Street Fighting Men
Όσοι περιμένετε μια εκ βαθέων ανάλυση του gameplay ενός εκ των σπουδαιότερων fighting τίτλων της ιστορίας, μπορείτε να αλλάξετε αυτή τη στιγμή ιστοσελίδα. Η προηγούμενη ενασχόληση του γράφοντος με το “αντικείμενο” κυμαίνεται σε “ερασιτεχνικά” επίπεδα, ενώ, και η γενικότερη σχέση μας με το είδος πλέον, μόνο καλή δεν μπορεί να θεωρηθεί. Είναι ευνόητο λοιπόν, πως δεν θα αποπειραθούμε να κρίνουμε αυτή καθ’ αυτή, μια συνταγή, που έχει αποδείξει εξάλλου την αξία της στο πέρασμα των χρόνων στο πολύ “δύσπιστο” και απαιτητικό κοινό του είδους. Θα ήταν στα όρια του τραγελαφικού άλλωστε, όταν υπάρχει κόσμος “εκεί έξω” που αναλύει την κάθε πτυχή με επιστημονική λεπτομέρεια και εκτελεί τις κινήσεις με χειρουργική ακρίβεια, θολώνοντας τα νερά μεταξύ παιχνιδιού, δεξιοτεχνίας και αθλητισμού.
Αυτό που ακολουθεί λοιπόν, είναι η άποψη ενός περιστασιακού fighting gamer που έπαψε να ασχολείται με την ίδια θέρμη όταν ένιωσε πως η αφοσίωση που απαιτείται από τα παιχνίδια του είδους, ήταν κάτι που δεν είχε ούτε την διάθεση, ούτε τον χρόνο να αφιερώσει πλέον.
Αφού ξεκαθαρίσαμε τη θέση μας, ώρα να πάμε στα ουσιώδη. Το Super Street IV 3D Edition αποτελεί ουσιαστικά τη μεταφορά του τέταρτου μέρους της σειράς Street Fighter στο “νεογέννητο” Nintendo 3DS, με κάποιες “στοχευμένες” προσθήκες που σκοπεύουν στη εκμετάλλευση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών του νέου φορητού. Γεγονός που δεν μπορούμε να πούμε πως έχει καταφέρει με τρανταχτή επιτυχία κάποιος άλλος τίτλος, που συνόδευσε το λανσάρισμα. Ακόμα και η ίδια η Nintendo, που αποτελεί τον πρωτομάστορα του μηχανήματος, δεν έχει επιτύχει να προσφέρει κάτι πραγματικά ολοκληρωμένο και καλοδουλεμένο στο launch, μαρτυρώντας αν μη τι άλλο, το πολύ σύντομο διάστημα που είχαν οι ομάδες της να δουλέψουν επάνω στο μηχάνημα.
Μπορεί λοιπόν η Capcom, παρ’ όλες τις δυσκολίες, να σπάσει την παράδοση και να γίνει ο μοναδικός third-party developer που κλέβει την παράσταση από την Nintendo σε launch δικού της μηχανήματος; Όχι απλά μπορεί, το έκανε ήδη. Έχοντας την πολυτέλεια να γράφουμε αυτό το review είκοσι σχεδόν μέρες μετά την κυκλοφορία του παιχνιδιού, μπορούμε να επιστρατεύσουμε και τα νούμερα που αποδεικνύουν το αληθές, μιας και το Super Street Fighter IV 3D Edition, έγινε ο πρώτος τίτλος του 3DS που σπάει το φράγμα του ενός εκατομμυρίου στις συνολικές πωλήσεις, παγκοσμίως.
On the Street again…
Το πρώτο στοιχείο που εντυπωσιάζει είναι πως έχουμε να κάνουμε με μια πιστή μεταφορά του “οικιακού” Street Fighter IV στις παλάμες του χεριού μας. Όσοι οπαδοί της σειράς ανυπομονούσαν για μια αξιοπρεπή φορητή έκδοση, θα μείνουν παραπάνω από ικανοποιημένοι με το αποτέλεσμα. Αρκεί φυσικά να κρατήσουν τις προσδοκίες τους σε λογικά και εφικτά πλαίσια –περισσότερα παρακάτω. Και οι τριανταπέντε χαρακτήρες –με το δικό τους story- κάνουν κανονικά εμφάνιση, όπως και οι πίστες-αρένες του παιχνιδιού, φανερώνοντας τη διάθεση της Capcom να προσφέρει μια πλήρη εμπειρία χωρίς συμβιβασμούς στο περιεχόμενο.
