Ένοχος δεν είναι αυτός που αμαρτάνει, αλλά αυτός που φέρνει το σκοτάδι…
Ο Walt Disney κάποτε δήλωσε πως ποτέ δεν θεώρησε τη δουλειά του “τέχνη”. Την έβλεπε περισσότερο ως κομμάτι της βιομηχανίας του θεάματος, της διαδικασίας ψυχαγωγίας του κοινού. Μεταπηδώντας σε κάτι εντελώς άσχετο αλλά και ταυτόχρονα σχετικό όσο τίποτα άλλο, κάποιοι δήλωσαν πως το 2010 δεν ήταν μία καλή χρονιά για το λευκό θαύμα της Nintendo. Και οι δύο δηλώσεις, μοιράζονται ένα κοινό: Είναι λαθεμένες. Όπως η “βιομηχανία” που δημιούργησε ο Disney σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της τέχνης του 20ου αλλά και του 21ου αιώνα, έτσι και το Wii, τουλάχιστον από άποψη ποιότητας software, τα πήγε περίφημα, με τίτλους όπως τα Silent Hill: Shattered Memories, Tatsunoko Vs. Capcom, Fragile Dreams: Farewell Ruins of the Moon, Monster Hunter Tri, Sin and Punishment: Successor of the Skies, το επικών διαστάσεων Super Mario Galaxy 2, καθώς και το πιο πρόσφατο όλων, Metroid: Other M, να αποδεικνύουν πως η Nintendo όταν θέλει μπορεί. Τι σχέση έχει το Epic Mickey με όλα αυτά όμως; Πολύ απλά, κατέχει μία θέση στη λίστα των ποιοτικότερων τίτλων της βιβλιοθήκης του Wii, όντας όχι μόνο ένας από τους σημαντικότερους τίτλους της χρονιάς για τους κατόχους του συστήματος, αλλά για ολόκληρη τη gaming κοινότητα γενικότερα.
Και πως να μην αφορά τους πάντες άλλωστε, όταν από πίσω του κρύβεται ο ένας και μοναδικός Warren Spector; Για όσους δεν είχατε την τιμή να ασχοληθείτε με κάτι δικό του στο παρελθόν, να πούμε ότι ο κύριος Spector είναι υπεύθυνος για τίτλους όπως το Deus X και τη σειρά Thief. Μετά τα νέα απόκτησης του τότε νεοϊδρυθέντος studio Junction Point Studios από τη Disney, στην ιδέα μόνο του τί θα μπορούσε να επακολουθήσει, η πιθανολογία ξεκίνησε. Και σταμάτησε μόνο όταν στα τέλη Οκτωβρίου του 2009, το Epic Mickey αποκαλύφθηκε και επίσημα. Ένας χρόνος πέρασε από τότε, με το κοινό όλο και να ανυπομονεί να ανακαλύψει τι συνέβη όταν ο Warren βούτηξε τα χέρια του στο σύμπαν του Walt. Η αναμονή αυτή τελείωσε.
Letting the dark in: Ένα όραμα
Από τα πρώτα concept art σχέδια που είχαν δει το φως της δημοσιότητας, γνωρίζαμε πως το Epic Mickey δεν θα ήταν ένα ακόμα παραδοσιακό παιχνίδι της Disney. Ο Warren Spector και η ομάδα του, θέλησαν να δώσουν μία πιο ενήλικη εικόνα όχι μόνο στον διάσημο ποντικό τον ίδιο, αλλά και στα πολλαπλά παράλληλα σύμπαντα του Disney. Το σκότος, η καταστροφή και η αλλοίωση είναι κύρια συστατικά του κόσμου που ο Mickey θα εγκλωβιστεί, αφού πρώτα θα έχει προβεί σ’ ένα μοιραίο λάθος. Ως μία εναλλακτική Αλίκη (ο αγαπητός Mickey δεν διαβάζει τυχαία το Through the Looking-Glass στο εισαγωγικό video), θα περάσει από το σπίτι του στον πύργο του Yen Sid, μέσω ενός καθρέπτη, που ξαφνικά ξεκίνησε να λειτουργεί ως πύλη μεταξύ των δύο κόσμων.
Ως πανίσχυρος μάγος που είναι, αλλά και alter ego του Walter Disney, ο Yen Sid (Disney, αντεστραμμένο, για όσους δεν το παρατήρησαν) δημιούργησε έναν κόσμο όπου όλοι οι ξεχασμένοι ήρωες των cartoons θα ζούσαν ειρηνικά, συνεχίζοντας τις ζωές τους στην αφάνεια, ξεχασμένοι μεν από τον κόσμο, αλλά ποτέ στεναχωρημένοι. Ως άκρως περίεργο ον που είναι, ο ανασχεδιασμένος και αισθητά πιο retro Mickey, θα πλησιάσει αυτό που εκ πρώτης όψεως μοιάζει με μία απλή μακέτα, και θα καταστρέψει ό,τι ο ισχυρός μάγος δημιούργησε, πριν τραπεί σε φυγή.
Χρόνια θα περάσουν, με τον τελευταίο να ανακαλεί το όλο συμβάν σαν απλά ένα όνειρο, μέχρι που θα έρθει η μέρα που η μοίρα θα του χτυπήσει την πόρτα υπό τη μορφή του Shadow Blot, το πλάσμα στο οποίο άθελά του έδωσε σάρκα και οστά. Το όλο concept θα μπορούσε να αποτελεί σενάριο μίας νέας πρωτοκλασάτης κινηματογραφικής παραγωγής, κάτι που προβάλλει το μεράκι, την ποσότητα αφοσίωσης και αγάπης που οι άνθρωποι της Junction Point έδειξαν, στην προσπάθειά τους να κατευθύνουν το Epic Mickey σε έναν άλλο δρόμο, μη παράλληλο με τα φανταχτερά και χαρωπά χρώματα που είχαμε μέχρι τώρα συνηθίσει. Φυσικά, οι περιορισμοί ήταν πολλοί, μιας και κάτι μας λέει πως πιέσεις από πλευράς Disney υπήρξαν, σχετικά με το πόσο “adult” θα μπορούσε να είναι η θεματολογία.
Αυτό δεν εμπόδισε την ομάδα ανάπτυξης από το να αγγίξει θέματα όπως την “αφαίρεση” της καρδιάς του Mickey από τον Mad Doctor, ούτε να σκεπάσει τη Wasteland με ένα πέπλο αποσύνθεσης, απόρροια των πράξεων του Mickey. Θαρραλέα ήταν και η επιλογή του να συμπεριληφθούν -διαμελισμένες- ρομποτικές εκδοχές των Goofy, Donald και Daisy, δημιουργήματα του Oswald σε συνεργασία με τον Mad Doctor.
Σκοτάδι, πινέλα και αγάπη για το παρελθόν: Δομή και gameplay
Παγιδευμένος στην Wasteland, ο Mickey θα πρέπει να βρει το δρόμο προς τον κόσμο του, μέσα από μία οδύσσεια που θα του μάθει πολλά, ενώ σιγά σιγά θα συνειδητοποιεί πως υπαίτιος για την καταστροφή αυτή δεν είναι άλλος από τον ίδιο. Μοναδικό του όπλο, το ίδιο πινέλο που χρησιμοποίησε για να προκαλέσει το χάος, γνωστό στους κατοίκους ως Thinner Disaster, και πυρομαχικά του η μπογιά και το διαλυτικό, το καθένα με τις δικές του ιδιότητες. Κατά το πολύωρο ταξίδι μας, θα συνειδητοποιήσουμε πως υπάρχουν δύο τρόποι για να φέρουμε πράγματα εις πέρας στο Epic Mickey.
Ο “ηθικός” τρόπος, αυτός της χρήσης μπογιάς, και ο συνήθως ταχύτερος αλλά πιο καταστροφικός, αυτός του διαλυτικού. Αργά ή γρήγορα, θα γίνει εμφανές στον παίκτη πως κάθε του επιλογή, κάθε μονοπάτι ή τρόπος επίλυσης γρίφου που επιλέγει να ακολουθήσει, έχει και ανάλογο αντίκτυπο στον κόσμο και στους κατοίκους του.
{PAGE_BREAK}
Βοηθός και πιστός ακόλουθος του Mickey, τόσο ο Gus, μέλος της φυλής των δουλευταράδων Gremlins, όσο και οι Guardians, που ανάλογα τη συμπάθειά μας προς τη μπογιά ή το διαλυτικό, αλλάζουν και χρώμα. Ο Gus θα βρίσκεται πάντα μαζί μας, ακόμα και όταν εμείς δεν τον βλέπουμε, πάντα δίνοντας μας συμβουλές. Συχνά θα συναντάμε και άλλους όμοιούς του, αφού τα Gremlins παίζουν καθοριστικό ρόλο στη δομή των γρίφων. Οι Guardians από την άλλη, σαν ένα είδος πυγολαμπίδων, ακολουθούν τον Mickey, χρησιμεύοντας είτε ως οδοιπόροι, αφού μπορούν να μας δείξουν το δρόμο προς το επόμενο objective μας, είτε ως σύμμαχοι στη μάχη, επιτιθέμενοι στους Beetleworx -αν δώσουμε την εντολή. Μιας και αναφέρθηκαν, να σημειώσουμε εδώ πως οι διάφοροι τύποι Beetleworx είναι οι κύριοι εχθροί μας στο παιχνίδι, και ποικίλλουν από μικρά και σχετικά άκακα πλάσματα, μέχρι θανατηφόρες μηχανικές αράχνες και τερατώδη γλοιώδη Blots.
Εδώ να αναφέρουμε πως ο Mickey, καθώς θα σημειώνει πρόοδο στο παιχνίδι, θα αποκτήσει πρόσβαση και σε τρία επιπλέον βοηθήματα. Την προαναφερθείσα τηλεόραση, όπου ζωγραφίζοντάς την μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε για αντιπερισπασμό ή ως και πηγή ενέργειας, καθώς και το γραφικό ασήκωτο ναυτιλιακό βαρίδι, όπου μπορεί να σας βγάλει από τη δύσκολη θέση όταν έρχεστε αντιμέτωποι με εύσωμους εχθρούς. Κερασάκι στην τούρτα αποτελεί το ρολόι, που μας δίνει την ικανότητα να σταματήσουμε το χρόνο, χρήσιμο τόσο στο πεδίο της μάχης, αλλά ακόμα περισσότερο στα platforming τμήματα.
Θα περάσουν αρκετές ώρες πριν φτάσουμε στο κεντρικό “hub” του παιχνιδιού, την κάποτε πανέμορφη Mean Street. Εκεί εντοπίζονται οι προβολείς που θα μας δώσουν πρόσβαση στους πολλούς κόσμους του Epic Mickey, κάθε ένας με διαφορετική εμφάνιση, εμπνευσμένη από κλασσικά έργα του Disney. Η επιλογή των προτζέκτορων ως μέσο μετακίνησης μεταξύ κόσμων δεν είναι καθόλου τυχαία, αφού εκτός του ότι δένει απίστευτα με το όλο στήσιμο, προσφέρει και πρόσβαση σε ένα από τα σημαντικότερα σημεία του παιχνιδιού. Ανάμεσα στην περιοχή που αφήνουμε και την περιοχή που κατευθυνόμαστε, εντοπίζεται ένα 2D περιβάλλον, που αντλεί τη θεματολογία του από διαχρονικές, πολυαγαπημένες παραγωγές, όπως η παρθενική εμφάνιση του Mickey στο Steamboat Willie, το Thru The Mirror του 1936, το ψυχεδελικό τμήμα του Plutopia, το ξεκαρδιστικό Clock Cleaners του 1937, και η λίστα συνεχίζεται δίχως τέλος.
Παρότι απλά στη δομή τους, δίχως ιδιαίτερη πρόκληση και στη συνέχεια επαναλαμβανόμενα, αυτά τα side-scrolling επίπεδα προσθέτουν απίστευτα στο νοσταλγικό παράγοντα του τίτλου, ξυπνώντας αναμνήσεις στους τυχερούς που είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ως παιδιά έστω και μερικά από τα κλασσικά ολιγόλεπτα animated reels του 20ου αιώνα.
Εκεί που πραγματικά το παιχνίδι μας έπιασε αδιάβαστους, ήταν στη περίπτωση του Oswald. Όντας ο πρόγονος του Mickey Mouse, πριν η Universal πάρει τα δικαιώματα εκμετάλλευσης από τον Disney, ο Oswald the Lucky Rabbit είχε εμφανιστεί σε αρκετά βουβά cartoons, αποκτώντας δημοσιότητα. 80 χρόνια πέρασαν μέχρι ο Oswald να επιστρέψει στην ιδιοκτησία της Disney, με την εμφάνιση του στο Epic Mickey να αποτελεί ουσιαστικά και το δυναμικό comeback του ως το alter ego του Mickey, ο θανάσιμος εχθρός του, αυτός κατάφερε να σώσει αυτά που έστω και κατά λάθος βάλθηκε να καταστρέψει ο Mickey εκείνη τη νύχτα.
Βέβαια, την προϊστορία του Oswald δεν τη γνωρίζαμε όταν παραλάβαμε το παιχνίδι, δίνοντας μας έτσι κίνητρο να αναζητήσουμε τις ρίζες του μυστηριώδους και άκρως ενδιαφέροντος αυτού χαρακτήρα. Ας επιστρέψουμε όμως στα του gameplay, μιας και αρκετά παραστρατήσαμε.
Choices, choices, choices: Ηθικός παράγοντας
Όπως αναφέραμε και πριν, κάθε μας επιλογή διαφοροποιεί τη ροή των πραγμάτων στην περιπέτειά μας, οδηγώντας μας εν τέλει σε διαφορετικές ολοκληρώσεις. Από την πιο απλή επιλογή, όπως το αν θα εξοντώσουμε τον εχθρό ποτίζοντάς τον με διαλυτικό ή λούζοντάς τον με χρώμα ώστε να τον κάνουμε να στραφεί με το μέρος μας, μέχρι και πιο περίπλοκες, όπως αυτές που αφορούν τους γύρω μας, το παιχνίδι τις καταγράφει και τις μεταφράζει σε διαφορετικά συμβάντα. Ανακαλούμε ένα ηθικό δίλημμα, όπου καλούμασταν να επιλέξουμε μεταξύ ενός σεντουκιού με θησαυρό και ενός φυλακισμένου Gremlin. Η προφανής απελευθέρωση του Gremlin μπορεί να οδήγησε στην απώλεια της ευκαιρίας να δούμε τι έκρυβε το σεντούκι, αλλά μας χάρισε μία συλλεκτική αγκράφα και τη μελλοντική βοήθεια του Gremlin, που πρακτικά παρέκαμψε τον όλο μαραθώνιο που θα έπρεπε να κάνουμε ώστε να ανοίξουμε μια θύρα, απλά αξιοποιώντας τις μηχανολογικές του ικανότητες.
Με το ίδιο σκεπτικό, η ιδέα του να εξουδετερώσουμε με διαλυτικό τα συμπαθητικά μικροσκοπικά λαγουδάκια (παρά το γεγονός ότι σε μεγάλους αριθμούς είναι επικίνδυνα) δεν καθόταν καλά στη συνείδησή μας, οπότε αποφασίσαμε αντί αυτού να τα βάλουμε να παρακολουθούν τηλεόραση, αποσπώντας την προσοχή τους, και κάνοντας ελεύθεροι τη δουλειά μας. Αυτές οι επιλογές μπορεί να μοιάζουν ασήμαντες, ιδιαίτερα κατά τη συναναστροφή μας με δευτερεύοντες χαρακτήρες, αλλά παίζουν πολύ σημαντικότερο ρόλο απ’ ότι θα μπορούσε να φανταστεί κανείς.
{PAGE_BREAK}
Λίγο steam-punk, μπόλικο retro και άπειρη αποσύνθεση: Τεχνολογία
Αν το καλοσκεφτεί κανείς, το Epic Mickey κατάφερε να φέρει εις πέρας αυτό για το οποίο τόσα χρόνια εκατομμύρια οπαδοί του σύμπαντος του Disney ποθούσαν. Εμβαθύνοντας περισσότερο στις ρίζες του παραμυθιού, στο ξεκίνημα όλων παρά στα πιο πρόσφατα έργα της βιομηχανίας ονείρων που ακούει στο όνομα Disney, ο Warren Spector και η παρέα του κατάφεραν στο βάπτισμα του πυρός για το studio τους να παντρέψουν δύο πράγματα τόσο μα τόσο διαφορετικά στη φύση τους. Τη μαγεία, το φως και την αγνότητα των πρώιμων έργων του Walt Disney, με το σκότος, την καταστροφή και την παρακμή που έφερε μαζί της η Thinner Disaster.
Είναι επίπεδα όπως ο σκουπιδότοπος, περιοχή που θα επισκεφθείτε αρκετές ώρες μέσα στην κάτι λιγότερο από 20ωρη περιπέτεια, όπου προβάλλεται η παράδοξη αρμονία των δύο άκρων. Ένας τάφος memorabilia, αναμνήσεων χαμένων στο παρελθόν, ξεχασμένων και αφημένων να σαπίσουν, που φορτίζουν συναισθηματικά τον παίκτη, χωρίς να είναι σε θέση να εντοπίσει ακριβώς το λόγο της φόρτισης αυτής.
Τα έντονα συναισθήματα δεν σταματούν όμως εκεί, στις εικόνες, αλλά εντοπίζονται και σε κάθε γρίφο, σε κάθε σετ πλατφορμών που απαιτούν τη δεξιότητα μας και την αμέριστη προσοχή μας. Η κάμερα, όντας τίτλου για το Wii, φυσικά θα κάνει κατά καιρούς τα δικά της, αλλά τουλάχιστον, για εμάς, αυτό ήταν που προσέθετε ακόμα περισσότερο στην όλη αίσθηση νοσταλγίας. Αναμνήσεις από άλλες εποχές, όπου τα παιχνίδια δεν αποτελούνταν από έναν διάδρομο όπου γεγονότα συμβαίνουν, σφαίρες ανταλλάσσονται και εκρήξεις εντυπωσιάζουν. Εποχές PlayStation και N64, όπου το 3D platforming έκανε πολλούς από εμάς να παλεύουμε για εβδομάδες ολόκληρες, πολλές φορές μήνες ακόμα, για εκείνο το τελευταίο collectible στο Banjo-Kazzoie, ή το τέλειο glide στο Spyro the Dragon.
Τέτοιες μνήμες ξυπνά η δομή των γρίφων στο Epic Mickey, που ενώ δεν θα κουράσουν εκείνον που δεν κυνηγά τα βασικά, θα ιντριγκάρουν αφάνταστα τον ελιτιστή, αυτόν που θέλει να δει και τις δύο πλευρές ενός γρίφου, τόσο τη λύση που απαιτεί μελάνι, όσο και αυτή που προστάζει χρήση διαλυτικού. Και επειδή λογικά αναρωτιέστε τι δουλειά έχει η παράγραφος αυτή στον τομέα της τεχνολογίας, υπαίτιοι είναι τα δύο όπλα του Mickey.
Κάθε γρίφος βασίζεται στη χρήση τους, από την ενεργοποίηση γραναζιών βάφοντάς τα, μέχρι την εξαφάνιση πορτών, πατωμάτων, τοίχων και λίγο-πολύ ο,τιδήποτε, στην αναζήτηση μοχλών, μπαούλων και διακοπτών. Ο τρόπος που η Junction Point εκμεταλλεύτηκε την τεχνική χειραγώγησης των περιβαλλόντων χώρων, ενώ μερικώς περιορίζεται από τη χαμηλή ιπποδύναμη του Wii, δουλεύει άψογα, και μάλιστα εθίζει σε σημείο που πιάσαμε τον εαυτό μας να θέλει να βρει κάθε μικρό άνοιγμα ή μυστικό που έχει να προσφέρει το παιχνίδι. Κάτι το αδύνατο, τουλάχιστον χωρίς οδηγό, αφού ο Warren αποφάσισε να γεμίσει τον διαστρεβλωμένο κόσμο του με κάθε λογής φαινομενικά “αόρατων” και μη προσβάσιμων χώρων. Στο δεύτερο playthrough και αν, που λέμε.
