Σπάει τον πάγο;
Παρόλο που στην χώρα μας, οι χειμερινοί Oλυμπιακοί αγώνες δεν συγκαταλέγονται στις πλέον δημοφιλείς διοργανώσεις, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το μέγεθος και τη σημασία τους. Όπως είναι λογικό, η βιομηχανία δεν θα μπορούσε να αφήσει αυτήν την ευκαιρία να πάει χαμένη. Ακόμα μία μεγάλη αθλητική διοργάνωση λοιπόν, ακόμα ένας τίτλος βασισμένος επάνω της. Η αλήθεια είναι πως το παιχνίδι ξεκινάει από μια ελαφρώς μειονεκτική θέση, αφού η αρνητική προκατάληψη για τη συγκεκριμένη κατηγορία “οπορτουνιστικών” παιχνιδιών είναι γνωστή. Γενικότερα, το να χρωστάς την ύπαρξη σου στην “ανάγκη” εκμετάλλευσης ενός αθλητικού γεγονότος, έχει αποδειχθεί πως δεν είναι και ο καλύτερος οιωνός για το μέλλον.
Επιπλέον, η αναγκαστική αυτή προσκόλληση στο ρεαλισμό που επιβάλλει το license, μπορεί να λειτουργήσει περιοριστικά επάνω στις ιδέες των δημιουργών και κατ’ επέκταση στο παιχνίδι. Μπορεί το Vancouver 2010 να ξεπεράσει αυτές τις “δυσκολίες” και να προσφέρει μια ευχάριστη και ποιοτική εμπειρία; Για να μην σας κρατάμε σε αγωνία (;), η απάντηση είναι ένα μεγάλο "όχι". Δυστυχώς, στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι φόβοι μας επαληθεύονται ολοκληρωτικά, τοποθετώντας το Vancouver 2010 στη μεγάλη λίστα των αποτυχημένων προσπαθειών.
Pain is temporary: Το gameplay
Όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και λίγο με προηγούμενους επίσημους τίτλους ολυμπιάδων ή με τον πρώτο διδάξαντα του είδους, το Track and Field, θα νιώσουν σαν στο σπίτι τους. Το γνωστό button mashing gameplay κάνει δυναμικά την εμφάνισή του και προσφέρει μια αξιοπρεπή εμπειρία και αίσθηση των αθλημάτων. Ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως με αυτού του είδους τα παιχνίδια, το βάθος είναι ανύπαρκτο και η μπογιά του αρχίζει να ξεφτίζει πολύ γρηγορότερα του επιθυμητού ενώ, αναπόφευκτα, φαντάζει κάπως ξεπερασμένο τη σημερινή εποχή. Ακόμα χειρότερα, το παιχνίδι προσφέρει δεκατέσσερα αθλήματα, τα οποία μπορούν κάλλιστα να χωριστούν σε μόλις πέντε κατηγορίες, που προσφέρουν πραγματικά διαφορετικές εμπειρίες μεταξύ τους.
Κοινώς, όλα τα αθλήματα του Ski και του Snowboard είναι πάνω-κάτω πανομοιότυπα, το ίδιο ισχύει και για αυτά του πατινάζ όπως και του “ελκήθρου”, αφήνοντας μόνο τα Ski jumping και Ladies’ Aerials –ένα άθλημα όπου οι αθλήτριες εκτελούν ακροβατικά με τα σκι, χρησιμοποιώντας μια κεκλιμένη πλατφόρμα- να προσπαθούν να αλλάξουν λίγο το ρυθμό του παιχνιδιού.
Εδώ ίσως υπάρχει το ελαφρυντικό πως αυτά είναι τα αθλήματα των χειμερινών Ολυμπιακών και εκ φύσεως, δεν προσφέρουν ιδιαίτερη ποικιλία, σε αντίθεση με τα αντίστοιχα των “κανονικών” Ολυμπιακών αγώνων. Ακόμα και έτσι, όμως, δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για την απουσία μιας επιλογής career ή έστω κάτι που να κάνει τον παίκτη να αισθανθεί ότι είναι μέρος αυτής της μεγάλης γιορτής. Τα αθλήματα βρίσκονται απλά διατεταγμένα προς επιλογή σε μία ψυχρή λίστα, που θυμίζει παιχνίδι coin-op, μαρτυρώντας μια προχειρότητα και βιασύνη στη δημιουργία του. Η μοναδική επιπλέον επιλογή που προσφέρεται, πέραν της κεντρικής –λέμε τώρα- εμπειρίας, είναι τα Challenges.
Διαβαθμισμένα ανάλογα με τη δυσκολία, δεν προσφέρουν κάτι το ιδιαίτερο ή το καινούργιο και απλά ορίζουν ένα συγκεκριμένο στόχο στον παίκτη επάνω στα ήδη γνωστά αθλήματα. Δεν αναμένεται να απασχολήσουν για πολύ καιρό τους παίκτες αφού ούτε ιδιαίτερα δύσκολα είναι, ούτε πολλά. Όλα τα παραπάνω συνεπάγονται μια πολύ μικρή διάρκεια για αθλητικό τίτλο, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να δικαιολογήσει τα λεφτά του ακόμα και στον πιο ενθουσιώδη οπαδό της διοργάνωσης.
