In the zone
Οδεύοντας προς το τέλος της ζωής του, μπορούμε πλέον να κάνουμε ορισμένες δίκαιες αποτιμήσεις για την πορεία του Wii, έχοντας μια σχεδόν ολοκληρωμένη εικόνα για το “δούρειο ίππο” της Nintendo στην τωρινή γενιά κονσόλων. Μια από αυτές θα αφορούσε σίγουρα την ανετοιμότητά της στον τομέα του online τμήματος, που γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια, κάνοντας ακόμα πιο έκδηλη την αδυναμία της. Μια πραγματικότητα που αποτυπώνεται ξεκάθαρα και από την ποιότητα της υπηρεσίας WiiWare, που κατακλύζεται από ανάξιους αναφοράς τίτλους και δεν κατάφερε σε κανένα σημείο να ανταγωνιστεί τις αντίστοιχες υπηρεσίες του ανταγωνισμού, όπως θα ήλπιζε η ιαπωνική εταιρία.
Παρόλα αυτά, ανάμεσα στα εκατοντάδες αδιάφορα παιχνίδια, υπήρξαν και κάποιες μικρές “φανταχτερές” εξαιρέσεις. World of Goo, Cave Story, Lost Winds και, φυσικά, η σειρά Bit. Trip είναι από τα λίγα παιχνίδια που δικαιολόγησαν την ύπαρξή της. Η επιτυχία της τελευταίας είναι και ο λόγος ύπαρξης αυτής της συλλογής, που μαζεύει σε ένα δισκάκι όλα τα παιχνίδια της σειράς, σε ένα πακέτο που ξεχειλίζει από retro αγάπη και “οκτάμπιτη” νοσταλγία.
Bit Tripping
Για όσους δεν είχαν την τύχη να ασχοληθούν, τα Bit. Trip είναι αφαιρετικά old school παιχνίδια, που στηρίζονται σε έναν απλό αλλά εθιστικό μηχανισμό, τον “ντύνουν” με μια retro αισθητική, προσθέτουν μια “νότα” μουσικής-ρυθμικής ανταμοιβής στη δράση και καταλήγουν να “καταπίνουν” τις ώρες μας πριν προλάβουμε καν να καταλάβουμε τι μας “χτύπησε”. Φόρος τιμής στις απαρχές του μέσου και μια τρανή απόδειξη της δύναμης της απλότητας στο gameplay ή απλά ένα εθιστικό χάσιμο χρόνου; Όπως το βλέπει ο καθένας. Το μόνο σίγουρο είναι πως, για ακόμη μια φορά, αποδεικνύεται ότι όσο μεγάλη πρόοδο και να κάνει το μέσο, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί εύκολα σε ένα “γλυκό” για τις αισθήσεις, απλό παιχνίδι γρήγορων αντιδράσεων και αντίληψης.
Εδώ που τα λέμε βέβαια, τις περισσότερες φορές το μόνο που καταφέραμε μέσα σε αυτά τα χρόνια είναι να “περιτυλίγουμε” πιο εντυπωσιακά το ίδιο περιεχόμενο. Για κάποιον λόγο, το μυαλό μας “καταβροχθίζει” λαίμαργα τέτοιου είδους εμπειρίες κα με αχόρταγους ρυθμούς. Αυτή η καταραμένη “μία ακόμα προσπάθεια” θα μας φάει στο τέλος. Πάλι καλά που δεν βάζουμε κέρμα πλέον…
6 σε 1, νοικοκυρεμένα
Ας ρίξουμε μια συνοπτική ματιά στα έξι παιχνίδια που απαρτίζουν την συλλογή.
Bit. Trip Beat Πρόκειται ουσιαστικά για μια σύγχρονη εκδοχή του Pong. Ο παίκτης ελέγχει στην αριστερή πλευρά της οθόνης μια “πλακέτα” και προσπαθεί να αποκρούσει τα επερχόμενα… pixels. Σε κάθε απόκρουση, μια νότα “γεμίζει” το ηχητικό “χαλί” που συνοδεύει τη δράση, δίνοντας ένα όμορφο feedback για την επιτυχία του παίκτη. Με κάθε επιτυχημένη ενέργεια, συμπληρώνεται και μια μπάρα προόδου στο πάνω μέρος της οθόνης, ενώ μια αντίστοιχη μπάρα υπάρχει και για κάθε τετράγωνο “μπαλάκι” που ξεφεύγει. Όταν αυτή η μπάρα αποτυχίας συμπληρωθεί, το παιχνίδι γίνεται ασπόμαυρο και βουβό και σε περίπτωση νέας αποτυχίας, έρχεται το απεχθές game over.
