Συνταγή της Μαμάς
Μπορεί να μην έχει το όνομα, αλλά έχει σίγουρα τη χάρη, ο “οίκος του Mario” στον τομέα των αθλητικών τίτλων. Με το δικό της χαρακτηριστικό τρόπο και με απόλυτη έμφαση στη διασκέδαση, η Nintendo δημιουργεί -σταθερά τα τελευταία χρόνια- επιτυχημένους τίτλους, εφαρμόζοντας επάνω τους την τυπική “συνταγή” της. Η φιλοσοφία υπήρχε από την εποχή του Nintendo 64 –με ποιοτικά παιχνίδια όπως τα Mario Tennis και Golf- αλλά με την τεράστια επιτυχία του Wii Sports και την εικόνα και τα χαρακτηριστικά του Wii γενικότερα, φαίνεται πως “ανέβηκαν” στις προτεραιότητες της εταιρίας, ταιριάζοντας ιδανικά με την οικογενειακή, ανάλαφρη και προσιτή διασκέδαση που επιδιώκει συχνά πυκνά να δημιουργήσει για το κοινό της.
Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, που η Nintendo αποφάσισε να αναγεννήσει το Mario Tennis για το 3DS μετά από αρκετά χρόνια. Εξάλλου, φαντάζει και είναι, όπως αποδεικνύεται από την ενασχόλησή μας, ένα ιδανικό “πακέτο” για το φορητό, με την αμεσότητα του gameplay και τη multiplayer δράση που είναι σε θέση να προσφέρει, σε συνδυασμό με την παγκόσμια απήχηση των χαρακτήρων της ιαπωνικής εταιρίας, να συνθέτουν ένα ιδανικό σύνολο.
Η έμπειρη Camelot επιστρέφει στο ρόλο της δημιουργού και το όλο εγχείρημα είναι σαν να έχει καρφωμένη επάνω του μια μεγάλη ταμπέλα με φωτεινά γράμματα που “φωνάζει”: “συνταγή για επιτυχία”. Η θεωρία από την πράξη όμως, έχει μια εύλογη απόσταση και μένει να δούμε κατά πόσο η Camelot κατάφερε να μετουσιώσει και πάλι τις υποσχέσεις σε έναν καλό και διασκεδαστικό τίτλο.
Τένις αλά Nintendo
Όπως είναι φυσικό, το Mario Tennis Open δεν φιλοδοξεί σε κανένα σημείο να αναπαράγει ρεαλιστικά το άθλημα του τένις. Η έμφαση, όπως είπαμε, είναι καθαρά στη διασκέδαση και το άθλημα μεταφέρεται με την αντίστοιχη “ελαφρότητα” και υπερβολή που συναντάμε πάντα στο σύμπαν του διάσημου υδραυλικού. Σούπερ κινήσεις, εξωπραγματικά φάλτσα, ασυνήθιστες επιφάνειες και πάει λέγοντας.
Αρκετές φορές και όταν τα χτυπήματα μας γίνονται υπό καλές συνθήκες –καλή θέση και αρκετή δύναμη- παρουσιάζονται στη δική μας πλευρά του γηπέδου κάποιες χρωματισμένες ζώνες, στις οποίες ο παίκτης έχει την ευκαιρία, αν εκτελέσει το αντίστοιχο χτύπημα που προδίδει το χρώμα, να στείλει τη μπάλα με περισσότερη δύναμη στον αντίπαλο. Αυτό είναι και το βασικότερο στοιχείο του gameplay, λειτουργώντας πολλές φορές υπεράνω της συνηθισμένης ορθολογικής αντίληψης του παιχνιδιού. Συχνά, κληθήκαμε να κάνουμε λόμπες, ενώ ο αντίπαλός μας βρισκόταν στην τελική του γραμμή, ή drop shots όταν ήταν “ανεβασμένος” στο φιλέ.
Φυσικά, τίποτα δεν αναγκάζει τον παίκτη να ακολουθήσει το συγκεκριμένο χτύπημα που εμφανίζεται και η επιλογή αυτή -ανάμεσα στη λογική του παιχνιδιού και αυτής του gameplay- δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα κατάσταση, όπου εισέρχεται ελαφρώς και το στοιχείο της στρατηγικής. Ιδιαίτερα στο multiplayer αυτή η “αντίθεση” κάνει τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει ιδιαίτερο βάθος, ούτε απαιτείται εξεζητημένη ικανότητα από τη μεριά του παίκτη.
