Ο ογκόλιθος του σύγχρονου horror ξανά-ξανά-ΞΑΝΑ επιστρέφει
Τη σύγχρονη τάση για remakes, επανακυκλοφορίες, reboots και HD αναβαθμίσεις, υποθέτουμε πως την έχετε παρατηρήσει και πιθανά σχολιάσει με κάποιον σκεπτικισμό. Και είναι λογική η αντίδρασή σας, καθώς πίσω από μια τέτοια επανάληψη κρύβεται η σχετικά αρνητική (ως προς τη νέα δημιουργία) τάση της σημερινής βιομηχανίας. Έλλειψη νέων ιδεών αλλά και θάρρους για να το επιχειρήσουν, υπερβολικά υψηλό κόστος ανάπτυξης των HD τίτλων και, φυσικά, και η λεγόμενη «αρπαχτή», είναι μόνο οι βασικές από τις αιτίες που έχουμε πνιγεί στις τριλογίες και τις επαναλήψεις. Βέβαια, αξίζει να προσεγγίσουμε το θέμα και από την άλλη πλευρά του νομίσματος. Κάθε λεπτό που περνάει, χιλιάδες νέα άτομα έρχονται σε επαφή με το χώρο του gaming και είναι λογικό να ενδιαφερθούν για τις ρίζες και την ιστορία του χώρου.
Για τα… τσικό του gaming λοιπόν, τα remakes φαντάζουν ως Μάνα εξ ουρανού και αποτελούν μιας πρώτης τάξεως επένδυση. Με κάποια επιφύλαξη λοιπόν, αποδεχόμαστε το νέο αυτό trend. Τι γίνεται όμως όταν παραγίνει το κακό; Το Resident Evil 4 HD αποτελεί την έκτη έκδοση του παιχνιδιού σε ισάριθμα χρόνια. Στο GameCube ήταν η πρώτη και η συγκλονιστική που τάραξε τα νερά του gaming με νέες ιδέες και πρωτοποριακή ατμόσφαιρα.
Η δεύτερη, του PS2, ήταν η βελτιωμένη στα σημεία και με έξτρα υλικό. Ακολούθησε τρίτο το PC με ένα προχειροφτιαγμένο port που δεν υποστηρίχθηκε καθόλου από την Capcom. Η τέταρτη έκδοση έφερε το παιχνίδι στη νέα εποχή, καθώς αναβάθμισε λιγάκι τα γραφικά και προσέφερε ένα κορυφαίο εναλλακτικό μοντέλο χειρισμού μέσω του Wii Remote. Στην πέμπτη έκδοση που κυκλοφόρησε στο iOS τα πράγματα "σκάλωσαν" και πάλι, καθώς ο χειρισμός τέτοιου τίτλου με touch screen δεν ήταν ιδιαίτερα ικανοποιητικός. Και ερχόμαστε λοιπόν στο σήμερα και στην έκτη έκδοση του παιχνιδιού που κυκλοφόρησε για PS3 και Xbox360 με το ακρώνυμο "HD" κολλημένο στο πλάι.
Αξίζει όμως να κοιτάξουμε και αυτή τη νέα έκδοση της Capcom ή τελικά ήρθε η ώρα να αφήσουμε το θρυλικό Resident Evil 4 στην άκρη; Αυτό προσπαθήσαμε να δούμε έπειτα από το νέο μας playthrough. Για λίγα άτομα βέβαια που απουσιάζανε στα τελευταία τρία review του τίτλου, θα πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.
