H «συνταγή» αγαπήθηκε, η EA το γνωρίζει και προσφέρει για μια ακόμη φορά ένα απολαυστικό arcade racer
H «συνταγή» αγαπήθηκε, η EA το γνωρίζει και προσφέρει για μια ακόμη φορά ένα απολαυστικό arcade racer
Είναι σίγουρο ότι η περίοδος που διανύουμε είναι μια από τις πιο ιδιόμορφες για την αγορά των videogames. Με τη μετάβαση από την «προηγούμενη» στη «νέα» γενιά, το κοινό πολλές φορές δείχνει συγχυσμένο χωρίς να μπορεί να πάρει σαφή θέση και να στραφεί προς τη μια ή την άλλη πρόταση των κατασκευαστών hardware. Το…κακό είναι ότι και οι ίδιες οι εταιρίες που δημιουργούν παιχνίδια δεν βοηθούν την κατάσταση. Πάρτε για παράδειγμα το Burnout Dominator, το πέμπτο μέλος της διάσημης σειράς από τις Criterion και Electronic Arts. Παρόλο λοιπόν που το franchise πέρασε στην περιβόητη νέα εποχή με την κυκλοφορία του Burnout: Revenge για το Xbox 360 και άφησε θετικές εντυπώσεις, τo Dominator έρχεται για να αποδείξει ότι υπάρχει ακόμα πολλή ζωή στο PlayStation 2. Το Burnout: Dominator όχι μόνο δείχνει την πρόθεση των δημιουργών του για «επιστροφή στις ρίζες» της σειράς, αλλά καταδεικνύει περίτρανα τον ισχυρισμό που, λίγο έως πολύ, όλοι μας αξιώνουμε εδώ και χρόνια: Ότι η καλύτερη περίοδος ζωής μιας κονσόλας είναι όταν αυτή κλείνει τον κύκλο της.
Ξεκινώντας την καταγραφή των απόψεών μας, πρέπει να τονίσουμε ότι, προς έκπληξή μας, με αυτό το παιχνίδι δεν βρεθήκαμε μπροστά στο γνωστό «άρμεγμα», όπως πολύ χαριτωμένα χαρακτηρίζεται η προσπάθεια μιας εταιρείας να εκμεταλλευθεί ένα γνωστό franchise, μη προσφέροντας κάτι ουσιαστικό στις νέες εκδόσεις του. Για να είμαστε ακριβείς, το Burnout Dominator δεν ανακαλύπτει μεν τη φωτιά, αλλά την ίδια στιγμή δεν έρχεται σαν ένα πακέτο επέκτασης για το Takedown ή το Revenge. Θα λέγαμε ότι το παιχνίδι της ΕΑ θυμίζει περισσότερο τα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς, όταν αυτή ανήκε στην Acclaim, στα οποία ο racing χαρακτήρας ήταν σαφώς εντονότερος από τον απολύτως arcade «crash-boom-bang» των τελευταίων προσθηκών στο franchise (βλ. Takedown και Revenge).
Στο νέο Burnout κάνουμε ένα σύντομο ταξίδι στη γέννηση της σειράς, όταν αυτή έλαβε χώρα με το πρώτο παιχνίδι του 2001 και βρισκόμαστε μπροστά σε έναν τίτλο που εστιάζει στην ξέφρενη μεν, κάπως πιο ρεαλιστική (αποδεχτείτε τον όρο με ιδιαίτερη χαλαρότητα) δε, οδήγηση. Ξεκινώντας βλέπουμε ότι υπάρχει το World Tour mode, το οποίο είναι παρόμοιο με αυτά των προηγούμενων τίτλων στη σειρά και περιέχει συνδυασμούς απλών αγώνων και διαφόρων ειδικών αποστολών. Μαζί με το World Tour, το Dominator φέρνει ξανά στο προσκήνιο σωρεία αγώνων για έναν ή περισσότερους παίκτες, ωστόσο το online τμήμα απουσιάζει. Ως σωστή κρίνεται η επιστροφή των single events αφού η απομάκρυνσή τους από το Revenge είχε ενοχλήσει πολλούς φίλους της σειράς. Η σημασία που έχουν αυτά τα single events είναι ιδιαίτερη, μιας και μέσα από αυτά ο παίκτης μπορεί να μάθει τα μυστικά της εκάστοτε διαδρομής χωρίς να χρειαστεί να αγωνιστεί στο World Tour και, κατά συνέπεια, χωρίς να επηρεάζονται τα στατιστικά του στοιχεία.
