Γειά χαρά γατούλη
Τι ζήλευαν οι PC gamers στο PS2; Τα JRPG και τα Ratchet and Clank (ναι, και τα Jak). Θα μπορούσαμε να γράψουμε σελίδες ολόκληρες για τα αριστουργήματα της Insomniac (και τα συγγενή αραβουργήματα της Naughty Dog, που ούτως ή άλλως συνδέονταν σε παραπάνω από ένα σημεία, κρυφά ή φανερά) αλλά θα μείνουμε σε δύο σημεία. Πρωτίστως στο ότι -όπως συνέβη και με το Jak- το gaming κοινό έμεινε με το στόμα ανοιχτό όταν ήρθε αντιμέτωπο με το παιχνίδι της αμερικανικής εταιρείας, αδυνατώντας να συλλάβει ότι αυτό το αποτέλεσμα έβγαινε από μία (έστω και Hi tech για την εποχή της) κονσόλα, και κατά δεύτερο στο ότι δέκα ολόκληρα χρόνια μετά, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού τα αντίστοιχα παιχνίδια που έχουν τόση αμεσότητα και απόκριση στο χειρισμό όπως το πρώτο Ratchet.
Σε αυτό το είδος των Action-Platformers, είδος που η αλήθεια είναι ότι φυλλοβόλησε με το πέρασμα του καιρού και την επικράτηση των shooters, το Ratchet & Clank έθεσε τον πήχη, και τον έθεσε πολύ ψηλά. Τόσο ψηλά που ακόμα και η Insomniac κάθε φορά κοπιάζει για να τον φθάσει και να τον ξεπεράσει. Και υπάρχουν βεβαίως περιπτώσεις που πέρασε και πολύ από κάτω, μην αγγίζοντάς τον κάν -όπως στην περίπτωση του Gladiator (για Secret Agent Clank και Size Matters που στο κάτω κάτω δεν έχει και ανάμιξη ούτε λόγος)- και πολύ δυστυχώς, στην περίπτωση του All 4 One.
Η αλήθεια είναι ότι πραγματικά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι σκοπό εξυπηρετεί αυτό το παιχνίδι πέρα από το να προσεγγίσει ένα μικρότερο σε ηλικία κοινό. Όχι ότι τα «κανονικά» Ratchet & Clank παιχνίδια είναι δυσπρόσιτα από αυτή την ηλικιακή ομάδα, αλλά όπως και να το κάνουμε, από ένα σημείο και μετά, προκειμένου να εξερευνηθούν εις βάθος, απαιτούν πιο ενήλικη προσέγγιση. Ίσως λοιπόν οι ιθύνοντες της Sony θεώρησαν ότι οι μικρότερης ηλικίας παίκτες, θέλουν κάτι ακόμα πιο βασικό και απλοποιημένο, που εκτός των άλλων θα μπορεί να ενσωματώσει επιτυχημένα στοιχεία, που στα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς λόγω δομής και σχεδιασμού δεν είναι δυνατό να υπάρξουν.
Και αναφερόμαστε κυρίως στο συνεργατικό παιχνίδι που στο All 4 One υποστηρίζει σύμπραξη μέχρι και τεσσάρων παικτών. Το άλλο στοιχείο που υπεισέρχεται στην κουβέντα είναι ότι αυτό το Ratchet αναπτύχθηκε από την Insomniac σχεδόν παράλληλα με το καλύτερο Resistance της άλλης μεγάλης σειράς της εταιρείας, και δε δόθηκε η απαραίτητη βαρύτητα, καθώς αποτελεί και τον τίτλο με τον οποίο διακόπτεται η σχέση της με τη Sony, τουλάχιστον έτσι όπως υφίστατο μέχρι σήμερα. Να είναι λοιπόν ένας τίτλος αποδέσμευσης προς πλήρωση όρων συμβολαίων; Η Insomniac είναι πολύ σοβαρή εταιρεία για να δώσει ένα μισοτελειωμένο προϊόν. Οπότε, ένας συμβιβασμός για ένα απλοποιημένο Ratchet & Clank, που σε πολλούς τομείς κρατάει τα γνωστά ποιοτικά standards της ομάδας, είναι το πλέον εύλογο.
