Μήπως είναι καιρός να αφήσουμε τον Ezio στην ησυχία του;
Μία ιδιαίτερη αγάπη φαίνεται πως έχει η Ubisoft στο πρόσωπο του Ezio Auditore καθώς, σε αντίθεση με τον Altair που αρκέστηκε στην προβολή του σε έναν μόνο τίτλο (και ένα μικρό “cameo” στο δεύτερο Assassin’s Creed), ο Ιταλός ασσασίνος δείχνει να έχει τραβήξει όλη τη δημοσιότητα του franchise επάνω του. Αριθμώντας ήδη στο βιογραφικό του δύο τίτλους και δύο πρόσθετα κεφάλαια για το Assassin’s Creed II, σίγουρα δε μας προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι δεν είπε την τελευταία του λέξη στο Assassin’s Creed Brotherhood. Αναμενόμενα λοιπόν, η γαλλική εταιρία έρχεται να μας προσφέρει το πρώτο πακέτο επέκτασης (έχουμε την αμυδρά πεποίθηση ότι θα το ακολουθήσουν και άλλα) μέσω του Da Vinci Disappearance, με το αντίτιμο των 800 Microsoft Points ή 9,99 ευρώ για το Playstation Store.
Έχοντας ήδη μία πρώτη ιδέα σχετικά με την ποιότητα αυτών των dlc από το δεύτερο μέρος της σειράς, οι προσδοκίες μας δε θα μπορούσαν να είναι οι καλύτερες δυνατές και σίγουρα όχι άδικα. Έχοντας –πλέον- την υποχρέωση της προσθήκης υλικού όχι μόνο για την ιστορία του Ezio αλλά και για το online κομμάτι του τίτλου, η δουλειά της Ubisoft για το νέο υλικό αναπόφευκτα αποτελεί πιο δύσκολη υπόθεση ώστε να καταφέρει να δικαιολογήσει την κατάθεση του –διόλου ευκαταφρόνητου- ποσού. Ας δούμε λοιπόν εάν αξίζει να ψάξουμε τα ίχνη του διάσημου ζωγράφου.
Ψάχνοντας το διάσημο καλιτέχνη
Ο τίτλος του πρώτου επιπρόσθετου υλικού για το Brotherhood προδίδει εμφανέστατα την κεντρική ιδέα της νέας περιπέτειας του Ezio. Το Da Vinci Disappearance τοποθετείται περίπου ένα χρόνο πριν την ολοκλήρωση του Brotherhood, αν και ουσιαστικά η νέα ιστορία είναι εντελώς αυτόνομη έχοντας ουδεμία σύνδεση με την πλοκή του κυρίως μέρους του τίτλου. Η πρώτη αποστολή θα μας βρει στο εργαστήριο του διάσημου ζωγράφου, όπου θα μας ζητηθεί να εντοπίσουμε και να φέρουμε πίσω τον ατίθασο συνεργάτη του, ονόματι Salai, ο χαρακτήρας και το παρουσιαστικό του οποίου βασίζεται έντονα σε ιστορικές πηγές. Με το πέρας αυτής της αποστολής ο Da Vinci θα έχει ήδη απαχθεί από τη μυστηριώδη οργάνωση των Ερμητιστών.
Οι τελευταίοι αποτελούν μία παραθρησκευτική ομάδα που λατρεύει το θεό Ερμή και εδώ έχουν ως στόχο την εύρεση του κρυφού ναού του Πυθαγόρα, στόχος στον οποίο θεωρούν ότι θα τους βοηθήσει ο κοντινός φίλος του Ezio. Σύντομα θα μάθουμε ότι ο Da Vinci έχει ήδη αφήσει σημάδια σε ορισμένους πίνακές του, με την ένωση των οποίων καταδεικνύεται η είσοδος του ναού. Το σενάριο σε γενικές γραμμές δεν προσφέρει το παραμικρό βάθος, καθώς στο μεγαλύτερο μέρος της –περίπου δίωρης- περιπέτειάς μας θα πρέπει απλά να βρούμε στοιχεία που θα μας οδηγήσουν στους αγοραστές των πινάκων.
Αντίθετα με το ύφος του σεναρίου που μας συνήθισαν οι περιπέτειες του Ezio, εδώ δεν υπάρχει κανένα συνομωσιακό υπόβαθρο ή έστω κάποια ελάχιστη εμβάθυνση στον χαρακτήρα του Ercole Massimo, ηγέτη των Ερμητιστών, η παρουσία του οποίου υπάρχει απλά…για να υπάρχει. Εκτός της Λουκρητίας Boργία δε θα δούμε άλλους γνώριμους χαρακτήρες αποκόπτοντας ουσιαστικά οποιαδήποτε σύνδεση με τα προηγούμενα Assassin’s Creed. Επιπροσθέτως, όσοι επιθυμούν να μάθουν τι απέγιναν ο Desmond Miles και η παρέα του μετά το τέλος του Brotherhood μάλλον θα πρέπει να περιμένουν το επόμενο sequel, καθώς δε γίνεται καμία αναφορά για τα τεκταινόμενα εκτός του Animus.
Δυστυχώς, λοιπόν, το σενάριο είναι αρκετά αδιάφορο, λειτουργώντας ως μία πολύ απλή δικαιολόγηση για τον σχεδιασμό ορισμένων επιπρόσθετων αποστολών ενώ, επίσης, δεν παρέχεται καμία πληροφορία όσον αφορά τη γενικότερη μυθολογία που ακολουθεί το Assassin’s Creed. Μόνο τα τελευταία δέκα –περίπου- δευτερόλεπτα έρχονται να προσφέρουν μία ενδιαφέρουσα πληροφορία, η οποία δύναται να αποκρυπτογραφηθεί εκτός παιχνιδιού (…συνίσταται η γρήγορη μέθοδος του διαδικτύου) ώστε να μας δώσει ένα στοιχείο για μία συγκεκριμένη ιστορική περίοδο και τοποθεσία όπου εικάζεται ότι θα λαμβάνει χώρα το επόμενο κεφάλαιο της σειράς.
“Κάτι μου θυμίζουν αυτές οι αποστολές…”
Το single player τμήμα του τίτλου περιέχει συνολικά οκτώ αποστολές, η ποιότητα των οποίων έχει δυστυχώς έντονη διακύμανση αλλά και πολλές στιγμές déjà vu. Όλα τα συνήθη ζητούμενα θα περάσουν από μπροστά μας, όπως η παρακολούθηση κάποιου στόχου δίχως να γίνουμε αντιληπτοί, η αντιμετώπιση πολυάριθμων φρουρών και η αθόρυβη εισχώρηση σε διάφορες τοποθεσίες, όπου αν κάποιος εχθρός μας εντοπίσει, μεταφερόμαστε αυτομάτως στην οθόνη του Desynchronization (ή game over σε… ελεύθερη μετάφραση). Η αποστολή που αναλώνεται στον εντοπισμό των σημαδιών που έχει τοποθετήσει ο Da Vinci στους πίνακές του, αποτελεί ένα υπερ-απλουστευμένο mini game, παραλλαγμένου μάλιστα από αυτά που έχουμε ήδη δει στις υπο-αποστολές The Truth, αποτελώντας μία ένδειξη της έλλειψης φαντασίας στο σχεδιασμό των αποστολών.
Ευτυχώς υπάρχουν δύο αποστολές που μας τοποθετούν σε καινούρια περιβάλλοντα, προσφέροντας μία άκρως αναγκαία –αν και “λίγη”- φρέσκια πνοή. Στο πρώτο μέρος θα βρεθούμε σε μία βίλα στην εξοχή όπου θα χρειαστεί να εισχωρήσουμε απαρατήρητοι, ενώ αργότερα θα εισέλθουμε σε υπόγεια κτίσματα σε ένα περιβάλλον που θυμίζει έντονα αυτά των αποστολών που σχετίζονταν με τους ακόλουθους του Ρωμύλου. Και οι δύο αποστολές είναι πολύ καλά δομημένες, δίνοντας το βάρος τους στο platform κομμάτι του τίτλου και προσφέροντας ωραία δομημένους χώρους για την επίδειξη και την αρμονική εκτέλεση των ακροβατικών κινήσεων του Ezio. Εντούτοις, η αρκετά καλή ποιότητα αυτών των δύο αποστολών δεν είναι αρκετή για να αντισταθμίσει το υπόλοιπο αδιάφορο και επαναλαμβανόμενο σύνολο του Da Vinci Disappearance.
{PAGE_BREAK}
Μία ενδιαφέρουσα προσθήκη στις μάχες μεταξύ των Animus
Το multiplayer mode βρίσκεται σε ελαφρώς καλύτερη μοίρα. Τέσσερις νέοι χαρακτήρες γίνονται διαθέσιμοι, προσφέροντας ορισμένα από τα καλύτερα μοντέλα του τίτλου και εντυπωσιακές κινήσεις εκτέλεσης. Επιπλέον, θα μπορέσουμε να εξασκήσουμε τις εκτελεστικές μας ικανότητες σε ένα καινούριο επίπεδο αλλά και δύο ξεχωριστά modes. Το Assassinate αποτελεί μία ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα παραλλαγή του Wanted. Δίχως να έχουμε πλέον αυτόματα κάποιον στόχο προς εκτέλεση, όλοι οι παίκτες είναι πιθανοί στόχοι (κάτι το οποίο ισχύει φυσικά και για το χαρακτήρα μας). Έτσι, λοιπόν, καλούμαστε να παρατηρήσουμε ύποπτες κινήσεις και συμπεριφορές ώστε να ξεχωρίσουμε τους χαρακτήρες που μεταχειρίζεται η τεχνητή νοημοσύνη από τους χαρακτήρες που χειρίζονται οι online παίκτες. Το συγκεκριμένο mode απαιτεί υπομονή στις κινήσεις μας και έντονη παρατηρητικότητα, προσφέροντας παράλληλα έντονες στιγμές καθώς οποιοσδήποτε χαρακτήρας μπορεί να είναι υποψήφιο θύμα ή θύτης.
Το δεύτερο mode αφορά το Escort όπου δύο ομάδες των τεσσάρων ατόμων χωρίζονται ανά γύρο σε σωματοφύλακες και δολοφόνους. Ο ρόλος της πρώτης ομάδας είναι να προστατεύει δύο NPCs, οι οποίοι προχωρούν διαδοχικά από διάφορα checkpoints, ενώ η δεύτερη ομάδα έχει ως σκοπό την εξόντωσή τους. Το συγκεκριμένο mode δύσκολα θα κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών, καθώς γρήγορα φτάνει σε σημείο να γίνεται κουραστικό δεδομένου ότι οι δολοφόνοι είναι αρκετά εύκολο να εντοπιστούν. Έτσι καταλήγουμε σε ένα επαναλαμβανόμενο μακελειό με ελάχιστη δυνατότητα για στρατηγικές κινήσεις.
Τελικά συμπεράσματα
Ατυχώς, η Ubisoft δεν μπορεί να αποφύγει τα χαμηλά ποιοτικά στάνταρ που είχε θέσει με τα παλιότερα επιπρόσθετα πακέτα του Assassin’s Creed II. Το Da Vinci Disappearance δεν αποτελεί τελικά τίποτα περισσότερο από μερικές αντιγραμμένες συνιστώσες αποστολών, οι οποίες ήδη είχαν αρχίσει να κουράζουν προς το τέλος του Brotherhood. Οι ελάχιστες καλές στιγμές του single player και η ευχάριστη προσθήκη του Assassinate σίγουρα δεν αποτελούν ικανά στοιχεία για να δικαιολογήσουν την τιμή διάθεσης αυτού του καινούριου πακέτου επέκτασης.
Νικόλας Μαρκόγλου
