Παρά τα προβλήματά του, το γρήγορο gameplay του Sonic Rivals 2 αποδεικνύεται ιδιαίτερα διασκεδαστικό
Παρά τα προβλήματά του, το γρήγορο gameplay του Sonic Rivals 2 αποδεικνύεται ιδιαίτερα διασκεδαστικό
Τελικά είναι λυπηρό το πόσο εύκολα μπορεί η εικόνα μιας εταιρίας να αντιστραφεί και μέσα σε μερικά χρόνια από εκεί που βρισκόταν στην κορυφή, να αγωνίζεται πλέον να σταθεί στα πόδια της, πληρώνοντας τα τόσα λάθη του παρελθόντος. Δυστυχώς κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την SEGA, της οποίας οι κυκλοφορίες μοιάζουν λιγάκι με ασανσέρ -από τα χαμηλά στα ψηλά και το αντίθετο. Αναμφίβολα η εταιρία δεν είναι αυτή που μεσουρανούσε πριν μια δεκαετία και αυτή η ανασφάλεια φαίνεται πως έχει επηρεάσει και πολλά εσωτερικά studios ανάπτυξης τίτλων. Τρανό παράδειγμα ο Sonic, που ποτέ δεν μπόρεσε να εισέλθει με ομαλό τρόπο στην τρίτη διάσταση και έτσι, με εξαίρεση την πολύ καλή προσπάθεια στο Wii, ο πάλαι ποτέ θρύλος του gaming αμαυρώθηκε. Οπότε, ακολουθώντας τις προσταγές των ημερών, η SEGA θεώρησε σωστό να χαραμίσει τον συμπαθή ήρωά της σε ανούσια spin offs, που ούτε πρωτότυπα είναι αλλά -το χειρότερο- ούτε διασκεδαστικά είναι.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό του εν λόγω μπλε σκαντζόχοιρου είναι, φυσικά, η υπερβολική ταχύτητα και έτσι πολλές δημιουργίες κρίνονται βάση αυτού του χαρακτηριστικού και κατά πόσο το εκμεταλλεύονται. Κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί με το Sonic Rivals για το PSP, περίπου ένα χρόνο πριν, και έτσι φτάσαμε στο σήμερα όπου το αναμενόμενο sequel βρίσκεται κοντά μας. Και παρά τα όσα γράφτηκαν παραπάνω και ίσως δημιούργησαν μια αρνητική εικόνα, το Sonic Rivals 2 αποδεικνύεται ανέλπιστα καλό, χωρίς φυσικά να είναι κορυφαίο.
Και δεν είναι κορυφαίο γιατί παρά τα σαφή σημάδια προσεκτικής δουλειάς, τα προβλήματα με το επίπεδο δυσκολίας, καθώς και η μικρή του διάρκεια, βάζουν φρένο στον τίτλο και δεν του επιτρέπουν να αναρριχηθεί ακόμα ψηλότερα. Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με την σειρά. Για αρχή εντύπωση, ή πιο σωστά, περιέργεια δημιουργεί ο developer μιας και δεν κάποια εσωτερική ομάδα της SEGA αλλά η Backbone Vancouver. Ευτυχώς, αυτό δεν χρειάζεται να απασχολήσει τους παίκτες μιας και φαίνεται πως το συγκεκριμένο studio έκανε καλά την δουλειά του. Ο στόχος, που είναι η διασκέδαση, έχει σε μεγάλο βαθμό επιτευχθεί.
Σε γενικές γραμμές το Sonic Rivals 2 είναι ένα 2D racer με πάρα πολλά στοιχεία από platform, που συμπληρώνεται από τρισδιάστατους χάρτες. Δύο χαρακτήρες από τον κόσμο του Sonic αναμετρόνται σε αρκετά όμορφες και πολύχρωμες πίστες που τελικά αποδεικνύονται λιγάκι δύσκολες. Το συμπέρασμα αυτό βγαίνει από το γεγονός πως, παρόλο που υπάρχουν 3 διαθέσιμα επίπεδα δυσκολίας, ακόμα και στο ευκολότερο η πρόκληση βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα αν και ένα στοιχείο όπου δεν γίνεται να μην αναφερθεί είναι αυτό της προβληματικής ΑΙ.