Σώστε το Σύμπαν (για 10η φορά)
Ένας από αυτούς τους τομείς, όπου και σε αυτό το παιχνίδι οι επιδόσεις της εταιρείας είναι αξιοζήλευτες, είναι η απόδοση της (όπως πάντα) απλοϊκής σε επίπεδο τέχνης ιστορίας. Το πολύχρωμο σύμπαν της σειράς δίνει βροντερό και χρωματιστό παρόν και πάλι, και από τις εναέριες οδούς της Luminopolis η ομάδα των Ratchet, Clank, Qwark και Dr. Nefarious (που βρίσκεται εκεί από σπόντα) ταξιδεύει στον πλανήτη Magnus για να σώσει –τι άλλο; – το σύμπαν από έναν ακόμα μεγάλο κίνδυνο. Η ιστορία αποδίδεται με το γνωστό ευχάριστο και πνευματώδες χιούμορ της σειράς, με βίντεο υψηλής ποιότητας, με ερμηνείες επιπέδου κινηματογραφικών cartoon και εικαστικές πινελιές όπως γραφήματα, σκίτσα και γελοιογραφίες, που δίνουν ακόμα πιο έντονο χαρακτήρα στο σύνολο. Ο αξιολάτρευτος lombax και ο μηχανικός σύντροφός του, είναι ένα αξιομνημόνευτο και εμβληματικό δίδυμο, ισάξιο των Jak και Daxter και Banjo και Kazooie, και προσφέρει και εδώ πολλά χαμόγελα και ευχάριστες στιγμές.
O βασιλιάς είναι γυμνός
Το gameplay από την άλλη, είναι ένα μεγάλο ερωτηματικό. Σκεφτείτε το gameplay των κλασικών Ratchet & Clank με το ποικίλο gunplay, το στιβαρό platforming, τις μυστικές περιοχές που ξεκλειδώνουν με εξοπλισμό που αποκτάται αργότερα στο παιχνίδι, με τα collectibles και τα υπερ-όπλα που απαιτούν περισσότερα από ένα παιξίματα του κάθε τίτλου, και γδύστε το μέχρι να μείνει με τα εσώρουχα.
Αυτό είναι το gameplay του All 4 One. Μόνο τα βασικά στοιχεία των Ratchet, με κάποιους πρόσθετους μηχανισμούς που επιχειρούν να καταστήσουν το συνεργατικό παιχνίδι αναγκαιότητα, αλλά το κάνουν βεβιασμένα και άκομψα. Τα επίπεδα του παιχνιδιού είναι απολύτως ευθύγραμμα, και οι μηχανισμοί λίγο πολύ επαναλαμβανόμενοι. Βέβαια υπάρχει μεγάλη ποικιλία όπλων με τη γνωστή εντυπωσιακή αισθητική και αποτελεσματικότητα. Το αυτόματο κλείδωμα στους ικανοποιητικής ποικιλίας αντιπάλους λειτουργεί καλά και υπάρχει και συνεχώς η βοήθεια (ακόμα και στο single player) του Clank που αποτελεί μόνιμο συνοδό και των τριών άλλων χαρακτήρων.
Στη μάχη, ο Clank λειτουργεί καλά και συνεργάζεται με το βασικό χαρακτήρα που επιλέγει ο παίκτης, ώστε (όπως επιβάλλει ο σχεδιασμός του παιχνιδιού) να πολλαπλασιάζεται η αποτελεσματικότητα των όπλων. Στην κίνηση όμως μέσα στις πίστες η συμπεριφορά του είναι προβληματική, και σε συνδυασμό με την πολύ κακή σε σημεία κάμερα (η οποία είναι κλειδωμένη σε γωνίες και όχι ελεύθερη), στοιχίζει πολλά reload checkpoints που εκνευρίζουν παρά το ότι το σώσιμο είναι συχνό και ο παίκτης δεν αναγκάζεται να επαναλάβει μεγάλα τμήματα του παιχνιδιού.
Η αλήθεια είναι ότι η Insomniac δε μας έχει συνηθίσει σε τέτοια φθηνά σχεδιαστικά λάθη. Είναι δυσάρεστο σε δικό της παιχνίδι να βλέπουμε ένα χαρακτήρα να κολλά στο περιβάλλον, η το spawn μετά από πτώση να γίνεται και πάλι στο κενό κ.ο.κ. Είναι το τίμημα του να περνάς το χειρισμό ενός κλασικού 3D παιχνιδιού στην περιοριστική και άδικη πολλές φορές κλειδωμένη κάμερα. Αν το παιχνίδι ήταν δυσκολότερο, πολλά σημεία του θα ήταν εφιάλτης. Ευτυχώς, η εταιρεία προνόησε και η αστοχία στο σχεδιασμό ισοσκελίζεται από την ευκολία του τίτλου. Collectibles δεν υπάρχουν και πολλά πέρα από τις γνωστές χρυσές βίδες (Hero Bolts εδώ), που είναι σε εμφανέστατα σημεία και δεν απαιτούν καθόλου ψάξιμο ή επίσκεψη πιστών που ο παίκτης έχει ήδη παίξει.
