Μια ανέλπιστη και αδιάφορη αλλαγή για τη σειρά Yakuza
Τελικά κάτι περίεργο συμβαίνει με τα zombies. Δεν εξηγείται διαφορετικά η εμμονή ολοένα και περισσοτέρων developers να ασχολούνται μαζί τους. Μπορεί πολλές γνωστές σειρές να δικαιολογούν την ύπαρξή τους, αλλά πλέον παρατηρείται το φαινόμενο να εμφανίζονται ακόμα και σε δημιουργίες που εξ αρχής δείχνουν να μην ταιριάζουν και να αποτελούν ξένο σώμα. Μια τέτοια περίπτωση είναι και το Yakuza: Dead Souls, το οποίο μπορεί να χαρακτηριστεί ακόμα και ως ιδιόμορφο –πάντα σε σχέση με το παρελθόν της σειράς- αλλά κατά έναν περίεργο τρόπο καταφέρνει να είναι διασκεδαστικό. Μέχρι ένα σημείο βέβαια. Καταρχάς, είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί πως δεν έχουμε μπροστά μας το πέμπτο μέρος της σειράς, αλλά μια πρόταση στην 3rd person shooter κατηγορία, που διατηρεί το γενικότερο ύφος και απλά εισάγει τα zombies ως αντιπάλους.
Αναμενόμενα, τα πρώτα συμπεράσματα που προκύπτουν δεν είναι και τα πλέον ελπιδοφόρα για τη συνέχεια, ενώ ταυτόχρονα το Dead Souls αδυνατεί να κρύψει τους γερασμένους μηχανισμούς της σειράς Yakuza. Όμως, το πραγματικό πρόβλημα βρίσκεται αλλού. Το μίγμα που προκύπτει δεν έχει τη δική του ταυτότητα, οι παίκτες δεν θα βρεθούν σχεδόν ποτέ προ εκπλήξεων και γενικότερα πρόκειται για μια δημιουργία που η μεγάλη της διάρκεια δείχνει να λειτουργεί εις βάρος της, γιατί πολύ απλά στην πορεία, η ομάδα ανάπτυξης μάλλον κάπου έχασε το δρόμο της.
Επιστροφή στην Kamurocho
Το Yakuza: Dead Souls ξεκινάει με ένα υποχρεωτικό και ιδιαίτερα χρονοβόρο installation, το οποίο απαιτεί 2,5 GB ελεύθερου χώρου από το σκληρό δίσκο της κονσόλας. Η σκυτάλη περνάει έπειτα στην εισαγωγική σκηνή, η οποία “φωνάζει” από μακριά πως έχουμε μπροστά μας μια ιαπωνική παραγωγή. Το στοιχείο της υπερβολής βρίσκεται διάχυτο παντού, αν και η εξέλιξη της ιστορίας είναι αυτή που πραγματικά θα κουράσει. Το σενάριο ξεκινάει μετά το τέλος του Yakuza 4 και… περνάει απαρατήρητο, αλλά τελικά δεν είναι αυτό καθ’ αυτό που ενοχλεί, όσο τα υπερβολικά μακροσκελή cut-scenes.
Ορισμένα από αυτά καταφέρνουν να είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια ακόμα και από τα αντίστοιχα του τέταρτου μέρους, ενώ είναι απορίας άξιο το πώς η Yakuza Team, η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου, κατάφερε να τα κάνει ακόμα χειρότερα, τόσο σε επίπεδο περιεχομένου όσο και αφήγησης. Πραγματικά, οι διάλογοι είναι απίστευτα κουραστικοί και παρόλο που τα ιαπωνικά voice overs δημιουργούν την κατάλληλη ατμόσφαιρα, οι περισσότεροι μάλλον θα αξιοποιήσουν τη δυνατότητα που τους παρέχεται να ξεπεράσουν τις συγκεκριμένες σκηνές.
Στο κεντρικό μενού υπάρχει η ανάλογη επιλογή να τα παρακολουθήσει κάποιος μεμονωμένα ή ακόμα και συνεχόμενα, αν και εδώ είναι χρέος μας να σας ενημερώσουμε πως η συνολική τους διάρκεια ξεπερνάει τις 6 ώρες… Ευτυχώς, δεν είναι όλα τόσο κακοφτιαγμένα και ορισμένες σκηνές δείχνουν να συλλαμβάνουν μοναδικά την αίσθηση της απομόνωσης και του τρόμου εξαιτίας της επίθεσης από ορδές zombies, αλλά δυστυχώς αυτές είναι πολύ λίγες και τελικά χάνονται στη γενικότερη μετριότητα του συγκεκριμένου τομέα. Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στις εικόνες που συνοδεύουν το κείμενο, είναι πολύ πιθανό να μπερδευτεί και να υποθέσει πως το Dead Souls δεν διαφέρει αισθητά από τους προκατόχους του.
Και όμως. Η ομάδα ανάπτυξης έχει προχωρήσει σε σημαντικότατες αλλαγές στον τρόπο που λειτουργεί και εξελίσσεται το gameplay και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό, που ξεκαθαρίζει ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα spin off. Το στοιχείο της περιπλάνησης στην πόλη Kamurocho είναι αισθητά πιο περιορισμένο, με τον τίτλο να οδηγεί τους παίκτες σε συγκεκριμένες τοποθεσίες, όπου απλά τους περιμένουν τα zombies.
Ο Kazuma πήρε το όπλο του…
Εκτός από τη διαφορετική φύση στη δομή του, το Dead Souls διαγράφει οριστικά τις μάχες σώμα με σώμα, φέρνοντας στο προσκήνιο τα όπλα. Μπορεί αυτά να υπήρχαν και παλιότερα, αλλά πλέον είναι οι πρωταγωνιστές του τίτλου. Οι παίκτες θα πρέπει να ξεχάσουν τις κλωτσιές και τις γροθιές του Kazuma για παράδειγμα και από εκεί και έπειτα επιβάλλεται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα. Πλέον, ο παίκτης αναγκάζεται να διατηρήσει μεγάλες αποστάσεις από τους εχθρούς, γιατί αυτοί θα έρχονται κατά κύματα και αν τελικά βρεθούν σε απόσταση αναπνοής, θα είναι σε θέση να εκτελέσει μια κίνηση αποφυγής για να τα απωθήσει μερικά μέτρα.
Ο κάθε ένας από τους τέσσερις βασικούς χαρακτήρες (διαθέσιμοι είναι οι Kazuma Kiryu, Goro Majima, Ryuji Goda και Shun Akiyama, χαρακτήρες που έρχονται από όλα τα παρελθόντα Yakuza παιχνίδια και μας δίνονται σταδιακά σε κάθε κεφάλαιο) είναι εφοδιασμένος με ένα βασικό όπλο, το οποίο θα είναι είτε κάποιο περίστροφο, είτε ένα ανεπτυγμένο μηχανικό χέρι που μετατρέπεται σε αυτόματο. Πλέον, δεν τίθεται θέμα με τα πυρομαχικά, καθιστώντας σαφές πως η φιλοσοφία του συγκεκριμένου τίτλου διαφέρει από αυτή της σειράς, αφού εδώ φτάσαμε σε κάτι μεταξύ Left 4 Dead και Operation Raccoon City.
Το Dead Souls παρέχει ένα aim assist, που καθιστά τις αναμετρήσεις υπερβολικά εύκολες, ενώ αν ο παίκτης το επιθυμεί, πιέζοντας το L2, η κάμερα μεταφέρεται για περιορισμένο χρονικό διάστημα πάνω από τον ώμο του εκάστοτε χαρακτήρα –στα πρότυπα της σειράς Resident Evil- για ακόμα καλύτερη σκόπευση και επιτυχημένα headshots. Ευτυχώς, η σκόπευση και το κλείδωμα κάποιου στόχου δεν αναιρεί τη δυνατότητα κίνησης, στοιχείο πολύ σημαντικό, γιατί τα zombies διακρίνονται τόσο για την ταχύτητά τους όσο και για το μεγάλο τους αριθμό. Αξίζει να σημειωθεί ότι, ως ένα άλλο Dead Rising, το Dead Souls επιτρέπει τη χρήση ως όπλου σχεδόν κάθε αντικειμένου που βρίσκεται στο χώρο.
Ευχάριστη νότα αποτελούν ορισμένα θηριώδη bosses, αλλά το στοιχείο της στρατηγικής σε αυτές τις μάχες λάμπει δια της απουσίας του. Το μόνο που απαιτείται είναι ακατάπαυστοι πυροβολισμοί και τίποτα περισσότερο. Ωστόσο, σε συγκεκριμένα σημεία όπου οι παίκτες θα βρεθούν σε πάνοπλα οχήματα, η δράση είναι καταιγιστική.
…αλλά έχασε το δρόμο του
Τι είναι όμως αυτό που ενοχλεί περισσότερο και πραγματικά δεν επιτρέπει στο Yakuza: Dead Souls να ανασάνει; Η αυστηρότατη γραμμικότητά του και τα τεράστια προβλήματα με την κάμερα. Αφήνοντας στην άκρη τη μηδαμινή εξέλιξη του σεναρίου, ο παίκτης επιβάλλεται να μεταβεί από το ένα σημείο στο επόμενο, να έρθει αντιμέτωπος με αμέτρητους και απίστευτα αντιαισθητικούς αόρατους τοίχους, όταν φτάσει στον προορισμό του να παρακολουθήσει ακόμα ένα cut-scene και κατόπιν να εξουδετερώσει τους εχθρούς του. Στη συνέχεια, ένα ακόμα cut-scene θα κάνει την εμφάνισή του, το οποίο με τη σειρά του θα δικαιολογεί τη μετάβαση σε κάποιο άλλο σημείο της πόλης, με το συγκεκριμένο μοτίβο να συντροφεύει τους παίκτες από την αρχή μέχρι το τέλος.
Επιπροσθέτως, η κάμερα είναι σε θέση να δημιουργήσει απίστευτα προβλήματα στις μάχες, αφού χρειάζεται συνεχώς reset (κάτι που μάλλον οφείλεται στα πολύ μικρά περιβάλλοντα που έχουμε να κινηθούμε), με μοναδική βοήθεια να έρχεται από το auto aim όταν οι εχθροί πετάγονται από κάθε πιθανή γωνία. Το θετικό είναι πως κατά τη διάρκεια των μαχών οι παίκτες θα συλλέγουν χρήματα, τα οποία θα μπορούν να χρησιμοποιήσουν είτε για την αναβάθμιση των όπλων τους –των οποίων οι βελτιώσεις γίνονται άμεσα ορατές- είτε στην αγορά αντικειμένων σε κάποιο από τα αμέτρητα μαγαζάκια που υπάρχουν στην Kamurocho. Δυστυχώς όμως, όταν επιχειρήσει κάποιος να εισέλθει σε ένα τέτοιο κατάστημα, θα πρέπει να κάνει αρκετή υπομονή, γιατί τα loading times είναι υπερβολικά χρονοβόρα.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και όταν φορτώνει μια νέα περιοχή ή ακόμα και όταν πρόκειται να ξεκινήσει ένα cut-scene, οπότε εύλογα θα αναρωτηθεί ο καθένας ποιος ο λόγος ύπαρξης του αρχικού και, όπως τονίσαμε και πριν, απαραίτητου installation. Το εκνευριστικό της υπόθεσης είναι πως το Dead Souls δεν μπορεί να κρύψει την ηλικία που βασανίζουν τους μηχανισμούς της σειράς Yakuza, και παρά τις αλλαγές στον πυρήνα του gameplay, τα στραβοπατήματα είναι για ακόμα μια φορά πολλά. Η διάρκεια είναι μεγάλη, αλλά κυρίως λόγω των side-quests, η ανάπτυξη της ιστορίας μέσα από τα μάτια των τεσσάρων χαρακτήρων ενδιαφέρουσα, αλλά το σενάριο αδιάφορο και, γενικά, για κάθε καλή ιδέα και στιγμή, υπάρχει το σημείο που την εκμηδενίζει. Και είναι κρίμα γιατί οι Ιάπωνες δείχνουν σημαντικά και διόλου αμελητέα στοιχεία γραφής στον τομέα του σχεδιασμού αλλά και της ποικιλίας του παιχνιδιού τους.
Mini games και δικτυακές… απουσίες
Για μια δημιουργία που φέρει το όνομα Yakuza στον τίτλο της, θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη η ύπαρξη αρκετών mini games σε γνωστά για τη σειρά σημεία (Mahjong parlors, Casino, Club SEGA, Hostess Clubs, Batting Cages, Bowling Alleys), τα οποία σταδιακά θα τίθενται στη διάθεση του παίκτη. Σε ορισμένα από αυτά μέχρι και δύο φίλοι θα μπορούν να λάβουν μέρος, ενώ και το karaoke έχει τις δικές του στιγμές, αν και εδώ έρχεται στην επιφάνεια ένα ακόμα πρόβλημα ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, μια σημαντική παράλειψη. Παρά τη γενικότερη αλλαγή σχεδιασμού, το νέο αυτό Yakuza συνεχίζει να είναι μια πρόταση που απευθύνεται σε μοναχικούς παίκτες, με μια επιλογή για co-op να απουσιάζει ολοκληρωτικά.
Το συνεργατικό στοιχείο θα μπορούσε να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα, μιας και πλέον η δομή των αποστολών έχει αλλάξει, αλλά δυστυχώς η μόνη online δυνατότητα που παρέχεται είναι αυτή της αγοράς επιπλέον κουστουμιών για τους χαρακτήρες. Το Yakuza: Dead Souls ολοκληρώνεται από έναν μέτριο τεχνικό τομέα, όπου τα γραφικά έχουν να επιδείξουν δύο όψεις. Οι εκφραστικότατοι και γεμάτοι λεπτομέρειες χαρακτήρες που εμφανίζονται στα cut-scenes δεν έχουν και πολλά κοινά στοιχεία με αυτούς που εμφανίζονται όταν η ροή του gameplay είναι η κανονική.
Η μηχανή γραφικών είναι σε θέση να παρουσιάζει πάρα πολλούς εχθρούς επί της οθόνης αλλά αδυνατεί να πείσει για τον τρόπο που είναι σχεδιασμένη η Kamurocho. Το interaction είναι ανύπαρκτο, οι περιοχές που διαδραματίζονται οι μάχες είναι μικρές, ενώ όταν η δράση φτάνει σε υψηλά επίπεδα, το frame rate εκτελεί βουτιές στον τρόπο με τον οποίο ανανεώνεται. Στα ίδια και χειρότερα επίπεδα κυμαίνεται ο ήχος, με το ιαπωνικό heavy metal να μάχεται στα ίσα με τις φωνές των θηλυκών χαρακτήρων για τον τίτλο του πιο ανυπόφορου ηχητικού στοιχείου.
Μήπως ήρθε η ώρα του Shenmue;
Τελικά το Yakuza: Dead Souls είναι μια αναμενόμενη μετριότητα. Η αλλαγή στην κυρίως δομή του τίτλου δεν οδηγεί στα επιθυμητά για τη SEGA αποτελέσματα, αν και υπάρχουν στιγμές που ο τίτλος γίνεται διασκεδαστικός και σίγουρα θα προσφέρει ευχαρίστηση στους πιστούς φίλους του franchise. Από την άλλη, η σειρά Yakuza έχει κουράσει επικίνδυνα, με τους μηχανισμούς της να θεωρούνται πια αρκετά ξεπερασμένοι. Ίσως έχει έρθει η ώρα η εταιρία να πάρει τη μεγάλη απόφαση, να ξεδιαλύνει το τοπίο της φημολογίας και να επαναφέρει στο προσκήνιο μια άλλη σειρά, που τόσα χρόνια οι οπαδοί της…Ryo ακούνε και Ryo δεν βλέπουνε.
Γιώργος Τσακίρογλου