Prince of Persia: The Forgotten Sands

Όποιος βιάζεται, σκοντάφτει

Πριν από ένα περίπου χρόνο, ανακοινώθηκε ένας νέος τίτλος Prince Of Persia, ο οποίος θα συνόδευε το ντεμπούντο του πρίγκηπα στη μεγάλη οθόνη. Στο μυαλό όλων δημιουργήθηκαν σκέψεις όπως, «αρπαχτή» ή «γρήγορο χρήμα». Η Ubisoft με το φετινό PoP, ευτυχώς, κράτησε τα προσχήματα και τέτοιες σκέψεις δεν συνάδουν με την τελική έκδοση του The Forgotten Sands (TFS εν συντομία). Η εταιρία αποφάσισε να βαδίσει στα γνώριμα μονοπάτια του μαγευτικού Sands of Time, προσθέτοντας νέες λειτουργίες. Ωστόσο, τα πολλά προβλήματα που διέπουν τον τίτλο δεν τον αφήνουν να διακριθεί, κάνοντας την αναμονή για έναν πραγματικά επαναστατικό τίτλο PoP στην τρέχουσα γενιά συστημάτων, ακόμα μεγαλύτερη.

Βρε τι μου θυμίζει…

Το σενάριο του παιχνιδιού μας γυρνά πίσω στην επιτυχημένη τριλογία και, πιο συγκεκριμένα, ανάμεσα στα δύο πρώτα επεισόδια της σειράς. Ο πρίγκηπας, μετά από τα γεγονότα του Sands of Time, αποφασίζει να επισκεφθεί το βασίλειο του αδελφού του, Malik, με σκοπό να μάθει και να διδαχθεί δίπλα του.

Όταν καταφθάνει, αντικρίζει το παλάτι να βρίσκεται υπό πολιορκία από επίδοξους κατακτητές. Ο Malik, μην μπορώντας να αμυνθεί, αποφάσισε να εξαπολύσει τον στρατό του Σολομώντα σε μία κίνηση απελπισίας. Τα πράγματα όμως δεν εξελλίσονται όπως τα σχεδίαζε, με αποτέλεσμα το παλάτι να κατακλιστεί με τέρατα της άμμου, σπέρνοντας τον τρόμο και τον πανικό. Τα δύο αδέλφια θα πρέπει να πολεμήσουν ορδές τεράτων, μέχρι να καταφέρουν να λύσουν τα μάγια και να επιστρέψουν τις ισορροπίες στο βασίλειο. Η ιστορία δεν προσφέρεται για δραματικές εξελίξεις και συγκινήσεις, καθώς η εξέλιξή της είναι αργή και προβλέψιμη, αλλά παραμένει «αρκετή», παρέχοντάς μας τα απαραίτητα κίνητρα να συνεχίσουμε μέχρι τέλους.

Επίσης, αξίζει να αναφερθεί ότι το σενάριο είναι αυτοτελές και δεν έχει ουδεμία σχέση με τα δύο αρχικά επεισόδια της σειράς, καθώς δε βλέπουμε καμία εξέλιξη στην ιστορία και το χαρακτήρα του πρίγκηπα. Αν η εταιρία δεν ανέφερε ότι τα γεγονότα λαμβάνουν χώρα ανάμεσα στο Sands of Time και το Warrior Within, έχουμε την εντύπωση ότι κανείς δε θα το καταλάβαινε από μόνος του.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα ενασχόλησης με τον τίτλο, είναι προφανείς οι επιρροές του TFS από την επιτυχημένη τριλογία και όχι από το Prince of Persia που κυκλοφόρησε προ διετίας. Τα μέρη που θα επισκεφθούμε είναι πανέμορφα σχεδιασμένα, «γεμίζοντάς» μας με ευχάριστες αναμνήσεις. Θα ταξιδέψουμε σε παλάτια, κήπους, μεγάλα δωμάτια, ερείπια, πύργους και πολλά άλλα μέρη, που δένουν άριστα μεταξύ τους, προσφέροντας μια όμορφη «ανατολίτικη» εμπειρία.

Ποιός Ezio και ποιά Lara Croft;

Η σειρά Prince Of Persia χαρακτηρίζεται από την platforming εμπειρία που προσφέρει στους παίκτες. Το νέο μέλος της σειράς όχι απλώς μένει πιστό στην παράδοση, αλλά είναι ένας από τους καλύτερους platform τίτλους που έχουμε ασχοληθεί. Οι τοποθεσίες στις οποίες πρέπει να φτάσουμε προκαλούν τις δυνατότητές μας, και δημιουργούν ένα τεράστιο αίσθημα ευφορίας και ευχαρίστησης όταν τα καταφέρνουμε. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν στέκονται εμπόδιο στο δρόμο μας πολλές θανάσιμες παγίδες, οι οποίες θα κάνουν το κουμπί με το οποίο γυρνάμε πίσω το χρόνο τον καλύτερό μας φίλο. Το μοναδικό ελλάτωμα που παρατηρήσαμε έχει να κάνει με το ότι ακολουθείται -και εδώ- η τάση που θέλει τα σύγχρονα παιχνίδια να είναι πιο εύκολα (π.χ. δεν μπορούμε να χάσουμε την ισορροπία μας κατά το πέρασμά μας από μία δοκό ).

Η νέα επαναστατική λειτουργία που ενσωμάτωσε η Ubisoft στον τίτλο της, και καθιστά άκρως ενδιαφέρον το platforming στοιχείο -και όχι μόνο-, είναι οι νέες δυνάμεις που αποκτούμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειας. Καθώς ο πρίγκηπας γεύεται νερό από την πηγή (γνώριμη σκηνή), εμφανίζεται ένας μυστηριώδης θηλυκός χαρακτήρας, ο οποίος θα μας προσφέρει νέες δυνατότητες που θα μας βοηθήσουν στο έργο μας.

Οι δυνάμεις που αποκτούμε χωρίζονται σε δύο είδη. Αυτές που χρησιμοποιούμε στις μάχες (στις οποίες θα αναφερθούμε αργότερα) και σε εκείνες που αποκτούμε από τον θηλυκό χαρακτήρα που χρησιμεύουν στο platform κομμάτι του τίτλου. Οι νέες δυνάμεις που θα μας «ταξιδέψουν» στα διάφορα περιβάλλοντα -πέρα από τη γνωστή μεταφορά στο χρόνο- είναι η «χαλιναγώγηση» του νερού, η «ενόραση» των ερειπίων όπως ήταν κάποτε, και το άλμα μεγάλων αποστάσεων με τη «βοήθεια» εχθρών. Οι παραπάνω δυνάμεις έχουν εξαιρετικά απλή εφαρμογή, καθώς με το απλό πάτημα ενός κουμπιού πραγματοποιούμε τη ενέργεια που απαιτείται.

Η δύναμη του νερού είναι ενδεχομένως η πιο μαγευτική όλων. Μπορούμε να παγώσουμε πίδακες νερού ώστε να περάσουμε απέναντι ή να παγώσουμε τρεχούμενο νερό με σκοπό να σκαρφαλώσουμε επάνω του. Η δύναμη της «ενόρασης» είναι εξίσου εντυπωσιακή, αφού με το πάτημα του πλήκτρου, ερείπια που έχουμε μπροστά μας «αναστυλώνονται», κάνοντας ευκολότερο το έργο μας. Η μεγαλύτερη πρόκληση του παιχνιδιού είναι ο απαραίτητος συνδυασμός των δυνάμεων μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, με σκοπό το επιτυχές πέρασμα των επιπέδων.

{PAGE_BREAK}

Μα γιατί;

Όσο χρόνο δεν αφιερώνουμε στο platform κομμάτι του παιχνιδιού, θα τον ξοδέψουμε στις μάχες με τους εχθρούς. Οι μάχες είναι ίσως η σημαντικότερη «πληγή» του νέου Prince of Persia, καθώς είναι «ρηχές» και χωρίς το απαιτούμενο βάθος που θα έπρεπε να διαθέτουν. Οι δημιουργοί επέλεξαν να εμπλουτίσουν το TFS με εκατοντάδες εχθρούς, αλλά δεν έπραξαν το ίδιο με το ρεπερτόριο κινήσεων του ίδιου του πρίγκηπα. Τα combos και οι συνδυασμοί κινήσεων δείχνουν μια έλλειψη ποικιλίας και πολύ σύντομα κουράζουν. Ειδικά όταν στην αγορά κυκλοφορούν τίτλοι όπως το God of War III, οι δημιουργοί θα έπρεπε να σκεφτούν καλύτερα αν ήταν απαραίτητη η παρουσία τόσου έντονου και απλοϊκού hack & slash στοιχείου.

