Αφήνοντας πίσω τις δυνάμεις του Άξονα
Λίγο περισσότερα από δέκα χρόνια ιστορίας συνοδεύουν το πασίγνωστο όνομα του franchise Medal of Honor, μία από τις πλέον μακρόβιες σειρές στην κατηγορία των FPS. Μπορεί να μη γίνεται να διαγράψουμε από το μυαλό μας τα διάφορα πρόσφατα στραβοπατήματα που φέρει στην πλάτη του το εν λόγω όνομα, αλλά δεν μπορούμε και να ξεχάσουμε το λόγο που αυτός ο τίτλος χαίρει τόσο μεγάλης αναγνώρισης. Από τα πρώτα του βήματα στο PS One το Medal of Honor κατάφερε, όσο κανένα άλλο FPS έως τότε, να μας μεταφέρει σε αληθοφανή πεδία μάχης αλλά και σε έντονες συγκρούσεις μεταξύ αυθεντικά αναπαραστημένων στρατευμάτων.
Παρόλα αυτά, είναι γεγονός πως οι αλλεπάλληλες εκδόσεις sequels από την EA, πάντοτε τοποθετημένες στο πολεμικό θέατρο του B’ Παγκοσμίου Πολέμου, έφτασαν επικίνδυνα το σημείο του κορεσμού, χάνοντας παράλληλα συνεχώς έδαφος από το αντίπαλο δέος που ακούει στο όνομα Call of Duty.
Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως η συγκεκριμένη πολεμική περίοδος, πλούσια από ιστορικές συγκρούσεις μεταξύ των Συμμάχων και των δυνάμεων του Άξονα, αδυνατεί πλέον να προσφέρει έντονες εμπειρίες στο χώρο των βιντεοπαιχνιδιών, κάτι που απέδειξε περίτρανα το εξαιρετικό (κατά την άποψη του γράφοντα) World at War. Ωστόσο, ακόμα και ο πιο φανατικός οπαδός της σειράς δύσκολα θα παραδεχτεί πως ο συνδυασμός των ονομάτων Medal of Honor και Β’ Παγκοσμίου Πολέμου δεν έφτασε σε σημείο να κουράζει αφόρητα, ακόμα και στο άκουσμα ενός πιθανού επικείμενου sequel.
Εύλογη είναι, λοιπόν, η πλήρης αλλαγή της πορείας του franchise από την EA, μία απόφαση που αναμφίβολα βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην απόλυτα επιτυχημένη πορεία των Modern Warfare. Δίκοπο μαχαίρι, ωστόσο, είναι η μεταφορά του Medal of Honor στη σύγχρονη εποχή καθώς ο πήχης της ποιότητας που έθεσαν τα δημιουργήματα της Infinity Ward δύσκολα μπορεί να ξεπεραστεί.
Οι συγκρίσεις μεταξύ των δύο “αντιπάλων”, μετά από αρκετά χρόνια, είναι και πάλι αναπόφευκτες καθώς οι ομοιότητες μεταξύ τους είναι περισσότερο από έκδηλες. Ας δούμε όμως αναλυτικότερα εάν η νέα πρόταση της EA καταφέρνει να δώσει ένα πρώτο δυνατό "χτύπημα" στην επικείμενη κυκλοφορία του Black Ops. Δίχως τη συνοδεία κάποιου υποτίτλου, η νέα προσθήκη της πασίγνωστης σειράς ονομάζεται λιτά "Medal of Honor", σηματοδοτώντας με τον πλέον εύστοχο τρόπο τη στροφή του franchise σε νέα μονοπάτια και την πιθανή αφετηρία για μία μακρόχρονη πορεία από συνέχειες. Εξαρχής θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως το παρόν άρθρο αφορά αποκλειστικά στο campaign του τίτλου δεδομένου ότι, δυστυχώς, η έκδοση που έχουμε στα χέρια μας δεν επιτρέπει τη συμμετοχή μας στο online τμήμα του παιχνιδιού.
