Λίγες γραμμές εμπνευσμένες από την απώλεια και τα videogames
Λένε πως εκτιμάς κάτι όταν το χάσεις και μάλλον έχουν δίκιο. Στην ουσία, αυτό το πράγμα μου πέρασε από το μυαλό όταν πριν από μερικές εβδομάδες έχασα τον πατέρα μου μετά από μία άνιση μάχη με την επάρατη νόσο. Τελικά, όσο και να θέλουμε, τίποτα δεν ζει για πάντα. Τίποτα, εκτός από τις αναμνήσεις, οι οποίες κάποια στιγμή γίνονται καλές ή κακές.
Η σχέση του πατέρα μου με τα βιντεοπαιχνίδια, ήταν εκ διαμέτρου αντίθετη με τη δική μου. Ανύπαρκτη… Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι, σχεδόν ανύπαρκτη, μιας και ήταν ο άνθρωπος που τα πλήρωνε. Ίσως να ευθύνεται και η μεγάλη διαφορά ηλικίας που μας χώριζε ή το λεγόμενο χάσμα γενεών, που έπρεπε να το μάθω και για τις Πανελλήνιες. Λίγους μήνες, δηλαδή, από την κυκλοφορία του νέου Xbox στα ελληνικά καταστήματα, το οποίο μου αγόρασε μετά από ασφυκτικό πρέσινγκ που του ασκούσα καθημερινά, επειδή φοβόταν μήπως παραμελήσω τα μαθήματα. Το θέμα, όμως, είναι, πως ακόμα κι αν δεν είχα κάτσει να παίξω με τον πατέρα μου ή έστω να κάνουμε μία συζήτηση γύρω από αυτά, μου τον θυμίζουν έντονα. "Κλείστο βρε Δημητράκο και πήγαινε για ύπνο" έλεγε, θυμάμαι, όταν με έβλεπε στις συνηθισμένες βραδινές περιπολίες του να λιώνω στο δωμάτιό μου με το Pro Evolution Soccer. Και να που αυτές οι ασήμαντες τότε και…κλασικές στιγμές (για να μην πω εκνευριστικές), αποκτούν τώρα μεγάλη αξία για μένα.
Λίγες μέρες πριν ο πατέρας μου μας αφήσει για άλλες γειτονιές, περνούσε όλες τις ώρες του στο μεγάλο κρεβάτι της κρεβατοκάμαρας. Στην πραγματικότητα, δεν μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού η αρρώστια τον είχε καταβάλλει. Σε αυτό το μέρος έχω τοποθετημένο ένα PS3, λόγω της μεγάλης τηλεόρασης που τον είχα πείσει να αγοράσουμε, επειδή τάχα η προηγούμενη έβγαζε συνέχεια προβλήματα. Όταν ακόμα όλα κυλούσαν ομαλά και συνηθισμένα, η τηλεόραση αν είχε στόμα θα μας έβριζε. Εκτός από την ώρα των ειδήσεων -που την θεωρούσε ιερή- ποτέ μου δεν χρειάστηκε να διατυπώσω τη ερώτηση "Μπαμπά, να έρθω για λίγο να παίξω;" για δεύτερη φορά. "Άμα είναι για λίγο…" απαντούσε πονηρά, ξέροντας πως το λίγο για μένα όσον αφορά τα παιχνίδια σημαίνει πολύ. Αλλά, δεν μπορείς να κάνεις και πολλά όταν έχεις κανονίσει με τα παιδιά από το GameOver να παίξετε online παρέα. Μέχρι που κάποια στιγμή έπεφτε η νύχτα, εμείς αντί να αραιώνουμε γινόμασταν ακόμα περισσότεροι, το χειριστήριο δεν έλεγε να ξεκολλήσει από το χέρι και…άρχιζαν τα όργανα. Αλλά, αν τα πράγματα δεν ήταν έτσι, ίσως και να μην υπήρχε κάτι να θυμάμαι από όλα αυτά.
Έχω πιάσει αρκετές φορές τον εαυτό μου να παίζει ένα παιχνίδι και να αναπολεί στιγμές του παρελθόντος. "Που τα έμαθες όλα αυτά;" με ρωτούσε ο πατέρας μου γεμάτος απορία κάθε φορά που, κατά τη διάρκεια ενός ποδοσφαιρικού αγώνα, του έδινα πληροφορίες για όποιον παίκτη από τις δύο ομάδες μου ζητούσε. Να’ ναι καλά το Football Manager, όπου έφτανα με κάθε νέα έκδοση σε διαστημικό έτος. Από την στιγμή, όμως, που βλέπεις τον άνθρωπο σου ανήμπορο και να μην μπορείς να τον βοηθήσεις (δεν κατάφερα να βρω Health Potion), τα πάντα γύρω σου αποκτούν μηδαμινή σημασία. Ναι, ακόμα κι αν είσαι το μοναδικό άτομο στον κόσμο με αντίτυπο του Grand Theft Auto V. Γιατί, τελικά, έμαθα να υπολογίζω τα πάντα με γνώμονα κάτι το οποίο ξεκίνησε ως χόμπι και έμελλε να γίνει πάθος.
Για να πω την αλήθεια, υπήρχαν φορές που έπιανα τον εαυτό μου να ζηλεύει, βλέποντας άλλους πατέρες μαζί με τους γιους τους να ασχολούνται με τα βιντεοπαιχνίδια. Αλλά, μέσα από αυτήν την αδιαφορία που έδειχνε ο δικός μου γι’ αυτά, μου έρχονται ορισμένες από τις καλύτερες αναμνήσεις που είχα για εκείνον. Και προκειμένου να μην γίνει άλλο μελό το κείμενο, κλείνω με ένα μεγάλο ευχαριστώ προς εσένα πατέρα, που είναι πολύ μικρό για να περιγράψει την ευγνωμοσύνη μου για όλα όσα έκανες αυτά τα χρόνια. Α, κι αν εκεί ψηλά συναντήσεις το πρώτο μου Xbox 360, πες του πως την ώρα που έκανα save στο Prototype, ήταν η πλέον ακατάλληλη στιγμή για να χαλάσει. Τραγική ειρωνεία; Το τελευταίο δώρο που μου έκανες ήταν το δεύτερο Xbox 360…
Δημήτρης Ζουμάς
{nomultithumb}
