Η Konami τα κατάφερε ξανά! Το δεύτερο Castlevania στο DS δικαιώνει στο έπακρο τον βαρύ τίτλο που φέρει
Η Konami τα κατάφερε ξανά! Το δεύτερο Castlevania στο DS δικαιώνει στο έπακρο τον βαρύ τίτλο που φέρει
Ζούμε σε μια εποχή όπου το 3D gaming κυριαρχεί στη βιομηχανία και όπου τα εκατομμύρια πολύγωνα έχουν τον πρώτο λόγο σε ό,τι αφορά τα σύγχρονα παιχνίδια. Μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό τρισδιάστατων τίτλων, ελάχιστες είναι οι προτάσεις που έρχονται για να σβήσουν τη δίψα όσων αναζητούν παιχνίδια, που βασίζονται στη ρετρό δισδιάστατη φιλοσοφία του παρελθόντος, παιχνίδια όπως τα κλασικά Castlevania. Ευτυχώς, υπάρχουν πάντα οι φορητές πλατφόρμες της Nintendo και η Konami, ένας συνδυασμός δυνάμεων, ο οποίος συνεχίζει σταθερά να προσφέρει το αγαπημένο 2D gameplay, έχοντας πάντα ως στόχο την υψηλή ποιότητα και το ξεχωριστό ύφος που χαρακτηρίζει τη θρυλική σειρά εδώ και 20 σχεδόν χρόνια. Μετά το περυσινό Castlevania: Dawn o f Sorrow, ο πήχης για τη σειρά ανέβηκε για μια ακόμα φορά και όλοι εκτιμούσαμε ότι δύσκολα –και ειδικά μέσα σε χρονικό διάστημα ενός έτους- η Konami θα κατάφερνε να προσφέρει ένα παιχνίδι, αν όχι ανώτερης, τουλάχιστον εφάμιλλης ποιότητας με αυτήν του Dawn of Sorrow. Και όμως, το Portrait of Ruin είναι εδώ, έχοντας πάντα τη γνωστή ποιότητα που έχουμε απολαύσει στα περισσότερα από τα 22 παιχνίδια της σειράς που έχουν κυκλοφορήσει μέχρι σήμερα, διαθέτοντας ταυτόχρονα τις απαραίτητες δόσεις ανανέωσης και νέων ιδεών που το καθιστούν ως κάτι το πραγματικά ξεχωριστό.
Το ότι το Portrait of Ruin είναι κάτι πραγματικό νέο για το franchise διαφαίνεται από τα πρώτα κιόλας δευτερόλεπτά του. Σε αυτό το παιχνίδι δεν υπάρχει κανένας χαρακτήρας από την οικογένεια των Belmont, ενώ την εμφάνισή του δεν κάνει ούτε ο κόμης Δράκουλας ως ο κύριος αντίπαλος των πρωταγωνιστών. Αντί λοιπόν για τον κλασικό, στωικό ήρωα που παίρνει το ρόλο του σωτήρα της ανθρωπότητας, εδώ πρωταγωνιστές είναι δύο νεαρά παιδιά, ο Jonathan και φίλη του Charlotte. Οι δύο νεαροί καταφθάνουν στο κάστρο του Δράκουλα αμέσως μόλις αυτό ανεβαίνει για μια ακόμα φορά από τα βάθη της κόλασης εξαιτίας του κακού που έχει χτυπήσει τον κόσμο μετά τις συμφορές του B΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Αποστολή των δύο ιδιόμορφων αυτών χαρακτήρων είναι να εξερευνήσουν το σκοτεινό κάστρο του κόμη και, αφού εξολοθρεύσουν ορδές δαιμόνων και ανίερων πλασμάτων, να αντιμετωπίσουν μια νέα απειλή, που ακούει στο όνομα «Brauner». Δεδομένης της απουσίας ενός χαρακτηριστικού πρωταγωνιστή, οι δημιουργοί του Portrait of Ruin αποφάσισαν να αλλάξουν δραματικά το ύφος του, χωρίς όμως τελικά αυτό να έχει στοιχίσει στη συνολική εμπειρία που είναι σε θέση να προσφέρει. Το χιούμορ και ο ανέμελος χαρακτήρας των δύο πρωταγωνιστών είναι κάτι που –αρχικά- φαντάζει εκτός κλίματος Castlevania, ωστόσο, μετά από λίγες ώρες παιχνιδιού καθίσταται σαφές ότι οι επιλογές της Konami μόνο λανθασμένες δεν ήταν. Απλά, μέσα στο γενικότερο γοτθικό, σκοτεινό περιβάλλον που κάνει τη σειρά της Konami να ξεχωρίζει, ορισμένες ανεπαίσθητες πινελιές χαλαρότητας διαφαίνεται ότι λειτουργούν θετικά και αλλάζουν το κλίμα προς το καλύτερο. Η εμφάνιση των δύο νέων αυτών χαρακτήρων δεν είναι μόνο αισθητικής φύσεως, καθώς οι δυνατότητές τους έχουν άμεσο αντίκτυπο στην ανάπτυξη του gameplay και στον τρόπο που είναι σχεδιασμένα τα επίπεδα του Portrait of Ruin. Ο Jonathan και η Charlotte είναι δύο μονάδες που ανήκουν στην ίδια «οντότητα».
