Weigh the Anchor, Hoist the Sails, Cruisin’ for Booty on Watery Trails
Ερώτηση: Τι παραπάνω προσφέρει το Port Royale 3 σε σχέση με τον προκάτοχό του (εκτός από τις διαφορές στα γραφικά και τις τρισδιάστατες αναβαθμίσεις). Απάντηση: Τίποτα απολύτως. Αντιθέτως, στην προσπάθειά τους οι δημιουργοί να προσφέρουν επιπλέον περιεχόμενο και να μεγαλώσουν τα επίπεδα πολυπλοκότητας και αληθοφάνειας, προσέθεσαν αμφιβόλου σκοπιμότητας παράγοντες και στοιχεία gameplay, τα οποία είναι δυνατόν κάποιος να έχει τελειώσει το campaign και να μην έχει αντιληφθεί τελικά τι ρόλο διαδραμάτισαν και τι σκοπό είχαν. Το σύνολο, το οποίο εμείς παίρνουμε στα χέρια μας, είναι ένα ανέμπνευστο οικοδόμημα με δεκάδες ετερόκλητα στοιχεία, που στο κάτω κάτω, παύει από πολύ νωρίς να είναι διασκεδαστικό.
Το PR3 ειδικεύεται στο να αποδώσει με τον πειστικότερο τρόπο την καριέρα ενός θαλασσοπόρου που ενεργοποιείται στην Καραϊβική και επιθυμεί να επεκτείνει τις δουλειές και την εμπορική αυτοκρατορία του. Όπως είναι αναμενόμενο, ο παίκτης ξεκινά με πολύ λίγους πόρους και ελάχιστα μέσα, και χρησιμοποιώντας τις εμπορικές οδούς, ανακαλύπτοντας νέες εμπορικές δυνατότητες και αντιμετωπίζοντας αντιξοότητες (από πειρατές και φουρτούνες μέχρι έλλειψη αγαθών και πισώπλατα μαχαιρώματα σε συμφωνίες) οδηγεί την οικονομική αυτοκρατορία του στον κολοφώνα της.
Υπάρχει βέβαια και η επιλογή ενός campaign που δεν είναι οικονομικής και εμπορικής φύσης, το οποίο όμως είναι πολύ ρηχό σε σχέση με αυτό που θα περίμενε κανείς. Ουσιαστικά, το PR3 επιχειρεί να προσφέρει σε ένα πλουσιότερο πακέτο αυτό που συνολικά προσέφερε το ευφυές Pirates! του Sid Meier. Μόνο που εκεί που το Pirates! υπολειπόταν σε περιπλοκότητα μηχανισμών και σε δεκάδες λίστες με ανούσια στατιστικά και καταστάσεις, αντισταθμιστικά κέρδιζε σε έμπνευση και διασκέδαση την οποία προσέφερε απλόχερα.
Αντιθέτως, το Port Royale καταφέρνει το εξής θαυμαστό. Καθηλώνει τον παίκτη σε μία συνεχή θέση πάνω από το χάρτη της Καραϊβικής, από όπου και ξοδεύει και σπαταλά κυριολεκτικά ατελείωτες ώρες μπροστά σε καταστάσεις με εμπορεύματα, τιμές, δημοσιότητα κτλ, χωρίς να αντιλαμβάνεται εν τέλει προς τι όλος αυτός ο πονοκέφαλος. Σε αντίθεση με τίτλους όπως το εθιστικό Tropico (με το 4 να έχει ακόμα περισσότερες βελτιώσεις σε σχέση με το 3), όπου κυριαρχεί η αίσθηση ότι ο παίκτης δημιουργεί (που όντως αυτό συμβαίνει), το Port Royale 3 προκαλεί βαρεμάρα από τις πρώτες κιόλας ώρες ενασχόλησης. Είναι ένα οικονομικο-λογιστικό simulation, το οποίο δύσκολα μπορεί να διασκεδάσει εκτός και αν απευθύνεται σε μέλλοντες λογιστές, οικονομολόγους ή φοροτεχνικούς.
Ακόμα όμως και σε αυτήν την περίπτωση, δυσκολευόμαστε να επιβεβαιώσουμε ότι όλα γίνονται σωστά. Φερειπείν, δεν είναι σαφές (παρά τα εκτενή βίντεο με tutorial και τα πολλαπλά tips με χρήσιμες συμβουλές) ποιος είναι ο ρόλος της φιλολαϊκότητας του πρωταγωνιστή. Ή ποιον ρόλο παίζει τελικά το τι παράγει σε μεγάλες ποσότητες μία πόλη-λιμάνι, αφού στο τέλος το παιχνίδι επιτρέπει την αγορά πολύ μικρών ποσοτήτων ακόμα και αν το εμπόρευμα υπάρχει σε αφθονία. Στο σημείο αυτό υπεισέρχεται η απόγνωση. Η διαδικασία του να βρεθεί το «φθηνό» προϊόν, που θα πουληθεί κάπου αλλού ακριβότερα, είναι τόσο χρονοβόρα και ανιαρή που υποσκάπτει εν τέλει τα θεμέλια του ίδιου του παιχνιδιού.