Αυτό που μετριάζει την κούρασή μας από τις -πολλές φορές ανούσιες- μάχες, είναι η συνεχής δίψα μας για τις σφαίρες που αφήνουν πίσω τους οι εχθροί. Υπάρχουν τριών ειδών τέτοια orbs, τα κόκκινα τα οποία μας προσφέρουν υγεία, τα μπλε τα οποία «αναζωογονούν» τις δυνάμεις, και τα κίτρινα που μας προσφέρουν experience points. Αυτοί οι πόντοι χρησιμεύουν στην ανάπτυξη του χαρακτήρα μας, εφοδιάζοντάς τον με νέες δυνάμεις και δυνατότητες.

Οι δυνάμεις που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε κατά τη διάρκεια των μαχών είναι βάλσαμο -στην κυριολεξία- της πλήξης μας. Έχουμε τη δυνατότητα να επιλέξουμε ανάμεσα στα τέσσερα στοιχεία της φύσης, τα οποία αναβαθμίζονται έως τέσσερις φορές έκαστο. Οι δυνάμεις αυτές είναι ο αέρας, ένα πύρινο ίχνος που αφήνουν τα αποτυπώματά μας (φωτιά), ο πάγος (νερό) και μια πέτρινη ασπίδα (γη). Πόντους εμπειρίας μπορούμε να «καταναλώσουμε» και για άλλες αναβαθμίσεις, όπως εκτενέστερη μπάρα υγείας ή πιο ισχυρές επιθέσεις, κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε προσεκτικοί με τις επιλογές μας, καθώς πρέπει να τηρηθεί μία ισορροπία.

Άλλο ένα χαστούκι που θα δεχθούμε στις μάχες, είναι η ελάχιστη ποικιλία εχθρών που θα συναντήσουμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας. Την πρώτη ώρα ενασχόλησης θα έρθουμε αντιμέτωποι με ανθρώπινους χαρακτήρες και το δυστύχημα είναι ότι αποτελούνται από ένα και μόνο είδος στρατιωτών.

Τα πράγματα δεν βελτιώνονται αργότερα με τις ορδές των πολεμιστών από άμμο. Αν η καταμέτρηση που κάναμε είναι ακριβής, θα αντιμετωπίσουμε τέσσερις ή πέντε -το πολύ- διαφορετικούς εχθρούς οι οποίοι -μαντέψτε- διαθέτουν δύο τρόπους επίθεσης, γεγονός που προσθέτει "πόντους" στην ανία των μαχών. Αυτό, όμως, που "θα βγάλει τους παίκτες από τα ρούχα" τους είναι οι μάχες με τα bosses. Αν εξαιρέσουμε την τελική μάχη, η οποία σώζει την κατάσταση με την πρωτοτυπία της, τα αφεντικά που θα συναντήσουμε πολλές φορές στο δρόμο μας είναι δύο (με δύο επιπλέον εκδοχές η κάθε μία ): Ένα troll- ταύρος, το οποίο έρχεται με φόρα εναντίον μας, και ένας γίγαντας που επιτίθεται με χρήση σπαθιού. Το στενάχωρο είναι ότι και εδώ η ποικιλία των επιθέσεών τους φτάνει με το «ζόρι» τις τρεις ή τέσσερις κινήσεις, κάνοντάς μας να αναρωτηθούμε για ποιο λόγο δε δόθηκε η απαραίτητη προσοχή στις μάχες.

Το κουτί αναγράφει "Xbox 360", όχι "Xbox"

Σε ό,τι αφορά τον τεχνικό τομέα του νέου Prince of Persia, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα, καθώς υπάρχουν στιγμές που θα εντυπωσιαστούμε και κάποιες άλλες που θα διερωτηθούμε για την ηλικία του τίτλου. Στις εξωτερικές περιηγήσεις μας, θα απολαύσουμε τις δυνατότητες της μηχανής γραφικών που χρησιμοποιήθηκε και στο Assassins Creed 2. Αντίθετα, σε μερικές περιπτώσεις κλειστών χώρων δίνεται η εντύπωση μιας προχειροδουλειάς. Οι υφές γενικότερα είναι όμορφες, ενώ η παλέτα χρωμάτων που χρησιμοποιήθηκε προσφέρει τα μέγιστα στην «ανατολίτικη» ατμόσφαιρα που δημιουργείται.

