Η Electronic Arts θέτει τις βάσεις για την έναρξη ενός ενδιαφέροντος και ελπιδοφόρου franchise
Η Electronic Arts θέτει τις βάσεις για την έναρξη ενός ενδιαφέροντος και ελπιδοφόρου franchise
Είναι αλήθεια ότι τελευταία κυκλοφορούν όλο και περισσότερα παιχνίδια –κυρίως FPS- τα οποία προσπαθούν να ενσωματώσουν μέσα τους το μηχανισμό του co-op, δηλαδή της συνεργασίας δύο παικτών. Πρόκειται για μία δυνατότητα που φαίνεται να αποκτά ολοένα και μεγαλύτερη αξία καθιστώντας οποιοδήποτε παιχνίδι σαφώς περισσότερο διασκεδαστικό και «tactical», δεδομένου βέβαια ότι έχουμε συμπαίκτη διατεθειμένο να… συνεργαστεί. Προς μεγάλη μας ευχαρίστηση, αυτήν τη φορά η EA αφήνει πίσω της τη δημιουργία ενός ακόμα sequel και μας προσφέρει ένα νέο εγχείρημα, το οποίο ουσιαστικά στηρίζεται αποκλειστικά στο co-op προκειμένου να ξεχωρίσει από την πληθώρα των action τίτλων της αγοράς.
Η ιστορία ξεκινάει το 1993 στην Σομαλία όπου και γίνεται η πρώτη γνωριμία μας με τους δύο πρωταγωνιστές, τους οποίους και θα οδηγήσουμε στην εξόντωση ενός αξιωματούχου. Καθώς η απόδοσή τους στη μάχη είναι εξαιρετική δε θα αργήσουν να δεχθούν την πρόταση από τη μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία μισθοφόρων που ακούει στο όνομα SSC. Έπειτα από την πρώτη αποστολή, η οποία ουσιαστικά χρησιμεύει για την εξοικείωσή μας με τις διάφορες λειτουργίες του στρατιωτικού διδύμου, μεταφερόμαστε στο 2001 και στη διαβόητη επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου. Από κει και ύστερα θα χρειαστεί να πολεμήσουμε σε διάφορες περιοχές οι οποίες κατοικούνται από τους… συνήθεις εχθρούς της Αμερικής και θα πολεμήσουμε την Al Qaeda στο Αφγανιστάν, Ιρακινούς, Κινέζους αλλά, περιέργως, και εχθρούς εκ των έσω.
Σε γενικές γραμμές, μέσα από το παιχνίδι γίνεται μία απροκάλυπτη χρήση κανονικών ονομάτων τόσο χωρών όσο και οργανώσεων, προκειμένου να μας θυμίσουν ποιοι αποτελούν τους σημαντικότερους «κακούς» του κόσμου. Ωστόσο, η γενικότερη κωμική και υπερβολική αισθητική που υπάρχει στις διάφορες cutscenes που προωθούν την ιστορία, αλλά και το γεγονός ότι δεν παίρνει σε καμία περίπτωση σοβαρά το θέμα το οποίο περιέχει, τελικά καταφέρνει να μην του προσδίδει το βαρύ προπαγανδιστικό ύφος που έχουν άλλοι τίτλοι που καταπιάνονται με παρόμοια θέματα (βλ. το πρόσφατο World In Conflict). Το σενάριο δεν αποτελεί κάτι το ιδιαίτερο, ενώ η εξέλιξη της ιστορίας είναι κάτι παραπάνω από προβλεπόμενη -όπως ακριβώς συμβαίνει στην πλειοψηφία των action ταινιών. Εντούτοις, η πολύ καλή εργασία των ηθοποιών στην απόδοση των διαλόγων, η ενδιαφέρουσα χημεία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών αλλά και τα εντυπωσιακά βίντεο που προβάλλονται στην αρχή και το τέλος κάθε μίας από τις 6 συνολικά αποστολές, καθιστούν τουλάχιστον ευχάριστη την παρακολούθηση της ιστορίας.