Κάπου εδώ αξίζει να τονίσουμε ότι η ανάπτυξη του τίτλου χωρίστηκε ουσιαστικά σε δύο τμήματα. Την ανάπτυξη του online κομματιού ανέλαβε η Dice (Battlefield, Bad Company), μια εύλογη επιλογή, καθώς η πείρα της σε αυτόν τον τομέα είναι κάτι παραπάνω από μεγάλη, ενώ η offline εμπειρία ανατέθηκε στην, πρόσφατα “βαφτισμένη”, Danger Close. Δεδομένου, λοιπόν, ότι ο κώδικας που λάβαμε δεν επέτρεπε online μάχες και ότι το παιχνίδι, πρακτικά, χωρίζεται σε δύο διακριτά μέρη, θα ακολουθήσει ξεχωριστό review για το multiplayer κομμάτι του.
Αφήνοντας πίσω τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, λοιπόν, η Danger Close έρχεται να μας δώσει μία περισσότερο πρόσφατη και κοντινή ματιά στις καταστάσεις που επικρατούν στα σύγχρονα πεδία μαχών, μεταφέροντάς μας στον πόλεμο της Αμερικής κατά της τρομοκρατίας, και συγκεκριμένα στο Αφγανιστάν. Ευτύχημα αποτελεί το γεγονός πως η –το λιγότερο- αμφιλεγόμενη σύγκρουση των δύο αυτών χωρών εμφανίζεται εντελώς αποστασιοποιημένη από οποιεσδήποτε πολιτικές ή κοινωνικές προεκτάσεις της.
Χωρίς να προσπαθεί να δικαιολογήσει σε καμία περίπτωση τον “πόλεμο δικαιοσύνης”, η γνώμη μας για τις σκοπιμότητες του οποίου αφορούν άλλου είδους άρθρο, το πόνημα της Danger Close αναλώνεται αποκλειστικά και μόνο σε στρατιωτικές επιχειρήσεις. Η χρήση αυτού του πολεμικού θεάτρου είναι εμφανές ότι δεν έγινε για κάποιον προπαγανδιστικό λόγο, αλλά κυρίως για λόγους αυθεντικότητας.
{PAGE_BREAK}
Μεταφέροντάς μας σε γνώριμες τοποθεσίες, όπως μπορεί να τις έχουμε δει σε ντοκιμαντέρ ή δελτία ειδήσεων, καθώς επίσης αναφέροντας συχνά υπαρκτά ονόματα στρατιωτικών δυνάμεων, ο τίτλος καταφέρνει να αποδώσει πειστικά τη συμμετοχή μας σε μία σύγχρονη πολεμική σύγκρουση. Σε αντίθεση με τους προηγούμενους τίτλους της σειράς, η Danger Close δανείζεται εμφανέστατα τη δομή των αποστολών των Call of Duty, εναλλάσσοντας τους χαρακτήρες που ελέγχουμε. Θα αναλάβουμε δράση με τους Rangers, την κύρια πεζή πολεμική μηχανή των αμερικάνικων δυνάμεων, θα πάρουμε μέρος σε ειδικές πολεμικές επιχειρήσεις με τους Navy Seals (ή Υποβρύχιες Ομάδες Καταστροφών αν προτιμάτε) καθώς επίσης θα χειριστούμε τους “καλύτερους των καλύτερων”, τους Tier 1.
Οι τελευταίοι διαφημίστηκαν εντόνως κατά τις διάφορες επιδείξεις του παιχνιδιού, αλλά και στις συνεντεύξεις των συντελεστών, ως οι απόλυτα επίλεκτες δυνάμεις του αμερικάνικου στρατού, ικανές για την εκτέλεση των πιο επικίνδυνων αποστολών μέσα στις εχθρικές γραμμές.
Ουσιαστικά, το σενάριο του τίτλου δεν έρχεται να προσφέρει κάποια συγκεκριμένη πλοκή, αλλά αντίθετα επιχειρεί να αποδώσει πολεμικές καταστάσεις βασισμένες σε πραγματικά γεγονότα -πάντα σύμφωνα με τους δημιουργούς- ανάλογες με τον τρόπο δράσης των τριών προαναφερθέντων σωμάτων στρατού. Έτσι, θα κληθούμε να έρθουμε σε ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ Taliban και Rangers, να σαμποτάρουμε οπλικά συστήματα και άλλες απειλές με τους Navy Seals, αλλά και να διεισδύσουμε αθόρυβα σε εχθρικούς καταυλισμούς με τους Tier 1. Ένα από τα θετικότερα στοιχεία του Medal of Honor αποτελεί η συνεχής επικοινωνία μεταξύ των στρατιωτών. Σε κάθε αποστολή ανεξαιρέτως θα έχουμε στο πλάι μας τουλάχιστον έναν συμπολεμιστή.
Πραγματικά σε όλη τη διάρκεια του campaign δε θα σταματήσετε να ακούτε τις συνομιλίες μεταξύ τους, ανάλογες πάντοτε με την εκάστοτε κατάσταση, πετυχαίνοντας με μοναδικό τρόπο την αίσθηση πως παίρνουμε μέρος σε μάχες μαζί με στρατιώτες που “αναπνέουν” δίπλα μας και όχι με “άψυχα” bots. Οι συνομιλίες είναι πλήρως εναρμονισμένες με τη δράση και γεμάτες από στρατιωτικούς όρους, καταφέρνοντας να προσφέρουν μία ξεχωριστή προσωπικότητα στο campaign.
Η ροή των αποστολών είναι αρκετά καλή, εναλλάσσοντας συνεχώς το ρόλο μας μεταξύ των τριών ξεχωριστών σωμάτων πεζικού, ενώ θετικό στοιχείο αποτελεί το γεγονός ότι οι πορείες τους πολλές φορές διασταυρώνονται, δείχνοντας με πετυχημένο τρόπο το πώς κάθε μία ομάδα μπορεί να βοηθάει την άλλη. Ιδίως οι Navy Seals και Tier 1 προσφέρουν ορισμένες πολύ έντονες στιγμές. Με τη δύναμή τους να στηρίζεται κυρίως στις stealth τακτικές, θα χρειαστεί να συνεργαστούμε και να ακούμε τις οδηγίες των συμπολεμιστών μας, ούτως ώστε να μπορούμε να περάσουμε απαρατήρητοι από περιπόλους, αλλά και να εξοντώσουμε με όση περισσότερη ασφάλεια μας επιτρέπεται όσους βρεθούν στον δρόμο μας.
Δυστυχώς, όμως, η πλειοψηφία των αποστολών μας οδηγεί σε ιδιαίτερα κοινότυπες κατά μέτωπο συγκρούσεις με πολυάριθμες εχθρικές δυνάμεις. Πολύ συχνά, λοιπόν, μεταφερόμαστε σε σημεία όπου το μόνο που καλούμαστε να κάνουμε είναι η εξόντωση μεγάλου αριθμού εχθρών που εμφανίζονται από κάθε λογής σημεία, δημιουργώντας συχνά την αίσθηση πως απλά μαχόμαστε ενάντια σε bots.
Η τεχνητή νοημοσύνη δε βοηθά στο ελάχιστο την κατάσταση, καθώς οι εχθροί πολλές φορές αδυνατούν να καλυφθούν ενώ όταν τα καταφέρνουν, αρκούνται απλά στην επαναλαμβανόμενη αποκάλυψη τρωτών τους σημείων ώστε να τους πετύχουμε. Επιπροσθέτως, το έντονο scripted στοιχείο που επικρατεί, το οποίο ουσιαστικά μας κρατάει από το χέρι για την ολοκλήρωση κυρίως των stealth αποστολών, σημαίνει πρακτικά ότι εάν θελήσετε να ασχοληθείτε εκ νέου με κάποιο επίπεδο, θα έχετε την αίσθηση ότι παρακολουθείτε…replay. Αξίζει να σημειωθεί δε, ότι τρία χρόνια μετά, η εξαιρετική αποστολή στο Chernobyl του Modern Warfare δεν μπορεί να ξεπεραστεί.
