Jehuty in 1080p
Όποιον τίτλο της σειράς Metal Gear κι αν παίξει κανείς, εύκολα θα διαπιστώσει την αγάπη που τρέφει ο Hideo Kojima, για τις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας και τα anime με τεράστια πολεμικά ρομπότ. Την αγάπη του αυτή ο θρυλικός Ιάπωνας δημιουργός την εκδήλωσε ελεύθερα μέσα από τους δύο τίτλους Zone of the Enders, που κυκλοφόρησε η Konami στο Playstation 2, κι οι οποίοι επιστρέφουν εν έτει 2012 μέσω της Zone of the Enders HD Collection. Το πακέτο αναλυτικά περιέχει το πρώτο Zone of the Enders, το sequel του, Zone of Enders: The 2nd Runner χωρίς κάποια extras αλλά με ένα demo του Metal Gear Rising: Revengeance, (όπως και το πρώτο ZoE περιελάμβανε demo για το Metal Gear Solid 2).
Οι δύο τίτλοι έχουν γίνει remastered σε HD και το ίδιο ισχύει και για τα anime cut-scenes του ZoE 2, που εμφανίζονται πιο όμορφα από ποτέ. Η μεταφορά στο HD, όμως, έχει γίνει κάπως πρόχειρα, καθώς τα παιχνίδια δεν φαίνεται να τρέχουν ούτε σε 1080p, ούτε στα 60fps όπως υποσχόταν η Konami. Αντιθέτως, όσοι τα είχαν παίξει στο PS2 θα παρατηρήσουν ότι η δράση συχνά δεν είναι τόσο όμαλη ενώ το υπερβολικά έντονο ghosting στο 2nd Runner μετά από λίγη ώρα καταντά κουραστικό για το μάτι.
Πάντως η κατάσταση είναι λίγο καλύτερη στο Xbox 360 σε σχέση με την αντίστοιχη του PS3. Επίσης, θα χαιρόμασταν περισσότερο αν υπήρχε επιλογή για ιαπωνικό voice acting. Κάθε παιχνίδι διαρκεί περίπου 6 ώρες, ενώ το 2nd Runner είναι το "ζουμί" της υπόθεσης, καθώς είναι το καλύτερο από τα δύο, ξεπερνώντας το πρωτότυπο σε όλους τους τομείς. Πριν μοιράσουμε όμως την κριτική μας στο κάθε παιχνίδι ξεχωριστά, αξίζει να πούμε πρώτα μερικά λόγια για την υπόθεση και το gameplay των Zone of the Enders, για όσους σκοπεύουν να ασχοληθούν τώρα για πρώτη φορά μαζί τους.
From Earth to Mars
Η υπόθεση των Zone of the Enders τοποθετείται στο μακρινό μέλλον, με την ανθρωπότητα να έχει επεκταθεί στο ηλιακό σύστημα, αποικώντας τον Άρη και χτίζοντας διαστημικούς σταθμούς-πόλεις σε τροχιά γύρω από άλλους πλανήτες. Η πρόσφατη ανακάλυψης μίας νέας πηγής ενέργειας, ονόματι Metatron, έκανε πιο εύκολο το διαστημικό ταξίδι κι έδωσε πνοή σε νέες τεχνολογίες και όπλα.
Ωστόσο, όσο οι αποικίες άνθιζαν, τόσο η κυβέρνηση και οι κάτοικοι της Γης άρχισαν να αντιμετωπίζουν τους άποικους των ακριτικών περιοχών του Γαλαξία ως πολίτες β’ κατηγορίας, που για το λόγο αυτό αποκαλούν “Enders”. Μη ανεχόμενοι την καταπιεστική εξουσία της Γης, οι άνθρωποι του Άρη άρχισαν να διεκδικούν την ελευθερία τους, με αποτέλεσμα τη γρήγορη άνοδο της αδίστακτης στρατιωτικής οργάνωσης BAHRAM, που έχει αναλάβει την διεξαγωγή του επαναστατικού πολέμου για την ανεξαρτησία του Άρη.
Στο επίκεντρο της διαμάχης βρίσκονται δύο Orbital Frames (δηλαδή πολεμικά ρομπότ που λειτουργούν με Metatron), ο Jehuty κι ο Anubis, που αν κι έχουν φτιαχτεί για να εκπληρώσουν από κοινού μία συγκεκριμένη αποστολή καθοριστικής σημασίας για την έκβαση του πολέμου, καταλήγουν λόγω των γεγονότων σε αντίπαλα στρατόπεδα.