Ξεκινώντας το παιχνίδι καλούμαστε να επιλέξουμε τον χαρακτήρα που θα χειριζόμαστε ανάμεσα από τον νέο και αλαζονικό Elliot Salem και τον βετεράνο και σκληροτράχηλο Tyson Rios. Οι διαφορές μεταξύ τους αφορούν καθαρά το θέμα της εμφάνισής τους, παρουσιάζοντάς τους με σχετικά διαφορετικές στολές αλλά και μάσκες, καθώς επίσης και ξεχωριστές κινήσεις για τις melee επιθέσεις, με το χειρισμό τους ωστόσο να είναι πανομοιότυπος. Σε γενικές γραμμές έχουμε να κάνουμε με ενδιαφέρουσες προσωπικότητες, οι οποίες καταφέρνουν να αποτελούν κάτι περισσότερο από δύο ακόμη στρατιώτες ενός ακόμα action τίτλου. Συχνά τους ακούμε να εκστομίζουν διάφορες -συνήθως χιουμοριστικές- ατάκες μεταξύ τους και σχετικές με την εκάστοτε κατάσταση που επικρατεί στο πεδίο της μάχης.
Βέβαια, εκτός από αυτήν την επικοινωνία, η οποία μας υπενθυμίζει συνεχώς ότι αποτελούν ένα στρατιωτικό δίδυμο, η ίδια η αρχιτεκτονική των επιπέδων αλλά και οι μηχανισμοί του gameplay είναι έτσι δημιουργημένοι ώστε να γίνεται σαφής η απαραίτητη τακτική συνεργασία μεταξύ των δύο στρατιωτών. Η A.I. των αντιπάλων λειτουργεί στην πλειοψηφία των περιπτώσεων πολύ καλά, επιτρέποντάς τους να καλύπτονται αποτελεσματικά σε κάθε λογής επιφάνεια, ενώ επίσης, κινούνται συνεχώς με σκοπό να βρεθούν σε πλεονεκτική θέση έναντι της δικής μας με τη συμπεριφορά τους να είναι γενικά αρκετά δυναμική και ανάλογη των δικών μας αντιδράσεων. Επιπλέον, όταν είμαστε αντιμέτωποι με αρκετούς εχθρούς είναι ιδιαίτερα δύσκολο να τους πετύχουμε καθώς καλύπτουν επιτυχώς το μεγαλύτερο μέρος του σώματός τους, ενώ η ευστοχία τους δεν μας επιτρέπει να σημαδεύουμε με άνεση.
Σε αυτό το σημείο έρχεται να βοηθήσει ο ιδιαίτερα λειτουργικός μηχανισμός του “Aggro”. Ο τελευταίος απεικονίζεται ως μία μπάρα στο πάνω κεντρικό μέρος της οθόνης έχοντας ως σκοπό την πληροφόρηση για το μέγεθος της προσοχής που επικεντρώνει ο κάθε χαρακτήρας από τους εχθρούς. Πιο συγκεκριμένα, όταν ένας από τους δύο μισθοφόρους αρχίζει να εξαπολύει συνεχώς τα πυρά του στους εχθρούς τότε συγκεντρώνει όλη την προσοχή πάνω του, ενώ παράλληλα ο άλλος χαρακτήρας μπορεί να κινείται περισσότερο απαρατήρητος στο χώρο -εκτός βέβαια αν βρίσκεται κοντά στους εχθρούς και στο πεδίο όρασής τους. Αυτός ο μηχανισμός είναι ιδιαίτερα χρήσιμος, επιτρέποντάς μας, κατόπιν συνεργασίας, να πλαγιοκοπούμε τον εχθρό ή ακόμα και να βρισκόμαστε στην «πλάτη» του.
Σε αντίθεση με άλλους τίτλους που έχουν ως επιλογή το co-op mode, στο Army Of Two αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ολοκλήρωση των αποστολών. Ευτυχώς η A.I. του συμμάχου μας καταφέρνει να βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα ενώ το ιδιαίτερα αποτελεσματικό μοντέλο εντολών επιτρέπει την εύκολη και γρήγορη καθοδήγησή του. Χρησιμοποιώντας το d-pad του χειριστηρίου μπορούμε να του δώσουμε εντολή να μας ακολουθήσει, να μείνει στο σημείο που βρίσκεται ή να προωθηθεί στο πεδίο της μάχης. Πατώντας για δεύτερη φορά την ίδια εντολή του δίνουμε επιπλέον τη διαταγή να πυροβολεί συνεχώς έτσι ώστε να συγκεντρώνει το Aggro πάνω του.
