Ένας θρίαμβος για το 2D Platforming
Ποιό ήταν το πρώτο δισδιάστατο platformer που παίξατε στα παιδικά σας χρόνια; Για ποιόν λόγο έχει χαραχθεί στη μνήμη σας; Γιατί σας έκανε να χαμογελάτε; Για ποιόν λόγο ξοδεύατε ώρες κι ώρες παίζοντας αλλά πάντα στο τέλος θέλατε άλλη μια πίστα παραπάνω; Θυμάστε τι το έκανε σπουδαίο; Θυμάστε μήπως το πρώτο Rayman του PS One; Όπως ο χαρακτήρας του ανθρώπου αλλάζει ωριμάζοντας, το ίδιο ισχύει και για τα γούστα του ως gamer, κι αυτό είναι απόλυτα φυσικό και θεμιτό. Τα «σκοτεινά», ενήλικα παιχνίδια είναι αυτά που ελκύουν περισσότερο το μυαλό, οι εξελιγμένοι μηχανισμοί στο gameplay, οι ιστορίες με βάθος και ουσία, οι χαρακτήρες που σε δένουν με τον κόσμο του παιχνιδιού.
Σ’ αυτή τη μεγαλειώδη για το gaming εποχή του HD, o ενήλικας gamer μπορεί να βιώσει ένα σωρό πρωτόγνωρες εμπειρίες. Να ταξιδέψει από το σύμπαν του Mass Effect ως την υποθαλάσσια πόλη της Rapture… Να γίνει ο σκοτεινός ιππότης, ο βιβλικός Witcher, ο κυνικός Αdam Jensen. Να εμπλακεί σε επικές μάχες ως άλλος ένας στρατιώτης. στα πολεμικά online πεδία των first person shooters. Υπάρχει όμως και μία εμπειρία που δεν προσφέρει συχνά το σήμερα…
Και είναι αυτή ακριβώς που έχει παγιωθεί στη συνείδηση, ως γλυκιά και πολύτιμη ανάμνηση, από το -μακρινό- χθες της αφθονίας. Είναι η αυθόρμητη χαρά της αθώας εποχής του gaming, ή, μονολεκτικά, «η μαγεία». Τί χρειάζεται όμως ένας «σημερινός» platforming τίτλος για να ενθουσιάσει τον ώριμο παίκτη; Η νοσταλγία των δύο διαστάσεων δεν είναι αρκετή, όπως επίσης και τα απλώς όμορφα γραφικά και χρώματα. Αυτό που χρειάζεται σίγουρα, είναι το συμπαγές, καινοτόμο, έξυπνο gameplay, αλλά κι αυτό ακόμα δεν αρκεί. Γιατί; Γιατί όπως έρχεται να μας θυμίσει με «μαγικό» τρόπο ο Rayman, ακόμα κι αν αριστεύεις σε όλα τα παραπάνω, τίποτα δεν έχει αξία, αν δεν το κάνεις επιστρατεύοντας τη φαντασία και το χιούμορ…
Welcome to the Glade of Dreams
‘Όπως θα έχετε καταλάβει μέχρι τώρα, το Rayman Origins είναι ένα παιδικό παιχνίδι για «μεγάλους». Αν και αναμφίβολα οι μικρότεροι σε ηλικία gamers θα ξετρελαθούν μαζί του, οι μεγαλύτεροι είναι που θα εκτιμήσουν όλα τα στοιχεία που το κάνουν αυτό που είναι -δηλαδή ένα εξαιρετικό παιχνίδι- από το gameplay, μέχρι τη "χαβαλεδίστικη" διάθεση που διαπνέει κάθε σημείο του.
Το Origins εξάλλου, είναι δημιούργημα του οραματιστή Michel Ancel, εμπνευστή του αριστουργηματικού Beyond Good & Evil και πνευματικού πατέρα της σειράς Rayman. Ωστόσο, η σειρά αυτή ποτέ δεν είχε να επιδείξει κάποιο μεγάλο κατόρθωμα, ούτε είχε σκαρφαλώσει «ποιοτικές κορυφές», όπως έκαναν άλλοι εκπρόσωποι της platforming κατηγορίας. Όσο μεγάλωνε ως franchise με τα Rabbids, άλλο τόσο διογκωνόταν και η χρονική απόσταση από τον τελευταίο «κανονικό» τίτλο Rayman. Το γεγονός αυτό, παρουσίασε την ευκαιρία για μία «αναγέννηση» και τη δημιουργία ενός φρέσκου τίτλου, απαγκιστρωμένου από το παρελθόν.