{PAGE_BREAK}
Υπάρχουν και 6 γρίφοι απλού σχεδιασμού που προσφέρουν στους ήρωές μας, ένα πολύ ισχυρό όπλο, επιπλέον του ήδη πλούσιου οπλοστασίου. Το οποίο όπως ήταν αναμενόμενο αναβαθμίζεται και εμπλουτίζεται με το αντίτιμο χιλιάδων βιδών, παξιμαδιών κτλ που αποκτά ο παίκτης από την εξολόθρευση αντιπάλων και το σπάσιμο εκατοντάδων κιβωτίων. Οι γρίφοι του παιχνιδιού είναι απλοϊκοί και δεν προσφέρουν και πολλά πράγματα ενώ (αφού το παιχνίδι έχει έντονο το συνεργατικό χαρακτήρα) θα μπορούσαν να επωφεληθούν από το σχεδιασμό. Υπάρχουν μόνο δύο επίπεδα που παίζονται σε κάθετο άξονα, με τους χαρακτήρες να χειρίζονται jetpacks. Αντ’ αυτού, οι συνεργατικές ενέργειες είναι οι απολύτως βασικές και περιορίζονται συχνά στο πάτημα του ιδίου πλήκτρου.
Ουσιαστικά το παιχνίδι δεν απαιτεί το συνεργατικό παίχνίδι. Απλά, παίζεται με παρέα. Ούτε η δυσκολία του δικαιολογεί τον ενστερνισμό τακτικών συνεργασίας και στρατηγικής. Οι αντίπαλοι εξολοθρεύονται άνετα και από έναν παίκτη χωρίς καμία στρατηγική προσέγγιση. Οι μικρότεροι σε ηλικία παίκτες, χωρίς αμφιβολία θα το απολαύσουν, αλλά σε έναν εξοικειωμένο με τη σειρά παίκτη το gameplay δεν έχει να προσφέρει απολύτως τίποτα. Ίσα ίσα που γδύνει πατόκορφα το ήδη γνωστό και αγαπητό gameplay.
Ένας πανέμορφος κόσμος
Και είναι κρίμα, γιατί για μία ακόμα φορά η δουλειά που έχει γίνει στα επίπεδα και στα περιβάλλοντα φέρει σφραγίδα ποιότητας της Insomniac και παίρνει επάξια τη θέση της δίπλα και στα υπόλοιπα παιχνίδια της σειράς. Ο σχεδιασμός και η οπτική απόδοση είναι πανέμορφη και πολύχρωμη. Αχανές draw distance, πρωτότυπη αρχιτεκτονική χώρων και τοποθεσιών, παιχνίδι με τον κάθετο άξονα με μεγάλα ύψη και μεγάλα βάθη και μεγάλη ποικιλία και εναλλαγή φυσικών τοπίων και κλειστών εργοστασιακών περιβαλλόντων, είναι τα στοιχεία που συνθέτουν την οπτική πανδαισία του παιχνιδιού.
Αν το All 4 One έχει έστω και ένα ελάχιστο βαθμό replayability, αυτός οφείλεται στο ότι ο παίκτης θέλει να ξαναδεί το παιχνίδι ως γνήσιος οφθαλμολάγνος. Κρίμα που ο εκπληκτικός κόσμος δε συνοδεύεται από εξίσου πλούσιο και ενδιαφέρον gameplay. Oμοίως και στον ηχητικό τομέα, με τη μουσική να έχει απομακρυνθεί από τις funky ρίζες της σειράς και να έχει έναν ελαφρώς πομπώδη χαρακτήρα, αλλά μένοντας πολύ υψηλά ποιοτικά, και τα ηχητικά εφέ και τις φωνές των χαρακτήρων να παραμένουν στα ίδια δυσθεώρητα επίπεδα.
Ελπίζουμε να σε ξαναδούμε
Σαφώς το All 4 One δεν είναι το καλύτερο δυνατό τέλος μιάς εποχής. Δε γνωρίζουμε αν η Insomniac έχει αποφασίσει να αφήσει το συμπαθή lombax πίσω της και να ανοίξει πανιά για άλλα λιμάνια, αλλά σίγουρα το συγκεκριμένο παιχνίδι δε θα είναι ένα από αυτά για τα οποία θα τον θυμόμαστε. Και αυτόν και τον brainiac Clank. H αλήθεια είναι ότι και ο κόσμος και το gaming κοινό, δε συμπεριφέρθηκε στη σειρά όπως της άξιζε. Αντιμετώπιζε πάντα αυτά τα παιχνίδια ως λύσεις εκ του ασφαλούς, και μοιραία αυτά είχαν φθίνουσα πορεία.
Είμαστε απολύτως σίγουροι ότι το All 4 One θα συνδράμει και άλλο σε αυτήν την κατιούσα φορά και είναι κρίμα γιατί δεν είναι το τέλος (τουλάχιστο για αυτή τη γενιά) που αρμόζει στο franchise. Ας ελπίσουμε ότι στο μυαλό του Ted Price και των υπολοίπων στην Insomniac πάντα θα υπάρχει ως ενδεχόμενο η δυναμική επιστροφή του αγαπημένου διδύμου, για να… ξανασώσουν το γαλαξία.
Σάββας Καζαντζίδης
