“We will be reborn in the cold womb of the ocean!”
"Αριστούργημα". "Μοναδικό". "Πανέμορφο". Αυτές είναι οι τρεις λέξεις που θα μπορούσαν να περιγράψουν, σχεδόν με ακρίβεια, το BioShock, ένα παιχνίδι που έβαλε φυτίλια στη βιομηχανία το, φαινομενικά "ήσυχο", καλοκαίρι του 2007. Ένα από τα καλύτερα σενάρια που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, αφήγηση που δίνει άνετα σεμινάρια και ατμόσφαιρα που "σπάει κόκκαλα", ήταν μερικά από τα κύρια συστατικά αυτής της μαγικής συνταγής. Το ανατρεπτικό τέλος του πρώτου παιχνιδιού, δεν άφηνε σοβαρές υπόνοιες για συνέχεια της ιστορίας. Ωστόσο, οι καλές πωλήσεις του, έβαλαν σε σκέψεις την 2K Games και έτσι το BioShock 2 είναι γεγονός. Το έργο του δεύτερου παιχνιδιού, δεν είναι καθόλου εύκολο, μιας και πρέπει να παραδώσει ένα εξίσου ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Καταφέρνει όμως το BioShock 2, ακόμη και χωρίς τον πρωτομάστορα του πρώτου παιχνιδιού, Ken Levine, να ανταπεξέλθει στις υψηλές προσδοκίες που έχουν δημιουργηθεί;
Το σενάριο
Το να ξεκινήσουμε να περιγράφουμε το σενάριο του δεύτερου παιχνιδιού, χωρίς να γίνει μία μικρή αναφορά στο αντίστοιχο του πρώτου, θα ήταν τουλάχιστον αφελές, καθώς η ιστορία είναι το βαρυσήμαντο στοιχείο και των δύο τίτλων. Γι’ αυτό λοιπόν, θα προσπαθήσουμε να κάνουμε μία σύντομη ανασκόπηση στα γεγονότα του πρώτου BioShock. Ο παίκτης παίρνει το ρόλο του Jack, ο οποίος είναι ο μοναδικός επιζών ενός αεροπορικού ατυχήματος του 1960 στο κέντρο του Ατλαντικού Ωκεανού.
Η συντριβή του αεροσκάφους, διόλου τυχαία, γίνεται λίγο έξω από ένα κτήριο, που έμοιαζε με φάρο. Ο φάρος ήταν η είσοδος στην υποθαλάσσια πόλη της Rapture, δημιούργημα του Andrew Ryan, ο οποίος προσπάθησε να χτίσει μία ουτοπία, όπου ο πόνος, τα προβλήματα και οι ανησυχίες του "έξω κόσμου" θα έπαυαν να υπάρχουν. Πηγή ζωής για την πόλη και τους κατοίκους της ήταν το Adam, ένα συστατικό που μπορούσε να δώσει υπερφυσικές ικανότητες στους ανθρώπους και να γιατρέψει ακόμη και τις πιο άσχημες ασθένειες. Η φύση του ανθρώπου όμως είναι τέτοια που κάθε τι προοριζόμενο για "καλό", μπορεί να καταλήξει και για "κακό". Έτσι, τα πράγματα δεν άργησαν να πάρουν μία άσχημη και σκοτεινή τροπή. Η πόλη υπέστει εξεγέρσεις, το Adam έγινε το πολυτιμότερο και το πιο πολυπόθητο αγαθό και ο Ryan είχε πλέον αρκετούς διεκδικητές της "καρέκλας" του.
Αφού η Rapture γνώρισε την απόλυτη παρακμή, κατάφερε να επιβιώσει, όχι όμως υπό την έννοια που αρχικά είχε σχεδιαστεί. Πλέον, είναι μία μουντή, σκοτεινή και επικίνδυνη πόλη, γεμάτη εθισμένους και παραμορφωμένους ανθρώπους, τους splicers. Δύο από τις κυρίαρχες φιγούρες του τίτλου ήταν οι Little Sisters -μικρά κοριτσάκια, που συνέλλεγαν Adam από τους νεκρούς splicers- και οι Big Daddies -μεγαλόσωμοι και βαριά οπλισμένοι άντρες, οι οποίοι είχαν υπό την προστασία τους τις Little Sisters. Ο Jack έχει ως σκοπό, να λύσει το μυστήριο της Rapture, να "ρίξει" τις δικτατορικές βλέψεις του Andrew Ryan και φυσικά να δραπετεύσει από αυτήν τη βρεγμένη κόλαση. Η ιστορία μπορεί να δείχνει απλή, αλλά στην πραγματικότητα κρύβει αρρωστημένες πτυχές και ένα συγκλονιστικά ανατρεπτικό τέλος.
