Tour de France

Κάνοντας τη ζωή… ποδήλατο!

Η ποδηλασία δεν είναι ακριβώς και το εθνικό μας σπορ. Φταίει η κουλτούρα μας; Η έλλειψη υποδομών; Η πλήρης αδιαφορία των μέσων ενημέρωσης για το άθλημα; Δεν γνωρίζουμε. Είναι γεγονός πάντως, πως η πλειονότητα των Eλλήνων δεν έχει την παραμικρή ιδέα για το άθλημα, πέραν ίσως της πιο διαφημισμένης φιγούρας του, τον Lance Armstrong, και της ιδιαίτερης ιστορίας του. Σε αυτήν την πλειονότητα δυστυχώς ή ευτυχώς ανήκουμε και εμείς. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει πως ο ποδηλατικός γύρος της Γαλλίας είναι ένα ασήμαντο ή αδιάφορο γεγονός. Αντιθέτως, η ιστορική διοργάνωση, που μετρά πάνω από εκατό χρόνια ζωής, αποτελεί τον διακαή πόθο κάθε ποδηλάτη και ελκύει εκατομμύρια θεατές κάθε χρόνο.

Μέσα σε 21 μέρες οι αθλητές διανύουν πάνω από 3600 χιλιόμετρα και νικητής ανακηρύσσεται αυτός με τον μικρότερο αθροιστικά χρόνο. Στον απόηχο του μεγάλου αυτού αγώνα, η γαλλική Cyanide ανέλαβε την μεταφορά της διοργάνωσης στις οθόνες του σπιτιού μας. Η πεπειραμένη δημιουργός της σειράς Pro Cycling Manager φαντάζει ως η ιδανικότερη επιλογή για τη δημιουργία του παιχνιδιού.

Είναι όμως το Tour De France 2011 άξιο του ονόματος του; Για να είμαστε απόλυτα ειλικρινής, δεν είμαστε ακριβώς σε θέση να το κρίνουμε. Όπως προείπαμε, οι γνώσεις μας γύρω από το άθλημα και της διοργάνωσης είναι στην καλύτερη, επιδερμικές, οπότε αυτό που θα ακολουθήσει είναι η αξιολόγηση του τίτλου από την σκοπιά ενός χρήστη που δεν έχει “φάει” τα χρόνια του παρακολουθώντας τις υπέροχες διαδρομές στο ενδότερα της Γαλλίας. Και αυτή η σκοπιά μπορεί να μην είναι η δικαιότερη για το ίδιο το παιχνίδι, αλλά πιστεύουμε πως είναι πιο κοντά στο συντριπτικό ποσοστό των χρηστών μας. Είναι λοιπόν το Tour de France πάνω απ’ όλα ένα καλό και διασκεδαστικό παιχνίδι;

Βόλτα με το ποδηλατάκι;

Το πρώτο πράγμα που πρέπει να διευκρινιστεί είναι πως το παιχνίδι ανήκει στην κατηγορία του simulation. Όσοι περιμένετε βολτούλες με ποδήλατα, κόντρες σε ειδυλλιακά τοπία και ανάλαφρη διασκέδαση, απλά ξεχάστε το. Η επιλογή της Cyanide για μια πιο ρεαλιστική προσέγγιση είναι εμφανής από την αρχή. Ο παίκτης καθορίζει ελάχιστα την πορεία του ποδηλάτη του, ο οποίος κινείται σχεδόν προκαθορισμένα πάνω στο δρόμο, και “τρέχει” από μόνος του.

Δεν τίθεται θέμα οδηγικής ή οποιασδήποτε άλλης ικανότητας, παρά μόνο σωστή εφαρμογή τακτικής. Οι αρμοδιότητες του παίκτη είναι στην ουσία η παρακολούθηση των παλμών και της ενέργειας του ποδηλάτη, η σωστή κατανομή των δυνάμεών του και η λήψη σωστών στρατηγικών αποφάσεων για τον ίδιο όσο και για την ομάδα του. Μπορεί να επιβραδύνει, να εντείνει τις προσπάθειες του και, φυσικά, να επιτεθεί κάνοντας sprint. Το πότε θα επιλέξει να κάνει συντήρηση και πότε θα τα “δώσει όλα”, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία. Αυτή είναι η ραχοκοκαλιά του απτού gameplay του, το οποίο ίσως αποδειχτεί υπερβολικά χαμηλών τόνων για τους περισσότερους.

