To πρώτο «adult» παιχνίδι του Wii αποτελεί και την πιο ξεχωριστή εμπειρία που προσφέρει η κονσόλα
Όταν έρχεται η στιγμή να ασχοληθείς με ένα project που προέκυψε από το δημιουργικό πνεύμα του Goichi Suda, γνωρίζεις ότι μπροστά σου θα βρεις δύο σταθερές: Το ξεχωριστό, σχεδόν punk, ύφος και μια ιστορία διαφορετική από οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί σε videogame. O Suda 51 έχει αποδείξει μέσα στα χρόνια ότι δεν αρκείται στο να ακολουθεί την πεπατημένη και ότι σχεδόν πάντα στοχεύει στο να προσφέρει εμπειρίες πέρα από τα τετριμμένα. Αυτά τα έπραξε επιτυχώς με το Killer 7 και τα επαναλαμβάνει στο μέγιστο βαθμό με το νέο του πόνημα, το No More Heroes.
Όπως προκύπτει, η Sylvia δεν είναι τίποτα λιγότερο από την εκπρόσωπο μιας εγκληματικής οργάνωσης, η οποία διοργανώνει μάχες μεταξύ κορυφαίων δολοφόνων. Ο Travis, όντας φιλόδοξος, σκοπεύει να αναρριχηθεί στην κορυφή αυτής της λίστας και, ξεκινώντας από το νούμερο 11, αρχίζει να χρησιμοποιεί τις κορυφαίες μαχητικές του ικανότητες και το ενεργειακό του ξίφος για να το καταφέρει. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο πρωταγωνιστής του Suda 51 δεν είναι ένα άτομο με φιλοσοφικές ανησυχίες, κουλτούρα και σοβαροφάνεια. Αντιθέτως, το No More Heroes γενικότερα και ο Travis ειδικότερα βγάζουν επιδεικτικά τη γλώσσα στα διάφορα κλισέ των videogames, διαθέτουν ειρωνικό και χλευαστικό χιούμορ και σχεδόν ποτέ δεν υποκρίνονται ότι εκπροσωπούν κάτι περισσότερο από αυτό που είναι.
Έχοντας μια υποψία sandbox (ή, αν θέλετε, free roaming) τίτλου, το No More Heroes επιτρέπει στον παίκτη να κινείται κατά βούληση στην πόλη Santa Destroy αναλαμβάνοντας εργασίες, οι οποίες τη μια στιγμή θυμίζουν σκηνές που κόπηκαν από τις ταινίες Kill Bill και την άλλη mini-games της απλούστερης μορφής. Το χλευαστικό ύφος των δημιουργών και η διάθεσή τους για χιούμορ προκύπτει από πολλά στοιχεία του παιχνιδιού, αλλά το γεγονός πως σε μια αποστολή ο Travis δρα ως ένας κορυφαίος hitman και στην αμέσως επόμενη συλλέγει…καρύδες από ένα δέντρο ούτως ώστε να μαζέψει χρήματα για να δηλώσει συμμετοχή στην επόμενη μάχη, προδίδει στο μέγιστο βαθμό το τι ακριβώς είχε στο «διεστραμμένο» μυαλό του ο Suda 51.
Αφού βγούμε από το δωμάτιο του Travis, μπορούμε να πάρουμε τη θηριώδη μοτοσικλέτα του και να αρχίσουμε μια βόλτα στους δρόμους της πόλης χωρίς κανέναν περιορισμό. Αν και αυτές οι άσκοπες βόλτες γρήγορα καταντούν κουραστικές, η ουσία τους δεν εντοπίζεται στο free roaming του πράγματος, αλλά στο ότι μας επιτρέπουν να μεταβούμε σε κομβικά σημεία της πόλης. Τα βασικότερα εξ αυτών είναι δύο «πρακτορεία» εργασιών, με το πρώτο να εστιάζει στις δολοφονίες και το δεύτερο σε πάσης φύσεως αποστολές. Αφού κάνουμε την επιλογή μας, στον τύπου GTA χάρτη που εμφανίζεται στο κάτω μέρος της οθόνης απεικονίζεται ο αντικειμενικός μας στόχος. Οδηγώντας τη μοτοσικλέτα, ή περπατώντας, μεταβαίνουμε στην αποστολή μας και από εδώ και έπειτα o Travis, κυριολεκτικά, παίρνει φωτιά.
{PAGE_BREAK}
Σε ό,τι αφορά τον τρόπο χρήσης του ξίφους, υπάρχουν δύο βασικές «στάσεις», δύο επιλογές που προκύπτουν από τον τρόπο που κρατάμε το Wii Remote. Κρατώντας λοιπόν το χειριστήριο προς τα επάνω ή προς τα κάτω, αντιστοίχως ενεργοποιούμε τις επιλογές high και low, οι οποίες, σε συνδυασμό με το πάτημα του Α, επιφέρουν διαφορετικά αποτελέσματα στα χτυπήματα που εξαπολύει ο Travis. Επίσης, με το πάτημα του Β ο πρωταγωνιστής εκτελεί melee χτυπήματα, τα οποία με τη σειρά τους ακινητοποιούν τους αντιπάλους για λίγα δευτερόλεπτα δίνοντάς μας τη δυνατότητα να προβούμε σε ακόμα περισσότερες κινήσεις τύπου «wrestling» (μια ακόμα από τις αγάπες του Suda 51), οι οποίες γίνονται όλο και περισσότερες μέσα από μάσκες που βρίσκουμε στην πορεία.
