“Jarvis, we have a major problem”
Έχουν περάσει σχεδόν δύο χρόνια από την προβολή της ταινίας Iron Man, η οποία όπως θα θυμούνται οι φίλοι των βιντεοπαιχνιδιών, συνοδεύθηκε και από έναν ομώνυμο τίτλο. Ο κανόνας που θέλει ανάλογες μεταφορές να είναι στην πλειοψηφία τους αδιάφορες, επιβεβαιώθηκε για ακόμα μια φορά, αν και δυστυχώς αποδεικνύεται πως ορισμένοι developers δεν είναι διατεθειμένοι να δουν την πραγματικότητα. Την έλευση της δεύτερης ταινίας ακολουθεί και πάλι μια δημιουργία της SEGA, η οποία όπως είναι πολύ πιθανό να ανέμενε να ακούσει ο κάθε υποψιασμένος, είναι επιεικώς απαράδεκτη.
Στο ίδιο…videogame, θεατές
Η σκέψη που έρχεται απευθείας στο μυαλό του καθένα, είναι πως για ακόμα μια φορά η ευκαιρία για κάτι καλό πήγε χαμένη, μιας και η ομάδα ανάπτυξης θέλησε να αποτραβηχτεί από τα γεγονότα της ταινίας και να πειραματιστεί σε αρκετούς τομείς. Το Iron Man 2 προσπαθεί να παρουσιαστεί περισσότερο απελευθερωμένο από τα δεσμά του κινηματογραφικού αδερφού του, αν και τελικά αποδεικνύεται πως δεν έχει τη δύναμη ώστε να σταθεί από μόνο του. Σαφέστατα και έχει τις καλές του στιγμές, αλλά δεν γίνεται να βγάλει κανένας από το μυαλό των παικτών, πως η SEGA παραδίδει για ακόμα μια φορά κάτι, που στην καλύτερη των περιπτώσεων μπορεί να χαρακτηριστεί ως ημιτελές.
Χρονικά τα γεγονότα του τίτλου διαδραματίζονται μετά τα αντίστοιχα της ταινίας, με τον Tony Stark να συνεχίζει των αγώνα του, ώστε να διατηρήσει την παγκόσμια ειρήνη. Φυσικά θα έχει συνεχώς στο πλευρό του τον James Rhodes, υπό την μορφή του War Machine και τελικά οι δυο τους θα αποτελέσουν τις μόνες και μοναδικές αναλαμπές της νέας πρότασης του στούντιο της SEGA από το San Fransisco -το οποίο αμέσως μετά την ολοκλήρωση του τίτλου, έκλεισε. Μπροστά από τις οθόνες μας θα περάσουν αμέτρητοι απρόσωποι και αδιάφοροι εχθροί, οι οποίοι όχι μόνο θα μοιάζουν σκανδαλιστικά μεταξύ τους, αλλά είναι απορίας άξιο αν τελικά θα τους θυμάται κάποιος την επόμενη ημέρα.
Το Iron Man 2 είναι αλήθεια πως διαφέρει αρκετά από τον προκάτοχό του στον τομέα του gameplay και αυτό οφείλεται στο γεγονός πως ο πρωταγωνιστής θα βρεθεί πολλές φορές στο έδαφος και θα χρησιμοποιήσει melee επιθέσεις. Και επειδή τα παράπονά μας για τον τίτλο είναι πάρα πολλά, ας ξεκινήσουμε από αυτόν τον τομέα. Καταρχάς, ο χαρακτήρας κινείται υπερβολικά "σβέλτα" και εκτελεί ορισμένα combos που παραπέμπουν σε ninja, ένα στοιχείο που έρχεται όμως σε πλήρη αντίθεση με την ίδια τη φύση της πανοπλίας του. Το βάρος δείχνει να απουσιάζει εντελώς και η γενικότερη ανάλαφρη εικόνα, δεν είναι και η πλέον ιδανική.
Το πολύπλοκο μοντέλο χειρισμού
Αυτή η μεταπήδηση από τους αιθέρες στο έδαφος έχει επηρεάσει σημαντικά και το μοντέλο χειρισμού, το οποίο μπορεί μεν να χαρακτηριστεί ως πολύπλοκο, αλλά από την άλλη ίσως είναι αρκετά σωστά δομημένο. Το εύρος των κινήσεων καλύπτεται ικανοποιητικά από όλα τα διαθέσιμα πλήκτρα του gamepad, αν και για ακόμα μια φορά εν μέσω μιας μονομαχίας, θα αρχίσουν τα παρατράγουδα. Η επιλογή lock διακρίνεται για την αδυναμία της να επικεντρωθεί σε έναν και μόνο στόχο, ενώ η χειροκίνητη εναλλαγή σκόπευσης ενός αντιπάλου, θα ήταν ιδιαίτερα χρήσιμη αν ο παίκτης διέθετε ακόμα ένα χέρι.
Οπότε ο χειρισμός κρίνεται ως ένα δίκοπο μαχαίρι, γιατί αφενός κάτω από την γενικότερη πίεση των πολλών κινήσεων προσπαθεί να τα κάνει όλα σωστά, αλλά γνώμη μας είναι πως ο developer θα έπρεπε να ακολουθήσει ορισμένες αυτοματοποιημένες οδούς, ώστε τα πάντα να ταιριάξουν με τον ‘’αεράτο’’ και "φιγουρατζή" πρωταγωνιστή. Η κατάσταση δείχνει να βελτιώνεται όταν ο Iron Man βρίσκεται στους αιθέρες, αν και πραγματικά επιβάλλεται να περάσει σε κατάσταση hover αν θέλει να στοχεύσει κάποιον αντίπαλο. Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ευάλωτος στα εχθρικά πυρά, αλλά από την άλλη είναι πραγματικά αδύνατο να ίπταται και να πυροβολεί ταυτόχρονα.
Όταν τα προβλήματα δεν έχουν τελειωμό
Όπως στο πρώτο μέρος, έτσι και στο Iron Man 2 η πτήση είναι μια πραγματικά ευχάριστη διαδικασία -αρκεί φυσικά να μην υπάρχουν αντίπαλοι τριγύρω- αν και για κάποιο μυστήριο λόγο, οι ταχύτητες είναι απελπιστικά χαμηλές. Ακόμα και η Mark IV έκδοση της στολής, αποδεικνύεται πως κινείται με ρυθμούς χελώνας, Ίσως με αυτόν τον τρόπο ίσως ο developer να ήθελε να επιμηκύνει κάπως τη σχετικά μικρή διάρκεια του κάθε επιπέδου. Η μετάβαση από το ένα σημείο στο άλλο είναι μια πραγματικά βαρετή και αργή διαδικασία, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές όπου ο χρονικός περιορισμός θα δοκιμάσει στο μέγιστο την υπομονή των παικτών.
{PAGE_BREAK}
Και δυστυχώς τα δυσάρεστα δεν σταματούν εδώ. Αφήνοντας στην άκρη όλα τα παραπάνω, δε γίνεται να περάσει απαρατήρητη η αυστηρή γραμμικότητα του τίτλου, η οποία πραγματικά δεν αφήνει τον Iron Man να πάρει ανάσα. Αν ο χαρακτήρας προσπαθήσει να παρεκκλίνει από την πορεία του, θα εμφανιστεί μια αντίστροφη μέτρηση και αν αυτή φτάσει στο τέλος της, τότε επιβάλλεται ο παίκτης να εκκινήσει το επίπεδο από την αρχή. Και όλα αυτά σε μια περιπέτεια που μετά βίας ξεπερνάει τις 8 ώρες και απαιτεί την εξόντωση των ίδιων αντιπάλων ξανά και ξανά. Μπορεί ο παίκτης να έχει τη δυνατότητα να επιλέξει ποια στολή θα χρησιμοποιήσει, αλλά ακόμα και έτσι το Iron Man 2 δε μπορεί να κρύψει τις βαρετές αποστολές του.
Μια μικρή αναλαμπή
Η μοναδική σανίδα σωτηρίας του τίτλου είναι οι ίδιες οι στολές του Iron Man, τις οποίες ο παίκτης μπορεί σταδιακά να βελτιώσει, μέσω όμως ενός ιδιαίτερα κουραστικού μενού. Ο οπλισμός θα γίνεται ολοένα και πιο ισχυρός, ενώ το ενδιαφέρον είναι πως σε κάθε χέρι αντιστοιχούν και δύο όπλα. Στον συγκεκριμένο τομέα, ο War Machine προσφέρει πολλά περιθώρια βελτιώσεων, ενώ ο Iron Man θα αποκτά συνεχώς περισσότερες ακροβατικές κινήσεις για τις μάχες σώμα με σώμα. Δίχως καμία αμφιβολία ο συγκεκριμένος τομέας είναι το μόνο χαρακτηριστικό που δείχνει να ξεφεύγει από τη γενικότερη μετριότητα του τίτλου. Δυστυχώς όμως οι όποιες αναβαθμίσεις δεν έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης, εξαιτίας του χαμηλού επιπέδου δυσκολίας αλλά και της ανύπαρκτης τεχνητής νοημοσύνης των αντιπάλων.
Η αλήθεια είναι πως η ενασχόληση με το Iron Man 2 είναι μια υπερβολικά κουραστική διαδικασία, όπου αν εξαιρέσει κάποιος την εύκολη απόκτηση των achievements – trophies, δεν υπάρχει κάποιος άλλος λόγος για να το κάνει. Το πραγματικά ανεμικό σενάριο παρουσιάζεται μέσω ενός οπτικού τομέα που δείχνει να είναι απελπιστικά ξεπερασμένος, ενώ όταν η κάμερα εκτελεί ορισμένα κοντινά πλάνα στους χαρακτήρες, ορισμένοι έντονοι σπασμοί θα εμφανιστούν στα πρόσωπα των παικτών.
{VIDEO_1}
Πέρα από τα γνωστά πλέον προβλήματα με την κάμερα αλλά και το frame rate, η ήδη άσχημη εικόνα επιβαρύνεται ακόμα περισσότερα από τα χαμηλής ανάλυσης cut-scenes, καθώς και από την ύπαρξη του εφέ της ομίχλης, ώστε να κρυφθεί το χαμηλό draw distance –άσχετα αν τα pop-ups "βγάζουν μάτια". Η ίδια εικόνα συνεχίζεται και στον τομέα του ήχου, όπου η συνεισφορά αρκετών ηθοποιών από την ταινία δεν είναι αρκετή για να κρύψει την αδυναμία των διαλόγων, οι οποίοι έχουν χάσει τόσο τη φρεσκάδα, όσο και το ανάλαφρο και γεμάτο χιούμορ, ύφος τους.
Συμπεράσματα: Γενικό black-out
Ολοκληρώνοντας την παρουσίαση του Iron Man 2, το μόνο σίγουρο είναι πως για ακόμα μια φορά ο άτυπος κανόνας που θέλει τις κινηματογραφικές μεταφορές να είναι κάτω του μετρίου, απλά επιβεβαιώνεται. Η SEGA παραδίδει και πάλι μια αδιάφορη δημιουργία, την οποία ελάχιστοι θα εκτιμήσουν και σαφέστατα ακόμα λιγότεροι θα θελήσουν να περάσουν τον ελεύθερο χρόνο τους μαζί της.