Όσον αφορά στις επιλογές παιχνιδιού –όπου κάνουν την εμφάνιση τους όλα τα γνωστά modes, έχουμε την εισαγωγή του πρώτου “νεωτερισμού” του παιχνιδιού, που αποσκοπεί εμφανώς στην αποτελεσματικότερη εκμετάλλευση του τριστδιάστατου εφέ του μηχανήματος. Πέρα από την κλασσική οπτική γωνία των fighting παιχνιδιών, υπάρχει μία ακόμα που τοποθετεί την “κάμερα” πάνω από τον ώμο του χαρακτήρα που χειρίζεται ο παίκτης.
Τα αποτελέσματα είναι ανάμικτα, με την ιδιαίτερη αυτή οπτική να αναδεικνύει το 3D περισσότερο, τονίζοντας ξεκάθαρα την απόσταση και το βάθος μεταξύ των χαρακτήρων, αλλά δυσκολεύοντας ελαφρώς την εκτίμηση από τη δική μας πλευρά, των δύο αυτών παραμέτρων. Η διαφορά στην “άνεση” γίνεται αμέσως αισθητή όταν ο παίκτης επιστρέφει στην κλασσική κάμερα, όπου τα πάντα είναι απλά και “ξάστερα” χωρίς καμία απολύτως προσπάθεια. Σε γενικές γραμμές, αποτελεί μια καλή, αν και περιττή, προσπάθεια αφού σε καμία περίπτωση δεν είναι σε θέση να αντικαταστήσει την παραδοσιακή οπτική, συνεισφέροντας μόνο στο κομμάτι του εντυπωσιασμού και καθόλου στην ουσία.
{PAGE_BREAK}
Κάπου εδώ εγείρεται και το μεγάλο ερώτημα της χρησιμότητας του 3D στο παιχνίδι. Πριν πούμε το οτιδήποτε, πρέπει να τονίσουμε πως, από την προσωπική μας εμπειρία, το παιχνίδι κάνει την καλύτερη χρήση του 3D μέχρι σήμερα. Όχι σε επίπεδο gameplay ή σχεδιαστικό, αλλά σε επίπεδο τεχνικής υλοποίησης. Πολύ δύσκολα κουράζει, επιτρέποντας ένα εύρος κινήσεων στην κονσόλα ελαφρώς μεγαλύτερο από το Pilotwings Resort, με αποτέλεσμα να γλιτώνει το χρήστη από ένα μεγάλο ποσοστό των ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων του 3DS, ενώ η απόδοση του βάθους παραμένει εξαιρετικά απολαυστική. Μέχρι εκεί όμως. Σίγουρα δεν μπορούμε να υποστηρίξουμε πως σε απτό επίπεδο gameplay, το εφέ προσθέτει κάτι στην εμπειρία.
Αντιθέτως, για ακόμα μια φορά, όταν θέλαμε να συγκεντρωθούμε απόλυτα σε κάποια μονομαχία, απενεργοποιούσαμε το 3D για να αποκλείσουμε έστω το πολύ μικρό αυτό ενδεχόμενο, πάνω στην έξαψη της μάχης να “θολώσει” η ορατότητά μας λόγω κάποιας απότομης ασυνείδητης κίνησής μας.
Σε απόσταση ενός…αγγίγματος
Η σημαντικότερη αλλαγή που προικίζει τον τίτλο, είναι αδιαμφισβήτητα ο χειρισμός του. Κατ’ αρχάς, φανταζόμαστε πως για τους πολύ φανατικούς φίλους του παιχνιδιού, η αίσθηση των χίλιο-παιγμένων χειριστηρίων τους είναι αδύνατον να μεταφερθεί οπουδήποτε αλλού, πόσο μάλλον σε ένα φορητό μηχάνημα όπου ο σταυρός κατέθυνσης είναι μισός στο μέγεθος, ο αναλογικός μοχλός αν και εξαιρετικός, παραμένει ένα υποκατάστατο του “κανονικού”, ενώ και τα shoulder buttons δεν φημίζονται για την “αίσθηση” τους. Η Capcom το γνωρίζει αυτό καλύτερα από τον καθένα και γι΄ αυτό επέλεξε ένα σύστημα χειρισμού προσαρμοσμένο στις νέες αυτές συνθήκες, αλλάζοντας ελαφρώς το ύφος της σειράς και προσανατολίζοντάς το φιλικά προς τους λιγότερο μυημένους στην τέχνη των απαιτητικών combos.