Οι εντολές δεν του δίνουν ακριβείς οδηγίες σχετικά με τον ποιον πρέπει να σκοτώσει ή το σημείο που πρέπει να πάει αλλά, αντίθετα, δίνουν μία γενικότερη ιδέα σχετικά με τον τρόπο που πρέπει να κινηθεί, καταφέρνοντας έτσι με αυτόν τον τρόπο να μεταφερθεί αρκετά εύστοχα η αίσθηση πως μπορεί να εκτελέσει με φυσικότητα τις διάφορες διαταγές χωρίς να χρειάζεται καθοδήγηση από το χέρι. Αν και υπήρξαν περιπτώσεις που τον είδαμε να στέκεται ακάλυπτος, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων είχε τη νοημοσύνη να προστατεύεται αποτελεσματικά και ανάλογα με τις θέσεις των εχθρών. Εκτός αυτού, σε αντίθεση με άλλα παιχνίδια όπου οι συνεργάτες δεν αποτελούν τίποτα άλλο από διακοσμητικούς χαρακτήρες, είναι ιδιαίτερα χρήσιμος καθώς καταφέρνει να εξουδετερώνει μεγάλο αριθμό εχθρών.
Μπορεί βέβαια η A.I. να αποδίδει ένα μεγαλύτερο βαθμό νοημοσύνης από όσο μας έχουν συνηθίσει τα περισσότερα action παιχνίδια –τουλάχιστον σε ό,τι αφορά τους συμπολεμιστές- ωστόσο, αναμφισβήτητα η πραγματική του αξία φαίνεται μέσα από το co-op με κάποιον άλλον είτε στην ίδια οθόνη είτε μέσω του διαδικτύου. Η κατανομή του Aggro γίνεται αυτομάτως περισσότερο αποτελεσματική, και η τακτική κίνησή μας, έτσι ώστε να αποκτήσουμε πλεονεκτικές θέσεις έναντι του εχθρού, είναι σίγουρα πολύ πιο γρήγορη. Επιπλέον, η προφανώς φυσικότερη και πραγματικά δυναμική κίνηση του συμπαίκτη σε συνδυασμό με την πιο άμεση συνεργασία, μας επιτρέπει να αισθανθούμε σε μεγαλύτερο βαθμό την υπεροχή που έχουν οι δύο χαρακτήρες στο πεδίο της μάχης.
{PAGE_BREAK}
Η συνεργασία όμως δεν περιορίζεται στον τρόπο με τον οποίο κινούμαστε αλλά αφορά και λειτουργίες που μπορούν να κάνουν μεταξύ τους οι δύο χαρακτήρες. Έτσι, μπορούμε να ανταλλάζουμε τα όπλα μας ή να βγάζουμε πόρτες από αυτοκίνητα ώστε να τις χρησιμοποιούμε ως ασπίδες, οι οποίες προσφέροντας προστασία από τα εχθρικά πυρά, με τον δεύτερο χαρακτήρα, βρισκόμενο από πίσω, να μπορεί να πυροβολεί τους εχθρούς από ασφαλή κάλυψη. Επιπλέον ο συμπαίκτης μας είναι απαραίτητος σε περίπτωση που η ενέργειά μας πέσει στο μηδέν δεδομένου ότι απαιτείται να έρθει να μας αναζωογονήσει μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Για να το καταφέρει αυτό θα πρέπει, αφού έρθει από πάνω μας, να κρατήσει πατημένο το X για μερικά δευτερόλεπτα, στη διάρκεια των οποίων δεν θα πρέπει να δέχεται πυρά, ενώ επίσης έχει τη δυνατότητα να μας σύρει σε κάποιο ασφαλέστερο σημείο πριν επιχειρήσει να μας σώσει. Όσο βρισκόμαστε στο έδαφος έχουμε τη δυνατότητα να πυροβολούμε, αν και δεν είναι εφικτή η κίνηση, γεγονός που βοηθά αυτές τις ιδιαίτερες στιγμές να μην καταντούν επαναλαμβανόμενες και κουραστικές.