Παίζοντας στο κυρίως World Tour mode, βλέπουμε αμέσως τις αλλαγές που υπάρχουν στη φιλοσοφία του τίτλου. Σε αντίθεση με το Revenge, το κυριότερο χαρακτηριστικό της σειράς -δηλαδή ο μετρητής boost- δεν ξεκινάει από χαμηλά και χτίζεται, τρόπο τινά, μετά από συνεχείς συγκρούσεις με τα οχήματα που βρίσκονται στο δρόμο. Αντιθέτως, στο Dominator οι μετωπικές συγκρούσεις και οι αυτοκτονικές τάσεις φεύγουν από το προσκήνιο καθώς δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από το να μας καθυστερούν. Ο μετρητής boost εδώ θεωρείται δεδομένος από την αρχή και απλά γεμίζει μετά από επικίνδυνη, αλλά με μαεστρία, οδήγηση, προσπεράσεις και κόντρες.
Μπαίνοντας στο αντίθετο ρεύμα, αλλά αποφεύγοντας τα αντίπαλα οχήματα και βρίσκοντας τα καλύτερα shortcuts της εκάστοτε διαδρομής, επέρχεται πλήρωση του boost meter και εκεί κάνει την εμφάνισή της μια ακόμα λειτουργία από το παρελθόν, που τα τελευταία χρόνια είχε διαγραφεί: τα Burnouts και τα Burnout chains. Αυτά τα χαρακτηριστικά έρχονται από το Burnout 2 και απαιτούν από τον παίκτη πιο σωστή και προσεγμένη οδήγηση για να επιτευχθούν. Όταν ο μετρητής γεμίσει, υπάρχει, φυσικά, η δυνατότητα να ξεκινήσουμε μια ξέφρενη πορεία χρησιμοποιώντας το boost. Αν καταφέρουμε να σπαταλήσουμε όλο το απόθεμα του boost με μια κίνηση, τότε επέρχεται επιβράβευση μιας και καταφέραμε ένα Burnout. Όσοι παρακολουθούν τη σειρά από τα πρώτη της βήματα θα γνωρίζουν ότι κατά τη χρήση των Burnouts, αν συνεχιστεί η παραβίαση του κώδικα κυκλοφορίας και προβαίνουμε σε ακόμα πιο επικίνδυνη οδήγηση, αυτός συνεχίζει να γεμίζει και να μας προμηθεύει με επιπλέον boost. Πρακτικά αυτό είναι ένα Burnout chain. Έτσι δύναται να ολοκληρώσουμε μια διαδρομή τρέχοντας συνεχώς δαιμονισμένα και χρησιμοποιώντας αδιαλείπτως τα boost που θα κερδίζουμε.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την οδήγηση του Dominator, το Drifting είναι ένα ακόμα σημαντικό συστατικό της «συνταγής». Η έμφαση που έδωσαν σε αυτό το κομμάτι οι δημιουργοί είναι έντονη, μιας και θα βρείτε σωρεία από αγώνες αφοσιωμένους ολοκληρωτικά σε αυτό το είδος οδήγησης. Ωστόσο, το drifting στο παιχνίδι της EA δεν φτάνει σε επίπεδα τίτλων που σημάδεψαν αυτού του είδους το gameplay (βλ. Ridge Racer) δεδομένου ότι η αίσθηση που δίνουν τα οχήματα στον παίκτη είναι περισσότερο ότι πετούν λίγο πάνω από το έδαφος, παρά ότι γλιστρούν σε αυτό. Το δυσάρεστο είναι ότι με την προσθήκη αυτών των νέων στοιχείων επήλθε η απουσία ενός εκ των πιο αγαπημένων modes από τα δύο προηγούμενα επεισόδια: του Crash.