Σίγουρα μιλάμε για μια δημιουργία που απευθύνεται κυρίως σε gamers μικρότερης ηλικίας και πολύ πιθανό να αγνοήσουν αυτό το πρόβλημα, αλλά είναι γεγονός πως ο κάθε αντίπαλος κάθε φορά θα ακολουθεί την ίδια πορεία. Οι πίστες προσφέρουν πολλές εναλλακτικές διαδρομές και είναι στο χέρι του παίκτη το ποια εξ αυτών θα ακολουθήσει. Κατά συνέπεια, είναι άσχημο να βλέπεις τους αντιπάλους να κάνουν συνεχώς τις ίδιες κινήσεις και να ακολουθούν τα ίδια μονοπάτια ξανά και ξανά. Πρόκειται για ένα αρνητικό στοιχείο που θα προτιμούσαμε να μην έκανε την εμφάνισή του. Δίχως αμφιβολία, οι διαδρομές είναι αυτές που κλέβουν την παράσταση και όχι τόσο οι χαρακτήρες που τους ίδιους συναντάμε συνεχώς εδώ και τόσα χρόνια.
Οι πίστες είναι σχεδιασμένες με γνώμονα την υψηλή ταχύτητα και τα γρήγορα αντανακλαστικά, ενώ στη συνολικότερη διασκέδαση συνάδει και ο απλός χειρισμός, μιας και πρακτικά απαιτείται η χρήση ενός μόνο πλήκτρου. Οι αμέτρητες ράμπες, τα τεράστια άλματα και τα πολλά power ups δημιουργούν μια πολύ όμορφη αίσθηση, πιστή στο ύφος του κεντρικού χαρακτήρα που σίγουρα δεν έχουμε την τύχη να βλέπουμε συχνά. Φυσικά, το Sonic Rivals 2 έρχεται φορτωμένο με πολλές επιλογές που –αναμενόμενα- δεν είναι όλες διαθέσιμες από την αρχή. Το κυρίως story mode επιβάλλεται να ολοκληρωθεί ούτως ώστε να αποκτήσουμε πρόσβαση και στα υπόλοιπα.
Στο συγκεκριμένο λοιπόν, υπάρχει η επιλογή ομάδας ανάμεσα σε 4, με το διαχωρισμό να έχει γίνει με βάση τις ικανότητες καθώς και το παρελθόν των χαρακτήρων. Έτσι, ο Sonic είναι μαζί με τον Tails, ο Knuckles με την Rouge, ο Shadow με τον Metal Sonic και ο Silver με τον Espio. Από εκεί και έπειτα ο παίκτης επιλέγει τον έναν εκ των δύο και αναμετράται με έναν αντίπαλο. Και η δράση ξεκινά. Αναμφίβολα, η πρώτη εντύπωση είναι πολύ καλή και τελικά το μόνο σημείο που επιδέχεται κριτικής είναι αυτό της δυσκολίας, όπως αυτή αναφέρθηκε παραπάνω. Ο παίκτης θα έχει πολλά να κάνει μιας και μέσα στις διαδρομές, εκτός από τα shortcuts και τις κλασικές κινήσεις του κάθε χαρακτήρα, υπάρχουν πολλά power ups, τα οποία λειτουργούν με πολλούς και διάφορους τρόπους.
Ορισμένα δίνουν περισσότερη ώθηση στον χαρακτήρα, ενώ άλλα επιτρέπουν την ανατροπή του αντιπάλου. Παράλληλα, σε πολλά σημεία κάνουν την εμφάνισή τους –και με τυχαία σειρά- διάφορα εικονίδια που αντιστοιχούν σε κάποιο από τα πλήκτρα του PSP. Το συγκεκριμένο χαρακτηριστικό μάλλον περνάει απαρατήρητο, μιας και ο συγχρονισμός είναι πολύ απαιτητικός και δεν συγχωρεί τα λάθη, με αποτέλεσμα ο παίκτης απλά να τα αγνοεί. Ωστόσο -και παρά τα θετικά του- το story mode υποφέρει από δύο σημαντικά προβλήματα. Από την μία είναι η μικρή του διάρκεια. Συνολικά, οι διαδρομές δεν ξεπερνούν τις 14, ενώ σαν να μην έφτανε αυτό είναι ίδιες για όλους τους χαρακτήρες. Από την άλλη, πέρα από το καθαρά racing μέρος (αν μπορούμε να το πούμε έτσι), την εμφάνισή του κάνει και ένα είδος fighting gameplay.