Ιδιαίτερα εντυπωσιακές είναι οι περιπτώσεις όπου περικυκλωνόμαστε από εχθρούς. Σε αυτά τα σημεία τοποθετούμαστε πλάτη με πλάτη με το δεύτερο χαρακτήρα, έχοντας τη δυνατότητα να περιστρεφόμαστε κατά 360 μοίρες, εξοντώνοντας πληθώρα εχθρών με το εφέ του slow motion να δημιουργεί πολύ έντονες και συναρπαστικές σκηνές. Δυστυχώς, τα σημεία που πραγματοποιείται αυτή η κίνηση είναι εντελώς προκαθορισμένα από το σενάριο. Εκτιμούμε ότι θα ήταν προτιμότερο να μπορούμε να χρησιμοποιούμε αυτήν την κίνηση κατά βούληση και όχι μόνο σε συγκεκριμένες στιγμές. Παρομοίως, διάφορες άλλες κινήσεις που απαιτούν τη συνεργασία, όπως η βοήθεια που απαιτείται για να ανέβουμε σε κάποια ψηλά σημεία, το σπάσιμο διαφόρων θυρών ή η συγχρονισμένη χρήση του sniper -με την οποία μπορούμε να πυροβολήσουμε ταυτόχρονα δύο διαφορετικούς εχθρούς από απόσταση- αποτελούν πολύ περισσότερο προσχεδιασμένες σκηνές και όχι εναλλακτικές μεθόδους για να προχωρήσουμε στην εκάστοτε αποστολή.
Περνώντας στον τομέα του gameplay το παιχνίδι καταφέρνει να μεταφέρει απόλυτα ικανοποιητικά το μοντέλο κάλυψης. Προκειμένου να καλυφθούμε σε οποιαδήποτε περιοχή δεν απαιτείται το πάτημα κάποιου κουμπιού, μία κίνηση ρίσκου θα λέγαμε από την EA καθώς τα πρόσφατα παραδείγματα παιχνιδιών που προσπάθησαν το ίδιο σύστημα μάλλον δεν τα κατάφεραν πολύ καλά (το Kane & Lynch έρχεται πρώτο στο μυαλό). Όποτε τοποθετήσουμε τον χαρακτήρα μας μπροστά από κάποια επιφάνεια τότε θεωρείται αυτομάτως ότι έχει καλυφθεί, ενώ επίσης αναγνωρίζει άψογα εάν βρισκόμαστε στην αριστερή ή δεξιά πλευρά της εκάστοτε επιφάνειας έτσι ώστε όταν σημαδεύουμε να μπορεί να γείρει κατάλληλα προς την ανάλογη πλευρά. Επιπλέον, με το πάτημα του Τριγώνου ο χαρακτήρας μπορεί να γλιστρήσει προς κάποια επιφάνεια σε περίπτωση που είναι κοντά της αλλά και να πηδήξει πάνω από αυτήν εφόσον είναι δίπλα της. Εν ολίγοις, το σύστημα κάλυψης είναι άρτιο, παρέχοντας επιπλέον μία απόλυτα φυσική αίσθηση στην κίνησή μας, δεδομένου ότι δεν απαιτείται κανένα πάτημα κάποιου κουμπιού για να «κολλήσουμε» σε οποιαδήποτε επιφάνεια.
Η ίδια πολύ καλή αίσθηση δεν υπάρχει δυστυχώς και στο χειρισμό των όπλων. Ο τρόπος με τον οποίο σημαδεύει ο χαρακτήρας μας φαίνεται, περιέργως, να μην έχει ρυθμιστεί καλά δυσκολεύοντας μας αρκετά κυρίως όταν σημαδεύουμε κινούμενους στόχους. Στις περισσότερες των περιπτώσεων, εάν ο στόχος απέχει μερικά μέτρα μακριά από εμάς, φαίνεται πιο φυσικό να τρέξουμε πάνω του ώστε να τον εξοντώσουμε με μία melee κίνηση -οι οποίες παρεμπιπτόντως είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακές- παρά να προσπαθήσουμε να τον σημαδέψουμε καθώς υπάρχει μεγάλη πιθανότητα απλώς να τον χάσουμε από το στόχαστρο. Από την άλλη πλευρά, τα εξαιρετικά και -φυσικά- προσχεδιασμένα animations για τα χτυπήματα που πετυχαίνουμε στους εχθρούς -αν και θα μπορούσαν να περιέχουν μία ελαφρώς μεγαλύτερη ποικιλία- καταφέρνουν να μας μεταφέρουν την αίσθηση της δύναμης του κάθε όπλου.
Μιλώντας για τα όπλα μπορούμε να μεταφέρουμε μόνο ένα από κάθε μία από τις τρεις συνολικά κατηγορίες, τα οποία τα διαλέγουμε στην αρχή των αποστολών, ενώ επιπλέον, μπορούμε να τα αλλάξουμε ή να τα αναβαθμίσουμε σε άλλα δύο προκαθορισμένα σημεία κατά τη διάρκεια αυτών. Οι κατηγορίες των όπλων αποτελούνται από τα «Primary», όπου περιλαμβάνονται τα διάφορα πολυβόλα και καραμπίνες, τα «Secondary», που αποτελούνται από πιστόλια και υπό-πολυβόλα και τα «Special», στα οποία περιέχονται τα Sniper καθώς και εκτοξευτές ρουκετών, με το συνολικό αριθμό τους να φτάνει τα 29. Επιπλέον, τα περισσότερα από αυτά μπορούμε να τα αναβαθμίσουμε μέσα από πληθώρα επιλογών, όπως διαφορετικές κάνες, κοντάκια, μέγεθος γεμιστήρα, εκτοξευτές ρουκετών και άλλα περιφερειακά, τα οποία αλλάζουν δραματικά την εμφάνισή αλλά και την απόδοσή τους. Για να αποκτήσουμε τα όπλα αλλά και τις αναβαθμίσεις τους απαιτούνται χρήματα, τα οποία και κερδίζουμε με την ολοκλήρωση της πληθώρας κύριων και δευτερευόντων objectives. Σαν αρνητικό φαντάζει αρχικά το γεγονός πως δεν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα όπλα των εχθρών που έχουμε εξοντώσει, παρά μόνο τις σφαίρες τους. Ωστόσο, αφού ξοδέψετε τα δύσκολα αποκτημένα λεφτά στην αγορά και την αναβάθμιση του εξοπλισμού σας μάλλον δε θα βρεθείτε στο σημείο να θελήσετε να τα αλλάξετε.
Σε ό,τι αφορά τον οπτικό τομέα, το Army Of Two καταφέρνει να κάνει πολύ καλή χρήση της Unreal Engine 3 αποδίδοντας λεπτομερέστατα και σχετικά ποικίλα περιβάλλοντα ανάμεσα στις 6 αποστολές, με αποκορύφωμα αυτή του αεροπλανοφόρου, ενός ιδιαίτερος συναρπαστικού επιπέδου, στο οποίο τα εφέ των κυμάτων είναι από τα καλύτερα που έχουμε δει σε παιχνίδι. Ο σχεδιασμός των Rios και Salem τους καθιστά ως επιβλητικές φιγούρες χάρη στην ογκώδη παρουσία τους και τις ψυχρές μάσκες, παρουσιάζοντάς τους ως τις απόλυτες στρατιωτικές μονάδες. Η μόνη παραφωνία που υπάρχει στο περιβάλλον αφορά τις πραγματικά ανούσιες μπάρες ενέργειας οι οποίες είναι συνεχώς εμφανείς πάνω από τα κεφάλια των εχθρών. Πραγματικά δεν έχουν καμία θέση στο παιχνίδι καθώς φαίνεται σαν να προέρχονται από κάποιον arcade τίτλο με αποτέλεσμα να καταστρέφουν την αρκετά καλή πολεμική ατμόσφαιρα. Η εμφάνισή τους θα μπορούσε, τουλάχιστον, να είναι προαιρετική και όχι υποχρεωτική.