Εκτός από τις προφανείς επιρροές τους από anime, όπως το Mobile Suit Gundam, ως τίτλοι που φέρουν την υπογραφή του Kojima τα Zone of the Enders κάνουν πολλές αντιπολεμικές αναφορές, καταπιάνονται με το θέμα των όπλων μαζικής καταστροφής και, φυσικά, κρύβουν πολλές ανατροπές κι ένα cast από χαρακτήρες με όχι και τόσο ξεκάθαρα κίνητρα. Εμείς και στα δύο παιχνίδια ακολουθούμε τις ιστορίες των Leo και Dingo, των δύο πιλότων (ή αλλιώς runners) του Jehuty και χειριζόμενοι το επιβλητικό Frame υπό third person προοπτική, προχωράμε από πίστα σε πίστα, πολεμώντας αντίπαλα ρομποτ σε καταιγιστικές εναέριες μάχες.
Το gameplay αποτελεί ένα απλοϊκό υβρίδιο hack ‘n’ slash και shoot ’em’ up (της παλαιάς arcade σχολής). Κάνοντας lock τους εχθρούς μπορούμε να τους επιτεθούμε με το "τετράγωνο", το οποίο ανάλογα με την απόστασή μας από αυτούς μεταφράζεται σε επίθεση με το σπαθί ή το πολυβόλο του Jehuty. Σταδιακά ανεβάζουμε level τον Jehuty και, πέρα από τη βασική μας επίθεση, αποκτάμε νέα subweapons, αλλά το σύστημα μάχης είναι σε γενικές γραμμές απλοϊκό και μονότονο, ιδίως στο πρώτο ZoE στο οποίο ο χρόνος έχει φερθεί πάρα πολύ άσχημα…
To Zone of the Enders
Το πρώτο Zone of the Enders μάς παρουσιάζει τα γεγονότα της επίθεσης των δυνάμεων της BAHRAM στο διαστημικό σταθμό Antilia, που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Δία. Ο πρωταγωνιστής, Leo Stenbuck, έχοντας παρακολουθήσει τους φίλους τους να καταπλακώνονται από ένα mech, προσπαθεί να ξεφυγεί από τη μάχη, ώσπου σκοντάφτει πάνω στον ανενεργό Jehuty, τον οποίο αποφασίζει να πιλοτάρει με τη βοήθεια της AI του, Ada, για να σωθεί. Σύντομα, όμως, ο Leo ανακαλύπτει ότι η BAHRAM θέλει πάση θυσία να αποκτήσει τον Jehuty για τους σκοπούς της κι έτσι τα δεδομένα αλλάζουν.
Δυστυχώς, η υπόθεση του παιχνιδιού είναι αδύναμη και δεν καταφέρνει να εξηγήσει τόσο καλά στον παίκτη τί ακριβώς συμβαίνει στον κόσμο του, αλλά προσπαθεί με αφαιρετικό τρόπο να θίξει την παράνοια και την καταστροφή που προκαλεί ο πόλεμος, μέσα από την παιδική αθωότητα του ήρωα και πολλά κλισέ των anime. Το voice acting του Leo είναι εκνευριστικό και δεν βοηθάει την κατάσταση, ενώ τα cut-scenes θυμίζουν πόσο ευγνώμονες πρέπει να είμαστε που η τεχνολογία των γραφικών έχει προχωρήσει τόσο πολύ.
{PAGE_BREAK}
Το gameplay, τώρα, μας βάζει να επισκεπτόμαστε διάφορες περιοχές της αποικίας, όπου πολεμάμε άλλα ρομπότ, αλλά οι μάχες είναι επαναλαμβανόμενες, βασίζονται στο button -mashing και σε μεγάλο βαθμό μοιάζουν αυτοματοποιημένες. Πέρα από αυτές, όμως, δεν υπάρχει κάποιο άλλο στοιχείο για να μας κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον. Τα γραφικά δείχνουν έντονα την ηλικία τους -εξάλλου μιλάμε για παιχνίδι του 2001- και το μόνο που σώζει κάπως την κατάσταση είναι το καταπληκτικό art direction των Yoji Shinkawa (Metal Gear Solid) και Nobuyoshi Nishimura (Mobile Suit Gundam). Οι 5 δευτερεύουσες αποστολές μάς στέλνουν πίσω στις προηγούμενες πίστες να πολεμήσουμε τους ίδιους εχθρούς (που αν εξαιρέσουμε τα bosses δεν παρουσιάζουν κάποια ποικιλία στο σχεδιασμό), για να προστατεύσουμε κάποιους επιζήσαντες από την επίθεση.