Έτσι, το Rayman Origins λίγα κοινά έχει με τους προηγούμενους τίτλους Rayman, ακόμα και τους δισδιάστατους από αυτούς. Αντιθέτως, θυμίζει περισσότερο τα αξιολογότατα New Super Mario Bros. Wii, Donkey Kong Country Returns και LittleBigPlanet, τα οποία έχουν προηγηθεί. Εκεί, όμως, που άλλα παιχνίδια καταλήγουν στο να γίνουν απλά κακέκτυπα των υψηλών προτύπων τους, το Rayman Origins αντλεί επιρροές χωρίς να αντιγράφει, ραφινάρει μηχανισμούς και προσθέτει νέες, δικές του ιδέες. Έτσι, προσφέρει μία εμπειρία, που μοιάζει απροσδόκητα φρέσκια και είναι πέρα για πέρα απολαυστική. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
A Beautiful New World
Το πρώτο πράγμα που σε κερδίζει στο Rayman Origins είναι αναμφίβολα τα γραφικά με την πανέμορφη καρτουνίστικη αισθητική, καθώς όλα μοιάζουν -και είναι- ζωγραφισμένα στο χέρι. Το studio ανάπτυξης Ubisoft Montpellier, δημιούργησε μία νέα μηχανή γραφικών για τις ανάγκες του Origins, τη UbiArt Framework, η οποία συνδυάζει με μοναδικό τρόπο τα σχέδια των art designers με τα computer generated γραφικά, συνθέτοντας το υπέροχο οπτικό αποτέλεσμα που μπορεί να θαυμάσει κανείς στις 2D πίστες του παιχνιδιού.
Σε πρώτη ανάγνωση, οι κόσμοι του Origins φαίνονται χωρισμένοι με βάση τους κλασικούς (κλισέ) άξονες -δάσος-έρημος, θάλασσα-βουνό, φωτιά-πάγος. Ωστόσο, η ποικιλία στα περιβάλλοντα και τους εχθρούς είναι απίστευτη, καθώς οι σχεδιαστές απελευθέρωσαν τελείως τη φαντασία τους. Έτσι, θα περιπλανηθείτε σε βιομηχανικούς φούρνους με μεξικάνικη θεματολογία, σπάζοντας piñatas και χοροπηδώντας σε καυτερές πιπεριές, θα εξερευνήσετε σπηλιές πάνω σε χιονισμένα βουνά, που παραπέμπουν σε βουδιστικά ησυχαστήρια, θα κολυμπήσετε στο σκοτεινό και απειλητικό βυθό του ωκεανού, θα πετάξετε σε μία, steampunk αισθητικής, πόλη στον ουρανό… κι αυτά δεν είναι παρά μόνο μερικά λιγοστά παραδείγματα.
Τα σχέδια είναι απαράμιλλης ποιότητας (σε στιγμές θυμίζουν την παλιά καλή Disney) κι αυτό γίνεται ευδιάκριτο από τη γενικότερη απουσία έντονων περιγραμμάτων στα μοντέλα των χαρακτήρων, και τον περιορισμό τους -κυρίως- σ’ αυτά των εχθρών. Τα ζεστά χρώματα της ανεξάντλητης παλέτας του Origins πλημμυρίζουν ευφορικά την οθόνη. Πέρα όμως από το καταπληκτικό και πολυσυλλεκτικό art direction, είναι η φροντίδα που έχει δοθεί και στην παραμικρή λεπτομέρεια, που κάνει το σύνολο να λάμπει. Το καθετί στο σχεδιασμό των εχθρών προκαλεί αβίαστα το γέλιο: από τα εχθρικά πτηνά, που παραπέμπουν στα Angry Birds και κοιτάνε απορημένα με γουρλωμένα ματάκια, μέχρι στρουμπουλά ψαράκια με βλοσυρό ύφος, που κραδαίνουν τρίαινες.
