπως φτιάχνετε Call of Duty ρε παιδιά;;”
Οι ψύλλοι στα αυτιά μας είναι αδύνατον να φύγουν, όταν ακούμε από ανθρώπους της THQ ότι υπολογίζουν πολύ στο franchise του Metro και ότι “θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατόν για να διαφημίσουμε και να υποστηρίξουμε την προσπάθεια της 4A Games, αντίθετα με το πρώτο παιχνίδι”. Άλλες δηλώσεις, όπως το ότι θέλουν να τραβήξουν περισσότερο δυτικό κοινό, μάς κάνουν να ανησυχούμε σοβαρά για το μέλλον αυτού του τόσο υπέροχα ανατολικού και ιδιοσυγκρατικού παιχνιδιού. Οι υποσχέσεις για multiplayer στοιχείο, μάλιστα, μάς κάνουν να τρέμουμε σύγκορμοι περισσότερο κι από ό,τι ένας στρατός μεταλλαγμένων τεράτων.
Από την άλλη, η ομάδα της 4A Games, υπεύθυνη και για το φανταστικό, αλλά με αρκετά προβλήματα, Metro 2033, υπόσχεται ότι θα διατηρηθούν τα στοιχεία horror και επιβίωσης για τα οποία ξεχώρισε και εκείνο το παιχνίδι, ενώ το υπερφυσικό στοιχείο φυσικά δεν θα λείπει. Έτσι, η καρδιά μας πάει λίγο-λίγο στη θέση της. Σαν bonus, βλέπουμε και ένα δείγμα ενός τεράστιου, μεταλλαγμένου τέρατος που θα χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε στην επιφάνεια. Και όπως και να έχει, το trailer του παιχνιδιού υπό τους ήχους του “Machine Gun” των Portishead έκανε καλή δουλειά στο να μας αναπτερώσει το ηθικό. Είναι που και η δυτική κουλτούρα έχει τα καλά της, ώρες-ώρες…
Το Metro: Last Light αναμένεται το 2012 για PC, Xbox 360 και PS3.
Μιχάλης Τέγος
{nomultithumb}