To go back in time, you must use the sands of time
Με μία τακτική που από άλλους επικροτείται και από άλλους καταδικάζεται, η Ubisoft φαίνεται πως βρήκε την επόμενη εύκολη λύση για αύξηση των εσόδων της, με την επανακυκλοφορία ορισμένων από τους τίτλους που τη βοήθησαν να μετατραπεί από έναν ακόμα publisher, στον κολοσσό που είναι σήμερα.
Ζεστάνετε στους 180C, σερβίρετε με HD, trophies και 3D
Όταν λοιπόν σου δίνεται η ευκαιρία να ασχοληθείς για ακόμα μία φορά με διαμάντια που πολλοί παρέβλεψαν, όπως το Beyond Good and Evil που βρίσκεται καθ’ οδόν, ή, στη δική μας περίπτωση, με μία από τις πιο χαρακτηριστικές τριλογίες της προηγούμενης γενιάς, είναι δύσκολο να κρατήσεις μούτρα στη γαλλική εταιρεία για την, κατά πολλούς, άπληστη κίνηση της προσφοράς ξαναζεσταμένου φαγητού. Κι ενώ η φράση αποτελεί cliché, πάντα προσωπικά μιλώντας, ομολογούμε πως ποτέ δεν μας χάλασε ένα σωστά ξαναζεσταμένο γεύμα.
Έτσι λοιπόν, για κάτι περισσότερο από €30 -εγχώρια, κάτι λιγότερο από 20 από το Ηνωμένο Βασίλειο- μπορείτε να απολαύσετε τις τρεις περιπέτειες του Πρίγκιπα, ρετουσαρισμένες σε 720p ανάλυση, με υποστήριξη trophies και, για τους κατόχους κατάλληλων τηλεοράσεων εκεί έξω, στερεοσκοπικό 3D. Μετά από ένα ευμέγεθες install της τάξεως των 3.7GB, ένα μενού επιλογής μας υποδέχεται, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να επιλέξουμε μεταξύ των τριών τίτλων της αρχικής τριλογίας, The Sands of Time, Warrior Within και The Two Thrones.
Στα τρία, δώρο ένα διαμάντι: Η τριλογία
Ξεκινώντας με την αριστουργηματική πρώτη περιπέτεια του Πρίγκιπα, ενός παιχνιδιού που κυκλοφόρησε εν έτει 2003 (κρατήστε τη χρονολογία στην άκρη του μυαλού σας), θα έρθουμε σε επαφή με ορισμένα από τα καλύτερα τμήματα platforming στην ιστορία των videogames. Στοιχεία που σήμερα αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι κάθε action adventure κυκλοφορίας, οφείλουν την ύπαρξη τους σε τίτλους όπως το The Sands of Time, με τον οραματιστή Jordan Mechner τότε, να μας συστήνει σε gameplay μηχανισμούς που σε αντίθεση με το τώρα, δοκίμαζαν τα αντανακλαστικά και τις ικανότητες αντίληψης του παίκτη.
Συνδυασμένοι με γρίφους που έτσι για αλλαγή σε έκαναν να σκέφτεσαι και όχι απλά να πράττεις, καθώς και ένα επαναστατικό σύστημα μάχης, δημιούργησαν αυτό που σήμερα κατέχει έναν από τους υψηλότερους μέσους όρους βαθμολογιών στην κατηγορία του. Το διαμάντι που καθιέρωσε τον Πρίγκιπα ως έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους και αγαπητούς χαρακτήρες στη βιομηχανία. Κι ενώ επτά χρόνια μετά θα περίμενε κανείς πως η -τότε φρέσκια- Jade engine πλέον δεν είναι σε θέση να ανταπεξέλθει στις ανάγκες των καιρών, η αλήθεια εντοπίζεται πολύ μακριά, σε άλλη ήπειρο ακόμα.
Ναι, παρά το πρόχειρο upscaling που οδήγησε σε υφές χαμηλής ανάλυσης, το πρώτο Prince of Persia εξακολουθεί να είναι ευπαρουσίαστο, δίχως να κουράζει στα μάτια. Συνδέστε το PlayStation 3 σας στην απαραίτητη για κάθε retro gamer CRT απέθαντη τηλεόραση σας, και θα απολαύσετε την όλη εμπειρία ακόμα περισσότερο, με μία ισχυρή αίσθηση νοσταλγίας να σας συντροφεύει καθ’ όλη τη διάρκεια.
Και κάπως έτσι περνάμε στο αμφιλεγόμενο, όσο λίγα, sequel, το σαφώς πιο σκοτεινό Warrior Within. Το δεύτερο μέρος της τριλογίας χάραξε μία νέα πορεία, υιοθετώντας μία πιο “goth” εμφάνιση, ένα αγχωτικό, δίχως τέλος κυνηγητό με το θάνατο, προσθήκες στο σύστημα μάχης, και μία νέα προσέγγιση στους γρίφους. Κι ενώ πολλοί το λάτρεψαν, άλλοι τόσοι ήταν αυτοί που δυσαρεστήθηκαν από αυτή την αλλαγή πορείας, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα, το Warrior Within να αποτελεί λόγο αντιμαχιών μεταξύ οπαδών της σειράς. Σίγουρα, σε καμία περίπτωση ο διάδοχος δεν αγγίζει την ποιότητα του original τίτλου, ούτως ή άλλως κάτι τέτοιο συμβαίνει σπάνια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έχουμε να κάνουμε με έναν πλήρη τίτλο, ικανό να σας κρατήσει παρέα για 10 και συναρπαστικές ώρες.
Το ίδιο ισχύει και για τον επίλογο της τριλογίας, το The Two Thrones, που προσπάθησε να κατευνάσει τα πνεύματα, δανειζόμενο στοιχεία και από τους δύο προκατόχους τους, δημιουργώντας μία λειτουργική ισορροπία μεταξύ δημιουργικού platforming και συναρπαστικής δράσης.
{PAGE_BREAK}
Trouble time: Ψεγάδια
Αυτό που μας προβλημάτισε, όμως, και είναι πραγματικά άξιο απορίας, είναι το γεγονός ότι ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο, ήταν πολλές οι περιπτώσεις όπου μας δόθηκε η εντύπωση πως το The Sands of Time, ήταν κι αυτό που του δόθηκε η περισσότερη “φροντίδα”, και ως συνέπεια τρέχει ομαλότερα όλων. Αψεγάδιαστο frame rate, περιορισμένα φαινόμενα aliasing (όσο περιορισμένα μπορεί να είναι σε έναν τίτλο του 2003), και λογικές απαιτήσεις από πλευράς των trophies.
Το να καταφέρει κανείς να μην αντικρίσει τη “Game Over” οθόνη στα Warrior Within και The Two Thrones μπορεί να μην αποτελεί πρόκληση για κάποιον που γνωρίζει καλά τους μηχανισμούς του time manipulation, κι ενώ και ο υπογράφων ομολογεί πως δεν βρίσκει το “Finish the game without dying” άδικα παράλογο, δεν παύει να αποτελεί σκοτεινό σημείο για την trophy list των παιχνιδιών.
Στη λίστα παραπόνων μας συμπεριλαμβάνουμε και τη μη ομαλή περιστροφή της κάμερας, το λεγόμενο camera rotation, που στα δύο sequels καταφέρνει συχνά να ζαλίζει, κάτι που ευτυχώς δεν εντοπίζεται στο The Sands of Time. Όσον αφορά τον ήχο τώρα, ανύπαρκτο είναι όποιου είδους παράπονο, πέρα από τη διαφορά στα decibel μεταξύ των cutscenes και του gameplay. Πανέξυπνη ήταν και η απόφαση των προγραμματιστών στη Ubisoft Montreal να έχουν τον Πρίγκιπα να μας μιλά καθώς περιοδεύουμε στo pause και save menu, κάτι που γίνεται και στο The Two Thrones με μόνη διαφορά τη φωνή της Kaileena αντί του Πρίγκηπα.
To buy or not to buy: Ολοκληρώνοντας
Κάπου στην αρχή του κειμένου, κάναμε αναφορά στα περί σερβιρίσματος ξαναζεσταμένου φαγητού. Το Prince of Persia Trilogy 3D -απολογούμαστε για την έλλειψη λεπτομερειών για το 3D, αλλά τελευταία φορά που τσεκάραμε δεν ήμασταν κάτοχοι 3DTV- είναι μία ιδιάζουσα περίπτωση, εντοπίζεται κάπου στη μέση.
Η αναβάθμιση σε High Definition αναλύσεις θα μπορούσε να είχε γίνει με τόνους περισσότερη φροντίδα, δίνοντας μας την ικανότητα να απολαύσουμε ακόμα περισσότερο την πρώτη επική αυτή τριλογία, αλλά η ουσία δεν θα άλλαζε. Έχουμε να κάνουμε με τρεις αρτιότατους τίτλους, με τον πρώτο εξ αυτών να τυχαίνει να αποτελεί κι έναν από τους σημαντικότερους της προηγούμενης γενιάς αλλά και της βιομηχανίας γενικότερα. Για το The Sands of Time και μόνο, οι μη κάτοχοί του οφείλουν να τιμήσουν τη συλλογή αυτή.
Δημήτρης Μπάνος