Οι ρουτίνες που λειτουργούν στον καθορισμό των τιμών είναι άκρως επιθετικές και εχθρικές προς τον παίκτη, και τον αναγκάζουν να πραγματοποιεί τεράστια ταξίδια με μεγάλο χρηματικό κόστος, για ένα ελάχιστο κέρδος, το οποίο μπορεί και να μην ισοσκελίζει τη χασούρα. Ίσως γι’ αυτό προνόησαν οι δημιουργοί και εισήγαγαν τον μηχανισμό των Trade Routes, όπου ο παίκτης «σώζει» διαδρομές που προσφέρουν ένα κέρδος, έστω και μικρό, και τις πραγματοποιεί επαναλαμβανόμενα χωρίς να αναγκάζεται να το πράττει … χειροκίνητα. Ο ορισμός του βαρετού grinding.
{PAGE_BREAK}
Στις μάχες του παιχνιδιού, οι οποίες μπορούν να πραγματοποιηθούν και σε πραγματικό χρόνο, δεν έχουμε και πολλά πράγματα να σχολιάσουμε εκτός από το γεγονός ότι μόλις ο παίκτης αντιληφθεί ότι το αποτέλεσμα κρίνεται αποκλειστικά με βάση τα στατιστικά και την υπεροπλία, θα τις πραγματοποιεί αυτόματα (με το σύστημα auto battle). Άλλωστε, γιατί να ριψοκινδυνέψει κανείς σε μία πραγματική μάχη λόγω της μη καλής απόκρισης και της ελαφρώς καθυστερημένης A.I. όταν σε αυτόματο mode η μάχη θα είναι κερδισμένη; Aπό την άλλη, οι μάχες που διεξάγονται εναντίον πόλεων-λιμανιών είναι σαφώς πιο ελκυστικές, καθότι -παρά τις αδυναμίες- δεν έχουμε πολλές φορές την ευκαιρία να συνδράμουμε σε μία πολιορκία εκ θαλάσσης.
Εκεί που το Port Royale 3 ικανοποιεί, είναι στο γενικό σχεδιασμό και τις τεχνικές επιδόσεις. Για κάποιον που μπορεί να έλκεται από το αέναο φυλλογύρισμα καταλόγων και το εις το διηνεκές έλεγχο των τιμών, το παιχνίδι προσφέρει ένα όμορφο περιβάλλον, με καλοσχεδιασμένο χάρτη, πολλές αποτυπωμένες λεπτομέρειες, βολικό σχεδιασμό των menu και των εργασιών (που είναι πολλές και πολύπλοκες) και στην έκδοση για PC, και στην έκδοση για Xbox 360 όπου τα πράγματα είναι σαφώς καλύτερα από το Tropico 4 (που όμως είναι πολύ, πολύ, πολύ ανώτερο παιχνίδι). Συνολικά, πρόκειται για παιχνίδι που τρέχει απροβλημάτιστα και ικανοποιεί με τη συνολική εικόνα αισθητικά και τεχνικά.
Οι Γερμανοί έχουν συνολικά ένα πρόβλημα με τη φιλοξενία, που ξεκινά από την αρχή ακόμα, με το πώς υποδέχονται τον καλεσμένο. Στον τομέα των games, η μη φιλική υποδοχή των παικτών είναι μνημειώδης και η Kalypso Media φαίνεται ότι δε θέλει να παραβεί τον κανόνα. Το Port Royale 3 είναι το ιδανικό παιχνίδι που μπορείς να μισήσεις από τα πρώτα λεπτά κιόλας. Θέλει υπομονή και επιμονή για να φτάσει ο παίκτης σε ένα σημείο που να μπορεί να απολαύσει αυτά που έχει να προσφέρει το παιχνίδι.
Αλλά ακόμα και τότε είναι προς συζήτηση το κατά πόσο αυτά που έχει να προσφέρει, αξίζουν τον κόπο και τον χρόνο. Προς τι ο αγώνας και η υπομονή όταν το Ιερό Δισκοπότηρο είναι αμαξοστοιχίες γεμάτες βαρεμάρα. Συμβουλή του γράφοντος προς επίδοξους Εμπόρους των Επτά Θαλλασών και Πειρατές των Πέντε Ηπείρων. Δοκιμάστε το Pirates! με οποιονδήποτε τρόπο (PC, Xbox, Wii) και αν σας έλκει τόσο πολύ η εμπορική πλευρά των πραγμάτων, κάντε ένα βήμα και προς το Port Royale 3. Ειδάλλως, ας αποφασίσουμε ότι δεν είναι καιρός αυτός για θαλασσόλυκους. Έχει βγάλει και μία τραμουντάνα… άλλο πράμα.
Σάββας Καζαντζίδης
