Μια αναδρομή σε ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα, μα ταυτόχρονα γοητευτικά, franchises της βιομηχανίας
Ανά τακτά χρονικά διαστήματα, κάνουν την εμφάνιση τους παιχνίδια, που ενώ δεν τυγχάνουν γενικής αποδοχής, με το πέρασμα του χρόνου κερδίζουν όλο και περισσότερη δημοτικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σειρά Persona, η οποία ουσιαστικά ξεκίνησε ως spin-off του franchise Megami Tensei και κατάφερε σταδιακά να μετατραπεί από σειρά για λίγους, σε καλύτερο RPG για το έτος 2007 (Persona 3). Πολλοί ήταν οι παράγοντες που οδήγησαν στη μετατροπή αυτών των oddball παιχνιδιών -ακόμα και για τους φίλους των RPGs- σε σημερινό Pop φαινόμενο στους κύκλους των videogamers.
Οι τολμηρές κινήσεις από μεριάς της ομάδας ανάπτυξης και οι δραστικές διαφορές μεταξύ των sequels, ήταν ίσως οι καταλυτικότεροι παράγοντες. Ας γυρίσουμε όμως πίσω το χρόνο και ας ρίξουμε μια ματιά στα δημιουργήματα που φέρουν το όνομα "Persona" στον τίτλο τους.
Revelations: Persona
Κυκλοφορία: 1996, PlayStation
Ήρθε σε μία εποχή όπου τα Role Playing Games βρίσκονταν στην άνθηση τους, μα αγνοήθηκε πλήρως από τον Τύπο και, ως συνέπεια, από τους παίκτες. Το σκοτεινό του ύφος και το περίεργο σενάριό του, απομάκρυνε ένα μεγάλο μέρος παικτών, με μόνο αυτούς που ήταν διατεθειμένοι να πειραματιστούν να το ακολούθησαν. Το πρώτο Persona ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό σε σύγκριση με τα παιχνίδια της περιόδου εκείνης. Το σενάριο του παιχνιδιού βρίσκει μια ομάδα εφήβων στο σχολείο τους να παίζουν ένα παράξενο τελετουργικό παιχνίδι με το όνομα Persona.
Ξάφνου, οι ήρωες μας πέφτουν αναίσθητοι και έρχονται σε επαφή με έναν παράξενο άντρα, τον Philemon, ο οποίος δένει τις προσωπικότητες τους με Personae (λατινικά, γαρ). Έτσι, οι ήρωες αποκτούν την ικανότητα να καλούν αυτές τις μυστικιστικές οντότητες. Το περιβάλλον στο οποίο διεξάγονται τα γεγονότα του παιχνιδιού δεν είναι κάποια μαγευτική χώρα σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, αλλά ένα αστικό περιβάλλον, παρόμοιο με αυτό της καθημερινότητάς μας.
Η διαφορά, που αποτέλεσε και την πέτρα του σκανδάλου ανάμεσα στους υποστηρικτές των RPGs, ήταν το σύστημα μάχης και ο τρόπος εξερεύνησης των χώρων. Βλέπετε, το Persona ήταν το πρώτο του είδους που δεν εστίαζε αποκλειστικά στη μάχη. Εκτός από φαντασμαγορικά spells και επιθέσεις, δινόταν στον παίκτη η ευκαιρία να δώσει τέλος σε μια μάχη μέσω της ομιλίας! Αυτοί που χρησιμοποιούσαν στις μάχες το ισχυρότερο όπλο όλων, τη γλώσσα, ανταμείβονταν με υλικά για spells. Όσα περισσότερα τα υλικά, τόσο πιο ισχυρά τα ξόρκια. Η εξερεύνηση των διαδρόμων και dungeons σε πρώτο πρόσωπο ξεχείλισε το ποτήρι και αποξένωσε ακόμα περισσότερους παίκτες (συμπεριλαμβανομένου και του γράφοντα).