Η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στην χρησιμοποίηση της touch screen του 3DS, επάνω στην οποία βρίσκονται “κουμπιά” –shortcuts-, με τα οποία εκτελούνται απ΄ ευθείας κάποιες πιο εξεζητημένες κινήσεις όπως π.χ. το Hadouken στην περίπτωση του Ryu. Η παράκαμψη της γνωστής “χορογραφίας” των δακτύλων για την εκτέλεση κάποιων κινήσεων, θα ξενίσει τους παίκτες που έχουν αναπτύξει τις ικανότητές τους στον τομέα, αλλά δεν μπορούμε να μην καλοδεχτούμε μια αλλαγή που κάνει το παιχνίδι πιο προσβάσιμο, χωρίς να του στερεί στο ελάχιστο το βάθος στο gameplay.
Πλέον, οι παίκτες μπορούν να επικεντρωθούν στο πότε και πώς θα χρησιμοποιήσουν την κάθε κίνηση, χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για το αν θα την πετύχουν, κάτι που χαρίζει σύντομα μια -έστω και μικρή- γεύση από την απόλαυση του παιχνιδιού ακόμα και σε μας που δεν έχουμε την άνεση να εκτελέσουμε πολλές κινήσεις από το ρεπερτόριο του κάθε μαχητή. Το ευχάριστο είναι πως όσοι προτιμούν τον παραδοσιακό τρόπο, δεν είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν το νέο αυτό μοντέλο χειρισμού. Αλλάζοντας το σύστημα ελέγχου σε “Pro”, στην οθόνη αφής μεταφέρονται πιο βασικές ενέργειες και όχι ειδικές κινήσεις.
Υποπτευόμαστε όμως, πως η χρησιμοποίηση αυτών των εικονικών πλήκτρων την ώρα ενός μεγάλου combo δεν θα είναι και το πιο εύκολο πράγμα. Ακόμα καλύτερα λοιπόν, προσφέρεται η δυνατότητα να μεταφερθεί στην οθόνη αφής όποια ενέργεια επιθυμεί ο παίκτης, αφήνοντάς του την ελευθερία να προσαρμόσει τα πάντα στις δικές του προτιμήσεις, επιτυγχάνοντας τη μέγιστη δυνατή ευελιξία στο μοντέλο χειρισμού, μέσα στα πλαίσια και τους περιορισμούς του φορητού της Nintendo.
Online Frenzy!
Η προσοχή και η φροντίδα της Capcom στην ανάπτυξη είναι εμφανέστατη στο online κομμάτι του τίτλου, στο οποίο το Street Fighter IV λάμπει, καθώς δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από την οικιακή έκδοση. Όλη η διαδικασία διαρκεί λίγα δευτερόλεπτα, με πολύ γρήγορη ανεύρεση αντιπάλου και “στήσιμο” της μονομαχίας, ενώ τα πάντα κυλάνε ομαλά τόσο εκτός όσο και εντός του παιχνιδιού. Απειροελάχιστο lag συναντούσαμε μία στα… πολλά ματς, το οποίο ήταν στιγμιαίο και δεν επηρέαζε ή χαλούσε το παιχνίδι, τουλάχιστον για τα δικά μας δεδομένα. Κάπως έτσι το παιχνίδι αποκτάει και “αιώνια” διάρκεια ζωής, αφού δεν προβλέπεται να βαρεθείτε αυτές τις μικρές δόσεις απολαυστικού ανταγωνισμού μεταξύ αγνώστων αν το παιχνίδι σας αρέσει έστω και στο ελάχιστο.
{PAGE_BREAK}
Επιπλέον, ο τίτλος εκμεταλλεύεται και τη λειτουργία του Streetpass του 3DS, άλλα λόγω του περιορισμένου αριθμού φορητών που “κυκλοφορούν” στην πόλη, δεν καταφέραμε να δούμε πως ακριβώς δουλεύει στην πράξη. Ο παίκτης, παίζοντας το SSFIV, μαζεύει κάποιους πόντους, τους οποίους μπορεί να δαπανήσει αγοράζοντας μέσω μιας διαδικασίας που θυμίζει ρουλέτα, αγαλματίδια των χαρακτήρων –500 στο σύνολο. Αυτά τα αγαλματίδια διαθέτουν κάποια στατιστικά, μέσω των οποίων, αν ο παίκτης συναντήσει κάποιον άλλον με 3DS και το Streeet Fighter, με ενεργοποιημένη τη λειτουργία του StreetPass στο δρόμο, θα κριθεί η μάχη με τα… ανταγωνιστικά αγαλματίδια.
