Runaway: A Twist of Fate

Η “απόδραση” ολοκληρώνεται με τον καλύτερο τρόπο

Αναλαμπή από το παρελθόν – Πρόλογος

Η σειρά Runaway είναι ένα δημιούργημα της Pendulο Studios, η οποία αρχικά -το 2003- πέρασε από χίλια κύματα μέχρι να καταφέρει να βρει publisher και να κυκλοφορήσει στην αγγλική γλώσσα. Το “μπαμ” ήταν ακαριαίο. Οι κριτικοί εκθείασαν το παιχνίδι ως ένα εκπληκτικό φόρο τιμής στα παλιά, καλά adventures της LucasArts και της Sierra, ενώ οι οπαδοί του genre έτρεξαν σαν πεινασμένοι να το προμηθευτούν απ’ όπου μπορούσαν, καθιστώντας το ως ένα από τα πιο επιτυχημένα σε πωλήσεις adventure της δεκαετίας που μας πέρασε. Και γιατί όχι, άλλωστε, όταν προσέφερε καλή ιστορία, μαγευτικά γραφικά, στιβαρό gameplay και ένα εκπληκτικό soundtrack από τη μπάντα των Granian.

Και φυσικά, μεγάλη σημασία είχε το πρωταγωνιστικό ζευγάρι, που ήταν τόσο λαχταριστά cliché (ο αδύναμος τύπος που σώζει το κακό κορίτσι, ερωτεύονται και αυτή τον κάνει "κουλ") και που όλοι μπορούσαν να ταυτιστούν μαζί του. Ήταν φύσει αδύνατο, λοιπόν, η Pendulο να αφήσει ανεκμετάλλευτη την επιτυχία αυτή και να μην κυνηγήσει τη δημιουργία μιας αξιόλογης συνέχειας.

Το 2007, είδαμε το δεύτερο τίτλο στην σειρά, το αρκετά καλό Runaway 2: Dream of the Turtle, το οποίο αν και δε σημείωσε την επιτυχία του αρχικού, δεν παύει να είναι ένα αξιόλογο adventure. Παρόλα αυτά, η ολοκλήρωση είχε αυτό το μισητό “cliffhanger” που ταλανίζει πάρα πολλά παιχνίδια που εξελίσσονται σε τριλογία, και είναι μάλλον δύσκολο να πούμε ότι δεν στεναχώρησε αρκετό κόσμο. Ευτυχώς, όμως, η αναμονή μας τελείωσε, καθώς σε διάστημα σχεδόν δύο ετών, η Pendulο κατάφερε να μας δώσει έναν τίτλο ο οποίος είναι ακριβώς ό,τι επιθυμούσαμε. Το A Twist of Fate επιστρέφει στα χνάρια του πρώτου, παραμένει φρέσκο, και κλείνει την ιστορία με ωραίο τρόπο. Ας περάσουμε όμως στα ενδότερα για να το δούμε πιο αναλυτικά.

Ανοίγοντας το βιβλίο – Ιστορία

Η ιστορία του νέου Runaway συνεχίζει περίπου από εκεί που τελείωσε το προηγούμενο παιχνίδι. Έχοντας επιστρέψει από τo Mala Island, ο Brian βρίσκεται σε ένα δικαστήριο στη Νέα Υόρκη στο οποίο δικάζεται για έναν φόνο που έγινε στο νησί.

Ο φίλος μας δείχνει ιδιαίτερα ταλαιπωρημένος (μας θύμισε τον Michael Scofield από το Prison Break) και δείχνει να μην έχει αίσθηση του τι συμβαίνει τριγύρω του. Όταν του ζητούν να καταθέσει και να πει αν είναι ένοχος ή όχι, αυτός απλά απαντάει πως δεν θυμάται αν το έκανε. Όπως είναι αναμενόμενο, η δίκη παίρνει αναβολή και ο Brian φεύγει πακέτο με τους Άντρες με τα Λευκά για το ψυχιατρείο της πόλης, έτσι ώστε να ελεγχθεί η ψυχική του κατάσταση. Η κοπέλα του, η φαντασμαγορική Gina, είναι συντετριμμένη και πραγματικά δεν μπορεί να πιστέψει αυτό που συμβαίνει στον αγαπημένο της. Και δυστυχώς, τα πράγματα γίνονται αυτομάτως χειρότερα, όταν την νύχτα δέχεται ένα τηλεφώνημα που της εξηγεί ότι ο Brian ήταν σε ένα ατύχημα και είναι πλέον νεκρός.

Το παιχνίδι ξεκινά στην κηδεία, όπου η απαρηγόρητη Gina στέκεται μπροστά στον τάφο. Ξαφνικά, χτυπάει το κινητό της και στην άλλη άκρη, είναι ο Brian, πέντε μέτρα κάτω από τη γη! Φαίνεται πως ο ήρωάς μας σκηνοθέτησε το θάνατό του για να ξεφύγει από το σανατόριο και τώρα χρειάζεται τη βοήθεια της Gina για να βγει από τον τάφο.

Αν μη τι άλλο, λοιπόν, το παιχνίδι ξεκινάει πάρα πολύ δυνατά και ευτυχώς καταφέρνει να διατηρήσει αυτή την ενέργεια καθ’ όλη τη διάρκειά του. Παρόλα αυτά, εκείνοι που έχουν ήδη παίξει το Dream of the Turtle είναι πιθανό να απογοητευθούν, καθώς δεν εξηγούνται αρκετές από τις σεναριακές "τρύπες" που άφησε το παιχνίδι και αναλώνεται, κυρίως, στο τι συνέβη στο νησί μετά το τέλος του δεύτερου τίτλου και στην προσπάθειά μας να ανακαλύψουμε τι συνέβη στον Brian και έχει προβλήματα μνήμης, ποιος τελικά ήταν ο δολοφόνος και πως θα τον φέρουν στη δικαιοσύνη.

Επαναλαμβάνουμε ότι το σενάριο είναι καλογραμμένο και δεν απογοητεύει, αλλά για αυτούς που είχαν μείνει με απορίες από πριν, τις λύσεις τους μάλλον δεν θα τις βρουν εδώ. Ωστόσο, δεν θα αποκτήσουν καινούργιες και θα σερβιριστούν για επιδόρπιο ένα συναρπαστικό τέλος.

{PAGE_BREAK}

Μουσειακή μαγεία – Τεχνικός Τομέας

Σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, όπου οι γρίφοι ήταν ως επί το πλείστον παράλογοι, το Runaway 3 καταφέρνει να ξεπεράσει κατά πολύ τους προκατόχους του. Οι κλασικοί inventory based γρίφοι παραμένουν, ενώ το ίδιο ισχύει για τις συζητήσεις για συνεργατική λύση γρίφων μεταξύ των πρωταγωνιστών. Όμως, το pixel hunting έχει σχεδόν εξαφανιστεί, οι γρίφοι, πλέον, έχουν σχεδόν πάντα μια λογική εξήγηση και οι χαρακτήρες δεν κουβαλούν όλα τα σκουπίδια που βρίσκουν στη διαδρομή τους, με την ελπίδα ότι δεκαπέντε ημέρες μετά μπορεί να χρειαστούν εκείνη τη σκυλομασημένη λαστιχένια μπάλα…

Σε αυτό συνεισφέρει και το gameplay, το οποίο έχει κρατήσει τα βασικά στοιχεία του αναλλοίωτα, αλλά έχει βελτιωθεί σημαντικά σε νευραλγικά σημεία και έτσι δεν κουράζει καθόλου τον παίκτη. Η πιο σημαντική προσθήκη είναι αυτή του hint system. Γνωρίζουμε ότι για τους φανατικούς των adventures, το να χρησιμοποιήσει κανείς οδηγό είναι ύβρις. Παρόλα αυτά, θα πρέπει να πιστέψετε ότι αξίζει να το συμβουλευτείτε ορισμένες φορές, μόνο και μόνο για το εκπληκτικά καλογραμμένο χιούμορ του!

Οπτικοακουστικά το A Twist of Fate προσφέρει ακριβώς αυτό που περιμέναμε: απίθανη ποιότητα σε όλους σχεδόν τους τομείς. Όπως πιθανά γνωρίζετε, το παιχνίδι της Pendulo απεικονίζεται σε παραδοσιακό περιβάλλον άποψης τρίτου προσώπου, χρησιμοποιώντας το γνώριμο πλέον 2.5D σύστημα, με τα backgrounds να είναι σχεδιασμένα στο χέρι και τους χαρακτήρες να είναι τρισδιάστατα μοντέλα. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, οι σχεδιαστές της Pendulο έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους και το αποτέλεσμα συχνά κόβει την ανάσα. Τα backgrounds ανεβάζουν τον πήχη ψηλά για τη βιομηχανία με τη φαντασία και -κυρίως- τον εκπληκτικό χρωματισμό και φωτισμό τους, ενώ τα 3D μοντέλα δείχνουν σημαντικά βελτιωμένα από το παρελθόν, με τα περισσότερα πολύγωνα να προσφέρουν δυνατότητες "ερμηνείας" και ατμόσφαιρας στους χαρακτήρες.

Και τι χαρακτήρες! Η σειρά φημίζεται για τους περίεργους και θεοπάλαβους NPCs της και για μια ακόμα φορά δεν απογοητεύει καθόλου. Ειδικά ο σπαθοφόρος Wasabi είναι από τους αγαπημένους μας. Εξίσου εντυπωσιακά είναι τα γραφικά στα διάφορα pre-rendered videos που θα συναντήσετε, στα οποία η σκηνοθεσία θυμίζει blockbuster παραγωγή του Hollywood, με την κάμερα να εναλλάσσεται συνεχώς και να παίρνει αρκετά δυναμικές λήψεις.

Εδώ θα λέγαμε πως βρίσκεται και το μόνο σημαντικό μειονέκτημα του τίτλου. Ενώ στα βίντεο η σκηνοθεσία είναι πολύ έντονη, κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού όλη η ατμόσφαιρα δείχνει κάπως "στεγνή". Η κάμερα μένει στατική και όταν έχουμε να κάνουμε με διάλογους που διαρκούν μέχρι και 15 λεπτά, είναι κουραστικό να παρακολουθούμε τα πάντα από ένα σταθερό σημείο. Ξέρουμε, έχουμε καλομάθει από σύγχρονα κινηματογραφικά παιχνίδια όπως το Mass Effect, αλλά και πάλι, αυτή η τεχνική της σταθερής κάμερας χρησιμοποιείται από τη δεκαετία του ’80 και έχει πλέον παλιώσει. Και θα ήταν λάθος να συγχωρέσουμε αυτό το σφάλμα επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα adventure, καθώς εδώ και πάρα πολλά χρόνια έχουμε δει πολύ καλύτερες προσπάθειες στο είδος.

Ευτυχώς, η ατμόσφαιρα διασώζεται από την άψογη ηχητική επιμέλεια του τίτλου, με την μοναδική Vera Dominguez να προσφέρει για μια ακόμα φορά τη φωνή της σε διάφορα τραγούδια, ενώ με μεγάλη μας χαρά διαπιστώσαμε πως και το voice acting -αυτή τη φορά- ξεπερνάει τα γνωστά προβλήματα του localization και σπάνια απογοητεύει.

{VIDEO_1}

Happy Ending – Συμπεράσματα

Φτάνοντας το τέλος του παιχνιδιού, τα συναισθήματα που αποκομίσαμε ήταν πολύ θετικά. Είδαμε βελτιώσεις σε όλους σχεδόν τους τεχνικούς τομείς (πλην των στατικών χαρακτήρων και της κάμερας), δυνατή ιστορία, στιβαρό gameplay και interface με εκπληκτικά καλοδουλεμένο hint system, σωστή διάρκεια (για έναν μέτριο adventurer η περιπέτεια διαρκεί περίπου 14 ώρες) και καλοστημένο τέλος.

Προβληματάκια σίγουρα υπάρχουν με κάποια μικρά bugs και κάποιους περίεργους γρίφους, αλλά αυτά δεν είναι ικανά να στερήσουν τη διασκέδαση. Η Pendulο φαίνεται πως πραγματικά προσπάθησε πολύ αυτή τη φορά και, ευτυχώς, το αποτέλεσμα τη δικαιώνει. Το καινούργιο Runaway είναι σίγουρα καλύτερο από το προηγούμενο ενώ αν θελήσουμε να το δούμε απολύτως αντικειμενικά, πιθανώς να καταφέρνει να ξεπεράσει και το πρώτο! Εν κατακλείδι, πρόκειται για μια μοναδική πρόταση για όλους τους λάτρεις του είδους, που πραγματικά δεν πρέπει να αγνοήσετε.

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος