Minecraft

Η χαρά της δημιουργίας.

---

Δεν έχουν μείνει και πολλά να γράψει κανείς για το Minecraft. Η τελική, “επίσημη” έκδοσή του κυκλοφόρησε πριν κανένα μήνα περίπου, αλλά εδώ και περίπου ένα χρόνο, όταν εμφανίστηκε στο internet η πρώτη beta έκδοση, το παιχνίδι έχει εξελιχθεί σε ένα indie φαινόμενο. Στην πορεία προς την ολοκλήρωση, το Minecraft εμπλουτίστηκε με νέα στοιχεία, έκανε τον δημιουργό του, Markus “Notch” Persson έναν από τους πλουσιότερους ανεξάρτητους game developers και έγινε σύμβολο της καινοτομίας και της original σκέψης στην ανεξάρτητη σκηνή του gaming.

Μπλουζάκια, δικτυακά memes και αμέτρητα videos έχουν δημιουργηθεί στο όνομά του, μιμητές έκαναν την εμφάνισή τους, οι οποίοι όμως δεν έχουν καταφέρει να το ξεπεράσουν, ενώ ακόμα και η τεράστια Epic παραδέχθηκε την επιρροή του στο νέο της παιχνίδι, Fortnite. Τώρα, το Minecraft “κυκλοφορεί” επισήμως, μέσω της ιστοσελίδας του, ενώ παράλληλα είναι διαθέσιμη η Pocket Edition του για iOS και Android και αναμένεται και η έκδοση για XBLA. Είναι, λοιπόν, ώρα να ρίξουμε μια ματιά στο ανεξάρτητο διαμαντάκι που κατέκτησε τον κόσμο του gaming, την ώρα που δεν πρόσεχε κανείς.

Το ξεκίνημα του Minecraft είναι κάπως ανορθόδοξο: εμφανιζόμαστε κάπου στην ερημιά ενός ολοκαίνουριου, ανοιχτού κόσμου, με μόνα εφόδια τα δυο μας χέρια – τα οποία μεταφράζονται στα δύο πλήκτρα του mouse. Το αριστερό πλήκτρο καταστρέφει/ επιτίθεται, το δεξί τοποθετεί/ χρησιμοποιεί. Κοιτάζουμε γύρω μας, παρατηρώντας το τοπίο, περιμένοντας να εμφανιστεί κάποιο tutorial, κάποιο εισαγωγικό quest, κάτι που να μας δώσει ένα στοιχείο για το τι πρέπει να κάνουμε.

Όταν δεν γίνεται τίποτα από όλα αυτά, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δοκιμάσουμε αυτά τα δύο μοναδικά μας εφόδια: σαν παιδιά που πρωτοανακαλύπτουν τον κόσμο με την αφή, συνειδητοποιούμε ότι μπορούμε, με μερικά χτυπήματα, να σπάσουμε τα τουβλάκια που αποτελούν τον κόσμο γύρω μας και να “εξορύξουμε” ό,τι αφήνουν τα θραύσματά τους. Το χώμα, π.χ. μας δίνει απλώς χώμα. Καθώς εξερευνούμε, συνειδητοποιούμε ότι πέφτει η νύχτα – και η νύχτα στο Minecraft σημαίνει κίνδυνο, καθώς οι σκιές γεμίζουν με ζόμπι, σκελετούς και άλλα τέρατα που θέλουν το κακό μας.

Η αντίδρασή μας είναι αυτή του πρωτόγονου ανθρώπου: βρίσκουμε μια τρύπα ή σκάβουμε μία και κρυβόμαστε, μέχρι να ανατείλει ο ήλιος και η ζωή να μπορέσει ξανά να συνεχιστεί. Κάπου εδώ, οι περισσότεροι παίκτες που έχουν συνηθίσει στα objectives, σε πράγματα να ανατινάζονται στα πρώτα τρία λεπτά και στο σενάριο που ξεκαθαρίζει από την αρχή ποιον χαρακτήρα υποδύονται και τι πρέπει να κάνουν, αποθαρρύνονται και κλείνουν το παιχνίδι.

Μάλιστα, το ίδιο έκανε και ο γράφων την πρώτη φορά που δοκίμασε την πρώτη beta του παιχνιδιού. Εδώ όμως έρχεται ένα άλλο ανορθόδοξο στοιχείο του Minecraft: τα πρώτα βήματα στο παιχνίδι εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από το κυνήγι στο internet για κάποιο video tutorial ή το επίσημο και υπερπλήρες wiki, που έχει δημιουργήσει η εντυπωσιακή κοινότητα του παιχνιδιού. Για οποιοδήποτε άλλο παιχνίδι, αυτό και μόνο θα ήταν συνέπεια κακού design και θα τύχαινε αρνητικής κριτικής. Στο Minecraft, αποτελεί ένα είδους “metagame”, που μας ενσωματώνει στην κοινότητα και μας εμβυθίζει ακόμη περισσότερο στην εμπειρία. Η μία συνταγή που θα δούμε σε κάποιο wiki θα μας διαφωτίσει σχετικά με έναν συνδυασμό, αλλά θα μας βάλει στον πειρασμό να δοκιμάσουμε άλλες παρόμοιες και, σιγά σιγά, θα μας εισάγει στον τρόπο σκέψης του παιχνιδιού. Είναι, άλλωστε, ο τρόπος με τον οποίο δημιουργούνται και προοδεύουν οι κοινωνίες: με την σπουδή και τη διάδοση της γνώσης.

Την επόμενη ημέρα, οπλισμένοι με κάποιες μικρές νέες πληροφορίες, αποφασίζουμε να στρέψουμε τις γροθιές μας προς το πλησιέστερο δέντρο. Τα κομμάτια του (οι γροθιές μας είναι σίδερο, ρε!) μας δίνουν κομμάτια του κορμού. Ανοίγοντας το inventory μας (με το “E”) και τοποθετώντας τα κομμάτια των κορμών στην περιοχή του crafting, δημιουργούμε ξύλινες σανίδες. Ένα ακόμη βήμα και έχουμε φτιάξει ξύλινες βέργες.

Από εκεί και μετά, είναι θέμα χρόνου να φτιάξουμε τον πρώτο μας πάγκο εργασίας, που προσφέρει περισσότερες επιλογές στο crafting, και, μέσω αυτού, τα πρώτα μας ξύλινα αντικείμενα: μια αξίνα, ένα σπαθί, ένα φτυάρι. Αυτό το πέρασμα από τα γυμνά μας χέρια στα εργαλεία, είναι για μας μια αποκάλυψη που μπορεί να συγκριθεί μόνο με εκείνη του πρώτου πίθηκου που πιάνει το κόκκαλο στα χέρια του, στο 2001 του Stanley Kubrick. Ξαφνικά έχουμε στα χέρια μας εφόδια με τα οποία μπορούμε να εξορύξουμε πέτρα. Βρίσκουμε κάρβουνο. Σκάβοντας πιο βαθιά, ανακαλύπτουμε σίδηρο. Ακόμη βαθύτερα, μας περιμένουν χαλκός, διαμάντια και χρυσάφι. Και το καθένα από αυτά τα ορυκτά μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δημιουργήσουμε κάτι άλλο.