Περνώντας στα της μουσικής, το soundtrack καταφέρνει να εξυπηρετήσει καλά τη φύση της υπόθεσης χάρη στα διάφορα ορχηστρικά κομμάτια που ακούγονται στα βίντεο. Δυστυχώς, το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί για τα εφέ των πυροβολισμών, τα οποία ακούγονται αρκετά αδύναμα και «ξένα» σε σχέση με τους ήχους που έχουμε συνηθίσει να ακούμε για τα πιο γνωστά εξ αυτών. Ένα ιδιαίτερα σημαντικό πρόβλημα του Army of Two, το οποίο εμφανίζεται όλο και συχνότερα στους action τίτλους, αφορά στη διάρκειά του. Ειδικότερα με τη συμβολή ενός δεύτερου ατόμου, το πιθανότερο είναι ότι το πολύ σε 6-7 ώρες να παρακολουθείτε τους τίτλους τέλους. Ευτυχώς, το multiplayer τμήμα του παιχνιδιού καταφέρνει να είναι αρκετά πρωτότυπο και ενδιαφέρον μιας και εδώ απαιτείται η τακτική που εφαρμόζεταιι στο campaign mode. Συνολικά υπάρχουν τέσσερα μεγάλα επίπεδα, τα οποία επιτρέπουν τη μάχη μεταξύ δύο ομάδων των δύο ατόμων με στόχο την ολοκλήρωση όσο περισσότερων objectives είναι δυνατόν.
Εκτός όμως από τους τέσσερις παίκτες, στον εκάστοτε χάρτη υπάρχουν και εχθρικοί -ως προς τις δύο ομάδες- στρατιώτες, οι οποίοι αναπαράγονται συνεχώς σε διάφορα σημεία. Τα modes αφορούν τα Extraction, όπου πρέπει να εντοπίζουμε διάφορα άτομα και να τα μεταφέρουμε σε ασφαλείς προκαθορισμένες περιοχές, το Bounties όπου πρέπει να εξουδετερώνουμε συγκεκριμένους εχθρούς και τέλος το Warzone, το οποίο συνδυάζει τα δύο προαναφερθέντα. Ο οπλισμός που έχουμε αγοράσει στο campaign δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο multiplayer κομμάτι του τίτλου με αποτέλεσμα οι δύο ομάδες να ξεκινούν με τα πιο απλά διαθέσιμα όπλα του. Στη συνέχεια, μπορούμε να επιλέξουμε να αγοράσουμε ανάμεσα από διάφορα «πακέτα» όπλων ξοδεύοντας έτσι τα χρήματα που έχουμε κερδίσει από την ολοκλήρωση των objectives. Δεδομένου, όμως, ότι η νίκη καθορίζεται από το ποσό των χρημάτων που έχουμε στο τέλος του κάθε αγώνα χρειάζεται να σκεφτόμαστε προσεκτικά το κατά πόσο συμφέρει ή όχι η αγορά του επιπρόσθετου οπλισμού.
Παρά τα κάποια προβλήματά του το Army Of Two καταφέρνει τελικά να αποτελεί ένα πολύ καλό co-op παιχνίδι δράσης. Θα λέγαμε ότι είναι ένας τίτλος που απευθύνεται μόνο σε όσους πρόκειται να τον δοκιμάσουν με κάποιο φίλο τους, είτε σε splitscreen είτε σε online mode, καθώς σε αντίθετη περίπτωση, αν και παραμένει ευχάριστο, το πόνημα της ΕΑ δεν αποτελεί κάτι το ξεχωριστό. Η διάρκειά του είναι σίγουρα μικρή, ωστόσο, το διασκεδαστικό co-op, αλλά και η δυνατότητα της αγοράς και βελτίωσης των διαφόρων όπλων πιθανόν να σας ωθήσει σε μία δεύτερη ολοκλήρωση στον μεγαλύτερο -«ξεκλειδωμένο» πλέον- βαθμό δυσκολίας.
Εν κατακλείδι, η απόφασή σας σχετικά με την πιθανή αγορά ή ενοικίασή του τίτλου εξαρτάται από το αν θα ασχοληθείτε εκτενώς με το multiplayer τμήμα του και, πολύ περισσότερο, από το αν θα έχετε τη δυνατότητα να το παίζετε με κάποιο φίλο σας.
Νικόλας Μαρκόγλου
Ανάλυση 480p/ 720p
Widescreen Ναι
PAL 60Hz Ναι
Ήχος Stereo/ Surround/ Dolby Digital 5.1
PEGI 18+