Οκτώ χρόνια μετά τοποθετούνται τα γεγονότα του BioShock 2. Ο Andrew Ryan δεν είναι πλέον στην εξουσία και τη θέση του έχει πάρει η ψυχολόγος Sofia Lamb. Σε αντίθεση με τις δικτατορικές τάσεις του δημιουργού της Rapture, η Lamb έχει κουμουνιστικές αντιλήψεις και πιστεύει πως η κοινωνία θα σώσει τη Rapture από την καταστροφή και θα την αναγεννήσει -"We Will Reborn". Η επανάσταση σηματοδοτούταν από τη μορφή της πεταλούδας, που από σκουλήκι καταφέρνει να γίνει το πιο όμορφο έντομο του πλανήτη.
Ενώ, μέχρι πρότινος, στην πόλη δεν υπήρχε κανένα ίχνος θρησκευτικών πεποιθήσεων -η επιγραφή άλλωστε στην είσοδο της Rapture "No Gods or Kings. Only Men", έσπευδε να μας το υπενθυμίσει- στο δεύτερο μέρος βλέπουμε την ανθρώπινη ανάγκη για την πίστη σε κάτι "μεγαλύτερο", που θα βγάλει την κατάσταση από το αδιέξοδο. Μάλιστα, αυτό το "ανώτερο ον" σε πολλούς αντικατοπτριζόταν στο πρόσωπο της Lamb. Δεν γνώριζαν, όμως, πως αυτή η γυναίκα έχει κάποια σατανικά σχέδια.
Ο παίκτης, στο BioShock 2 παίρνει το ρόλο ενός Big Daddy, αλλά όχι οποιουδήποτε Big Daddy. Επονομαζόμενος ως "Subject Delta", ήταν ο πρώτος Big Daddy που κατάφερε να "δεθεί" συναισθηματικά και ψυχικά με μία Little Sister, είχε ελεύθερη βούληση και ήταν αρκετά πιο ευκίνητος. Στόχος είναι η διαλεύκανση της μυστηριώδους υπόθεσης μεταξύ του ίδιου του παίκτη και της κόρης του -δηλαδή της Little Sister που είχε υπό την προστασία του. Εμπόδιο, αλλά και κίνητρο, στις προσπάθειες του παίκτη θα σταθούν αρκετοί σημαντικοί χαρακτήρες, που δίνουν κάθε στιγμή έναυσμα για το πάρσιμο μίας απόφασης, που θα επηρεάσει τα δρώμενα της ιστορίας.
{PAGE_BREAK}
Κάπου εδώ έρχεται και το πρώτο -ίσως και το μοναδικό- μειονέκτημα του BioShock 2 σε σχέση με τον προκάτοχό του. Ενώ το σενάριο είναι εξίσου βαθύ, καλογραμμένο και "σοβαρό", η αφήγηση είναι αυτή που αντιμετωπίζει προβλήματα. Ο τρόπος που ξετυλίγεται το κουβάρι της ιστορίας δεν "ιντριγκάρει" τον παίκτη όπως έκανε το πρώτο, αφού οι αποκαλύψεις και οι ανατροπές, αφενός υπάρχουν και είναι πολλές, αφετέρου όμως δεν σοκάρουν όπως έκαναν στο BioShock. Ακόμη και τα ηχητικά ντοκουμέντα που βρίσκει ο παίκτης σε σημεία κλειδιά, δεν έχουν την ίδια βαρύτητα που είχαν στο πρώτο παιχνίδι. Ένα στοιχείο που ίσως οφείλεται για αυτήν την κατάσταση είναι η υπερβολικά μεγάλη ανάμειξη δεκάδων προσώπων και γεγονότων στην ιστορία, σε σημείο που κουράζει και μπερδεύει τον παίκτη. Για αποφυγή παρεξηγήσεων, το σενάριο του BioShock 2 είναι σε γενικές γραμμές αρκετά καλό και συνεχίζει να λειτουργεί ως "κινητήριος μοχλός", κάτι πολύ σημαντικό για τα δεδομένα της βιομηχανίας του σήμερα.
Μην ξεγελιόμαστε όμως. Πρωταγωνιστής και στα δύο παιχνίδια είναι η ίδια η Rapture, ένα από τα καλύτερα, πιο ατμοσφαιρικά και πιο καλοσχεδιασμένα περιβάλλοντα που έχουμε δει στα βιντεοπαιχνίδια. Η Rapture έχει τη δικής της ιδεολογία, έχει το δικό της τρόπο ζωής και φροντίζει να μας το υπενθυμίζει σε κάθε της σπιθαμή. Δεν είναι απλά μία σκοτεινή, τρομακτική και ενδιαφέρουσα -λόγω του ότι είναι υποθαλάσσια- πόλη. Μία noir αισθητική, συνοδευόμενη από την cult περίοδο του 1930, συνθέτουν ένα παραλήρημα ιδεών, που μόνο σε κινηματογραφικά αριστουργήματα της τότε εποχής μπορούμε να συναντήσουμε. Η πόλη του Andrew Ryan συνδυάζει το κλασσικό με το μοντέρνο και το αριστοκρατικό με το λιτό. Η Rapture είναι από μόνης της ένα σύγχρονο έργο ψηφιακής τέχνης.
Το gameplay
Όπως προαναφέρθηκε, ο παίκτης θαυμάζει τη Rapture μέσα από το σκάφανδρο ενός Big Daddy σε πρώτο πρόσωπο. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι το gameplay έχει γίνει τόσο αργό όσο οι μεγαλόσωμοι αυτοί χαρακτήρες. Απεναντίας, ο ρυθμός έχει ανέβει αισθητά και οι μάχες διεξάγονται με περισσότερη ένταση, ταχύτητα και ακρίβεια. Το shooting μέρος του τίτλου έχει βελτιωθεί κατά πολύ, κάτι που βασίζεται κυρίως στην αλλαγή των όπλων. Με highlight το τρυπάνι που γνωρίσαμε στο πρώτο παιχνίδι, ο ήρωας του δεύτερου μέρους έχει μία πληθώρα επιλογών για τον τρόπο που θα εξοντώσει έναν αντίπαλο.
Με τη μόνη απουσία αυτή του πιστολιού, το δεύτερο μέρος έχει machine guns, shotguns, rifles και grenade launchers, τα οποία πλέον έχουν τη δυνατότητα melee επίθεσης. Γενικότερα, όμως, η προσέγγιση στη μάχη, έγκειται στο γεγονός ότι ο παίκτης θα είναι αυτός που θα αποφασίσει για το αν θα επιλέξει την εξ αποστάσεως μάχη ή την αντίστοιχη σώμα με σώμα.
Φυσικά, δε λείπουν τα Plasmids και τα Tonics, που γνωρίσαμε στο πρώτο BioShock. Αυτά είναι οι "μαγικές", ή, καλύτερα, οι υπερφυσικές δυνάμεις που έχει υπό την κατοχή του ο χαρακτήρας μετά από κατανάλωση Adam. Δυστυχώς, δεν υπάρχουν πολλές νέες σημαντικές προσθήκες στη λίστα των plasmids, ενώ τα tonics πολλαπλασιάστηκαν. Η διαφορά μεταξύ των plasmids και των tonics, εντοπίζεται στο γεγονός ότι τα plasmids ενεργοποιούνται κατά βούληση του παίκτη και έχουν επιθετικό χαρακτήρα (φωτιά, ηλεκτρισμός, πάγος κλπ), ενώ τα tonics, λειτουργούν παθητικά και είναι μόνιμα ενεργοποιημένα (μεγαλύτερη ταχύτητα στην κίνηση, καλύτερη άμυνα στα χτυπήματα κλπ). Σε κάθε περίπτωση, και τα δύο χαρακτηριστικά είτε αγοράζονται -με αντάλλαγμα Αdam- από μηχανές αυτόματης πώλησης, είτε βρίσκονται διάσπαρτα στα επίπεδα και λειτουργούν ως επιβράβευση για διάφορες ενέργειες που προηγήθηκαν.