Ας επιστρέψουμε όμως λίγο στα αθλήματα. Η ρεαλιστική προσέγγιση που έχει αναπόφευκτα επιλεγεί, προσθέτει δυστυχώς σε αυτήν την ψυχρότητα που χαρακτηρίζει τον τίτλο στο σύνολο του, κάνοντας τα άλματα να φαίνονται κάπως “ξενέρωτα”. Ακόμα και στο Ski jumping, η αίσθηση του άλματος, της απόστασης, του ύψους και όλων αυτών που το κάνουν να φαίνεται τόσο εντυπωσιακό, εδώ περιορίζονται σε ένα υπερβολικά “γήινο” αποτέλεσμα, που περισσότερο προκαλεί βαρεμάρα παρά ενθουσιασμό. Η αίσθηση της ταχύτητας, ωστόσο, είναι αρκετά επιτυχημένη και αν έλειπε και το υπερβολικό motion blur που τη συνοδεύει, θα άγγιζε το άριστο.
{PAGE_BREAK}
Aξίζει να σημειωθεί πως όταν το παιχνίδι παίζεται σωστά, προσφέρει αρκετή ικανοποίηση, γεγονός που το μετατρέπει σε ιδανική επιλογή για όσους έχουν εμμονή με τα leaderboards και τα ρεκόρ. Συνυπολογίζοντας και το ότι σε κανένα σημείο ο χειρισμός δεν πέφτει κάτω από τα επιτρεπτά επίπεδα, κερδίζει πόντους και ως ένας αξιόλογος τίτλος για ξέφρενη multiplayer διασκέδαση. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δύσκολα θα τη βγάλει καθαρή ο δύσμοιρος μοχλός σας μετά από μια έντονη “μονομαχία”.
Στα ίδια επίπεδα κυμαίνεται και το multiplayer μέσω διαδικτύου, το οποίο δεν προσφέρει παρά μόνο τα βασικά ενώ, όπως και στο απλό multiplayer, περιορίζει τον αριθμό των παικτών στους τέσσερις. Αυτό δεν είναι απαραίτητα αρνητικό, όμως, καθώς ένας μεγαλύτερος αριθμός θα έκανε την αναμονή στα αθλήματα, όπου δεν αγωνίζονται όλοι οι παίκτες ταυτόχρονα, ανυπόφορη.
Σαν τα χιόνια… :Οπτικοακουστικός τομέας
Ο οπτικός τομέας του παιχνιδιού μάλλον διασώζεται από το ναυάγιο αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο. Τα λευκά περιβάλλοντα είναι αρκετά πλούσια και η θέα στον ορίζοντα είναι πιθανότατα το πιο εντυπωσιακό του οπτικό έδεσμα. Όσο όμορφο και να είναι όμως, δεν παύει να κουράζει με τη μονοτονία του. Το λευκό είναι πανταχού παρόν, ακόμα και στα λιτά μενού που δεν βοηθάνε καθόλου ώστε να “σπάσει” λίγο αυτός ο λευκός κλοιός. Οι υφές του χιονιού και του πάγου είναι ικανοποιητικές όπως και το animation που χαρίζει την απαιτούμενη πειστικότητα στις κινήσεις των αδιάφορων χαρακτήρων.
Το μοναδικό σοβαρό παράπτωμα που παρατηρήσαμε ήταν κάποια μικρό-λαθάκια στην εκτίμηση του παιχνιδιού όσον αφορά τη θέση της πλαστικής σημαδούρας, από την οποία μόλις είχαμε περάσει. Το παραπάνω είναι ιδιαίτερα εκνευριστικό όταν έχεις κάνει μια τέλεια διαδρομή στο σλάλομ και τιμωρείσαι με αυτόν τον τρόπο.
{VIDEO_1}
Ο ήχος, από την άλλη, αποτελεί με διαφορά το χειρότερο κομμάτι του παιχνιδιού. Οι κλασσικές, μη εμπνευσμένες, αμερικάνικες “ροκιές” αποτελούν αδικαιολόγητα την ηχητική υπόκρουση των αγώνων, αναγκάζοντας μας να χαμηλώνουμε την ένταση του ήχου για να γλιτώσουμε. Ο λακωνικός εκφωνητής θυμίζει φωνή αμερικάνικης διαφήμισης και οι ιαχές του κοινού είναι από άλλες εποχές. Ευτυχώς, τα υπόλοιπα ηχητικά εφέ κάνουν τη δουλειά τους τουλάχιστον χωρίς να εκνευρίζουν.
Κάνει κρύο, καιρός για δύο: Τελικά σχόλια
Δυστυχώς, το Vancouver 2010 ενδείκνυται μόνο για ένα πολύ περιορισμένο κοινό. Σε αυτούς που αγαπάνε -πολύ- αυτό το ιδιαίτερο είδος παιχνιδιών και σε όσους έχουν ψύχωση με τα leaderboards. Για όλους τους υπόλοιπους, μια ενοικίαση το Σαββατοκύριακο είναι υπέρ-αρκετή για να δείτε τι έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Η αδυναμία του να πείσει ότι διαθέτει κάτι παραπάνω από μια ψυχρή αλληλουχία αθλημάτων το μετατρέπει σε ανάξιο πρεσβευτή αυτής της τεράστιας διοργάνωσης, ενώ η έλλειψη ποικιλίας κουράζει μετά από πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ωστόσο, η τρανταχτή απουσία βάθους στο gameplay και στις επιλογές του είναι τελικώς αυτά που το καταδικάζουν σε μια μετριότητα, που ούτε το διασκεδαστικό multiplayer του καταφέρνει να σώσει. Καταλήγοντας, σίγουρα πρόκειται για το πιο “κρύο” παιχνίδι που παίξαμε το τελευταίο διάστημα.
Γιώργος Πρίτσκας
