Οι αγαπημένοι υπερήρωες της Pixar συνεχίζουν την προσπάθεια διάσωσης του κόσμου.
Απίθανη επιστροφή;
Την τελευταία φορά που είχαμε την χαρά να συναπαντήσουμε την γνωστή οικογένεια των υπερηρώων, ο Mr Incredible και οι λοιποί συγγενείς του (σύζυγος και παιδιά) είχαν μόλις σώσει τον κόσμο από έναν παρανοϊκό κακό και ετοιμάζονταν να αντιμετωπίσουν έναν άλλο, τον Underminer, ο οποίος αναδύθηκε από την γη ως άλλος υπερφυσικός τυφλοπόντικας. Το δεύτερο παιχνίδι της εν δυνάμει σειράς υπό τον τίτλο The Incredibles: Rise of the Underminer, παίρνει το νήμα της πλοκής από εκεί ακριβώς που το άφησε η ταινία -και φυσικά το πρώτο παιχνίδι- και το πηγαίνει (με δυσκολία) ένα βήμα πιο πέρα. Εν αντιθέσει όμως με το πρώτο παιχνίδι, δυστυχώς το δεύτερο δεν είχε κάποιο κινηματογραφικό σενάριο στο οποίο θα μπορούσε να βασιστεί, αφού ακόμη αναμένουμε το sequel της επιτυχημένης ταινίας του 2004, έτσι οι δημιουργοί του αναγκάστηκαν να κατασκευάσουν μια εξολοκλήρου ολοκαίνουρια και πρωτότυπη ιστορία για το νέο τους πόνημα, χωρίς να σημειώσουν – μετά λύπης μας – ιδιαίτερη επιτυχία.
Από τους δύο όμως δρόμους που ανοίγονταν διάπλατα μπροστά τους, οι δημιουργοί του καινούριου παιχνιδιού αποφάσισαν να ακολουθήσουν όχι (για να παραφράσουμε τον Walter Whitman) τον λιγότερο «χρησιμοποιημένο», αλλά αντίθετα την γνώριμη, πεπατημένη και κατά συνέπεια πιο εύκολη οδό.
Δηλαδή, αντί να φτιάξουν ένα διασκεδαστικό/ χιουμοριστικό σενάριο με περιπετειώδη/ μυστηριώδη πλοκή και να βασιστούν σε αυτή για να αναπτύξουν το παιχνίδι (θα μπορούσαν αν το ήθελαν, γιατί οι Incredibles ως τίτλος προσφέρονται για κάτι τέτοιο), αποφάσισαν να περιοριστούν σε ένα καθαρόαιμο παιχνίδι δράσης/ πλατφόρμας που από την φύση του δεν απαιτεί και πάρα πολλά πράγματα (από πλευράς σεναρίου) για να αναπτυχθεί. Η ιδέα λοιπόν να ξεκινήσουν από εκεί ακριβώς που σταμάτησε το προηγούμενο παιχνίδι, ήταν φυσικά καλή (αν και ελαφρώς αυτονόητη), ήταν όμως και ελαφρώς «επικίνδυνη» γιατί το σενάριο έπρεπε να είναι τουλάχιστον το ίδιο διασκεδαστικό με το πρώτο. Αυτό όμως δυστυχώς δεν συμβαίνει και το παιχνίδι αναλώνεται σε ένα αέναο κυνηγητό ανάμεσα στους δύο υπερήρωες και τον Underminer τον «αιώνιο» κακό που απειλεί να καταστρέψει τον κόσμο, όπως όλοι οι κακοί άλλωστε.
Η οικογένεια έμεινε στο σπίτι
Μια ακόμη διαφορά ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο παιχνίδι είναι ότι ενώ στο πρώτο μεν μπορούσατε να χρησιμοποιήσετε όλη την οικογένεια και τις ιδιαίτερες ικανότητές τους, στο δεύτερο η λοιπή οικογένεια μένει στο σπίτι (πράγμα εντελώς παράλογο από την φύση του) και μόνο ο Mr Incredible μάχεται ενάντια στο κακό. Φυσικά δεν είναι μόνος του, αφού τον βοηθά και ο φίλος του ο Frozone. Και πραγματικά θα χρησιμοποιήσετε και τους δύο αφού απαιτούνται οι δυνάμεις τους σε συνδυασμό από την αρχή κιόλας του παιχνιδιού προκειμένου να διασχίσετε τα επίπεδα. Αυτή είναι μια ευχάριστη αλλαγή, αφού μας δίνεται η ευκαιρία να χρησιμοποιήσουμε έναν καινούριο ήρωα, με καινούριες δυνάμεις και καινούριες ικανότητες και ιδιότητες.