Άξιο αναφοράς -και το στοιχείο που έδωσε μία λειτουργικότητα στη μάχη- είναι η δυνατότητα του "dual wielding". Πλέον, ταυτόχρονα μπορεί να γίνει χρήση τόσο του εκάστοτε όπλου, όσο και των plasmids. Η επιλογή τους γίνεται άμεσα και χωρίς δυσκολίες, αφού υπάρχουν οι δύο αντίστοιχοι τροχοί, των οποίων τα περιεχόμενα αλλάζουν ανά πάσα στιγμή. Το Hack των διάφορων ηλεκτρονικών συσκευών (κάμερες, αυτόματοι πωλητές κ.α.), κάνει και εδώ την εμφάνισή του, αν και έχει υποστεί αρκετές ευπρόσδεκτες αλλαγές.
Το mini-game με τους σωλήνες και το νερό, που πολλές φορές καταντούσε εκνευριστικό, έδωσε τη θέση σε ένα πιο απλοϊκό σύστημα συγχρονισμού μίας βελόνας, που κινείται γρήγορα σε μία μπάρα και ο παίκτης πρέπει, σε ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, να πατήσει εγκαίρως τα πράσινα και τα μπλε πεδία της μπάρας. Σε περίπτωση που πατήσει τα κόκκινα, ενεργοποιείται ο συναγερμός και σε πραγματικό χρόνο -δεν γίνεται παύση κατά το hack- επιτίθενται οι ιπτάμενες συσκευές ασφαλείας της Rapture, κάτι που αυξάνει περαιτέρω την πρόκληση. Μάλιστα, υπάρχει πλέον μια ειδική συσκευή που, είτε κάνει το hack αυτόματα, είτει από απόσταση.
{PAGE_BREAK}
Η φωτογραφική μηχανή, αντικαταστήθηκε από κάμερα που πλέον καταγράφει βίντεο. Με αυτή τη διαδικασία, δηλαδή το Research, ο παίκτης συλλέγει πληροφορίες για τους αντιπάλους του, που τον βοηθούν στο να ανακαλύψει τα τρωτά τους σημεία και του "χαρίζουν" tonics. Η όλη διαδικασία του research μάλλον εις βάρος του gameplay λειτουργεί, καθώς διακόπτει το ρυθμό στις μάχες και δεν προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Η λίστα των αντιπάλων έχει εμπλουτιστεί με αρκετές νέες και ενδιαφέρουσες προσθήκες. Εκτός των γνωστών ειδών splicers, ο παίκτης έρχεται αντιμέτωπος με τους Brute Splicers -μεγαλόσωμοι και πολύ νευριασμένοι άντρες, που μοιάζουν με τους Tanks του Left 4 Dead-, τους Alpha Series, μία πιο ελαφριά έκδοση των Big Daddies και, φυσικά, τους ίδιους τους Big Daddies. Οι τελευταίοι, συνεχίζουν να περιπλανώνται παρέα με τις Little Sisters στα υγρά σοκάκια της Rapture προς αναζήτηση Αdam.
Για να μπορέσει ο παίκτης να φτάσει στη Little Sister, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσει τον "body guard" της. Αφού εξοντωθεί το θηρίο με τη βαριά πανοπλία, υπάρχουν -και πάλι- δύο επιλογές: είτε να σωθούν (Adopt) οι Little Sisters, είτε να εξουδετερωθούν (Harvest), με τον αντίστοιχο αντίκτυπο στον τερματισμό του παιχνιδιού -έξι διαφορετικά φινάλε υπάρχουν στο BioShock 2.
Στην πρώτη περίπτωση το Adam που συλλέγεται είναι αρκετά λιγότερο, ενώ απαιτείται θυσία, μιας και θα πρέπει ο παίκτης να γίνει, προσωρινά, ο προστάτης της μικρής μέχρι αυτή να συλλέξει την ποσότητα Adam που απαιτείται. Στη βάναυση περίπτωση του Harvest, η Little Sister σκοτώνεται μπροστά στα μάτια του παίκτη, δίνοντας τη μέγιστη ποσότητα του πολυπόθητου συστατικού. Η σημαντικότερη είσοδος στη λίστα των αντιπάλων ,όμως, έγινε με τις Big Sisters.