Hablas español? – Σενάριο & Ατμόσφαιρά
Πρωταγωνιστής του παιχνιδιού, o παλιός γνωστός της σειράς Leon Kennedy. Έξι χρόνια έχουν περάσει από τα δραματικά γεγονότα του RE2 και την καταστροφή της Raccoon City. Ο Leon δεν είναι πλέον ο rookie αστυνόμος που ήταν κάποτε και μάλιστα έχει εισέλθει σε μία μυστική υπηρεσία των Η.Π.Α. με υψηλά διαπιστευτήρια και την απόλυτη υποστήριξη του προέδρου. Όταν λοιπόν η κόρη του προέδρου απαγάγεται, ο Leon ξεκίνησε αμέσως μια εντατική έρευνα που τον οδήγησε σε ένα παλιό χωριουδάκι στην Ισπανία. Πριν όμως προλάβετε καλά καλά να ρωτήσετε τριγύρω, οι κάτοικοι του χωριού, σας επιτίθενται δίχως προειδοποίηση ή εμφανή στόχο.
Από νωρίς στα βάσανα για άλλη μια φορά ο Leon και αυτή τη φορά οι αντίπαλοί του δεν είναι άμυαλα zombies μα κανονικοί άνθρωποι που δείχνουν σαν υπνωτισμένοι / δαιμονισμένοι στην κίνησή τους. Το μυστήριο σύντομα περιπλέκεται, με νέους και ενδιαφέροντες χαρακτήρες να κάνουν την εμφάνισή τους και την Umbrella να δείχνει για άλλη μια φορά πόσο μακριά ήταν τα πλοκάμια της.
Το σενάριο των Resident Evil ποτέ δεν κυνήγησε Oscar και είναι περήφανο για αυτό. Αποτελεί ένα εξαιρετικό παράδειγμα kitsch b-movie αισθητικής με corny διαλόγους και αστεία κλισέ, που όμως τραβούν πανεύκολα τον παίκτη -αν και θα ήταν τεράστιο λάθος εκ μέρος μας να αγνοήσουμε τον ακόμα μεγαλύτερο μαγνητισμό που ασκεί η ίδια η ατμόσφαιρα του τίτλου. Μια συνεχής μουντή και πνιγηρή σαν από υγρασία ατμόσφαιρα, μια αίσθηση αποσύνθεσης, σαπίλας παράνοιας, στοιχεία που δίδονται σε εκπληκτικό βαθμό από τη σκηνοθεσία όλων των μαχών, το υπέροχο level design αλλά κυρίως της αίσθησης πως βρίσκεστε και εσείς εν μέσω ενός τέτοιου πνιγηρού μέρους, ακόμα και αν παίζετε μέρα μεσημέρι στο εξοχικό σας.
{PAGE_BREAK}
In Spain, no one can see you bleed – Τεχνικός τομέας
Σε αυτή τη δημιουργία του κόσμου, η Capcom είχε καταφέρει εκπληκτικά αποτελέσματα στον τεχνικό τομέα και για το 2005 το Resident Evil 4 του GameCube ήταν ένα από τα αρτιότερα παιχνίδια της αγοράς. Πρωτοστάτησε με το εξαιρετικό animation του και δοκίμασε νέες τεχνικές σκιάσεων και φωτισμού που αντέγραψαν πολλά μετέπειτα παιχνίδια. Αφήνοντας όμως τα μαθήματα ιστορίας στην άκρη και ερχόμενοι στο σήμερα, βλέπουμε ότι η HD έκδοση του παιχνιδιού αφήνει πολλά ερωτηματικά ως προς την εργασία και την προσοχή της Capcom. Τα 3D models των χαρακτήρων και αρκετών αντικειμένων έχουν "καθαρίσει" σε ικανοποιητικό βαθμό αλλά το υπόλοιπο παιχνίδι δείχνει σαν να μην έχει αγγιχθεί -πλην ορισμένων textures δεξιά-αριστερά.
Μάλιστα, το γεγονός ότι αυξήθηκε η ανάλυση συχνά λειτουργεί αρνητικά, καθώς κάνει όλα τα textures του ευρύτερου περιβάλλοντος να δείχνουν πιο άσχημα απ’ ότι στο παρελθόν! Τα pre-rendered videos δε, άλλα δείχνουν να έχουν υποστεί αναβάθμιση και άλλα να είναι ακόμα στην SD μορφή τους, με αποτέλεσμα να βλέπουμε έναν άγριο χορό από pixels!