Στο σύνολό του, το παιχνίδι ζητά συνεχώς τη συνεργασία τους και την συνδυασμένη χρήση των δυνάμεων που έχει ο κάθε ένας τους, όχι μόνο σε ό,τι αφορά στην επίλυση των γρίφων, αλλά και στις ίδιες τις μάχες. Αυτό επιτυγχάνεται με τη χρήση ενός καλοφτιαγμένου συστήματος εναλλαγής χαρακτήρων, το οποίο δίνει στον παίκτη τη δυνατότητα είτε να φέρνει στο προσκήνιο όποιον εκ των δύο επιθυμεί, είτε να εμφανίζει ταυτόχρονα και τους δύο στην οθόνη. Στην περίπτωση που οι δύο πολεμιστές εμφανίζονται ταυτόχρονα και συνεργάζονται, ο ένας χαρακτήρας ελέγχεται από την τεχνητή νοημοσύνη και ο άλλος από τον ίδιο τον παίκτη. Όμως ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση, έχουμε πάντα τη δυνατότητα να επιλέξουμε το ποιον από τους δύο θα ελέγχουμε ανά πάσα στιγμή.
Αυτό το νέο co-op σύστημα που εφαρμόστηκε στο Portrait of Ruin –το οποίο αξίζει να αναφερθεί ότι λειτουργεί και για δύο παίκτες, οι οποίοι θα έχουν δύο DS και δύο αντίτυπα του παιχνιδιού και θα συνδέσουν τις κονσόλες τους διαμέσου Wi-Fi- ανοίγει νέους δρόμους στο gameplay και αλλάζει άρδην τον τρόπο που εξελίσσεται το σύνολο του παιχνιδιού. Το κατά πόσο όλα τα παραπάνω θα γίνουν αρεστά στους φίλους της σειράς, οι οποίοι εδώ και χρόνια έχουν μάθει να περιηγούνται μόνοι στους στο δαιδαλώδες κάστρο του Δράκουλα, είναι κάτι σχετικό. Ωστόσο, προσωπική μας εκτίμηση είναι ότι αυτή η νέα ιδέα μόνο καλό κάνει στο νέο μέλος της οικογένειας Castlevania και, εν τέλει, φέρνει την από καιρό προσδοκώμενη ανανέωση. Σημαντικός αρωγός σε αυτήν την ανανέωση, αλλά και στη γενικότερη επιτυχία που διέπει αυτή τη νέα μορφή gameplay, είναι η διαφορετικότητα που χαρακτηρίζει τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Jonathan θα σας θυμίσει οποιονδήποτε από τους χαρακτήρες του παρελθόντος, όχι μόνο λόγω του παρουσιαστικού του, αλλά και εξ αιτίας του μαστιγίου που χρησιμοποιεί για να εξοντώσει τα τέρατα που εμφανίζονται στο δρόμο του. Αντιθέτως, η Charlotte είναι μια «μάγισσα», η οποία στην αρχή της περιπέτειας ελάχιστη χρησιμότητα έχει, όμως, στη συνέχεια αποδεικνύεται σε σημαντική πολεμίστρια, που είτε μόνη της, είτε συνδυαστικά με τον Jonathan, είναι σε θέση να εξαπολύει καταστροφικές επιθέσεις κατά των εχθρών της.
Όπως είναι φυσικό, από το οπλοστάσιο των ηρώων δεν απουσιάζει ο επιπρόσθετος οπλισμός, ο οποίος έρχεται υπό τη μορφή στιλέτων, δοράτων για τον Jonathan και βιβλίων με ξόρκια για τη Charlotte. Όλα τα παραπάνω εξελίσσονται μέσα σε side scrolling επίπεδα, τα οποία δεν υστερούν ούτε στο ελάχιστο απέναντι σε αντίστοιχα που έχουμε κατά καιρούς δει στα «μεγαθήρια» της σειράς. Ο σχεδιασμός του κάστρου είναι, για μια ακόμη φορά, άριστος, με πολλαπλά επίπεδα, εκατοντάδες δωμάτια, εξαιρετική αισθητική και πολλές καινοτομίες κυρίως σε ό,τι αφορά τους γρίφους και τον τρόπο που πρέπει να χρησιμοποιηθούν και οι δύο χαρακτήρες για να επιλυθούν. Άριστα είναι και τα γραφικά του Portrait of Ruin, τα οποία εκτιμούμε ότι είναι από τα ομορφότερα που έχουμε δει μέχρι σήμερα σε κάθε πλατφόρμα όπου κυκλοφόρησε τίτλος της σειράς Castlevania.