Οι "θηλυκοί" Big Daddies, έχουν τρομακτικά βελτιωμένη κίνηση, αφού μπορούν να τρέχουν, να σκαρφαλώνουν και να κάνουν άλματα με απίστευτη ταχύτητα -καθώς και να χρησιμοποιούν plasmids-, ενώ εμφανίζονται μετά από συγκεκριμένες ενέργειες του παίκτη που σχετίζονται με τις Little Sisters. Η εμφάνιση των Big Sisters σηματοδοτείται από κάποιες προειδοποιητικές τσιρίδες, που μοιάζουν με σειρήνες, καθώς και με μηνύματα στην οθόνη. Αυτή είναι μία εξαιρετικά έντονη στιγμή στο παιχνίδι, με τεράστια πρόκληση, τρόμο και επικίνδυνα υψηλά επίπεδα αδρεναλίνης. Ίσως η πιο πετυχημένη προσθήκη του sequel.
Ικανοποιητική είναι και η διάρκεια της ιστορίας, μιας και οι τίτλοι τέλους έπεσαν μετά από 16 περίπου ώρες, παίζοντας στο υψηλότερο επίπεδο δυσκολίας. Υποθέτουμε ότι η διάρκεια του παιχνιδιού, στο Normal επίπεδο θα κυμαίνεται μεταξύ 10 και 12 ωρών. Αξίζει να σημειωθεί, ότι το BioShock 2 είναι αρκετά πιο δύσκολο παιχνίδι από το πρώτο. Τα Vita-Chambers συνεχίζουν να υπάρχουν με αποτέλεσμα το "Game Over" να μην υφίσταται, αφού ο παίκτης αναγεννιέται μέσα σε αυτούς του θαλάμους -υπάρχει βέβαια και επιλογή απενεργοποίησής τους. Η έλλειψη πυρομαχικών είναι αρκετά αισθητή και χαρίζει στο παιχνίδι, ακόμη μεγαλύτερη πρόκληση. Το BioShock 2, είναι ένα παιχνίδι που ο παίκτης πρέπει να σκέφτεται και όχι απλά να πυροβολεί ό,τι κινείται.
Ακόμη ένα παράπονό μας, έχει να κάνει με το ότι το sequel δε δίνει την αίσθηση της ελευθερίας που έδινε το πρώτο και ακολουθεί πιο γραμμικά μονοπάτια. Επί παραδείγματι, η επιστροφή σε προηγούμενα επίπεδα, για την επίλυση κάποιου γρίφου με τη βοήθεια ενός νέου plasmid, πλέον δεν είναι εφικτός. Άλλωστε, "το τρένο δεν έχει γυρισμό", αφού οι βαθύσφαιρες του πρώτου παιχνιδιού έδωσαν τη θέση τους σε ένα είδους υποθαλάσσιου μετρό. Ευτυχώς, τα επίπεδα παρουσιάζουν αρκετά μεγάλη ποικιλία και δίνουν την ευκαιρία για μπόλικη εξερεύνηση.
Περιττό να αναφέρουμε πως ο σχεδιασμός των επιπέδων έχει φτάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα, με ιδιαίτερη μνεία στις στιγμές που ο παίκτης "βουτάει" στον ωκεανό. Τα πάντα μέσα στην πόλη είναι βρεγμένα και μουχλιασμένα, αφού τόσο το νερό, όσο και ο χρόνος, έχουν αφήσει ανεξίτηλα τα σημάδια τους. Σκοτεινοί, υγροί διάδρομοι, γεμάτοι φρενοβλαβείς splicers, παγίδες ψευδαισθήσεων και προπαγανδιστικά συνθήματα γραμμένα στους τοίχους, είναι μερικά από τα στοιχεία που διαμορφώνουν την εξαιρετική ατμόσφαιρα του BioShock 2. Οι σκηνές που κόβουν την ανάσα μεταφέρθηκαν και στο sequel, με αποκορύφωμα εκείνες που τα μοναδικά φωτεινά pixels στην οθόνη είναι αυτά που καλύπτονται από τη δέσμη φωτός που εκπέμπει ο φακός.
{PAGE_BREAK}
Ο τεχνικός τομέας
Ο τεχνικός τομέας, αν και δεν παρουσιάζει κάτι πολύ ανανεωμένο, έχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που του δίνουν μία φρέσκια εικόνα. Όσοι είχαν ασχοληθεί με το πρώτο BioShock, θα είχαν διαπιστώσει κάποια σημαντικά προβλήματα στο ρυθμό ανανέωσης των καρέ της οθόνης (frame rate), καθώς και στην καθυστέρηση εμφάνισης των υφών στα μοντέλα. Ευτυχώς, όλα αυτά αποτελούν παρελθόν με την Unreal Engine 3 (στην πραγματικότητα είναι μία βελτιωμένη έκδοση της Unreal Engine 2.5) να τρέχει, σε όλες τις εκδόσεις (Xbox 360, PlayStation 3, PC) απροβλημάτιστα. Ένα μειονέκτημα, που αφορά την έκδοση των ηλεκτρονικών υπολογιστών, είναι η παντελώς έλλειψη υποστήριξης χειριστηρίου (game pad). Ελπίζουμε στο μέλλον να δούμε κάποιο ανάλογο patch.
Ρεσιτάλ, για ακόμη μία φορά, δίνει ο ήχος. Τα ηχητικά εφέ έχουν σχεδιαστεί με ανατριχιαστική λεπτομέρεια και ένα μικρό παράδειγμα αυτής της εκπληκτικής δουλειάς είναι ο ήχος των σταγόνων που πέφτουν με δύναμη πάνω στη μεταλλική πανοπλία του χαρακτήρα. Τα μουσικά θέματα, με κοινό παρονομαστή το βιολί, ντύνουν τη Rapture αριστουργηματικά και αποδεικνύουν το πόσο μεγάλο ταλέντο κρύβει μέσα του ο Garry Schyman.
Το multiplayer
Προς έκπληξή μας, διαπιστώσαμε ότι το multiplayer του BioShock 2 δεν είναι εκεί απλά για να καλύψει κάποιο κενό. Αντιθέτως, παρουσιάζεται με ένα μοναδικό τρόπο και πάντα σύμφωνα με τα δεδομένα της Rapture. Έχοντας ένα μικρό ιστορικό υπόβαθρο, από την εποχή του "εμφυλίου" πολέμου και ένα χρόνο πριν τα γεγονότα του πρώτου παιχνιδιού, το ανταγωνιστικό τμήμα του δεύτερου μέρους είναι ικανό να χαρίσει αρκετές και ευχάριστες ώρες ενασχόλησης. Ο παίκτης επιλέγει αρχικά ένα από τα έξι διαφορετικά είδη splicers και αφού προσαρμόσει τα όπλα και τα plasmids που χρειάζεται, μπορεί να παίξει σε επτά modes. Αν και όλα έχουν "ιδιαίτερες" ονομασίες, ουσιαστικά πρόκειται για τα γνωστά Deathmatch, Team Deathmatch, Capture the Flag κ.ο.κ. Όσο οι παίκτες ανεβαίνουν ranks, ξεκλειδώνονται νέα όπλα και plasmids. Το multiplayer τμήμα του BioShock 2 αποτελεί μία ευχάριστη έκπληξη, που ποτέ δεν περιμέναμε από έναν τίτλο που βασίζεται, κυρίως, στη "μοναχική" εμπειρία.
{VIDEO_1}
Συμπεράσματα
Μπορεί, τελικώς, το BioShock 2 να μην καταφέρνει να "σοκάρει" όσο το πρώτο μέρος, ωστόσο ανταποκρίνεται επάξια στις προσδοκίες όλων. Το σενάριο, αν και δεν "ιντριγκάρει" όσο θα θέλαμε, παραμένει βαθύ και σοβαρό, ενώ το gameplay έχει γίνει αισθητά πιο "στιβαρό" και καλοδουλεμένο.
Η Rapture, με την άγρια ομορφιά της, είναι σε θέση να γοητεύσει οποιονδήποτε περπατήσει στους διαδρόμους της και να παγιδεύει όλους τους προβληματισμούς και τα παράπονα. Οι πολλές νέες προσθήκες, όπως αυτή του multiplayer, μόνο ως ευπρόσδεκτες μπορούν να χαρακτηριστούν και εντείνουν ακόμη περισσότερο την παραμονή μας στη υποθαλάσσια πόλη του Andrew Ryan. Το BioShock 2 είναι το παιχνίδι που τρομάζει, το παιχνίδι που γοητεύει, το παιχνίδι που επηρεάζει και το παιχνίδι που μαγεύει. Όλοι οι σύγχρονοι gamers που σέβονται τον εαυτό τους, πρέπει να βουτήξουν, έστω και για λίγο, στον αριστουργηματικό κόσμο της Rapture…
Σάκης Καρπάς