{PAGE_BREAK}
Το επίπεδο όπου καλούμαστε να χειριστούμε τα οπλικά συστήματα ενός ελικοπτέρου, κατά τα μέσα του παιχνιδιού, έρχεται να λειτουργήσει ως ένα διάλειμμα από την ακατάπαυστη ένταση των πεζικάριων. Ωστόσο, και εδώ, η κατάσταση δεν είναι ιδιαίτερα καλή. Μεγαλύτερη διάρκεια από ό,τι απαιτείται αλλά και συνεχόμενα επαναλαμβανόμενοι στόχοι του τύπου “σκοτώστε το άτομο με το ρουκετοβόλο”, μας μεταφέρει τελικά σε ένα αδιάφορο αλλά και κουραστικό on-rails shooter κομμάτι. Τεχνικά το Medal of Honoer καταφέρνει να σταθεί σε ικανοποιητικά επίπεδα όσον αφορά στην απόδοση του Αφγανιστάν.
Το μέγεθος των επιπέδων είναι πραγματικά τεράστιο ενώ οι ορεινές εκτάσεις, καθώς και τα μοντέλα των φίλιων και εχθρικών δυνάμεων, είναι αποδοσμένα με λεπτομέρεια. Από την άλλη, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που το frame rate έπεσε σε πολύ χαμηλά επίπεδα για αρκετά δευτερόλεπτα, ακόμα και σε σημεία όπου δεν φαινόταν να συμβαίνει κάτι το “επίπονο” για την κονσόλα.
{VIDEO_1}
Στον αντίποδα, ο ηχητικός τομέας του τίτλου είναι πραγματικά άψογος. Τα εφέ των πυροβολισμών είναι ιδιαίτερα πειστικά, καθιστώντας τη χρήση των όπλων εξαιρετικά απολαυστική. Οι ηθοποιοί που χαρίζουν τις φωνές τους στις συνεχείς ομιλίες μεταξύ των στρατιωτών κάνουν σπουδαία δουλειά ενώ, τέλος, η μουσική επένδυση του τίτλου δείχνει να είναι ιδανική για την εκάστοτε κατάσταση.
Ολοκληρώνοντας κάπου εδώ την παρουσίαση του campaign, θα πρέπει να αναφέρουμε πως για άλλη μία φορά ένα από τα σημαντικότερα μειονεκτήματα που βλέπουμε σε όλο και περισσότερους τίτλους του είδους κάνει την εμφάνισή του και εδώ. Ο λόγος, φυσικά, για τη διάρκεια, η οποία στο normal επίπεδο δύσκολα θα διαρκέσει περισσότερο από τέσσερις ώρες. Πραγματικά η στιγμή που θα έρθετε στο σημείο να παρακολουθήσετε τους τίτλους τέλους θα σας δημιουργήσει έντονη απογοήτευση, καθώς η ολοκλήρωση του campaign έρχεται αναπάντεχα και χωρίς κάποια ιδιαίτερη κλιμάκωση, δημιουργώντας την εντύπωση ότι η ιστορία των τριών πρωταγωνιστικών ομάδων θα μπορούσε να συνεχιστεί για αρκετές αποστολές ακόμα.
Εν κατακλείδι, η πρώτη μεταφορά του Medal of Honor στη σύγχρονη εποχή πολύ δύσκολα θα καταφέρει να απειλήσει –τουλάχιστον σε offline επίπεδο- το Call of Duty. Από την μία πλευρά η Danger Close πέτυχε στην απόδοση ενός αληθοφανούς πολεμικού περιβάλλοντος, χάρη στην πολύ καλή αίσθηση της ομαδικότητας των στρατιωτών αλλά και την χρήση μία πραγματικής πολεμικής σύγκρουσης, ενώ η μεταφορά του πολεμικού θεάτρου στην σύγχρονη εποχή είναι κάτι παραπάνω από καλοδεχούμενη. Εντούτοις, ελλιπείς στιγμές κορύφωσης στο campaign, μονότονες συγκρούσεις με εχθρικές δυνάμεις καθώς και η απελπιστικά μικρή διάρκεια αποτελούν σημαντικούς λόγους για μία πιθανή ενοικίαση του τίτλου και όχι για αγορά από τους λάτρεις των offline -και το τονίζουμε αυτό, το multiplayer μέρος ίσως "απογειώσει" το πακέτο- εμπειριών.
Νικόλας Μαρκόγλου
Πατώντας εδώ θα διαβάσετε το multiplayer review του GameOver για το Medal of Honor