Πρόκειται για μία αυτοματοποιημένη διαδικασία που ο παίκτης δεν παίρνει μέρος, παρά μόνο μπορεί να επιλέξει την ομάδα των αγαλματιδίων που θα τον αντιπροσωπεύσει στο… δρόμο. Ακούγεται ενδιαφέρον για τις γειτονιές της Ιαπωνίας διότι στα δικά μας μέρη, άμα πετύχουμε τυχαία έστω ένα φορητό, θα χοροπηδάμε από την έκπληξη σαν να είδαμε δεινόσαυρο.
Στις παλάμες των χεριών μας…
Πιστή μεταφορά αποτελεί ως επί το πλείστον και ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού. Οι χαρακτήρες ιδιαιτέρως, πλησιάζουν επικίνδυνα αυτούς των οικιακών εκδόσεων, με εξαιρετική λεπτομέρεια και γλυκό animation. Ο συμβιβασμός φαίνεται να έχει γίνει στα περιβάλλοντα, τα οποία είναι πλέον πιο “στατικά” με τους ανθρώπους που τα κοσμούν να παραμένουν ακίνητοι, ενώ σίγουρα οι εικόνες είναι χαμηλότερης ανάλυσης και το επίπεδο λεπτομέρειας κατεβασμένο. Η έντονη χρωματική παλέτα δίνει την απαιτούμενη ζωντάνια στην εικόνα και το 3D συμπληρώνει ιδανικά το αποτέλεσμα, φέρνοντας στο επίκεντρο τους καλοσχεδιασμένους χαρακτήρες.
Και αυτό είναι και η βασική αιτία που το αποτέλεσμα φαίνεται τόσο εντυπωσιακό, με την ξεκάθαρη αίσθηση του βάθους και τα τρισδιάστατα μοντέλα να ξεχωρίζουν εντονότερα μέσα στο δισδιάστατο χώρο. Μπορεί να μην αγγίζει τις HD εκδόσεις σε τεχνικό επίπεδο, το 3D όμως μετατρέπει το Super Street Fighter IV 3D σε ένα εξαιρετικό θέαμα που δεν χορταίνεις να κοιτάς. Όσον αφορά τον ήχο, δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο που μπορούμε να πούμε. Η ποιότητα του είναι στα ίδια υψηλά στάνταρ με τις υπόλοιπες πτυχές του. Η μουσική έχει μεταφερθεί αυτούσια όπως και όλα τα γνωστά ηχητικά εφε.
Μαχητές του…δρόμου
Το Street Fighter IV 3D Edition είναι ούτε λίγο, ούτε πολύ ο ποιοτικότερος τίτλος λανσαρίσματος του νέου φορητού της Nintendo. Ολοκληρωμένος από άποψη περιεχομένου, δουλεμένος και άψογα προσαρμοσμένος στους περιορισμούς ενός φορητού, καταφέρνει να κερδίσει πέραν από τους πιστούς του είδους και χρήστες που δεν είχαν την πολυτέλεια ή και την ικανότητα αν θέλετε, να γίνουν ταχυδακτυλουργοί προς χάριν ενός combo ή μιας μονομαχίας.
Έρχεται να συμπληρώσει ιδανικά τις hardcore οικιακές εκδόσεις, αποτελώντας όχι μια υποβαθμισμένη ρέπλικα, αλλά μία γεμάτη πρόταση με συγκεκριμένη σχεδιαστική λογική που μπορεί να φέρει νέους χρήστες στον ανταγωνιστικό κόσμο της σειράς. Το 3D μπορεί και πάλι να μην κλέβει την παράσταση -πέρα από τα απολαυστικά αισθητικά του οφέλη- το εξαιρετικό online κομμάτι του παιχνιδιού όμως, φέρνει στο φως τις υπόλοιπες αρετές του νέου μηχανήματος. Τέλος, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στην Capcom, διότι κατάφερε κάτι που θα φαινόταν σχεδόν σαν αστείο λίγο καιρό πριν και αποτυπώνει ξεκάθαρα το μέγεθος της επιτυχίας της: Να βάλει τα γυαλιά στη Nintendo, σε launch δικού της μηχανήματος.
Γιώργος Πρίτσκας
