Ακόμα ένα μικρό διαμάντι του DS
Μπορεί η προσοχή να είναι στραμμένη σε πολύ μεγάλο βαθμό στο “τρισδιάστατο” νέο μέλος της οικογένειας των φορητών της Nintendo αλλά αυτό δεν σημαίνει πως το παλιό, καλό μας DS έχει αφεθεί στη μοίρα του να “σβήσει” ολοκληρωτικά. Πως θα μπορούσε άλλωστε, όταν μιλάμε για ένα μηχάνημα με τόσο μεγάλη εγκατεστημένη βάση, με κοινό που καλύπτει όλο το διαθέσιμο φάσμα, από “τελειωμένους” Hardcore μέχρι casual “τουρίστες” του μέσου, αλλά και ένα πολύ “φιλικό” κόστος ανάπτυξης για τις εταιρίες;
Μπορεί λοιπόν τα φώτα να είναι στραμμένα αλλού, ωστόσο, το DS παραμένει η πιο εγγυημένη φορητή πλατφόρμα τόσο για τους δημιουργούς που θα ήθελαν να βγάλουν το κατιτίς χωρίς να αγγίξουν δυσθεώρητα ποσοστά των συνολικών χρηστών της κονσόλας, αλλά και για τους gamers με την ατελείωτη βιβλιοθήκη ποιοτικών τίτλων που διαθέτει μετά από τόσα χρόνια.
Απολύτως λογικό λοιπόν, η Nintendo να συνεχίζει την υποστήριξη του μηχανήματος με ένα “δευτεροκλασάτο” έστω franchise της, που όμως τον τελευταίο καιρό έχει αποδειχθεί αντάξιο των προσδοκιών και αρκετά ευέλικτο ώστε να προσαρμόζεται σε οποιοσδήποτε συνθήκες. Το ατού του Kirby είναι πως παραμένει ένας αρκετά αναγνωρίσιμος παιδικός χαρακτήρας, χωρίς να “κουβαλάει” μαζί του τις τόσο συγκεκριμένες προσδοκίες από το κοινό όσο τα μεγάλα franchise της ιστορικής ιαπωνικής εταιρίας. Έτσι, για οποιαδήποτε εναλλακτική ιδέα που δεν θα ταίριαζε σε ένα Mario ή Zelda, ο Kirby μπορεί να φανεί χρήσιμος, λειτουργώντας στην ουσία ως συνδετικός κρίκος με την αγορά.
Κάπως έτσι πιστεύουμε, έχουμε αυτή τη στιγμή στα χέρια μας το τρίτο παιχνίδι του –πιο γλυκού πεθαίνεις- ροζ “κύκλου” της Nintendo μέσα στο ίδιο έτος, μετά το πανέμορφο Kirby’ s Epic Yarn και το Kirby’s Return to Dreamland που κυκλοφόρησε πρόσφατα για το Wii.
Vintage Nintendo
Το Kirby Mass Attack είναι ίσως το πιο εναλλακτικό και ιδιαίτερο παιχνίδι με πρωταγωνιστή αυτό το αξιαγάπητο ροζ “ζαχαρωτό”. Στην ουσία, δεν έχει σχεδόν καμία σχέση όχι μόνο με τα υπόλοιπα Kirby αλλά και με οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι θυμόμαστε από τη Nintendo, εξαιρώντας κατά σημεία μόνο τα Pikmin. Και αυτό, διότι ο παίκτης καλείται να ελέγξει και να εκμεταλλευτεί όχι έναν αλλά πολλούς –μέχρι δέκα- Kirby, κατευθύνοντάς τους μέσα από διάφορα εμπόδια και μάχες. Στην αρχή κάθε κόσμου –όχι πίστας- ξεκινάμε πάντα με έναν χαρακτήρα και τρώγοντας διάφορα φρουτάκια, αυξάνουμε τον πληθυσμό μας. Κάθε πίστα στην συνέχεια, απαιτεί να έχουμε υπό τον έλεγχο μας και έναν ελάχιστο αριθμό από Kirbys για να εισέλθουμε, με το τον αριθμό αυτό φυσικά να αυξάνεται περιοδικά, για να καταλήξει στο “απόλυτο” δέκα του τελικού Boss κάθε κόσμου.