Τα animations όλων ανεξαιρέτως των χαρακτήρων δίνουν ζωή σε κάθε κίνηση και σε κάθε πτυχή του κόσμου του παιχνιδιού, συμβάλλοντας παράλληλα στην οργανική αίσθηση του χειρισμού και τη φυσικότητα του gameplay (θέμα που θα αναλύσουμε στη συνέχεια). Απλά, παρατηρήστε το θρόισμα των φυτών και τις γκριμάτσες των κακών στα πρώτα επίπεδα του δάσους και θα καταλάβετε. Προσέξτε τα βουνά και τα σύννεφα στο background και θα μαγευτείτε…
{PAGE_BREAK}
Η απόδοση της φωτιάς, του φωτός και του νερού είναι υπέροχη ενώ η κινούμενη λάβα κλέβει την παράσταση με τον καπνό να προηγείται, καθώς πλησιάζει καταβροχθίζοντας τα πάντα στο πέρασμά της. Μερικές φορές το παιχνίδι απεικονίζεται ως διόραμα, με ένα επίπεδο πιο κοντά στον παίκτη και τη δράση σε ένα δεύτερο στο βάθος, δίνοντας ένα είδος 3D βάθους στην εικόνα. Σε άλλες θα κινείστε πίσω από έναν τοίχο πάγου με την εικόνα να διαστρεβλώνεται αληθοφανώς, ενώ μερικά επίπεδα εμπνέονται από τη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του Limbo. Σαν κερασάκι στην τούρτα, προσθέστε το γεγονός ότι το παιχνίδι τρέχει κλειδωμένο στα 60fps, χωρίς τεχνικά προβλήματα, και κάπως έτσι έχουμε να κάνουμε με το ομορφότερο 2D platformer της γενιάς, και γενικότερα ένα από τα πιο εντυπωσιακά παιχνίδια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια. Μιλάμε για ένα παιχνίδι, στο οποίο έχουν επενδυθεί άπειρες ώρες εργασίας, μπόλικη αγάπη και μεράκι, ώστε να επιτευχθεί η αρτιότητα σε όλους τους τομείς.
Χτίζοντας με την φαντασία, πάνω σε στέρεα θεμέλια.
Η δομή του Rayman Origins είναι απλή: αρχικά ο παίκτης διαλέγει έναν από τους τέσσερις χαρακτήρες του παιχνιδιού. Μπορούμε να επιλέξουμε ανάμεσα στον ήρωα-δίχως-άκρα Rayman, τον μπλέ βάτραχο Globox και δύο διαφορετικά Teensies Η επιλογή δεν έχει κάποια ουσιαστική διαφορά στο gameplay, με την εξαίρεση ότι τα teensies (τερατάκια-μάγοι με μακριά μουσούδα) μπορούν να επιτεθούν στους εχθρούς από -μικρή- απόσταση με μαγικά. Ο Rayman κι ο Globox είναι πιο πολύ υπέρ της «χειρωνακτικής εργασίας», με τον πρώτο να χρησιμοποιεί γροθιές και κλωτσιές και τον δεύτερο να χαστουκίζει ανελέητα τους εχθρούς. Φυσικά, ανά πάσα στιγμή μπορούμε να αλλάξουμε ήρωα ή να επιλέξουμε μία από τις πολλές ξεχωριστές εμφανίσεις του, που ξεκλειδώνουμε στην πορεία.
Στη συνέχεια, μέσω του χάρτη ταξιδεύουμε από τον ένα κόσμο και το σετ επιπέδων του στο επόμενο. Σκοπός είναι η συλλογή Electoons, μικρά ροζ πλασματάκια που κατοικούν στο Glade of Dreams, την πατρίδα του Rayman. Κάθε πίστα μας δίνει τη δυνατότητα να μαζέψουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό από αυτά, είτε εντοπίζοντας τα κρυφά δωμάτια κατά μήκος των επιπέδων και εξοντώνοντας τους εχθρούς που τα κρατάνε παγιδευμένα εκεί, είτε συγκεντρώνοντας όσο δυνατόν περισσότερα Lums, τις μικρές φτερωτές πυγολαμπίδες που βρίσκονται διάσπαρτες στις πίστες και λειτουργούν ως τα νομίσματα του παιχνιδιού.