Το animation του πρίγκηπα είναι εξαιρετικό, καθώς αυτός κινείται με εκπληκτική φυσικότητα και ομαλότητα. Οι μόνες ενστάσεις έχουν να κάνουν με το σχεδιασμό του προσώπου του, το οποίο θυμίζει άσχημο συνδυασμό ανάμεσα σε…Shrek και Stallone. Αντίθετα με τον ήρωά μας, οι υπόλοιποι χαρακτήρες παρουσιάζουν σοβαρά προβλήματα στο animation και την κίνησή τους. Κακή εντύπωση δίνει επίσης και το μέτριο lιp sync, το οποίο χάρη στην καλή σκηνοθεσία των μακρινών πλάνων περνάει απαρατήρητο. Τέλος, πρέπει να αναφέρουμε και τις λίγες περιπτώσεις όπου υπήρχε πτώση στα καρέ σε σημεία όπου η οθόνη «γέμιζε» από χαρακτήρες, αλλά και σε μερικές ανύποπτες στιγμές χωρίς κάποια συγκεκριμένη αιτία.

Αντιθέτως, ο ηχητικός τομέας κινείται σε υψηλά επίπεδα, με μουσικά κομμάτια αραβικού ύφους, τα οποία δεν επαναλαμβάνονται συχνά και προσθέτουν πόντους στη γενικότερη εικόνα του TFS. Οι φωνές των χαρακτήρων είναι αρκετά όμορφες και με το κατάλληλο χρώμα, ενώ για τη φωνή του πρίγκηπα επιστρατεύτηκε ο Yuri Lowenthal, που τον ενσάρκωσε στο Sands of Time και το Two Thrones. Ευχάριστη είναι επίσης και η επιστροφή των αστείων μονολόγων του ήρωα κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μας.

{PAGE_BREAK}

Κλείνοντας, αξίζει να αναφερθούμε στον καταπληκτικό χειρισμό, με τη βοήθεια του οποίου το platforming και οι μάχες γίνονται «παιχνιδάκι». Η πρώτη εντύπωση που δίνει ο τίτλος με τη χρήση τόσων πολλών δυνατοτήτων και δυνάμεων, είναι ενός εξαιρετικά δύσκολου χειρισμού κάτι που απέχει πολύ από την πραγματικότητα. Οι νέες κινήσεις παίρνουν ελάχιστα λεπτά για την «απόλυτη» εκμάθησή τους, με αποτέλεσμα να υπάρχει πλήρης "ταύτιση" του χρήστη και του πρίγκηπα.

Περιμέναμε περισσότερα, αλλά απ’ το ολότελα…

Η τελική αίσθηση που μας δίνει το Prince of Persia The Forgotten Sands, είναι αυτή ενός πολύ καλού τίτλου ο οποίος πάσχει από μερικά προβλήματα που μετριάζουν τη συνολική εμπειρία. Το platforming στοιχείο του τίτλου, σε συνδυασμό με τη χρήση εντυπωσιακών δυνάμεων, κλέβει την παράσταση και δίνει -για άλλη μια φορά- μαθήματα στους επίδοξους δημιουργούς τέτοιου είδους παιχνιδιών.

{VIDEO_1}

Σε αντίθεση με το platform μέρος του TFS, οι μάχες όχι απλώς δεν έκαναν βήματα προόδου, αλλά είναι πιο φτωχές από την προηγούμενη τριλογία, με τις ελάχιστες κινήσεις και την μηδαμινή ποικιλία των εχθρών να είναι το μεγάλο «αγκάθι» του τίτλου. Στον οπτικοακουστικό τομέα, το Forgotten Sands αφήνει ποικίλες εντυπώσεις, με τα γραφικά να κινούνται άλλοτε σε υψηλά επίπεδα και άλλοτε να θυμίζουν εποχές Playstation 2. Ο ηχητικός τομέας, αντίθετα, στέκεται στο ύψος των περιστάσεων και προσφέρει τα μέγιστα στη δημιουργία μιας «ανατολίτικης» ατμόσφαιρας.

Το TFS, από τη στιγμή που θεωρείται συνέχεια του Sands of Time, αναπόφευκτα θα συγκριθεί με την επιτυχημένη τριλογία. Σίγουρα δεν τα καταφέρνει καλά σε όλους τους τομείς και γενικότερα βρίσκεται ένα (ή και δύο κάποιες φορές) σκαλί πιο κάτω από την τριλογία. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να σταθεί επάξια δίπλα σε αυτά τα παιχνίδια ως μία αρκετά ποιοτική συνέχεια. Ελπίζουμε η Ubisoft να μάθει από τα λάθη της φετινής της πρότασης και στο μέλλον να μας προσφέρει ένα πραγματικά επαναστατικό Prince of Persia.

Γιάννης Σκουλουδάκης