Όσον αφορά στη μηχανή που τροφοδοτεί το μαγικό κόσμο του Epic Mickey με πολύγωνα, η Gamebryo καταφέρνει σε σημεία να ανταγωνιστεί τις μηχανές γραφικών των εσωτερικών studios της Nintendo, με αυτά τα σημεία όμως να είναι λίγα σε αριθμό. Η αστάθεια είναι συχνό φαινόμενο στο κόσμο της Wasteland. Υπάρχουν μοντέλα χαρακτήρων και χώροι που σε προβληματίζουν θετικά για το επίπεδο λεπτομέρειας και πληθυσμό πολυγώνων, ενώ στο άλλο άκρο, υπάρχουν και περιοχές με περιορισμένες λεπτομέρειες και ατελείς υφές, διακόπτοντας έτσι την τόσο εξαίσια ροή εικόνων και ερεθισμάτων που λαμβάνουμε μέσα από τα μάτια του Mickey. Ο ποντικός μας από την άλλη, ξεχωρίζει τόσο για τον λεπτομερέστατο σχεδιασμό του, όσο και τα δυναμικά animations του, που με τη σειρά τους αποδίδουν φόρο τιμής στο παρελθόν, αφού πηγάζουν από τις κινήσεις του παλιού, ασπρόμαυρου Mickey.
{VIDEO_1}
Τα ορχηστρικά κομμάτια δεν απογοητεύουν ποτέ, αλλά στο σύνολο τους ούτε και εκστασιάζουν. Ορισμένα καταφέρνουν πραγματικά να ξεχωρίσουν, χάρη στην ένταση τους ή την πολύ καλή τους μελωδία, ενώ ποτέ δεν θα βαρεθείτε να ακούτε το ίδιο κομμάτι ξανά και ξανά. Απαραίτητη κρίνεται η αναφορά στο γεγονός ότι, πέρα από την εξιστόρηση ορισμένων γεγονότων από τον Yen Sid, το παιχνίδι δεν περιέχει voice-over στα cutscenes αλλά ούτε και in-game, με τους χαρακτήρες απλά να βγάζουν χαρακτηριστικούς καρτουνίστικους ήχους, συμπληρώνοντας το ρεπερτόριό τους με μορφασμούς και εκφράσεις σώματος και προσώπου. Από τη μία παραξενεύει η έλλειψη ηθοποιών σε έναν ΑΑΑ τίτλο, και δη της Disney, αλλά όλως περιέργως, το βουβό στοιχείο προσθέτει υπερβολικά στην αυθεντικότητα, μιας και στο κάτω κάτω, τα έργα του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, δεν περιείχαν φωνές. Πόντοι προστίθενται και στην ατμόσφαιρα, αφού περισσότερο ωφελείται η εξιστόρηση της συναρπαστικής αυτής ιστορίας, παρά ζημιώνεται.
If you can dream it, you can do it: Ολοκληρώνοντας
Μέσα από μία μαγευτική ιστορία, αντάξια της κληρονομιάς του Mickey Mouse, ο Warren Spector, πάντα με τη βοήθεια της μαμάς Disney, παρέδωσε έναν τίτλο με άρωμα παρελθόντος αναμειγμένου με μία δόση μαγείας και αρκετές σταγόνες νεωτερισμού, που όχι μόνο θυμίζει σε πολλούς και διδάσκει σε άλλους πως θα πρέπει να είναι ένα πραγματικό παιχνίδι, αλλά φέρνει και ορισμένα από τα προβλήματα του τότε μαζί, ως το αναμνηστικό που μετάνιωσες την αγορά του, αλλά δεν λες με τίποτα να το πετάξεις. Η κάμερα δίχως αμφιβολία θα μπορούσε να ανταποκρίνεται καλύτερα στις εντολές μας και στις κινήσεις του Mickey, και ορισμένα από τα quests να μην μας μετέτρεπαν σε courier.
Ο έλεγχος θα μπορούσε να είναι λίγο πιο ακριβής και ο οπτικός τομέας πανέμορφος σε όλα του τα σημεία, δίχως “γκρίζες περιοχές”. Αυτό που, όμως, μας κάνει να του συγχωρέσουμε όποιο ψεγάδι, είναι η μαγεία του να πρέπει να σκεφτείς πριν πράξεις, να ξύσεις το κεφάλι σου, και να σπαστείς περιστασιακά, επειδή έχεις συνηθίσει να σου δίνονται όλα στο πιάτο, με την αποβλάκωση των τελευταίων χρόνων που προβάλλουν ναυαρχίδες της τρέχουσας γενιάς. Μπορεί το Epic Mickey να μην είναι τέλειο, αλλά είναι πανέμορφο, αντιφατικό, retro, μαγευτικό και υπό τις κατάλληλες συνθήκες, επικό.
Δημήτρης Μπάνος