Όταν μια διαδρομή 10+ χιλιομέτρων διαρκεί πάνω από δέκα λεπτά, δεν είναι και το πιο συναρπαστικό πράγμα του κόσμου να μένεις προσηλωμένος σε αυτό το παιχνίδι προσοχής, το οποίο προσφέρει μια γενικότερη ευχαρίστηση όταν φέρνει τα επιθυμητά αποτελέσματα αλλά υστερεί σε εκπλήξεις και εντάσεις. Βέβαια, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Για την ακρίβεια, δεν είναι καθόλου απλά.

Το Tour de France δίνει τη δυνατότητα για ορισμένες στρατηγικές επιλογές κατά τη διάρκεια του αγώνα, οι οποίες -σε συνδυασμό με κάποιες άλλες παραμέτρους του παιχνιδιού- αποκτούν ιδιαίτερη βαρύτητα. Ο παίκτης – ο οποίος επιλέγει τον ποδηλάτη που θα ελέγχει πριν την έναρξη κάθε ημέρας- μπορεί να δώσει διάφορες εντολές στα μέλη της ομάδας του, είτε για να τον προστατέψουν, είτε για να επιτεθούν, ενώ, μπορεί να δημιουργήσει συμμαχίες ακόμα και με αντίπαλες ομάδες. Το είδος της κάθε “πίστας” -αν θα είναι δηλαδή sprint, stage race, mountain κ.τ.λ.- σε συνδυασμό με τις ικανότητες του κάθε ποδηλάτη της ομάδας και την έφεση που έχει σε κάποια κατηγορία, απαιτούν μια προσεκτική χρησιμοποίηση των εντολών για μέγιστη αποτελεσματικότητα.

Υποθέτουμε πως για τους λάτρεις του αθλήματος, αυτό το βάθος των επιλογών χαρίζει μια αυθεντικότητα στην εμπειρία, είναι ωστόσο και ένα δίκοπο μαχαίρι για τον τίτλο. Όσοι δεν έχουν εντρυφήσει στα μυστικά του αθλήματος, θα νιώθουν σαν παρείσακτοι, σε ένα παιχνίδι που δίνει την εντύπωση πως δεν ενδιαφέρεται ούτε στο ελάχιστο γι’ αυτούς. Στην ουσία, τίποτα δεν εξηγείται. Το αρχικό tutorial είναι ένα slideshow που δείχνει τα απολύτως απαραίτητα και… αυτό ήταν.

Είναι διαφορετικό να δημιουργείς ένα παιχνίδι που να στοχεύει στους οπαδούς του αθλήματος και διαφορετικό να υποθέτεις πως οποιοσδήποτε θα παίξει το παιχνίδι θα είναι γνώστης του αντικειμένου. Η Cyanide δεν φανερώνει κανένα είδους πρόθεσης για βοήθεια στους αμύητους και φυσικά αυτό καταδικάζει τον τίτλο σε ένα πολύ συγκεκριμένο και περιορισμένο κοινό. Διότι, χωρίς μια έστω μικρή κατανόηση των τακτικών και των επιλογών που προσφέρονται, είναι αδύνατον και να προχωρήσει κανείς αλλά και –το σημαντικότερο- να αντλήσει οποιουδήποτε είδους ικανοποίηση ή διασκέδαση.

Για κάποιους που γνωρίζουν περισσότερα, αυτό ίσως θεωρηθεί μέρος της γοητείας και της ιδιαιτερότητας του τίτλου, για εμάς όμως, που ανήκουμε στην “άλλη” πλευρά, δημιουργεί έναν “πανύψηλο” τοίχο, που λίγοι θα έχουν την υπομονή και την θέληση να προσπεράσουν. Αυτή η “τυφλή” εμπιστοσύνη στη “δύναμη” του αθλήματος και της διοργάνωσης, προδίδεται και στην έλλειψη οποιονδήποτε άλλων επιλογών παιχνιδιού πέραν του ποδηλατικού γύρου. Το multiplayer ιδιαίτερα, λάμπει δια της απουσίας του και στην τελική, το παιχνίδι δεν έχει τα κατάλληλα εφόδια που θα κρατήσουν τον παίκτη για εκτεταμένο χρονικό διάστημα. Γενικότερα, το Tour de France φανερώνει σε πολλά σημεία μια προχειρότητα που αδικεί όλη την υπόλοιπη προσπάθεια.

{PAGE_BREAK}

Τώρα ανεβαίνω ή κατεβαίνω;

Ο τεχνικός τομέας δεν αποτελεί εξαίρεση στα προαναφερθέντα. Τα χαμηλά production values δυστυχώς γίνονται πολύ άμεσα εμφανή. Τα μοντέλα των αθλητών είναι πανομοιότυπα, με το μοναδικό που μένει για να ξεχωρίζουν να είναι η ενδυμασία τους. Το ίδιο ισχύει, με λίγο μεγαλύτερη ποικιλία ευτυχώς, και στους θεατές που ντύνουν τα περιβάλλοντα. Το φτωχό animation δεν βοηθάει καθόλου την κατάσταση και ιδιαίτερα η αίσθηση που αποκομίζει κανείς από την κίνηση του ποδηλάτου μόνο ικανοποιητική δεν είναι. Περισσότερο μοιάζει σαν να “γλιστράει” πάνω στον δρόμο παρά να κυλάει ενώ, στις απότομες στροφές νιώθαμε σαν να βρισκόμασταν πάνω σε ράγες. Ακόμα πιο αποκαρδιωτική είναι η αίσθηση της ταχύτητας, η οποία στερεί την απόλαυση μιας μεγάλης κατάβασης.

Το frame rate κάνει συνεχώς απότομες πτώσεις και η ομαλότητα της κίνησης καταστρέφεται ανεπιστρεπτί. Τα περιβάλλοντα, παρόλο που προσπαθούν πολύ να αποδώσουν ικανοποιητικά τις πανέμορφες διαδρομές, ταλανίζονται από χαμηλής ανάλυσης textures και ένα ιδιαίτερα ενοχλητικό pop up. Παρατηρήστε τη βλάστηση, πώς “ψηλώνει” αφύσικα όσο περνάτε από δίπλα, για να απολαύστε ένα σπουδαίο παράδειγμα προς αποφυγήν του φαινομένου.

Πέρα από τα παραπάνω, που μαρτυρούν έναν περιορισμένο χρόνο και budget στην ανάπτυξη του τίτλου, υπάρχουν ατασθαλίες στον τεχνικό τομέα που στερούνται κάθε δικαιώματος για δικαιολογίες και φτάνουν στα όρια του τραγελαφικού. Η πιο τρανταχτή απ’ αυτές είναι η “ασυνεννοησία” μεταξύ του δείκτη πάνω δεξιά της οθόνης μας, που φανερώνει την κλίση του εδάφους και του… οπτικού αποτελέσματος. Πολλές φορές ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να βρισκόμαστε σε ανήφορο, βλέπαμε πως κατηφορίζαμε και το αντίθετο. Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο ήχος, με τις συνθέσεις που συνοδεύουν τα τεκταινόμενα να μην είναι ενοχλητικές… για τα πρώτα δέκα λεπτά.

Η αλήθεια είναι πως δύσκολα θα μπορούσε να γραφτεί μουσική για τις μεγάλες διαδρομές του παιχνιδιού που να μην κουράζει μετά από ένα σημείο. Η μικρή ποικιλία, όμως, των κομματιών κάνει τα πράγματα χειρότερα και η generic ηλεκτρονική υφή τους “χτυπάει” στο τύμπανο πιο γρήγορα απ’ ότι θα έπρεπε. Τα ηχητικά εφε κινούνται στο φάσμα της μετριότητας και της αδιαφορίας αλλά κάνουν τουλάχιστον τη δουλειά τους.

Μήπως να πάω καμία βόλτα με το κανονικό μου ποδήλατο;

Τελικώς, το Tour de France απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό που έχει τις γνώσεις να “ξεζουμίσει” τον ιδιαίτερο εξομοιωτή της Cyanide, να εκμεταλλευτεί το βάθος των επιλογών του και να νιώσει στο “πετσί” του μια ικανοποιητική εμπειρία του διάσημου ποδηλατικού γύρου της Γαλλίας. Για όλους εμάς του υπόλοιπους, που η μοναδική σχέση που έχουμε με το ποδήλατο είναι το BMX-ακι των παιδικών μας χρόνων, το παιχνίδι παραμένει ένας δυσεπίλυτος γρίφος.

Ηθελημένα ή μη, η Cyanide δεν προσφέρει καμία απολύτως ευκολία, καμία βοήθεια στους παίκτες του παιχνιδιού καταδικάζοντάς το όχι ως εξομοιωτή, αφού εκεί υποθέτουμε πως δεν είναι άσχημο, αλλά ως παιχνίδι. Οι επιλογές που προσφέρει είναι περιορισμένες, ο τεχνικός του τομέας μετριότατος και το συνολικό αποτέλεσμα φαίνεται σαν ένα πρόχειρο-δουλεμένο παιχνίδι με μεστό πυρήνα που δεν μπορεί όμως σε κανένα σημείο να ανοίξει τα “φτερά” του για κάτι παραπάνω. Μπορεί η Cyanide να φτάνει στην πηγή και να μην μπορεί ακόμα να πιει νερό λόγω σοβαρών ατασθαλειών, το χειρότερο όμως είναι πως δεν καταδέχεται καν να αφήσει όλους εμάς να πλησιάσουμε προς την πηγή.

Γιώργος Πρίτσκας