Επιπλέον, αφού τελειώσουμε την πίστα, μπορούμε να την ξαναπαίξουμε υπό μορφή time challenge, δηλαδή να την ολοκληρώσουμε σε συγκεκριμένο χρόνο για να επιβραβευθούμε με ένα ακόμη Electoon. Το μόνο που χρειάζετα,ι είναι να χτυπήσουμε το ρολόι στην αρχή του επιπέδου, για να ξεκινήσει να «τρέχει» το challenge. Το σενάριο που δικαιολογεί τα παραπάνω μπορεί να είναι υποτυπώδες και ασήμαντο, αλλά κάθε διάλογος και cut-scene κρυβούν πολλές δόσεις γέλιου και τρέλας, που θα σας αφήσουμε να ανακαλύψετε μόνοι. Σύμμαχός μας στις προκλήσεις του παιχνιδιού είναι το ρεπερτόριο των κινήσεων του Rayman και ο υποδειγματικός χειρισμός.
Όσο προχωράμε, ο Rayman αποκτά ένα μεγάλο οπλοστάσιο κινήσεων, από την χαρακτηριστική του ικανότητα να ίπταται κάνοντας τα μαλλιά του… έλικα, ως το να τρέχει πάνω σε τοίχους, αλλά και την ικανότητα να συρρικνώνεται για να περνάει από τα πιο στενά μέρη. Ο Rayman του Origins είναι πιο ευκίνητος και γρήγορος από ποτέ, μπορεί να χτυπήσει προς οποιαδήποτε κατεύθυνση, να σκάσει με δύναμη στο πάτωμα μετά από άλμα και να πηδήξει από τοίχο σε τοίχο, όπως ο Mario. Ακόμα και η κολύμβηση στα θαλάσσια επίπεδα γίνεται δίχως προσπάθεια και είναι ιδιαίτερα ευχάριστη.
Κάθε κίνηση του Rayman (κι αυτό ισχύει και για την υπόλοιπη παρέα του), κάθε του άλμα, έχει τη σωστή ανταπόκριση και αίσθηση, κι έτσι γρήγορα ο παίκτης αποκτά αντίληψη του τι μπορεί, αλλά και του τι πρέπει να κάνει για να ξεπεράσει τα εμπόδια που τίθενται μπροστά του. Η ποικιλία στα animations -σε συνδυασμό με το χειρισμό- φέρνει τον κάθε ήρωα στη ζωή, κάνοντας την κίνησή του προέκταση της σκέψης του παίκτη, που από ένα σημείο και μετά αρχίζει να συνδυάζει κινήσεις και να διασχίζει με χάρη και στυλ τα επίπεδα.
Μην διανοηθείτε όμως ότι το Rayman Origins θα είναι βόλτα στο πάρκο, μιας και πρόκειται για ένα δύσκολο παιχνίδι, που πραγματικά θα δοκιμάσει ακόμα και τους πιο έμπειρους στα platformers της παλιάς σχολής (άλλος ένας λόγος για τον οποίο το παιχνίδι είναι, όπως προαναφέραμε, για «μεγάλους»). Οι δύο-τρεις πρώτοι κόσμοι θα σας φανούν πανεύκολοι, γιατί εκεί οι προγραμματιστές μάς αφήνουν να εξοικειωθούμε πλήρως με το χειρισμό και να προετοιμαστούμε γι’ αυτά που ακολουθούν.
Η καμπύλη δυσκολίας είναι ιδανική και ακολουθεί πιστά την εξέλιξη του level design, που σταδιακά γίνεται όλο και πιο «τρελό» και ευρηματικό. Στο Origins δεν υπάρχουν ζωές και οθόνη Game Over, ενώ τα checkpoints είναι συχνά και σωστά τοποθετημένα, ώστε να μην κουράζεται ο παίκτης. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν κάνει τον τίτλο λιγότερο «hardcore», καθώς ο θάνατος καραδοκεί.
