Η σειρά που ταυτίστηκε με το όνομα «PlayStation» μεταπηδά στο Xbox 360.
Όσο ψυχρά και να θέλει το δει κάποιος, το γεγονός πως εδώ έχουμε να κάνουμε με μια παρουσίαση επεισοδίου Ace Combat σε σύστημα που δεν ανήκει στη Sony σίγουρα είναι παράξενο. Για μια ολόκληρη δεκαετία το franchise της Namco ταυτίστηκε απόλυτα με το brand PlayStation, σημείωσε τεράστια επιτυχία και βοήθησε σε μεγάλο βαθμό τις κονσόλες της Sony στην πορεία τους στην αγορά. Βέβαια, οι καιροί αλλάζουν και, όπως όλοι γνωρίζουμε, οι 3rd party εκδότες προχωρούν συχνά σε αναθεωρήσεις της στρατηγικής τους, κάνοντας εκτιμήσεις για την αγορά και προβαίνοντας σε κινήσεις τακτικής που θα τους επιφέρουν τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη. Δεδομένου, λοιπόν, ότι το Xbox 360 έχει σημειώσει σημαντική εμπορική επιτυχία στα δύο αυτά χρόνια της σταδιοδρομίας του στην αγορά, η Namco αποφάσισε ότι το franchise Ace Combat είχε κάθε λόγο να μεταφερθεί στο σύστημα της Microsoft. Και, μετά από αυτό που είδαμε δοκιμάζοντας την τελική έκδοση του τίτλου, θα προσθέσουμε ότι έπραξε άριστα.
Είναι προφανές ότι εδώ και χρόνια η σειρά «ζητούσε» ένα πιο δυνατό σύστημα από το PlayStation 2 προκειμένου να προσφέρει το «φωτορεαλισμό» που χαρακτηρίζει τα γραφικά της με ακόμα μεγαλύτερη ευκρίνεια και από τη στιγμή που τα επεισόδια του PlayStation 2 διέπρεπαν έτσι και αλλιώς στον τομέα της απεικόνισης, μπορείτε να φανταστείτε το αποτέλεσμα που προκύπτει όταν το νέο παιχνίδι απεικονίζεται σε υψηλή ανάλυση και με καλύτερο polygon count. Ωστόσο, η αλήθεια είναι ότι πέρα από μια σημαντική αναβάθμιση στον τομέα των γραφικών και την προσθήκη του online mode (το οποίο είναι εξέχουσας σημασίας –περισσότερα σε λίγο), το Ace Combat 6: Fires of Liberation ελάχιστα διαφοροποιείται από τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς.
Η ομάδα Project Aces της Namco, η οποία είναι η αποκλειστική υπεύθυνη δημιουργίας της σειράς, έχει πια φτάσει το franchise στα απόλυτα όριά του -διαπίστωση που είχαμε κάνει και στην παρουσίαση του Ace Combat: The Belkan War- και αν με την επόμενη προσπάθειά της δεν προσπαθήσει να κάνει το κάτι παραπάνω και να πειραματιστεί με νέες ιδέες, εκτιμούμε ότι το μέλλον της σειράς δεν θα είναι και τόσο λαμπρό. Οι παραπάνω αξιώσεις μας προκύπτουν από την έναρξη κιόλας του παιχνιδιού καθώς ένα συναίσθημα deja vu (προς εκείνον που ακολουθεί πιστά τη σειρά τα τελευταία χρόνια) δημιουργείται ακόμα και από το σχεδιασμό των μενού. Αλλά ακόμα και αν παραβλέψουμε τις τετριμμένες εικαστικές και σχεδιαστικές επιλογές της ομάδας Project Aces, ξεκινώντας τη Single Player campaign βλέπουμε ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Για μια ακόμα φορά η σειρά καταπιάνεται με μια φανταστική έκφανση της Γης, η οποία βλέπει τα σύννεφα του πολέμου να απλώνονται απειλητικά από επάνω της. Στην προκειμένη, οι δύο χώρες που πρωταγωνιστούν και προχωρούν σε πολεμική σύρραξη είναι οι Estovakia και Emmeria με την πρώτη -μετά από μια εσωτερική αναταραχή- να εισβάλει στη δεύτερη. Παρόλο που το Ace Combat 6, όπως και όλα τα επεισόδια της σειράς που προηγήθηκαν, είναι ένα αμιγές arcade παιχνίδι που εστιάζει στην απλοϊκή και φρενήρη δράση, η Namco προσπάθησε να πλέξει ένα ενδιαφέρον σενάριο χρησιμοποιώντας τη γνωστή αφηγηματική τακτική των κινηματογραφικών σκηνών που παρεμβάλλονται μεταξύ των αποστολών.
Εδώ και χρόνια, το κυριότερο χαρακτηριστικό της σειράς είναι, αν μη τι άλλο, τα αεροσκάφη που χρησιμοποιεί, αεροσκάφη που στη συντριπτική τους πλειοψηφία είναι δανεισμένα από την τρέχουσα τεχνολογία και την πραγματική ζωή. Για μια ακόμα φορά πρωταγωνιστικό ρόλο έχουν τα F-16, FΑ-18, Mirage 2000, MIG 21 και F-14 Tomcat, ενώ την εμφάνισή τους κάνουν και πολλές ενδιαφέρουσες προσθήκες, όπως βομβαρδιστικά και «concept» μοντέλα που δεν έχουν μέχρι στιγμής σχίσει τους αιθέρες. Σε κάθε περίπτωση, τα στοιχεία που καθιστούν ως τόσο ελκυστικά και εθιστικά τα παιχνίδια της Namco είναι η αυθεντικότητα των αεροσκαφών, η ποικιλία τους, ο υπέροχος σχεδιασμός τους και, φυσικά, ο τρόπος που αυτά δίνονται σταδιακά στον παίκτη αυξάνοντας έτσι τον εθισμό του συλλέκτη.
Ακόμα περισσότερο, στο Fires of Liberation υπάρχει η δυνατότητα επιλογής μέσα από διάφορα «skins» των ίδιων μοντέλων, ενώ παράλληλα έχουν ήδη αρχίσει να ανεβαίνουν στο Xbox Live Marketplace νέα μοντέλα και skins που μπορούμε να κατεβάσουμε με…το ανάλογο αντίτιμο βέβαια. Σε ό,τι αφορά τη δομή των αποστολών, ευτυχώς ή δυστυχώς -ανάλογα με το τι αναζητεί ο κάθε ένας- εκπλήξεις, πέρα του ότι είναι μεγαλύτερες σε διάρκεια από αυτές των παλιότερων τίτλων, δεν εντοπίσαμε. Στις περισσότερες των περιπτώσεων η δράση μάς βρίσκει ήδη στους ουρανούς έτοιμους να δεχτούμε ενημέρωση από τα AWACS, που πετούν στα όρια της στρατόσφαιρας, για το τι πρέπει να πράξουμε σε κάθε τμήμα της αποστολής. Αφού δεχτούμε την κατάλληλη ενημέρωση, η συνέχεια είναι απλή: Απόλυτη καταστροφή κάθε εχθρικού στόχου, είτε αυτός βρίσκεται στον αέρα, είτε στη στεριά, είτε στη θάλασσα. Τώρα, το να προχωρήσουμε σε περαιτέρω ανάλυση του τρόπου που εξελίσσονται οι μάχες δεν νομίζουμε ότι επιβάλλεται.
Το Fires of Liberation, όπως και κάθε άλλο Ace Combat πριν από αυτό, είναι ένα arcade flight shooter, το οποίο δε ζητά από τον παίκτη να διαθέτει γνώσεις πιλότου για να το απολαύσει. Επιτάχυνση και επιβράδυνση του σκάφους, σε συνδυασμό με φιγούρες και ιλιγγιώδεις μανούβρες και αναζήτηση του στόχου στο HUD είναι το πρώτο κομμάτι του gameplay, εξαπόλυση πυραύλων και χρήση του πυροβόλου του σκάφους προς το στόχο είναι το δεύτερο. Ενίοτε, θα κληθούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, όπως την υποστήριξη μιας νηοπομπής ή μιας βάσης, ενώ κάποιες αποστολές απαιτούν την προσγείωση ή την απογείωση του αεροσκάφους από εμάς (αν και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει η δυνατότητα αυτοματισμού με το πάτημα του Start).
Σε ό,τι αφορά το χειρισμό, όλα βρίσκονται εκεί που τα θυμόμαστε από τα προηγούμενα παιχνίδια, με το νέο επεισόδιο να προσφέρει δύο είδη ελέγχου των αεροπλάνων (ένα απολύτως arcade για αρχάριους και ένα πιο «simulation»), ενώ το γενικότερο control scheme είναι διαμορφωμένο σε απόλυτη αρμονία με εκείνο του Dual Shock 2. Όμως, οι ομοιότητες του Fires of Liberation με τα παρελθόντα παιχνίδια κάπου εδώ λήγουν. Και λήγουν διότι φτάνουμε στον τομέα των γραφικών και του online mode. Κάνοντας μια γρήγορη αναφορά στα γραφικά, αξίζει να αναφερθεί η σημαντική βελτίωση στην απεικόνιση των αεροπλάνων, τα οποία αποτελούνται πλέον από περισσότερα πολύγωνα, ενώ σημαντική αρωγή στο φωτορεαλισμό τους έρχεται από την υψηλή ανάλυση που προσφέρει η κονσόλα.
Ωστόσο, ο σχεδιασμός του εδάφους συνεχίζει να βασίζεται σε bitmaps αεροφωτογραφιών, οι οποίες έχουν ένα σημαντικό μειονέκτημα. Θυμίζοντας λίγο από Google maps, τα εδάφη στο Fires of Liberation δείχνουν κορυφαία όταν βρισκόμαστε κάποια χιλιόμετρα από επάνω τους. Όμως, όσο η απόσταση από την επιφάνεια του εδάφους μειώνεται διαπιστώνουμε ότι τα πολύγωνα είναι ελάχιστα και ότι η μείωση της απόστασης οδηγεί σε θολά textures. Αναβάθμιση της μηχανής από τα παιχνίδια του PlayStation 2; Πολύ πιθανό. Άλλωστε τα προαναφερθέντα θολά textures δεν είναι ένα φαινόμενο που συναντάμε συχνά σε παιχνίδια του Xbox 360. Ωστόσο, πέρα από ορισμένες οπτικές ατέλειες, το Fires of Liberation «τρέχει» άψογα, χωρίς προβλήματα στο frame rate, φαινόμενα tearing ή aliasing και είναι σε θέση να προκαλέσει εντυπωσιασμό -ακόμα και σε βαθμό δέους- σε κάποιον αμύητο στα videogames.
Αλλά εκεί που όλα αλλάζουν άρδην για το franchise, έρχεται τη στιγμή που επιλέγουμε το online mode, εισερχόμαστε στο μενού επιλογής μάχης, αναμένουμε στο lobby και ξεκινούν οι αερομαχίες. Πλέον, τα όποια -λίγα- προβλήματα υπήρχαν στο Α.Ι. του wingman μας χάνονται, η σχετική ευκολία στην κατάρριψη των αντιπάλων αποτελεί παρελθόν και οι αντίπαλοί μας, όντας άλλοι παίκτες, ανεβάζουν την πρόκληση κατακόρυφα. Χωρίς να αντιμετωπίσαμε φαινόμενα lag και πτώσης frame rate, απολαύσαμε πολλές μάχες χιλιόμετρα πάνω από το έδαφος με την αδρεναλίνη να χτυπάει κόκκινο. Σε αντίθεση με την τεχνητή νοημοσύνη, όταν έχεις να κάνεις με άλλους παίκτες το απλό κυνήγι του στόχου στο HUD, το κλείδωμα σε αυτόν και η εξαπόλυση δύο ρουκετών δεν αρκεί. Εδώ η κατάσταση ξεπερνά κάθε άλλη μάχη, ακόμα και την πιο δύσκολη και εντονότερη που μπορεί να προσφέρει το A.I. του παιχνιδιού δεδομένου ότι οι αντίπαλοι δρουν και σκέφτονται ακριβώς όπως εμείς.
Σε ό,τι έχει να κάνει με την ποικιλία αυτού του τμήματος του τίτλου βρήκαμε τέσσερις βασικές επιλογές, τις Team Battle, Battle Royale, Siege Battle και Co-op Battle. Με την εξαίρεση της τελευταίας, της οποίας η φύση προδίδεται από το όνομά της και μας επιτρέπει να παίξουμε δύο από τις αποστολές του παιχνιδιού παρέα με τέσσερις ακόμα συμπολεμιστές, τα υπόλοιπα modes είναι πιο… παραδοσιακά online και επιτρέπουν μέχρι και 16 παίκτες σε κάθε χάρτη (κάποια από αυτά μέχρι 14). Σε κάθε περίπτωση, το online mode του πρώτου «next-gen» Ace Combat αποτελεί, δίχως αμφιβολία, το πιο λαμπρό σημείο του. Αν προτιμήσετε το παιχνίδι, μην παραβλέψετε να το δοκιμάσετε….αφού πρώτα έχετε προπονηθεί αρκετά.
Είναι προφανές ότι το Ace Combat 6: Fires of Liberation δημιουργήθηκε με γνώμονα όλους εκείνους τους χιλιάδες (ίσως και εκατομμύρια) παίκτες που αγαπούν και ακολουθούν πιστά τη σειρά εδώ και δέκα συναπτά έτη. Η Namco δεν προσπάθησε ούτε στο ελάχιστο να αλλάξει τη «συνταγή» και να προσφέρει κάτι νέο, γεγονός το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ποικιλοτρόπως. Από τη μια, το κορυφαίο gameplay και η απλή και καταιγιστική δράση προσφέρει εγγυημένη διασκέδαση, από την άλλη η συνεχής ανακύκλωση όλων των στοιχείων ίσως ενοχλήσει εκείνον που θα αναζητήσει κάτι νέο και διαφορετικό. Σε κάθε περίπτωση -και λαμβάνοντας υπόψη το κορυφαίο online mode- το νέο παιχνίδι της Project Aces κρατάει ψηλά τη σημαία της ποιότητας που χαρακτηρίζει τη σειρά. Αν είχατε απολαύσει κάποια από τα προηγούμενα παιχνίδια, ξέρετε τι θα πρέπει να περιμένετε.