Αντίστοιχα όταν συμπληρωθεί η μπάρα επιτυχίας, η μουσική γίνεται εντονότερη, η δράση πιο απαιτητική και ο παίκτης έχει τη δυνατότητα να κάνει combos και να αυξήσει κατακόρυφα το score του. Αυτή ή εναλλαγή μεταξύ των modes και η οπτικοακουστική αναβάθμιση ή υποβάθμιση ανάλογα με τις επιδόσεις του παίκτη, είναι υπαρκτή με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, σε κάθε παιχνίδι της σειράς. Η μόνη μικρή παραφωνία στη συνταγή, κατά την άποψη, μας εντοπίζεται στο χειρισμό, που γίνεται γέρνoντας πάνω ή κάτω το Wii Remote από οριζόντια θέση. Έχει αμεσότητα, αλλά δεν καταφέραμε ποτέ να νιώσουμε άνεση και απόλυτο έλεγχο στις κινήσεις μας. Ίσως ο παραδοσιακός έλεγχος με το μοχλό να ήταν καλύτερη λύση, μιας και η φύση του παιχνιδιού είναι τέτοια που τα δύο παραπάνω στοιχεία είναι απαραίτητα στο χειρισμό.
Bit. Trip Core Ο αδύναμος κρίκος αυτής της συλλογής κατά τη γνώμη μας, το Core τείνει περισσότερο από κάθε άλλο προς το είδος των rhythm games. Ο παίκτης μένει “καρφωμένος” στο κέντρο της οθόνης και με το σταυρό του Wii Remote μπορεί να “πυροβολήσει” προς κάθε μία από τις τέσσερις κατευθύνσεις. Τελίτσες έρχονται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα και πρέπει να συντονίσει τις κινήσεις του, ώστε να τις πετυχαίνει τη στιγμή ακριβώς που περνούν μπροστά από τις κατευθύνσεις-laser του.
Όλα τα παιχνίδια της σειράς έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας, αλλά στο συγκεκριμένο δεν καταφέραμε ποτέ να μπούμε καν στο “νόημα”. Ίσως οι δικές μας ικανότητες να φταίνε γι’ αυτό, αλλά ακόμα και έτσι δεν μπορούμε να προσποιηθούμε ότι το ευχαριστηθήκαμε. Η πραγματικότητα, ως συνήθως, βρίσκεται κάπου στη μέση…
Bit. Trip Void Ίσως το αγαπημένο μας παιχνίδι της συλλογής και αυτό με την πιο ενδιαφέρουσα δυναμική στο gameplay. Ο παίκτης ελέγχει μια μικρή μαύρη μπάλα, με την οποία προσπαθεί να μαζέψει μαύρα pixels –beats- και να αποφύγει τα άσπρα. Το πανέξυπνο της υπόθεσης είναι πως, κάθε φορά που συλλέγει κάποια μαύρη τελίτσα, το μέγεθος της –μπάλας- μεγαλώνει ενώ γίνεται και πιο δυσκίνητη. Με το πάτημα ενός κουμπιού μπορεί να ανταλλάξει το αποκτηθέν “πάχος” της με πόντους και να επανέλθει στο αρχικό της σχήμα. Όσο μεγαλύτερο μέγεθος, τόσοι περισσότεροι πόντοι κατά τη “θυσία” του.
Αν όμως συλλέξει κατά λάθος μια άσπρη τελίτσα, χάνει αυτομάτως όλους τους πόντους που είχε μαζέψει από την “επέκταση” του. Δημιουργείται συνεχώς, δηλαδή, μέσα σε αυτήν την πολύ απλή ιδέα, μια ισορροπία μεταξύ ρίσκου και ανταμοιβής, που κάνει το παιχνίδι ιδιαιτέρως εθιστικό.
{PAGE_BREAK}
Bit. Trip Runner Το Runner είναι ένα παλιομοδίτικο platformερ, όπου ο παίκτης ελέγχει –αρχικά- μόνο το άλμα του Commander Video –πρωταγωνιστή της σειράς- με την κίνησή του να γίνεται αυτόματα από τα αριστερά προς τα δεξιά. Χαρακτηριστικό του είναι η πολύ υψηλή δυσκολία, ιδιαίτερα όσο προοδεύει ο παίκτης και αποκτά νέες ικανότητες, όπου τα πράγματα αρχίζουν να γίνονται… παρανοϊκά. Η στιγμιαία επανεκκίνηση από την αρχή μετά από αποτυχία όμως, μας “αναγκάζει” σχεδόν πάντα να ενδώσουμε στον πειρασμό μιας ακόμη προσπάθειας. Το ίδιο ακριβώς τρικ που “απογείωσε” και την μαζοχιστική εμπειρία του Super Meat Boy. Για ακόμα μια φορά, απλό, κατανοητό, δύσκολο, εθιστικό.
Bit. Trip Fate Τι έχει μείνει απ’ έξω μέχρι στιγμής, σε αυτήν την ιδιαίτερη αναδρομή στην πρώιμη ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών; Μα φυσικά, ένα shooter. Αυτό το κενό έρχεται να καλύψει το Fate με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Αρχικά, έχουμε να κάνουμε με ένα on-rails shooter, όπου ο παίκτης κινείται σε μια κυματοειδή προδιαγεγραμμένη πορεία, χωρισμένη σε πίστες, με boss στο τέλος της κάθε μιας και ούτω καθεξής.
Χρησιμοποιώντας το Wii Remote μπορεί να στοχεύει και να πυροβολεί προς πάσα κατεύθυνση και με το nunchuck να κινείται επάνω στις “ράγες” του, αποφεύγοντας τα πυρά και μαζεύοντας Power ups –μεταξύ των οποίων και ο Meat Boy. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά πιστέψτε μας, όταν αρχίζει ο “πανικός” στην οθόνη και πρέπει να προσέχετε τόσο τη στόχευσή σας, όσο και την θέση του χαρακτήρα σας, δεν είναι. Κατά τα άλλα, οι εχθροί δεν παρουσιάζουν κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ούτε τα περιβάλλοντα, και νομίζουμε πως, γενικότερα, στερείται της “σπιρτάδας” που συναντάμε στα υπόλοιπα παιχνίδια και γρήγορα γίνεται κάπως μονότονο. Περί ορέξεως βέβαια…
Bit. Trip Flux Το Flux μοιάζει με μια εξέλιξη του Beat, το οποίο μοιάζει, όπως είδαμε, με μια εξέλιξη του Pong. Άρα, το Flux είναι η εξέλιξη της εξέλιξης του Pong. Και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Με οκτώ διαφορετικά scoring modes αυτή τη φορά, σε σχέση με τα τρία του Beat, το Flux προσφέρεται για ακόμα πιο hardcore δράση, που δεν θα πούμε ψέμματα, είναι μάλλον υπεράνω των gaming δυνατοτήτων μας. Είναι και αυτός ο χειρισμός με το Wii Remote που και πάλι “αρνείται” να γίνει δεύτερη φύση μας. Αυτό βέβαια δε σημαίνει κάτι. Όσοι λατρεύουν τα high scores, θα βρουν την υγειά τους με το συγκεκριμένο.
Τελικά;
Σαν μια συλλογή που σέβεται τον εαυτό της, το Bit. Trip Complete δεν μένει μόνο στα παιχνίδια, αλλά τα εμπλουτίζει με ακόμα περισσότερο περιεχόμενο, καθιστώντας το ιδανικό για όσους θέλουν να γνωρίσουν μια πολύ ιδιαίτερη indie σειρά. Εκτός από πάμπολλα bonus -όπως το φανταστικό soundtrack, artworks, videos κ.τ.λ.- προσφέρει και επιλογή “easy” στη δυσκολία, έχει online leaderboards, ενώ κάθε παιχνίδι διαθέτει και 20 challenges για επιπλέον άσκηση της υπομονής και της συγκέντρωσης μας.
Οπότε, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα τα οποία μπορούμε να του προσάψουμε. Ναι, τα παιχνίδια είναι ιδιαίτερα και σίγουρα δεν θα αρέσουν σε όλους. Η απλότητα που τα χαρακτηρίζει αλλά και η ανέμελη, old school, “παιχνίδι για το παιχνίδι” φιλοσοφία τους ίσως φανεί ανούσια και παρωχημένη. Επίσης, δικαιολογημένα, μπροστά στα σύγχρονα παιχνίδια, αυτά μπορεί να μοιάζουν με ιδέες που συναντάμε συχνότερα στο App Store και τα κινητά πλέον, παρά σε μια κονσόλα. Δεν διαφωνούμε. Είναι τόσο πετυχημένα σε αυτό που επιδιώκουν να κάνουν όμως, και τόσο όμορφα εκτελεσμένα, που συνεπαίρνουν τις αισθήσεις, υπνωτίζουν τον εγκέφαλο και μας παρασύρουν σε ένα ταξίδι στην ίδια την ιστορία αυτού του μέσου.
Μια ιστορία γεμάτη “τετραγωνάκια”, High scores και Hyper-Mega-Ultra modes, χοντροκομμένους ηλεκτρονικούς ήχους, αφαιρετική ομορφιά και, πάνω απ’ όλα, ανεξήγητου εθισμού γύρω από το… τίποτα. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου που λένε…
Γιώργος Πρίτσκας