Σε αντίθεση, λοιπόν, με άλλα παιχνίδια, όπου οι ζωές και τα σκορ υπάρχουν απλά για να υπάρχουν, το Rayman Origins αφήνει τον παίκτη να επικεντρωθεί στη διασκέδαση και την πρόκληση, χωρίς να γίνεται ούτε στιγμή άδικο. Μιλήσαμε όμως πριν για πρωτοτυπία και φρεσκάδα, και συνεπώς οφείλουμε να εμβαθύνουμε.
{PAGE_BREAK}
Το νεότερο μέλος της σειράς Rayman είναι ένα μεγάλο σε διάρκεια παιχνίδι που απαιτεί γύρω στις 12 με 15 ώρες για την ολοκλήρωση ενός απλά τυπικού playthrough (η συγκέντρωση και των 264 Electoons σίγουρα θέλει αρκετές παραπάνω ώρες) και περιέχει ένα τεράστιο αριθμό επιπέδων. Ακόμα κι όταν νομίζεις ότι έχεις δει πια τα πάντα, το παιχνίδι συνεχίζει ακάθεκτο να εκπλήσσει και να ενθουσιάζει, επειδή η «φρεσκάδα» βρίσκεται και στα μεγάλα και στα μικρά σημεία του. Παραδείγματος χάριν: βλέπετε μία σειρά εχθρών να στέκονται πάνω σε πλατφόρμες-κλαδιά ενός φυτού, μπορείτε να τους χτυπήσετε διαδοχικά ή να πηδήξετε πάνω τους για να τους εξοντώσετε, ή απλά να κάνετε το γύρο του χώρου και να χτυπήσετε τη βάση του φυτού και να πέσουν οι κακοί στην λίμνη από κάτω τους. Μπορείτε να σκοτώσετε έναν εχθρό για να γίνει φουσκάλα και να πατήσετε πάνω του για να φτάσετε κάπου.
Συλλέγοντας ένα από τα μεγάλα Lums που φοράνε στέμμα, για λίγο χρόνο τα υπόλοιπα μικρά γίνονται κόκκινα και κινούνται γρηγορότερα, αυτόματα γίνεται δυσκολότερο να τα πιάσετε, αλλά αν τα καταφέρετε, θα επιβραβευθείτε με τον αριθμό τους στο διπλάσιο. Μικρά ευφάνταστα puzzles συναντώνται σκόρπια εδώ κι εκεί και η λύση τους απαιτεί γρήγορη σκέψη και αντανακλαστικά. Tα επίπεδα είναι γεμάτα με σύντομα objectives, με τα οποία μπορεί δυνητικά να ασχοληθεί ο παίκτης, και έστω με κάποιους περιορισμούς δημιουργείται η ψευδαίσθηση πως μπορεί κανείς να εξερευνήσει τα πάντα, να ακολουθήσει εναλλακτικές προσεγγίσεις, να θέσει μικρούς στόχους και να τους πετύχει, χωρίς να αλλοιώνεται ποτέ ο ρυθμός.
Αδιαμφισβήτητα, το καλύτερο pacing είναι αυτό που επιβάλλει ο παίκτης στο παιχνίδι κι όχι το αντίστροφο, αυτή είναι η βασική αρχή του Origins. Και είναι τόσα πολλά αυτά που θα δείτε και θα κάνετε, τόσες πολλές οι ιδέες που έχουν στριμωχτεί σ’ αυτό το παιχνίδι… Θα κυνηγήσετε και θα κυνηγηθείτε, θα τσουλήσετε σε παγάκια που επιπλέουν σε μία θάλασσα από χυμό καρπούζι, θα πετάξετε πάνω σε ένα κουνούπι φτύνοντας (!) τις εχθρικές μύγες, θα τρέξετε να δραπετεύσετε από το στομάχι ενός δράκου πριν σας αποτεφρώσει η φωτιά του. Ακόμα και οι πίστες με το κουνούπι, όπου το παιχνίδι γίνεται ένα απλό 2D shoot’ em’ up, είναι τόσο καλοφτιαγμένες, που θα θέλετε να υπήρχαν κι άλλες. Μόνο τα boss fights απογοητεύουν λίγο, καθώς οι τελικές μάχες με κάθε ένα από αυτά είναι -λίγο πολύ- ίδιες, αλλά θα απολαύσετε το κυνηγητό πριν από αυτές.