Παρόλο που η χρήση του ενεργειακού ξίφους βασίζεται σε ένα ατέρμονο πάτημα του Α, κάθε τελική εξόντωση των αντιπάλων επιτυγχάνεται μέσα από μια κίνηση του Wii Remote. Ως άλλα, αστραπιαία, fatalities, τα βέλη που εμφανίζονται στην οθόνη μάς προτρέπουν να «τινάξουμε» το χειριστήριο προς την αντίστοιχη κατεύθυνση ούτως ώστε ο Travis να επιφέρει το τελειωτικό χτύπημα προς τον εκάστοτε αντίπαλό του. Αντιστοίχως, «τίναγμα» των Wii Remote και Nunchuck ζητούν οι wrestling κινήσεις που ακολουθούν τα προαναφερθέντα melee χτυπήματα. Σε κάθε περίπτωση, αυτό που προκύπτει από το σύστημα μάχης του No More Heroes είναι μια άρτια και συνεχής ακολουθία πατήματος κουμπιών και κινήσεων των χεριών, το αποτέλεσμα της οποίας ανάγει τον ιδιόμορφο χειρισμό του Wii σε νέα επίπεδα και ξεπερνά σε απόλαυση και απόκριση οτιδήποτε άλλο έχει εμφανιστεί μέχρι σήμερα (με την εξαίρεση των Metroid Prime 3 και Super Mario Galaxy).
Στον αντίποδα αυτών των κορυφαίων στιγμών βρίσκονται ορισμένες μάλλον ατυχείς σχεδιαστικές επιλογές, οι οποίες έχουν να κάνουν κυρίως με το πειραματικό sandbox gameplay που επιχείρησε εδώ η Grasshopper. Ο έλεγχος της μηχανής για παράδειγμα, μπορεί να θεωρηθεί ως ο χειρότερος χειρισμός οχήματος των τελευταίων ετών. Δεν είναι μόνη η παντελής έλλειψη φυσικής στην κίνηση του οχήματος, αλλά και η κακή απόκριση που δείχνει στις εντολές μας. Εξίσου αρνητικά θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και οι mini-games στιγμές του τίτλου (η συλλογή καρυδών, το κούρεμα του γρασιδιού και άλλα), οι οποίες αρχικά έχουν ενδιαφέρον, αλλά γρήγορα καταντούν επαναλαμβανόμενες και κουραστικές.
Αφήνοντας πίσω μας τα τεχνικής φύσεως προβλήματα, βλέπουμε ότι το No More Heroes είναι ένα εικαστικό αριστούργημα. Αν και του λείπει το φινίρισμα του Killer 7, η σχεδόν παρόμοια cel-shaded τεχνική που χρησιμοποιήθηκε εδώ πετυχαίνει το στόχο της και επιφέρει εξαιρετικά αποτελέσματα. Μπορεί πρακτικά η δημιουργία του Suda να μην είναι το παιχνίδι που ωθεί περισσότερο από κάθε άλλο το hardware του Wii στα όριά του, όμως, οι έξυπνες τεχνικές animation και φωτισμού, το προαναφερθέν cel-shaded ύφος και τα υπερβολικά οπτικά εφέ που εμφανίζονται σε διάφορα σημεία του τίτλου (πρέπει να δείτε τον τρόπο που αναβλύζει το αίμα των αντιπάλων και τα νομίσματα που ξεπηδούν από το σώμα τους όταν πεθαίνουν) το καθιστούν ως κάτι που σπάνια συναντάμε.
Εκτός αυτού, το No More Heroes «παίζει» εικαστικά με τη βιομηχανία των videogames και του anime γενικότερα. Τα μενού μοιάζουν να είναι δανεισμένα από arcades της δεκαετίας του 1980, πολλοί ήχοι θυμίζουν παιχνίδια 8-bit συστημάτων, το δωμάτιο του Travis είναι γεμάτο αφίσες από διάσημες anime σειρές και η μοτοσικλέτα του αποτελεί ακριβές αντίγραφο αυτών που έχουμε δει στη θρυλική ταινία Akira. Οι μεγάλες αγάπες του Suda 51 δύσκολα κρύβονται σε αυτό το project.
Στην περίπτωση του No More Heroes εντοπίζεται το απόλυτο παράδοξο. Ο Goichi Suda και η Grasshoper Manufacture δημιούργησαν ένα από τα πιο «adult» και «hardcore» παιχνίδια όλων των εποχών σε ένα σύστημα που έχει κερδίσει την αγάπη του κοινού ως η «απόλυτη casual κονσόλα». Μπορεί μέχρι σήμερα το Wii να έχει δεχτεί σκληρή κριτική για τα «παιδικά» παιχνίδια της βιβλιοθήκης του και τις απανωτές συλλογές mini-games, όμως, πλέον όλα αλλάζουν. Το No More Heroes μπορεί να απέχει από το να χαρακτηριστεί ως τεχνολογικά άρτιο, όμως, ό,τι επιχειρεί το φέρνει εις πέρας επιτυχώς. Η δημιουργία του Suda 51 είναι το πιο ξεχωριστό, ευφάνταστο και «αλήτικο» παιχνίδι που έχουμε δει το τελευταίο διάστημα και το αγαπήσαμε όσο λίγα. Είμαστε βέβαιοι ότι βιώνοντας την περιπέτεια του Travis Touchdown το ίδιο θα το αγαπήσετε και εσείς.
Γιώργος Καλλίφας
Ανάλυση 480i/ 480p
Widescreen Ναι
PAL 60Hz Ναι
Ήχος Stereo/ Dolby Surround Pro Logic II
PEGI 16+