Οι δύο υπερήρωες είναι εντελώς διαφορετικοί μεταξύ τους πράγμα αρκετά ευχάριστο για τους παίκτες. Ο μεν Mr Incredible είναι σαφώς πιο δυνατός και κατά συνέπεια σε μια κατά μέτωπο επίθεση μπορεί να καταστρέψει τον εχθρό πολύ πιο εύκολα από τον συνάδελφό του. Στο ρεπερτόριό του συμπεριλαμβάνονται εκτός από τις γνωστές – από το προηγούμενο παιχνίδι – επιθετικές κινήσεις (τις τυπικές γροθιές δηλαδή), μια ειδική επίθεση που θα ανακαλύψετε παίζοντας το παιχνίδι, καθώς και η δυνατότητα να σηκώνει τους αντιπάλους και να τους πετάει πάνω σε άλλους προκαλώντας μεγαλύτερη καταστροφή στις εχθρικές τάξεις. Από την άλλη πλευρά ο Frozone, αν και χρειάζεται περισσότερο χρόνο για κατατροπώσει τους εχθρούς του σε μια κατά μέτωπο επίθεση (οι τυπικές και πάλι γροθιές, που στην περίπτωση του Frozone υποβιβάζονται σε απλές σφαλιάρες) έχει την ικανότητα να τους παγώνει, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Mr Incredible να τους σηκώσει από το έδαφος και να τους πετάξει πάνω σε κάποιους άλλους εχθρούς εξοντώνοντας κατά αυτόν τον τρόπο περισσότερους αντιπάλους.
Άλλη μια ευχάριστη ιδιότητα του Frozone είναι η κατασκευή μιας λεπτής στρώσης πάγου στον αέρα που τον βοηθά στις μετακινήσεις του (ευχάριστη αλλά όχι πρωτότυπη ιδιότητα αν θυμηθούμε τα παλιά κόμικς της Marvel!). Πάντως, αν και ο Frozone είναι πιο διασκεδαστικός – αφού είναι και πιο καινούριος – από τον Mr Incredible, παρόλα αυτά θα χρησιμοποιήσετε περισσότερο τον δεύτερο, γιατί η ωμή δύναμη που διαθέτει θα σας φανεί πολύ πιο χρήσιμη στο παιχνίδι.
Αν και μπορείτε να χρησιμοποιήσετε μόνο έναν ήρωα τη φορά, μπορείτε να έχετε πάντα δίπλα σας τον δεύτερο, αφού το παιχνίδι σας δίνει την ευκαιρία – μέσω απλών εντολών – να καλείτε τον έτερο ήρωα δίπλα σας ή να τον διατάξετε να μείνει στη θέση του. Άλλωστε στον τομέα της τεχνητής νοημοσύνης – των ηρώων μόνο – έχει γίνει όχι άριστη αλλά αρκετά καλή δουλειά, με αποτέλεσμα ο ήρωας που δεν χρησιμοποιείται την δεδομένη στιγμή να μην είναι διακοσμητικός, αλλά να συμβάλει στην εξέλιξη του παιχνιδιού. Αντιθέτως όμως τα εχθρικά ρομπότ είναι δυστυχώς και προβλέψιμα και εύκολα αντιμετωπίσιμα. Επιπλέον θα πρέπει συχνά και εν τω μέσω μαχών πολλές φορές να αλλάζετε από τον ένα ήρωα στον άλλο, όχι τόσο για να αντιμετωπίσετε τους εχθρούς, αλλά για να μπορέσετε να συνεχίσετε την πορεία σας. Για παράδειγμα, η ικανότητα του Frozone να φτιάχνει γέφυρες από πάγο θα σας φανεί πολύ χρήσιμη προκειμένου να μεταφερθείτε από το ένα σημείο στο άλλο, ή για να κατασκευάσετε πυρομαχικά για τον Mr Incredible.
Τα γραφικά του δεύτερου παιχνιδιού δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από αυτά του πρώτου αφού μοιάζουν σχεδόν ίδια και απαράλλακτα. Οι πίστες είναι καλοφτιαγμένες με έμφαση στην λεπτομέρεια, τα οπτικά εφέ είναι επίσης καλοφτιαγμένα και οι κινήσεις των ηρώων – και συχνά και των εχθρικών ρομπότ – αρκετά αληθοφανείς. Στον τομέα του ήχου έχει και πάλι ακολουθηθεί η γνωστή – από το προηγούμενο παιχνίδι – οδός με αρκετά καλά αποτελέσματα, αλλά το soundtrack του παιχνιδιού είναι επιεικώς βαρετό.
Η μεγάλη έκπληξη πραγματοποιείται στο multiplayer mode. Αν παίξετε αυτό το παιχνίδι αρχικά μόνοι σας και κατόπιν παρέα με κάποιον φίλο σας, θα νομίζετε ότι πρόκειται για ένα εντελώς διαφορετικό παιχνίδι. Είναι από τα λίγα παιχνίδια που ουσιαστικά επιβάλλουν τη συνεργασία μεταξύ των παικτών, μεταμορφώνοντας την όλη υπόθεση από έναν απλό ανταγωνισμό του στιλ «ποιος θα σκοτώσει τους περισσότερους εχθρούς» σε μια πραγματική εμπειρία ομαδικής δουλειάς. Δηλαδή, αν και στο solo τομέα το παιχνίδι ουσιαστικά απευθύνεται σε παίκτες μικρής ηλικίας και κατά συνέπεια λιγότερο απαιτητικούς, στον team τομέα απευθύνεται στους πάντες και είναι μάλιστα πολύ διασκεδαστικό.
Widescreen Ναι
Progressive Scan 480p (μόνο στην έκδοση Xbox)
PAL 60 Hz Ναι (μόνο στις εκδόσεις GC, Xbox)
Ήχος Stereo/ Surround/ Dolby Digital 5.1 (μόνο στην έκδοση Xbox)