Μ’ αρέσει πολύ εδώ! Να ξανάρθουμε και με την παρέα!
Το υψηλό replayability θα πρέπει να θεωρείται δεδομένο στο Rayman Origins χάρη στα πολλά collectibles και challenges (κάθε πίστα είναι κι ένα challenge όπως εξηγήσαμε). Ωστόσο, αν μέχρι στιγμής το παιχνίδι σας έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, θα χαρείτε να μάθετε πως λειτουργεί εξίσου καλά και στο co-op για έως και 4 παίκτες, αφήνοντας πολλά περιθώρια για διασκέδαση και… καφρίλα. Μόνο αρνητικό είναι ότι δεν υπάρχει επιλογή για online multiplayer παρά μόνο για τοπικό, αν και κατά την άποψη του υπογράφοντος, παιχνίδια σαν το Rayman Origins είναι φτιαγμένα για να τα παίζει η παρέα μαζεμένη στον ίδιο χώρο. Τέλος, αξίζει να σημειώσουμε πως αν θέλετε να σημειώσετε ουσιαστική πρόοδο παίζοντας με φίλους, προτιμήστε το διπλό -καθώς δεν μπορούν όλες οι πίστες να «σηκώσουν» 4 παίκτες- και έχετε κατά νου πως το co-op θα κάνει τη διαμονή σας στο Glade of Dreams σχετικά πιο εύκολη.
Η αρχή της παράνοιας – Μουσική και ήχος
Το μόνο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που συναγωνίζεται επάξια τη φαντασία στο level design και τα γραφικά του, δεν είναι άλλο από τον ηχητικό του τομέα. Τα αστεία εφέ και τραγούδια που ντύνουν τα επίπεδα, είναι ευχάριστα και θα τολμήσουμε να πούμε εθιστικά. Οι συνθέσεις είναι εμποτισμένες με μία παιχνιδιάρικη διάθεση φέρνουν στο νού το LittleBigPlanet και τo Loco Roco, ενώ οι ενορχηστρώσεις είναι πλούσιες και πληθωρικές. Οι διάφοροι χαρακτήρες που θα συναντήσετε μιλάνε ξεκαρδιστικά, μπερδεμένα αγγλικά. Η χαλαρή διάθεση του παιχνιδιού αντανακλάται πλήρως στο soundtrack του, το οποίο με τη σειρά του βάζει το λιθαράκι του στο να γίνει πιο διασκεδαστική η εμπειρία και να δημιουργηθούν αξιομνημόνευτες στιγμές.
Ένας θρίαμβος για το 2D platforming
Το Rayman Origins, είναι ένα μελετημένο παιχνίδι. Συνέχεια παρουσιάζει νέες ιδέες στο gameplay, αρνούμενο πεισματικά να αφήσει τον παίκτη να βαρεθεί. Τα γραφικά και ο ήχος του δημιουργούν μία πανδαισία για τις αισθήσεις. Η τρέλα και το χιούμορ που κουβαλάει, θα σας κολλήσουν ένα χαμόγελο που δεν θα σας εγκαταλείπει, ακόμα κι όταν έχετε κλείσει την κονσόλα. Κάπως έτσι, ερχόμενο από το πουθενά (ή μήπως όχι;), πατάει πάνω σε όσα έχουν προσφέρει τα κορυφαία platformers της γενιάς και αφήνει το δικό του στίγμα χάρη στο ιδιαίτερο ταπεραμέντο και πληθωρικό χαρακτήρα του.
Αλλά το μεγαλύτερο επίτευγμά του, είναι ότι καταφέρνει να μας μεταφέρει πίσω στην εποχή της «μαγείας», χωρίς απλά να κάνει μία νοσταλγική αναδρομή. Γι’ αυτό ακριβώς η επιστροφή του Rayman είναι ένας θρίαμβος. Ό θρίαμβος της υπόσχεσης και της συνέχειας του 2D platforming. Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Michel Ancel και την ομάδα του.
Νίκος Αδάμης