Σκοπός μας είναι να απομακρύνουμε τους εχθρούς από τα κτίρια γιατί αυτά (κι όσοι είναι μέσα) μπορούν να καταστραφούν εύκολα από τις επιθέσεις τους αλλά και τις δικές μας. Είναι ένα ενδιαφέρον concept που δεν αξιοποιείται πλήρως, καθώς λόγω της AI των εχθρών και της ταχύτητας των μαχών είναι δύσκολο να αποφύγουμε κάποιους θανάτους. Πολύ απλά, ο μοναδικός λόγος να ασχοληθεί κανείς σήμερα με το 1ο Zone of the Enders είναι για να προετοιμαστεί για το sequel…
Zone of the Enders: The 2nd Runner
Το δεύτερο Zone of the Enders έχει έναν πολύ πιο συμπαθητικό πρωταγωνιστή και πιο ενδιαφέρουσα ιστορία, που μας τοποθετεί στην καρδιά της σύγκρουσης της Bahram με τηνγήινη Space Force και διαθέτει καλύτερη συνοχή και ροή. Η επιλογή των developers να ακολουθήσουν cell-shaded κατεύθυνση στα γραφικά και να προσθέσουν anime cut-scenes ήταν σωστή τότε πίσω στο 2003 και δικαιώνεται ξανά σήμερα, καθώς το παιχνίδι φαίνεται πολύ όμορφο σε HD.
Η anime αισθητική τονίζεται ακόμη περισσότερο και βοηθά στο να αναδειχθεί στο μέγιστο βαθμό το έργο των Shinkawa-Nishimura. Τα περιβάλλοντα παραμένουν κάπως αδιάφορα, αλλά όταν ο Jehuty κινείται με χάρη στις μάχες κι η οθόνη γεμίζει από τα εφέ εκρήξεων και των όπλων, το αποτέλεσμα είναι αρκετά εντυπωσιακό, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για παιχνίδι 10ετίας.
Επιπλέον, το gameplay είναι αισθητά βελτιωμένο, με μεγαλύτερη ποικιλία εχθρών, οι οποίοι απαιτούν πιο στρατηγική προσέγγιση και τακτική χρήση των subweapons, ενώ εξίσου πιο απαιτητικές και έντονες είναι και οι μάχες με τα bosses. Βέβαια, το gameplay του 2nd Runner δεν μπορεί να συγκριθεί με ένα σύγχρονο hack ‘n’ slash ή shooter, αλλά σε αντίθεση με το πρώτο ZoE, το sequel παίζεται αρκετά ευχάριστα σήμερα. Κάπως έτσι, το 2nd Runner διορθώνει σχεδόν όλα τα προβλήματα του προγόνου του και δεν είναι τυχαίο ότι θεωρείται ένας από τους κλασικούς τίτλους της PS2-εποχής, που πραγματικά αξίζει να παίξετε και σήμερα μέσω της HD Collection.
Επίλογος: Η επιστροφή των Αιγυπτίων Θεών
Το κύριο ερώτημα που τίθεται με την κυκλοφορία κάθε HD συλλογής είναι κατά πόσο παλαιοί τίτλοι από άλλη gaming εποχή αξίζουν να παιχτούν πολλά χρόνια μετά το ντεμπούτο τους. Στην περίπτωση του Zone of the Enders HD Collection το πακέτο περιέχει ένα σχεδόν αδιάφορο κι ένα πολύ καλό παιχνίδι, που στην εποχή τους αγαπήθηκαν (από λίγους) κυρίως για την αισθητική, την ιστορία και το soundtrack τους, αλλά δυσκολεύονται να διακριθούν με τα τωρινά standards, ενώ και το HD remaster που έχουν υποστεί δεν είναι και τόσο καλό. Είναι όμως και το ιδιαίτερο gameplay των Zone of the Enders που δεν διαθέτει τη διαχρονικότητα σειρών όπως οι Devil May Cry, God of War και Metal Gear.
Βέβαια, δεν όλα τα videogames διαχρονικά κι ούτε φυσικά χρειάζεται να φτιάχνονται για να γίνουν διαχρονικά, καθώς αυτό κρίνεται πάντα σε βάθος χρόνου. Η νοσταλγία είναι πάντα ένας σημαντικός παράγοντας για την αγορά ενός HD πακέτου, αλλά πάντα θα αφορά μόνο αυτούς που είχαν παίξει το παιχνίδι στην αρχική του εκδοχή. Έτσι, κάποια πράγματα δεν μπορούν να μεταφερθούν σε HD. Για παράδειγμα, κάποιος που θα παίξει τώρα το Zone of the Enders, δεν μπορεί να καταλάβει ότι το 2001 το να πετάς με τον Jehuty πάνω από την Antilia, υπό τους ήχους της φουτουριστικής ηλεκτρονικής μουσικής, ήταν μία μαγική εμπειρία, που σε έκανε να φαντάζεσαι με δέος τί επιφυλάσσει το μέλλον του Playstation 2.
Για τους “newcomers” λοιπόν, αυτό που σώζει τη Zone of the Enders HD Collection είναι το 2nd Runner και η προοπτική της κυκλοφορίας ενός τρίτου μέρους στο μέλλον. Άσχετα, όμως, από το αν σκοπεύετε να ασχοληθείτε με τη συλλογή για να θυμηθείτε τα παλιά ή για να γνωρίσετε τώρα τον Jehuty και τον Anubis, μπορείτε να αναβάλλετε την αγορά σας για όταν θα μετράμε πια μέρες μέχρι το Zone of the Enders 3…
Νίκος Αδάμης