Μόνο στις μάχες και σε περιοχές όπως δωμάτια, η κάμερα γυρνούσε σε τρίτο πρόσωπο. Τέλος, οι διάλογοι είναι απλά αλλόκοτοι. Εκτός από κάποιες κλασσικές ατάκες και διαλόγους, το υπόλοιπο σενάριο είναι απλά ακαταλαβίστικο, μα ταυτόχρονα γοητευτικό.
Persona 2: Eternal Punishment
Κυκλοφορία: 2000, PlayStation
Το Persona 2: Eternal Punishment είναι στη πραγματικότητα το δεύτερο μέρος της ιστορίας του Persona 2. Το πρώτο μέρος, το Innocent Sin, κυκλοφόρησε μόνο εντός των συνόρων της χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου, το 1999. Για να καλύψει το κενό, το Eternal Punishment δεν παραλείπει να εξιστορήσει και τα κύρια γεγονότα του πρώτου μέρους, πριν περάσει στο κύριο σενάριο. Η Sumaru City απειλείται για ακόμη μία φορά από μία κατάρα, με κύριο υπαίτιο τον Joker. Μέσα στη θύελλα των γεγονότων αυτών, ο παίκτης αναλαμβάνει το ρόλο μίας νεαρής δημοσιογράφου, της Maya Amano.
Το Persona 2 είναι μία ενδιαφέρουσα μείξη συναισθημάτων. Το χιούμορ, η λύπη και η παράνοια ενώνονται, για να δώσουν ένα από τα καλύτερα σενάρια στην ιστορία των videogames. Ο κανόνας περί τεράστιων διαφορών με τις προηγούμενες προσθήκες στη σειρά επιβεβαιώνεται, καθώς το δεύτερο μέρος της σειράς παρουσιάζει ένα νέο ύφος, που ελάχιστη σχέση έχει με το Revelations. Η εξερεύνηση χώρων σε πρώτο πρόσωπο έχει αποχωρήσει, και το σενάριο είναι βαριά επηρεασμένο από τα συγγράμματα του H. P. Lovecraft.
{PAGE_BREAK}
Shin Megami Tensei: Persona 3
Κυκλοφορία: 2007 (2008 στην Ευρώπη), PlayStation 2
Την εποχή που άλλα παιχνίδια του είδους παρουσίαζαν χαρακτήρες με οπλισμό που πολλές φορές ξεπερνούσε σε μέγεθος τη σωματική τους μάζα, το Persona 3 “τόλμησε” να παρουσιάσει ένα cast έφηβων μαθητών, προβληματισμένων, ψυχικά αδύναμων, με ευαισθησίες, που πολλές φορές οδηγούσαν ακόμα και σε καταθλιπτική συμπεριφορά. Το Persona 3 δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα πείραμα. Οι άνθρωποι της ATLUS αποφάσισαν να επαναφέρουν στο προσκήνιο την αμφιλεγόμενη σειρά επτά ολόκληρα χρόνια μετά την κυκλοφορία του προηγούμενου μέρους. Για ακόμα μία φορά δημιούργησαν ένα παιχνίδι που ουδεμία σχέση έχει με τους προκατόχους του, μένοντας όμως πάντα πιστοί στον ψυχεδελικό χαρακτήρα της σειράς.
Το Persona 3 είναι βαριά επηρεασμένο από την ιαπωνική Pop κουλτούρα, κάτι που τελικά δούλεψε υπέρ του. Όπως ειπώθηκε και παραπάνω, το P3 ψηφίστηκε από πάμπολλα μέσα του Τύπου ως το καλύτερο RPG του 2007. Τι ήταν όμως αυτό που το κατέστησε ως ένα τόσο ξεχωριστό παιχνίδι; Χωρίς αμφιβολία, το σενάριο είναι αυτό που τραβά τον παίκτη, και τον δένει όλο και περισσότερο με το σύμπαν του παιχνιδιού, όσο τα γεγονότα ξεδιπλώνονται μπροστά του.
Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από τη “Dark Hour”. Σύμφωνα με το σύμπαν του Persona, ανάμεσα στο πέρασμα από το ένα 24ωρο στο άλλο, υπάρχει μια ώρα την οποία μόνο λίγοι την αντιλαμβάνονται. Αυτοί που έχουν την ικανότητα να παραμείνουν “ξύπνιοι” κατά τη διάρκεια της Dark Hour, έρχονται αντιμέτωποι με έναν διαφορετικό κόσμο, πλημυρισμένο από δαίμονες. Αυτό που κάνει το Persona διαφορετικό, είναι ότι δεν αποτελεί απλώς ένα RPG. Ο παίκτης θα πρέπει να ισορροπήσει ανάμεσα στη καθημερινότητα (σχολείο, δημόσιες σχέσεις) και στον αγώνα ενάντια στο Κακό. Κύριο ρόλο στις μάχες παίζουν κι εδώ οι Personas, μόνο που αυτήν τη φορά ο παίκτης τις καλεί με έναν “διαφορετικό” τρόπο.
Τα Evokers, ενώ εξωτερικά μοιάζουν με όπλα, στη πραγματικότητα δεν προκαλούν σωματική βλάβη στους χαρακτήρες. Μέσω του ψυχολογικού στρες που δημιουργείται όταν κάποιος χαρακτήρας αυτοπυροβολείται στον κρόταφο, απελευθερώνεται η Persona του. Ολοκληρώνοντας, το Persona 3 κατάφερε το αδιανόητο. Έβαλε τα γυαλιά σε πολλά παιχνίδια του είδους, μέσω του πανέμορφου οπτικοακουστικού συνόλου του και του ιδιαίτερου σεναρίου του. Επίσης, δημιούργησε ένα “κίνημα” υποστηρικτών, νέων και παλιών, τη στιγμή που τα παλαιότερα παιχνίδια της σειράς είχαν αγνοηθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία των παικτών. Το Persona 3 προκαλεί με τα ενήλικα θέματα που καταπιάνεται, μα ταυτόχρονα σαγηνεύει αυτούς που αποφασίζουν να ασχοληθούν μαζί του.
Persona 3: FES
Κυκλοφορία: 2008, PlayStation 2
Αρκετούς μήνες μετά τη κυκλοφορία του Persona 3, ακολούθησε μία νέα έκδοση του παιχνιδιού, που χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως expansion. Το FES πρόσθεσε νέο περιεχόμενο στο ήδη υπάρχον παιχνίδι, με την συνέχιση της ιστορίας να φτάνει τις 30 ώρες νέου gameplay. Νέα κοστούμια προστέθηκαν, καθώς και ένα νέο Synthesis System για δημιουργία όπλων. Την εμφάνιση τους έκαναν και 23 νέες Personas, που σε συνδυασμό με τη προσθήκη του Hard επιπέδου δυσκολίας, πρόσθεταν ακόμα μεγαλύτερη διάρκεια.
Το μέλλον…
Μετά την τεράστια εμπορική επιτυχία του Persona 3, φυσικό και επόμενο ήταν να ακολουθήσει μία νέα προσθήκη στη σειρά. Μετά από ένα εξίσου αμφιλεγόμενο anime με την ονομασία "Persona: Trinity Soul", που μέτρησε 26 επεισόδια και γνώρισε μέτρια επιτυχία, ήρθε η ανακοίνωση του Persona 4. Το παιχνίδι έχει ήδη κυκλοφορήσει σε Ιαπωνία και Αμερική, ενώ αναμένεται μέσα στις επόμενες μέρες στην Ευρώπη. Το παιχνίδι αποθεώθηκε από τον Τύπο, με το μέσο όρο βαθμολογιών να φτάνει το 93/100 (πάντα σύμφωνα με τη σελίδα Metacritic). Τέλος, άξιο αναφοράς είναι και το γεγονός ότι το πρώτο μέρος της σειράς βρίσκεται αυτή τη στιγμή σε διαδικασία remake για το PSP και αναμένεται εντός του έτους.
Δημήτρης Μπάνος
{nomultithumb}