Εδώ οι δύο χαρακτήρες συγκρούονται με σκοπό να πάρει ο ένας τα δακτυλίδια του άλλου μέσα σε μικρές αρένες. Αναμενόμενα, η συγκεκριμένη επιλογή είναι σκέτη παραφωνία και περισσότερο θα εκνευρίσει παρά θα προσφέρει διασκέδαση, αφού και πάλι οι ελάχιστες κινήσεις δεν μπορούν να προσφέρουν ένα αποδεκτό επίπεδο βάθους. Ολοκληρώνοντας το story mode γίνονται διαθέσιμα τα Free Play, Single Event και Cup Circuit με το τελευταίο να είναι ίσως η καλύτερη στιγμή του Sonic Rivals 2. Επιλέγοντας χαρακτήρα, ο παίκτης καλείται μέσα στις διαδρομές να εκτελέσει ορισμένες αποστολές, καθώς επίσης και κινήσεις, που θα του αποφέρουν πολλά extra χαρακτηριστικά.
Γιατί το Sonic Rivals 2 έρχεται φορτωμένο με πάρα πολύ υλικό, το οποίο οι φίλοι του Sonic σίγουρα θα αγαπήσουν. Ειδικότερα σε ό,τι έχει να κάνει με τις κάρτες, δημιουργούνται και προσδοκίες για μελλοντικούς τίτλους, μιας και εμφανίζονται χαρακτήρες που δεν έχουμε ξανασυναντήσει στο παρελθόν. Είναι σαφές ότι η νέα αυτή δημιουργία της SEGA δεν μπορεί να κατηγορηθεί για έλλειψη ποικιλίας. Τα modes είναι αρκετά, τα μυστικά που πρέπει να αποκαλυφθούν ακόμα περισσότερα και, εν τέλει, το όλο εγχείρημα δεν καταφέρνει να ανεβεί ψηλότερα λόγω των λανθασμένων επιλογών αλλά και λόγω του απαράδεκτου επίπεδου δυσκολίας, που σαφώς και δεν έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε τίτλους με πρωταγωνιστή τον Sonic.
Είναι ευχής έργο που την εμφάνισή του κάνει ένα ενδιαφέρον multiplayer mode και έτσι το παραπάνω πρόβλημα βρίσκει τη λύση του. Μέσα από το εν λόγω mode, μέχρι και 2 παίκτες μπορούν να αναμετρηθούν στις διαθέσιμες διαδρομές, ενώ επιφυλασσόμαστε για το νέο υλικό που θα διαθέσει η SEGA, γιατί μέχρι σήμερα δεν υπάρχει κάτι προς download. Στους υπόλοιπους τομείς, λίγο-πολύ, γνωρίζαμε τι θα αντικρίσουμε. Έτσι ο ήχος σε επίπεδο soundtrack είναι πολύ καλός και ταιριάζει με την γενικότερη εικόνα που βλέπουμε, αλλά οι παιδικοί διάλογοι και τα προχειροφτιαγμένα voice overs μάς υπενθυμίζουν και πάλι το ηλικιακό κοινό στο οποίο απευθύνεται ο τίτλος. Σε πολύ καλά επίπεδα κυμαίνεται και ο οπτικός τομέας όπου τα πάντα φαίνονται πεντακάθαρα, με όμορφα σχεδιασμένους χαρακτήρες και επίπεδα που συνοδεύονται από ένα σταθερό και υψηλό frame rate.
Σε γενικές γραμμές και παρά τα προβληματάκια του, το Sonic Rivals 2 μας κράτησε αρκετές ώρες συντροφιά, υπενθυμίζοντας μας κατά κάποιο τρόπο πόσο διασκεδαστικός μπορεί να είναι ένα τίτλος με πρωταγωνιστή τον Sonic. Μπορεί συνολικά να υπάρχει μια κρίση ταυτότητας, αλλά ακόμα και έτσι η διασκέδαση που προσφέρει είναι εγγυημένη. Είμαστε βέβαιοι ότι οι νεότεροι κάτοχοι PSP θα το απολαύσουν.
Γιώργος Τσακίρογλου
PEGI 7+