Το παιχνίδι βέβαια καταφέρνει και σώζεται εικαστικά χάρη στον εξαιρετικό σχεδιασμό των επιπέδων του, αλλά για έναν τίτλο που μοστράρει το "HD" στον τίτλο του, η προχειρότητα της εφαρμογής είναι κάπως στενάχωρη. Προσθέστε σε όλα αυτά και το πρόβλημα πως αυτή η έκδοση εμφανίζει προβλήματα με το framerate -ενώ οι προηγούμενες έτρεχαν "νεράκι"- και καταλαβαίνετε τον προβληματισμό μας. Ηχητικά, βέβαια, είναι αδύνατον να προσάψουμε κάτι αρνητικό στο παιχνίδι. Οι κατάλληλοι ηθοποιοί στους κατάλληλους ρόλους, μουσική που άλλοτε σε παρασέρνει και άλλοτε σε απελευθερώνει και ηχητικά εφέ που ακόμα και σήμερα ελάχιστοι τίτλοι μπορούν να πλησιάσουν.
Can the past meet the future? – Gameplay
Κατά την κυκλοφορία του το Resident Evil 4 αποτέλεσε επανάσταση στον τομέα του gaming, καθώς αποτίναξε τα δεσμά του παρελθόντος του και προχώρησε σε δυναμικές αλλαγές για το 3rd person shooting, αλλαγές που βλέπουμε σήμερα σε όλα τα παιχνίδια του είδους. Προχωρώντας κάτω από μοντέλο κάμερας ώμου, μπορείτε να κινηθείτε με άνεση σε όλο το χώρο, να επεξεργαστείτε αντικείμενα και να αλληλεπιδράσετε με το περιβάλλον.
Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού θα κληθείτε φυσικά να λύσετε ορισμένους απλούς γρίφους που αυξάνουν το μυστήριο της περιοχής, ενώ θα πρέπει να περιμένετε πολλά QTEs, τα οποία εντυπωσιάζουν με τη σκηνοθεσία τους και βοηθούν στη δημιουργία της ξεχωριστής κινηματογραφικής ατμόσφαιρας του τίτλου. Όμως, πάνω από όλα, το βασικό στοιχείο του Resident Evil 4 κρύβεται κάτω από το σύστημα μάχης του και στην επαφή με τους αντιπάλους. Με το πάτημα ενός κουμπιού, ο Leon υψώνει το όπλο του και σκοπεύει όπου επιθυμείτε με τη βοήθεια μιας ακτίνας λέιζερ.
Αυτό που ίσως φανεί περίεργο, είναι πως το παιχνίδι υποχρεώνει τον παίκτη να μένει απόλυτα ακίνητος όταν έχει σηκώσει το όπλο του, απαγορεύοντάς του μια πιθανή "run ‘n gun" τακτική. Αλλά αυτή είναι μια πάγια φιλοσοφία της σειράς, που οι νεότεροι μάλλον θα πρέπει να αποδεχθούν. Όπως προαναφέραμε, οι αντίπαλοι δεν είναι πλέον τα αργοκίνητα και άμυαλα zombies των παλιότερων επεισοδίων, αλλά ζωντανοί, έξυπνοι άνθρωποι. Έτσι, μην φανταστείτε πως επειδή κλείσατε μια πόρτα, θα υπάρξει ασφάλεια.
Οι εχθροί παρουσιάζουν εξαιρετική AI, δρουν διαφορετικά και να είστε σίγουροι ότι θα σας κυνηγήσουν μέχρι τελικής πτώσης. Τεράστια bosses, συγκλονιστικές μάχες και ξέφρενη δράση θα σας κρατήσουν καθηλωμένους για τις 14-16 ώρες που διαρκεί ο τίτλος της Capcom, ενώ πέρα από το υψηλότατο replay value που προσφέρει το κεντρικό παιχνίδι, μπορείτε να ξεκλειδώσετε και τα τρία bonus modes που πρωτοεμφανίστηκαν στην έκδοση για το PS2.