Ωστόσο, εδώ έχουμε μια ένσταση ως προς την απόδοση των φιγούρων των δύο πρωταγωνιστών. Αν και κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού τα sprites που τους απεικονίζουν δεν είναι σε θέση να εμφανίσουν χαοτικές διαφορές, τα σκίτσα που τους απεικονίζουν όταν συνομιλούν είναι εντελώς εκτός κλίματος, καθώς θυμίζουν φθηνό anime και όχι εκείνο το κλασικό γοτθικό και βαρύ ύφος που έκανε τα μέλη της οικογένειας Belmont –και όχι μόνο- να αγαπηθούν από εκατομμύρια παικτών. Από εκεί και έπειτα, τα sprites όλων των χαρακτήρων που παρελαύνουν από το παιχνίδι είναι κορυφαίας ποιότητας, διαθέτουν άριστο animation, ενώ τα φόντα του εκάστοτε δωματίου είναι ευφάνταστα και σχεδιασμένα εξίσου αριστοτεχνικά. Μια νέα δυναμική στο παιχνίδι δίνει ένα στοιχείο, που περιλαμβάνεται και στον τίτλο του παιχνιδιού. Τα πορτραίτα στο Portrait of Ruin είναι ολόκληρα επίπεδα, τα οποία μπορούμε να ολοκληρώσουμε αφού πηδήσουμε με τον χαρακτήρα μας μέσα σε ένα από αυτά. Ωστόσο, αυτές οι sub- missions μοιάζουν να διαλύουν τη συνοχή των υπολοίπων επιπέδων και, πολλές φορές, φαντάζουν άσχετες από το κυρίως παιχνίδι. Κάπου, εδώ κάνει την εμφάνισή του ένα ακόμα μειονέκτημα -αν φυσικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως τέτοιο το γνώριμο level design. H αλήθεια είναι ότι πολλά σημεία του παιχνιδιού προκαλούν στον παίκτη συναισθήματα deja vu, όντας παρόμοια με πολλά από αυτά που έχουμε κατά καιρούς εξερευνήσει στο παρελθόν.
Ωστόσο, αν είστε έτοιμοι να αποδεχτείτε τις όποιες ομοιότητες στο σχεδιασμό του Portrait of Ruin, τότε μέσα του θα βρείτε όλα αυτά που αγαπήσατε στη σειρά. Βέβαια, μιλώντας για ένα παιχνίδι Castlevania δεν μπορείς να μην αναφερθείς στη μουσική του, έναν τομέα ζωτικής σημασίας για την ατμόσφαιρα που δημιουργείται σε συνδυασμό με όλες τις υπόλοιπες παραμέτρους. Και εδώ, το αποτέλεσμα των δημιουργών ξεπερνά κάθε προσδοκία. Τα μουσικά θέματα είναι εκπληκτικά και εφάμιλλα ορισμένων εκ των σημαντικότερων συνθέσεων του παρελθόντος. Πολλά από αυτά τα θέματα είναι νέα, ενώ δεν λείπουν και κάποια remixes παλιών, τα οποία εδώ ακούγονται καλύτερα από ποτέ. Προσθέστε στα παραπάνω και την αρκετά καλή εργασία που έχει γίνει στην απόδοση των διαλόγων και έχετε ένα αποτέλεσμα που κερδίζει επάξια τη θέση του στο πάνθεον της θρυλικής και αγαπημένης αυτής σειράς.
Συνοψίζοντας, εκτιμούμε ότι το Castlevania: Portrait of Ruin είναι μια απρόσμενα καλή προσθήκη στη σειρά και ένα από τα αρτιότερα παιχνίδια Castlevania που είδαμε μέχρι σήμερα σε φορητό σύστημα. Συνδυάζοντας ένα μοντέλο χειρισμού που απορρίπτει τις λανθασμένες επιλογές χρήσης του stylus του παρελθόντος, ένα λειτουργικό σύστημα μάχης και εξερερεύνησης του χώρου με δύο πρωταγωνιστές και εικαστικό που κόβει την ανάσα, το Portrait of Ruin κατάφερε να φέρει τη φρεσκάδα που από καιρό αποζητούσαν οι φίλοι της σειράς. Απαραίτητη αγορά για τους κατόχους DS; Το GameOver απαντά «ναι»!
Μάριος Θεοτοκάς
PEGI 12+