To προαναφέραμε και το τονίζουμε για μια ακόμα φορά: Το Burnout Dominator δείχνει να κλίνει περισσότερο προς το racing τμήμα του και λιγότερο σε αυτό των εντυπωσιακών συγκρούσεων. Εντούτοις, αυτές δεν απουσιάζουν εντελώς από το παιχνίδι, καθώς τα γνωστά real time «cinematics» επιστρέφουν, όπως επιστρέφει και το Aftertouch, με το οποίο δίνεται η δυνατότητα «οδήγησης» του αυτοκινήτου, καθώς αυτό καταστρέφεται, με απώτερο σκοπό την απόκτηση bonus κλείνοντας το δρόμο στα υπόλοιπα οχήματα. Το σίγουρο είναι ότι το gameplay του Dominator εξελίσσεται σε κάτι διαφορετικό, με υψηλότερο βαθμό πρόκλησης και χειρισμό οχημάτων με μεγαλύτερες απαιτήσεις από τον αντίστοιχο των προηγούμενων τίτλων της σειράς, ενώ την ίδια στιγμή η γνωστή απόλαυση είναι εκεί και αποζημιώνει στο μέγιστο βαθμό τον παίκτη που θα ασχοληθεί μαζί του.
Ένα ακόμα στοιχείο που κάνει το Dominator να διαφέρει από τα αμέσως προηγούμενα παιχνίδια της σειράς εντοπίζεται στην αλλαγή των Signature Takedowns, τα οποία άλλαξαν και όνομα και σκοπό. Πλέον, ονομάζονται Signature Shortcuts και ενώ στον πυρήνα τους λειτουργούν παρόμοια με τα Takedowns το αποτέλεσμα τους είναι εντελώς διαφορετικό. Πρακτικά, κάθε φορά που εξολοθρεύουμε έναν αντίπαλο σε συγκεκριμένα σημεία της διαδρομής καταφέρνουμε να ξεκλειδώσουμε μέσα σε αυτήν μονοπάτια, τα οποία βοηθούν σημαντικά την πορεία μας, καθώς οδηγώντας μέσα από αυτά καταφέρνουμε να κερδίσουμε χρόνο.
Όσο και αν η ουσία ενός Burnout βρίσκεται στο εντυπωσιακό του gameplay, οι εντυπώσεις συνήθως κλέβονται από τα εξαιρετικά του γραφικά. Το Dominator δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς διαθέτει ορισμένα από τα ομορφότερα τοπία που έχουμε δει σε racing τίτλο του PlayStation 2 μέχρι σήμερα. Για την ακρίβεια, θα λέγαμε ότι βλέποντας τον τίτλο της ΕΑ να τρέχει στο PS2, κάποιες στιγμές ήρθε στο μυαλό μας το Xbox. Βέβαια, τα μοντέλα των οχημάτων δεν διαθέτουν και το μεγαλύτερο αριθμό πολυγώνων, ενώ έχουν εφαρμοστεί και ορισμένα έξυπνα τρικ που κρύβουν τις χαμηλής ανάλυσης υφές, ωστόσο, το αποτέλεσμα που είδαμε ήταν αρκούντως ικανοποιητικό και πάντα στα πλαίσια που χαρακτηρίζει το διάσημο franchise.
Όπως ειπώθηκε και πιο πάνω, το Burnout Dominator δεν είναι ένα παιχνίδι που έρχεται για να αλλάξει τα δεδομένα ή, έστω, για να προσφέρει κάτι ουσιαστικά νέο στο franchise. Αντιθέτως, οι δημιουργοί του κοίταξαν στο παρελθόν της σειράς, πήραν από εκεί τα καλύτερα στοιχεία της και προσφέρουν στο κοινό ένα χορταστικό, και διασκεδαστικό παιχνίδι που παραμένει πιστό στο φρενήρες και ανέμελο ύφος των προκατόχων του. Το σίγουρο είναι ότι όσοι αγάπησαν τις προηγούμενες προσπάθειες της Criterion με το νέο μέλος της οικογένειας θα μείνουν απόλυτα ευχαριστημένοι.
Γιώργος Καλλίφας
Ανάλυση 480i
Widescreen Ναι
PAL 60Hz Όχι
Ήχος Stereo/ Surround
PEGI 3+