{PAGE_BREAK}
Όλα φαίνονται ιδανικά, λοιπόν; Όχι εντελώς. Η εξαναγκαστική καθήλωση του παίκτη σε ένα σημείο όταν τραβάει το όπλο του δεν είναι σημερινό θέμα, καθώς προβλημάτισε και στο παρελθόν. Με τα χρόνια όμως να έχουν περάσει και την τεχνολογία να έχει βρει πολύ καλύτερες λύσεις, το παρόν σύστημα αρχίζει να κουράζει. Και αν δει κανείς πως εξ αρχής είχε δημιουργηθεί για να ανεβάζει τεχνητά τη δυσκολία του τίτλου και μόνο, είναι λογικό οι νεότεροι παίκτες να προβληματιστούν. Το ίδιο συμβαίνει και με το inventory system, το οποίο παραμένει κλασσικά δύσχρηστο και απαιτεί προσοχή στην επεξεργασία του. To περίεργο είναι πως τα παραπάνω θέματα είχαν διορθωθεί αισθητά στην Wii έκδοση του παιχνιδιού, αφού το Wii Remote προσέφερε πολύ καλύτερη στόχευση και το inventory είχε βελτιωθεί.
Και τώρα, στην έκδοση των επονομαζόμενων “hardcore” κονσόλων, καταποντιστήκαμε στο παρελθόν. Εξίσου περίεργη είναι η απουσία υποστήριξης του PS Move καθώς το παιχνίδι ήδη έχει σχεδιαστεί για το Wii και η ενσωμάτωση χρήσης motion controls για το σύστημα της Sony φαντάζει εύκολη.
Is it too old for this…era? – Τελικά Συμπεράσματα
Είναι μάλλον δύσκολο να κρίνεις σήμερα ένα παιχνίδι της προηγούμενης γενιάς. Τα μέτρα και τα σταθμά έχουν αλλάξει, η τεχνολογία έχει προχωρήσει και τα γούστα των ανθρώπων συνεχώς μεταβάλλονται. Ένα re-release μπορείς να το δεις με βαθιά συγκίνηση και να το λατρέψεις για το παιχνίδι που ακριβώς ήταν. Μπορείς όμως και να απαιτήσεις κάτι παραπάνω, όταν η δημιουργός σου ζητά 20 ευρώ για ένα παιχνίδι σχεδόν επτά ετών. Εμείς θα θέλαμε το κάτι παραπάνω από την Capcom. Οι μικρές -αλλά σημαντικές- βελτιώσεις της έκδοσης Wii εξαφανίστηκαν, ενώ η μετατροπή των γραφικών σε high definition είναι ελλιπής και με ορισμένα τεχνικά προβλήματα.
Είναι μεγάλο κρίμα που η Capcom δεν άρπαξε την ευκαιρία να δώσει μια πραγματική και τελική Director’s Cut έκδοση για το διαμάντι της και αναλώθηκε στην πιο απλή και γρήγορη λύση. Όπως και αν έχει το πράγμα όμως, μιλάμε για το Resident Evil 4, έναν τίτλο που άφησε εποχή, τάραξε τα νερά της βιομηχανίας και συγκαταλέγεται στα πιο αγαπημένα παιχνίδια εκατομμυρίων παικτών ανά την υφήλιο. Πρόκειται για ένα εξαιρετικό παιχνίδι από όλες τις πλευρές κατά τη στιγμή της κυκλοφορίας του, που στην παρούσα φάση -αν καταφέρετε να αγνοήσετε την… προχειροπονηριά της Capcom- είναι σίγουρο πως θα το απολαύσετε.
Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος