Nierωμένο ποτό
Ένα από τα πιο συνηθισμένα παράπονα που έχουμε από παιχνίδια που δεν παίρνουν τις καλύτερες κριτικές, είναι ο τρόπος που το gameplay τους δεν παρουσιάζει κάποια καινοτομία, ή την απαραίτητη ποικιλία ώστε να κρατά το ενδιαφέρον του παίκτη και να τον προκαλεί να ζήσει την εμπειρία που του προσφέρεται μέχρι το τέλος της. Το Nier δεν έχει αυτό το ελάττωμα. Για την ακρίβεια, δεν έχει αυτό το ελάττωμα σε τέτοιο βαθμό που τελικά αυτό γίνεται το μεγάλο ελάττωμά του.
Επιστροφή στο μέλλον: Σενάριο
Το Nier ανοίγει σε μια μελλοντική εκδοχή του κόσμου μας, αμέσως μετά την καταστροφή: όλα είναι έρημα και καλυμμένα από πάγο. Σε μια κρύα γωνιά, ένας ασπρομάλλης πατέρας προσπαθεί να προφυλάξει την κόρη του, Yonah, που πάσχει από μια σοβαρή και άγνωστη αρρώστια, ενώ τους επιτίθενται παράξενα πλάσματα που μοιάζουν με σκιές.Μετά από μια μάχη διαρκείας μαζί τους, το σκηνικό αλλάζει και μεταφερόμαστε 1300 χρόνια στο μέλλον. Ο ανθρώπινος πολιτισμός έχει αναγεννηθεί από τις στάχτες του, χτίζοντας χωριουδάκια μέσα σε καταπράσινα λειβάδια, ενώ στον ορίζοντα στέκουν σαν σκουριασμένα μνημεία, τα απομεινάρια του παρελθόντος. Σε ένα τέτοιο χωριουδάκι, ζει ένας ασπρομάλλης άνδρας με την κόρη του, Yonah, που πάσχει από μια σοβαρή αρρώστια γνωστή ως Black Scrawl.
Ο άνδρας ζει και φροντίζει την κόρη του αναλαμβάνοντας αποστολές για τους κατοίκους του χωριού, καθώς η ησυχία των ανθρώπων απειλείται από παράξενα πλάσματα που μοιάζουν με σκιές, γνωστά ως Shades. Την ώρα που ο άνδρας λείπει σε μια τέτοια αποστολή, η Yonah εξαφανίζεται από το σπίτι τους. Στην προσπάθειά του να τη βρει, ο ήρωας (που αφήνει τον παίκτη να διαλέξει το όνομά του) θα περιπλανηθεί στον νέο αυτό κόσμο και θα συναντήσει ορισμένους εξαιρετικά παράξενους χαρακτήρες, όπως το μαγικό νοήμον βιβλίο Grimoire Weiss και την δαιμονισμένη ερμαφρόδιτη (και εξαιρετικά αθυρόστομη) Kainé. Τι σχέση έχει ο ήρωας με τον άνδρα που πρωτοαντιμετώπισε τις σκιές πριν από 1000 χρόνια και τι θα απογίνει αυτός, η κόρη του και οι σύντροφοί του αποτελεί μέρος μιας αρκετά ενδιαφέρουσας και ασυνήθιστης ιστορίας, που προσφέρει κάποιες πολύ καλές στιγμές στις 20 περίπου ώρες της.
Choose your own adventure: Παίζοντας
Το Nier είναι ένα action-RPG, όμως αυτή η περιγραφή μάλλον αδικεί τις ιδέες που έχει διοχετεύσει η Cavia στο παιχνίδι. Αρχικά, δίνει την εντύπωση ενός αρκετά απλοποιημένου God of War, με τα επιθετικά combos να ενεργοποιούνται με ένα μόνο κουμπί και με τις απαραίτητες μαγικές επιθέσεις και κινήσεις αποφυγής. Αμέσως μετά, η κύρια περιοχή του χωριού μας φέρνει τον αέρα του RPG, έτσι όπως είναι περιτριγυρισμένη από χάρτες προς εξερεύνηση, γεμάτους quests για να φέρουμε εις πέρας.Όσο προχωρούμε στην ιστορία, θα βρούμε τμήματα με side-scrolling platforming, τμήματα όπου η κάμερα γίνεται top-down θυμίζοντας Zelda, τμήματα που θα θυμίσουν τακτικές από θρυλικά shoot-em-ups του παρελθόντος, ακόμα και τμήματα που το παιχνίδι ουσιαστικά γίνεται text adventure! Όλη την ώρα αισθανόμαστε τους developers να μας κλείνουν πονηρά το μάτι, καθώς μας παρουσιάζουν κάθε καινούρια ιδέα, ενώ και οι ίδιοι οι χαρακτήρες δε χάνουν την ευκαιρία να ξεστομίσουν ατάκες που ακούγονται σχεδόν meta, σατιρίζοντας την ίδια την gaming υπόστασή τους.
Όλες αυτές οι ιδέες φαίνεται σαν να θέλουν να μας πουν κάτι, ενδεχομένως να κάνουν κάποιο σχόλιο πάνω στο gaming γενικότερα, όμως δεν το πετυχαίνουν και πολύ καλά. Πάντως, τα προβλήματα του παιχνιδιού δεν βρίσκονται στις ιδέες του, αλλά στο πώς υλοποιούνται αυτές. Με τόσα διαφορετικά συστατικά να προσπαθούν να βράσουν στο ίδιο καζάνι, χρειάζεται μια κάποια μαγειρική μαεστρία για να βγει νόστιμο το φαγητό – δυστυχώς, εδώ φαίνεται ότι ο σεφ απλά τα πέταξε όλα μέσα και μετά βγήκε για καφέ.
Μεγάλο μέρος του παιχνιδιού αναλώνεται σε βαρετά και χρονοβόρα quests, πολλά από τα οποία αφενός δεν έχουν ιδιαίτερο νόημα, αφετέρου μας βάζουν να πηγαινοερχόμαστε απίστευτες αποστάσεις – δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι ένα σημαντικό τμήμα του χρόνου του παιχνιδιού αναλώνεται στο τρέξιμο πέρα-δώθε για να ολοκληρώσουμε ένα απλό side-quest, με πενιχρή αμοιβή. Ακόμα και με την αρκετά εντυπωσιακή ταχύτητα με την οποία τρέχει ο ήρωάς μας, ο χρόνος που χάνεται δεν είναι διόλου ευκαταφρόνητος και η διαδικασία καταντά γρήγορα κουραστική. Και δεν είναι λες και τα quests αξίζουν τον κόπο – είναι απελπιστικά επαναλαμβανόμενα και δίνουν την εντύπωση ότι μπήκαν μόνο και μόνο για να σπάει κάπως η μάχη.
“Τότε θα πολεμήσουμε (σ)τη σκιά”: Μάχη
Η μάχη, ευτυχώς, είναι αρκετά καλοσχεδιασμένη, χωρίς όμως να διεκδικεί βραβεία. Όπως είπαμε παραπάνω, ένα κουμπί είναι το μόνο που θα χρειαστούμε για τα διάφορα combos μας, ενώ οι μαγικές μας ικανότητες και τα block και dodge ολοκληρώνουν το ρεπερτόριο. Όσο μαζεύουμε εμπειρία, ανεβαίνουμε, φυσικά, levels, όμως το παιχνίδι δεν κάνει και πολύ καλή δουλειά στο να μας ενημερώνει τι κερδίσαμε και πώς. Πάντως, υπάρχει ένα αρκετά ενδιαφέρον σύστημα που χρησιμοποιεί “Words” που μαζεύουμε από κάποια από τα πτώματα των εχθρών μας, με τα οποία μπορούμε να αναβαθμίσουμε τα όπλα μας ή τα spells μας. Δυστυχώς, αυτό από ένα σημείο και μετά θα αποδειχθεί κάπως περιττό, καθώς η δυσκολία του παιχνιδιού δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, πράγμα που κοστίζει αρκετά στη μάχη και στο ενδιαφέρον του παιχνιδιού όσο προχωρούμε.
Ένας φίλος από τα παλιά: Τεχνικά
Η παρουσίαση του παιχνιδιού είναι κι αυτή μια προσωποποίηση του διχασμού. Τα γραφικά του Nier μοιάζουν να βγήκαν από περασμένες εποχές, με άσχημα textures, περίεργα animations και μια γενικότερη έλλειψη φαντασίας στο σχεδιασμό, που οδηγεί σε άδειους και επαναλαμβανόμενους χάρτες και απλοϊκές τοποθεσίες.Στον αντίποδα βρίσκεται ο ευφάνταστος σχεδιασμός κάποιων χαρακτήρων (αλλά όχι των υπερβολικά παραμελημένων NPCs) και ορισμένων από τις τοποθεσίες που θα χρειαστεί να επισκεφθούμε. Στο σύνολό τους, πάντως, τα γραφικά του Nier είναι απλώς αδιάφορα, κάτι μάλλον χειρότερο από το αν ήταν άσχημα. Την ίδια στιγμή, το παιχνίδι της Cavia συνοδεύεται από αρκετά καλό και προσεγμένο voice acting, αλλά και από ένα από τα καλύτερα soundtracks που έχουμε ακούσει τελευταία.
Η μουσική εναλλάσσεται με πολύ όμορφο τρόπο ανάμεσα στους διαφορετικούς χώρους του παιχνιδιού, και ντύνει τον, μάλλον μη εντυπωσιακό, κόσμο του με μια επική, αλλά και ταυτόχρονα οικεία, ατμόσφαιρα. Το Nier είναι ένα παιχνίδι που προσπαθεί να κάνει τον ζογκλέρ με τις ιδέες του, και ενώ όσο έχουμε υπομονή να το παρακολουθήσουμε, μπορεί να μας χαρίσει πολλές καλές στιγμές, του πέφτουν στο πάτωμα υπερβολικά συχνά για να το συγχωρήσουμε. Είναι κρίμα, γιατί μπορεί να προσφέρει μια πολύ καλή εμπειρία σε όποιον επιμείνει μαζί του, διαθέτοντας πολλά καλά στοιχεία για ανταμοιβή, αλλά η φαινομενική έλλειψη οργάνωσης και κατεύθυνσης για το gameplay απαιτεί πολύ καλύτερη προδιάθεση από όση μπορεί να έχει ο μέσος gamer σήμερα, με την ποικιλία πολλών και καλύτερα εκτελεσμένων τίτλων.
Μιχάλης Τέγος
