…ή, αλλιώς, Sonic: Lost on the 3DS
Το Sonic: Lost World του 3DS δεν μας καλωσόρισε με τον καλύτερο τρόπο όταν το ξεκινήσαμε για πρώτη φορά. Το “θολό” opening cut-scene του, αποτελεί μια (υπερ) συμπιεσμένη εκδοχή αυτού του Wii U, που ακόμα και για τα δεδομένα της “μη-HD” οθόνης του φορητού “φωνάζει” προχειροδουλειά. Αγνοώντας, ωστόσο, το “σημάδι”, προχωρήσαμε χωρίς προκατάληψη, αλλά με μία συγκρατημένη αισιοδοξία.
Κι αυτό, γιατί το -επίσης Nintendo-exclusive- Sonic Colors, το οποίο το Lost World διαδέχεται, ήταν ένας από τους καλύτερους τίτλους Sonic των προηγούμενων ετών, ενώ το πιο πρόσφατο Sonic Generations, έδειχνε πως η κατρακύλα του μπλε σκατζόχοιρου είχε σταματήτησει κι ίσως είχε έρθει πια η ώρα να ξεκινήσει την επάνοδό του.
Η αισιοδοξία μας ανέβηκε από την πρώτη κιόλας πίστα, η οποία είναι παρμένη από τον τίτλο του Wii U και παρά τις αναμενόμενες εκπτώσεις, διαθέτει όμορφα γραφικά και το νέο Sonic-meets-Mario Galaxy level design. Βέβαια, το Sonic: Lost World του 3DS δεν αποτελεί απλή μεταφορά από το Wii U κι έτσι ενώ μεν έχει το ίδιο story και δανείζεται πολλές ιδέες και επίπεδα από το “μεγάλο αδελφό” του, παραμένει ένα αυτόνομο παιχνίδι με μπόλικο ξεχωριστό περιεχόμενο, που το διαφοροποιεί, όπως τα αποκλειστικά του 2D επίπεδα. Και τα καλά νέα σταματούν ακριβώς εδώ, γιατί το Sonic: Lost World δεν αργεί να δείξει τις αδυναμίες και τα προβλήματα του που μόνο αυξάνονται ώρα με την ώρα.
Ας ξεκινήσουμε με τα τρισδιάστατα επίπεδα, που όπως προαναφέραμε αντλούν έμπνευση από τους αριστουργηματικούς τίτλους Super Mario Galaxy κι ουσιαστικά πρόκειται -κατά κανόνα- για κυλινδρικές πίστες που αιωρούνται στον ουρανό όπως οι πλανήτες που επισκεπτόταν ο Mario.
Στις πίστες αυτές ο Sonic δεν τρέχει όπως παλιά, αλλά πρέπει να πατήσουμε το R για να επιταχύνει. Αυτό είναι σίγουρα μια καλή ιδέα, αφού οι πρόσφατοι 3D τίτλοι Sonic, με τις υπερβολικά υψηλές ταχύτητες, όλο και περισσότερο έτειναν να θυμίζουν quick-time event, παρά κανονικό platforming. Αλλά και πάλι, με το πόδι μακριά από το γκάζι, ο Sonic δεν κινείται με την ίδια φινέτσα κι άμεση απόκριση όπως ο Mario, αλλά γλιστερά και άτσαλα.
Ο σκατζόχοιρος μπορεί για πρώτη φορά να τρέξει κατακόρυφα ή πλάγια πάνω σε τοίχους, αλλά για να κάνει wall-jump “αλά Mario” πρέπει να έχει πάρει φόρα από πριν. Αν απλά περπατώντας πηδήξουμε σε έναν τοίχο και ξαναπατήσουμε το κουμπί δεύτερη φορά, ο Sonic δεν θα σπρώξει τον τοίχο για να πηδήξει στον επόμενο, δυνατότητα που είχε σε προηγούμενα παιχνίδια (π.χ.Unleashed, Generations). Μία από τις κινήσεις που θεωρούμε πια φυσικές στα σύγχρονα platformers εδώ απλά δεν λειτουργεί.
Και δεν είναι η μόνη, αφού επιβραδύνοντας τον Sonic, η Sega άλλαξε τελείως την αίσθηση του χειρισμού και πλέον τα άλματά του έχουν λιγότερη ώθηση και μοιάζουν να καλύπτουν την ίδια απόσταση είτε τρέχει είτε όχι, ενώ η περίφημη lock-attack του μπορεί εύκολα να μπερδέψει την κάμερα και να μας στείλει κάπου που δεν θέλαμε να ήμαστε, χωρίς να το καταλάβουμε.
Επιπλέον, η οθόνη του 3DS αδυνατεί να χωρέσει τα μεγάλα επίπεδα κι έτσι η κάμερα βρίσκεται πολύ μακριά από τον Sonic, αδικώντας τα γραφικά κι αναγκάζοντάς μας συχνά να τη διορθώνουμε. Όσοι λοιπόν από πείσμα μελέτησαν το δύστροπο χειρισμό του Sonic στις τρεις διαστάσεις και νόμιζαν ότι τον κατέκτησαν, θα πρέπει εδώ να τον μάθουν από την αρχή, μετά φυσικά από πολλές πτώσεις και χαμένες ζωές.
{PAGE_BREAK}
Άλλη καλή ιδέα είναι κι η χρήση των Color Powers, που αλλάζουν το στυλ του παιχνιδιού και μετατρέπουν τον Sonic από το γνωστό τρυπάνι ως και σε ιπτάμενο δίσκο, που ρουφάει τους εχθρούς φτιάχνοντας μία ζώνη από συντριμία στην περίμετρό του. Οι καλές ιδέες απαιτούν και σωστή εκτέλεση κι έτσι οι δυνάμεις αυτές είναι τις περισσότερες φορές βαρετές και με άτσαλο χειρισμό, ενώ διαλύουν κάθε αίσθηση level design και ρυθμού, μοιάζοντας συχνά με cheat.
Βέβαια, το παιχνίδι μόνο εύκολο δεν είναι, αφού πολλές φορές φτάνει στα όρια του unplayable. Για παράδειγμα, σε μια υποθαλάσσια πίστα που πρέπει να τα διασχίσουμε ως “Sonicοτρύπανο”, συλλέγοντας το Power για να μην εξαντληθεί ο χρόνος χρήσης του και πέσουμε, ήταν τόσο δύσκολο να ευθυγραμμίσουμε την κατεύθυνση μας λόγω του χειρισμού του “Sonicοτρύπανου”, που χάναμε το Power-up και κατά συνέπεια την πίστα, μέχρι που τα καταφέραμε μισή ώρα και πολλά restarts αργότερα. Με βαρετά Powers, έρχονται όμως και βαρετά επαναλαμβανόμενα Objectives τύπου: “σκότωσε ένα σκουλήκι της άμμου για να προχωρήσεις, μετά δύο, μετά τρία” και τα οποία καταντούν εξοργιστικά όπως και τα -επίσης βαρετά- bosses. Κάπως έτσι το Lost World είναι σπάνια διασκεδαστικό, ενώ πολλές φορές μας έκανε και να ξεχάσουμε ότι αυτό που παίζουμε είναι παιχνίδι Sonic.
H έκδοση για το Wii U
Επί της ουσίας, το παιχνίδι της Dimps για το 3DS είναι ίδιο με τη “βασική” δημιουργία της Sonic Team για το Wii U. Ωστόσο, εκεί που η έκδοση για τη μεγάλη κονσόλα καταφέρνει να διασώσει την κατάσταση και να προφέρει το κάτι παραπάνω είναι σε 2-3 τεχνικά σημεία. Για παράδειγμα, ο έλεγχος της κάμερας, που στην έκδοση 3DS είναι περιορισμένος, εδώ βοηθά σημαντικά στην πλοήγηση στο χώρο, ενώ είναι σαφές ότι ο οπτικός τομέας, που έρχεται με τη δύναμη του Wii U, είναι πανέμορφος και σαφώς ανώτερος από τον συμπιεσμένο και “πιξελιασμένο” του 3DS.
Όμως, τα δομικά λάθη υπάρχουν και εδώ, με τα προβληματικά boss fights, τον πολλές φορές κακό χειρισμό, το πρόβλημα με τις ζωές που πρέπει να συλλέγονται και τη συνεχή αίσθηση της αντιγραφής ιδεών και σχεδιασμού από το Super Mario Galaxy. Από εκεί και πέρα, σε ό,τι αφορά gameplay, μηχανισμούς και γενικότερο σχεδιασμό (με κάποιες διαφορές στο level design των κόσμων, που σε σημεία είναι έντονες), οι δύο εκδόσεις είναι παρόμοιες και βασίζονται στην ίδια ιδέα. Απλά, στην έκδοση του Wii U σχεδόν τα πάντα φαίνεται να λειτουργούν πιο σωστά.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς πως τα 2D επίπεδα σώζουν την κατάσταση, οι developers αποφάσισαν να παίξουν με τη βαρύτητα βάζοντας τον Sonic να κινείται συχνά ανάποδα ή αντίθετα σε πίστες δίχως συνοχή και λογική, αποπροσανατολίζοντας τελείως τον παίκτη. Ευτυχώς, όμως, προσθέσαν μεγάλες στάσεις, στις οποίες μετακινούμε πλατφόρμες ή πατάμε διακόπτες για ανάπαυση. Και σαν να μην ήταν αρκετά τα παραπάνω, υπάρχουν και τα Special Stages, όπου χειριζόμαστε με το γυροσκόπιο τον Sonic καθώς αιωρείται στο διάστημα και μαζεύει μπίλιες, στριφογυρνώντας όχι απλά το 3DS, αλλά ολόκληρο το σώμα μας για να το καταφέρουμε.
Η πρώτη εντύπωση μας τελικά ήταν σωστή, αφού η έκδοση του Sonic: Lost World για το 3DS δεν είναι δυστυχώς παρά μια προχειροδουλειά που δεν καταφέρνει να αγγίξει ούτε καν τη μετριότητα. Αν σας ενδιαφέρει το νέο πείραμα της Sega επάνω στον πολύπαθο Sonic, το καλύτερο που έχετε να κάνετε είναι να τσεκάρετε την ανώτερη ποιοτικά και πολύ πιο προσεγμένη κυκλοφορία του Wii U. Βέβαια, από την άλλη το Lost World του 3DS είναι το είδος του παιχνίδιου που μπορεί να πλασάρει κανείς από εκδίκηση σαν δώρο στο ενοχλητικό αδερφάκι-ξαδερφάκι-ανηψάκι, που δεν ξέρει και πολλά για τα videogames. Αλλά αυτά δεν τα κάνουμε εμείς έτσι;
Νίκος Αδάμης
{nomultithumb}