Κάποιες μικρό-ατέλειες στο χειρισμό και το σχεδιασμό δεν μπορούν να αμαυρώσουν την εικόνα ενός τίτλου που μας θυμίζει την αγνή χαρά του παιχνιδιού και τις εποχές που αυτή και μόνο ήταν αρκετή.
Το gameplay περιστρέφεται γύρω από κινήσεις μετρημένες στα δάκτυλα του ενός χεριού. Μπορούμε λοιπόν να κατευθύνουμε τον μικρό “στρατό” μας πάνω σε εχθρούς για να επιτεθούν, μπορούμε να τους εκτινάσσουμε ώστε να σπάνε τοίχους, κιβώτια και διάφορα άλλα, και τέλος, έχουμε τη δυνατότητα να τους μετακινούμε μαζικά πάνω σε μια προδιαγεγραμμένη πορεία που σχεδιάζουμε με την γραφίδα εκείνη την ώρα.
Η κλασική σχεδιαστική φιλοσοφία της Nintendo, που ξεκινά από απλούς και ευνόητους μηχανισμούς που “εξαντλούνται” μέσα από ένα ευρηματικό level design και τεράστιες δόσεις δημιουργικότητας, εφαρμόζεται και εδώ με απόλυτη επιτυχία. Τα πράγματα ξεκινάνε από τα πολύ απλά, για να “εμβαθύνουν” σταδιακά χάρη στο δημιουργικό δαιμόνιο των Ιαπώνων. Είναι αξιοθαύμαστο το πόσο έξυπνα έχει σχεδιασθεί όλο το παιχνίδι βάσει αυτών των τόσο απλών μηχανισμών, από τους εχθρούς μέχρι τους “μικρούς” γρίφους αλλά και το ιδιαίτερο platform gameplay του, που, ιδίως αν κυνηγάτε τα μετάλλια, απαιτεί γρήγορες αποφάσεις και ακρίβεια. Οτιδήποτε απαιτεί το παιχνίδι πάντως, φροντίζει επιμελώς να το “διδάξει” πρώτα στον παίκτη, όχι παίρνοντας τον από το “χεράκι” όμως, αλλά, μέσα από εύστοχα οπτικά hints και καταστάσεις.
Οι “μάχες” θυμίζουν ελαφρώς τα Pikmin -αλλά και το εξαιρετικό Little King’s Story- χωρίς όμως τη στρατηγική χροιά των προαναφερθέντων, αφού στηρίζονται εξ ολοκλήρου στο σωστό timing της επίθεσης και της υποχώρησης των φιλότιμων Kirby, που καλείται ο παίκτης να ανιχνεύσει “διαβάζοντας” σωστά τις “πατέντες” των εχθρών. Το μεγάλο ατού του παιχνιδιού όμως, είναι αδιαμφισβήτητα το level design αλλά και η ποικιλία που διαθέτει.
Όπως και το Kirby’s Epic Yarn για το Wii, είναι σχετικά εύκολο να παιχτεί μέχρι ενός σημείου, αλλά για την πλήρη ολοκλήρωσή του απαιτεί μπόλικη υπομονή και πολλές επαναλήψεις
Ειλικρινά, δεν ξέρουμε για πόσο ακόμα θα μπορούμε να παίζουμε με την ίδια ευχαρίστηση στις κλασικές πίστες του νερού, της ερήμου, της λάβας-φωτιάς, του πάγου, στους στοιχειωμένους κόσμους, στα ηλιόλουστα νησάκια και στις “μεταλλικές” sci-fi πλατφόρμες με τα ρομποτάκια, αλλά αν διαθέτουν τέτοια ευρηματικότητα, σταματάμε τη γκρίνια εδώ και τώρα. Σε κάθε “γωνιά” βρίσκεται και κάτι καινούργιο. Δέντρα ή κτίρια που ταλαντεύονται ενώ βρισκόμαστε πάνω τους, βόλτες με αερόστατα, κεραυνοί που φωτίζουν μία στο τόσο το περιβάλλον γύρω μας, χειρισμός τανκς, τζετ σκι και πάμπολλα άλλα που είναι όμορφο να ανακαλύπτει ο καθένας από μόνος του. Όσοι έχετε ασχοληθεί με τα Mario θα νιώσετε σαν στο σπίτι σας τόσο από το επίπεδο εναλλαγής και ιδεών, όσο και λόγω των εποικοδομητικών σχεδιαστικών “δανείων” από τους μαγικούς κόσμους του υδραυλικού.
Ταυτόχρονα, η κάθε πίστα κρύβει πολλές διακλαδώσεις και μυστικά, που είναι αδύνατον να ανακαλυφθούν με την πρώτη. Αυτές οι εναλλακτικές διαδρομές μας επιβραβεύουν συνήθως με μετάλλια, τα οποία με τη σειρά τους ξεκλειδώνουν κάποια extras που έχουν την μορφή mini game –αλλά και τον πέμπτο κρυφό κόσμο. Pinball, παιχνίδια μνήμης, συγκέντρωσης και συγχρονισμού, ακόμα και ένα δισδιάστατο παραδοσιακό shooter βρίσκεται ανάμεσα τους και συμπληρώνουν πολύ επιτυχημένα το πακέτο ενός ιδανικού φορητού παιχνιδιού. Δεν σας κρύβουμε ότι κάποια από αυτά –14 στο σύνολο, αλλά δεν θα σας πούμε ψέματα, στις 10 ώρες που ασχοληθήκαμε με τον τίτλο, δεν τα ξεκλειδώσαμε όλα- τα απολαύσαμε αν όχι παραπάνω από το ίδιο το παιχνίδι, τότε εξίσου.
{PAGE_BREAK}
Ο έλεγχος τώρα, γίνεται αποκλειστικά με την γραφίδα του φορητού, λειτουργώντας με σχετική ευκολία αλλά περιστασιακά μπορεί να προκαλέσει εκνευρισμό. Πιο συγκεκριμένα, ο έλεγχος μεμονωμένων Kirby με ακρίβεια, μέσα από το σωρό είναι σχεδόν αδύνατος και ευτυχώς, σε ελάχιστες περιπτώσεις θα σας χρησιμεύσει κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού. Γενικότερα, όταν ο παίκτης προσπαθεί να χωρίσει τα Kirby του σε ομάδες για να εκτελέσουν διαφορετικές ενέργειες, απαιτεί προσοχή και ελεγχόμενες κινήσεις για την αποφυγή ανεπιθύμητων αποτελεσμάτων.
Το ίδιο και όταν επιχειρεί να τους “κυκλώσει” όλους για να τους κατευθύνει με τη γραφίδα αλλά και στο pathfinding, διότι ορισμένες φορές είναι πιθανό να μείνει κάποιο πίσω και είτε να πεθάνει, είτε να πρέπει να επιστρέψτε να το πάρετε. Όλα αυτά είναι, όμως, περιστασιακές λεπτομέρειες και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί ο χειρισμός να θεωρηθεί προβληματικός. Είναι τόσο άμεσος και εύκολος, που δεν μας αφήνει περιθώρια για παραπάνω παράπονα.
Για μικρά και μεγάλα παιδιά;
Εδώ φτάνουμε σε ένα σημαντικό ερώτημα. Σε ποιον απευθύνεται αυτό το παιχνίδι; Η ιδανική απάντηση θα ήταν σε όλους και η αλήθεια είναι πως από άποψη gameplay το παιχνίδι προσπαθεί πολύ να ανταπεξέλθει. Όπως και το Kirby’s Epic Yarn για το Wii, είναι σχετικά εύκολο να παιχτεί μέχρι ενός σημείου, αλλά για την πλήρη ολοκλήρωσή του απαιτεί μπόλικη υπομονή και πολλές επαναλήψεις. Δεν βοηθάει καθόλου και το γεγονός πως οι πίστες δεν διαθέτουν κανένα ενδιάμεσο checkpoint και στην πρώτη αποτυχία ο παίκτης ξεκινάει πάλι από την αρχή. Και δεν μιλάμε για μικρές “πιστούλες”, οι περισσότερες κρατάνε από δεκάλεπτο και πάνω. Το αντιφατικό του θέματος, όμως, βρίσκεται στο ύφος του. Όπως και κάθε Kirby, είναι εξαντλητικά “ γλυκό” και παιδιάστικο. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που και τις καλύτερες προθέσεις να έχει κάποιος άνω των 12, είναι αναπόφευκτο να τον κουράσει μετά από ένα σημείο αφού στερείται και κάποιου αισθητικού ενδιαφέροντος.Έναν τομέα, χάρη στον οποίο, το Kirby’s Epic Yarn διασώθηκε με μαεστρία.
O παίκτης καλείται να ελέγξει και να εκμεταλλευτεί όχι έναν αλλά πολλούς –μέχρι δέκα- Kirby, κατευθύνοντάς τους μέσα από διάφορα εμπόδια και μάχες.
Ταυτόχρονα, το gameplay του είναι σχετικά εύκολο αρχικά, αλλά κατά την άποψη μας, δεν είναι και για πολύ μικρές ηλικίες. Οπότε, έχουμε ένα πρόβλημα εδώ. Είναι πολύ δύσκολο για παιδικό παιχνίδι και πολύ παιδιάστικο στο ύφος για μεγαλύτερους. Μένει δηλαδή μετέωρο ανάμεσα στα δύο κοινά που προσπαθεί να προσεγγίσει με μπερδεμένο τρόπο. Είναι κρίμα, διότι μιλάμε για έναν πολύ ποιοτικό τίτλο, που μπορεί να χαρίσει πολλές ώρες αγνής διασκέδασης σε όποιον ασχοληθεί μαζί του.
Με σημάδια οκνηρίας…
Έχοντας συνηθίσει στους τίτλους του 3DS τους τελευταίους αυτούς μήνες, η αλήθεια είναι πως μας κακοφάνηκε λίγο στην αρχή ο τεχνικός τομέας του τίτλου. Δεν είναι ότι είναι άσχημο. Είναι όμορφα σχεδιασμένο, με ζωντανά χρώματα ενώ τίποτα δεν χτυπάει άσχημα στο μάτι. Τίποτα, επίσης, δεν εντυπωσιάζει όμως. Ο τίτλος δεν διαθέτει κάτι το ιδιαίτερο που θα το ξεχωρίσει από τα εκατοντάδες άλλα δισδιάστατα παιχνίδια, ούτε με την αρνητική, ούτε με τη θετική έννοια.
Συχνά πυκνά μάλιστα, τα backgrounds ανακυκλώνονται, ενώ άλλες φορές το αποτέλεσμα φαινόταν λίγο “φτωχό”, κάτι που φανερώνει πως οι προτεραιότητες των σχεδιαστών για το παιχνίδι βρίσκονταν αλλού και όχι στον οπτικό τομέα. Πολύ καλύτερα είναι τα πράγματα στον ήχο, που παρά την ελαφρώς παρωχημένη ποιότητά του, οι συνθέσεις που “ντύνουν” την κάθε πίστα παρουσιάζουν αξιοσημείωτη ποικιλία –μέχρι και funk ακούγεται- και μας συνοδεύουν πολύ ευχάριστα στο παιχνίδι μας.
Το τελευταίο διαμάντι του DS;
Κλείνοντας, το Kirby Mass Attack είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη που έρχεται να προστεθεί στην απέραντη βιβλιοθήκη ποιοτικών τίτλων του DS. Είναι γεμάτο περιεχόμενο, ευρηματικό, πρωτότυπο, έξυπνο και πάνω απ’ όλα διασκεδαστικό από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό του. Κάποιες μικρό-ατέλειες στο χειρισμό και το σχεδιασμό -καθώς και ο μάλλον αδιάφορος οπτικός τομέας- δεν μπορούν να αμαυρώσουν την εικόνα ενός τίτλου που μας θυμίζει την αγνή χαρά του παιχνιδιού και τις εποχές που αυτή και μόνο ήταν αρκετή. Ας ελπίσουμε πως οι “διαταραχές” στην προσωπικότητά του δεν θα το αποτρέψουν από το να βρει το κοινό που του αξίζει. Και ίσως την επόμενη φορά η Nintendo αντιληφθεί πως ο Kirby δεν μπορεί να γίνει ο πραγματικός Πασπαρτού ιδεών και μηχανισμών που “ονειρεύεται”, όταν παραμένει τόσο αθεράπευτα… “ροζ”.
Γιώργος Πρίτσκας