Τα “δυνατά” χτυπήματα έχουν την αντίστοιχη “σωστή” απάντηση, η οποία μας φανερώνεται μάλιστα στιγμιαία στην κάτω οθόνη εκείνη την ώρα, οι χαρακτήρες χωρίζονται ως συνήθως με βάση κάποιες ικανότητες –ο Yoshi έχει ταχύτητα, η Peach τεχνική, o Bowser δύναμη κ.τ.λ.- που τους δίνουν μειονεκτήματα και πλεονεκτήματα, στο φιλέ ή άουτ η μπάλα καταλήγει σπάνια και, σε γενικές γραμμές, μπορεί να μπει στο νόημα ο καθένας μέσα σε λίγα λεπτά. Το θετικό είναι πως πίσω από την απλότητά του βρίσκεται ένα ικανοποιητικά ισορροπημένο gameplay “δράσης-αντίδρασης”, με μπόλικες ανατροπές, που μπορεί να προσφέρει αρκετή διασκέδαση κυρίως με ανθρώπινους αντιπάλους. Δεν είναι Mario Kart ή Smash Bros, αλλά τη δουλειά του την κάνει και με το παραπάνω.
Κάπου εδώ, όμως, ερχόμαστε στη μεγαλύτερη αδυναμία αυτών των τίτλων, το παιχνίδι εναντίον της τεχνητής νοημοσύνης. Οι επιλογές στο Mario Tennis Open δεν είναι και πάρα πολλές. Υπάρχει η επιλογή του τουρνουά για "μονό" όσο και "διπλό", το απαραίτητο exhibition και κάποια mini games. Για ακόμα μια φορά ο παίκτης θα πρέπει να “αγγαρευτεί” στο ξεκλείδωμα των μεγαλύτερων δυσκολιών, παίζοντας υπερβολικά εύκολα παιχνίδια για τουλάχιστον δύο ώρες, μέχρι και να ξεκλειδωθεί η “ace” δυσκολία.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα καλυτερεύουν κάπως, αλλά μέχρι τότε, αν είστε συνδεμένοι στο διαδίκτυο, το πιθανότερο είναι να το έχετε εγκαταλείψει. Το κίνητρο που παρέχεται για το single player είναι το ξεκλείδωμα εξοπλισμού για τον Mii παίκτη-χαρακτήρα σας, ο οποίος έτσι μπορεί να διαμορφώσει τα χαρακτηριστικά του. Μέσω αυτού του συστήματος προσφέρεται ουσιαστικά ο μοναδικός τρόπος να δημιουργήστε έναν παίκτη με τις ικανότητες που εσείς θέλετε, για να παίζετε στις διαδικτυακές αναμετρήσεις σας, μιας και στο υπόλοιπο “διάσημο” cast αυτά είναι "φιξ".
Μέσω των παιχνιδιών ξεκλειδώνετε τον εξοπλισμό, αλλά μέσω των mini games μπορείτε να τον αγοράσετε, αφού μόνο σ’ αυτά κερδίζονται νομίσματα που απαιτούνται για την αγορά του από το κατάστημα του παιχνιδιού.
{PAGE_BREAK}
Τα special games, όπως ονομάζονται στο παιχνίδι, είναι τέσσερα και δυστυχώς δεν έχουν να επιδείξουν κάτι το ιδιαίτερο. Στο ένα θα πρέπει να περνάτε τη μπάλα μέσα από χρυσά δακτυλίδια, στο άλλο να κάνετε rally –συνεχόμενη ανταλλαγή μπαλιών- με ένα luma σε ένα γήπεδο που εξαφανίζεται κάθε φορά και ένα τεταρτημόριο του, στο τρίτο να πετύχετε συγκεκριμένο αριθμό νικηφόρων χτυπημάτων απέναντι σε έναν νωχελικό αντίπαλο, ενώ ταυτόχρονα θα πρέπει να προσέχετε και κάποια φυτά που προσπαθούν να σας “ενοχλούν” πετώντας μελάνι στην οθόνη. Τέλος, στο Super Mario Tennis μπορείτε να παίξετε το πρωτότυπο Super Mario, χτυπώντας τους εχθρούς, τα νομίσματα και τα “τετραγωνάκια” με τα μπαλάκια σας. Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα ιδέα, που αποδεικνύεται πολύ γρήγορα βαρετή στην πράξη.
Τελικώς, το παιχνίδι “αναγκάζει” τον παίκτη να ασχοληθεί και με τις δύο single player επιλογές του αν θέλει να καρπωθεί τις αμοιβές οποιασδήποτε από αυτές. Είναι πιθανό, δηλαδή, να έχετε τερματίσει τα special games και επειδή χρειάζεστε νομίσματα για τον “ατελείωτο” εξοπλισμό, να ξαναπαίζετε τα ίδια και τα ίδια χωρίς ιδιαίτερο νόημα.
Χειρισμός, online, τεχνικός τομέας
Όπως φανταζόσασταν, το σύστημα χειρισμού εκμεταλλεύεται ή, τουλάχιστον, κάνει τα πάντα για να εκμεταλλευτεί τις δυνατότητες του φορητού της Nintendo. Η απεικόνιση όλων των χτυπημάτων στην κάτω οθόνη αφής διευκολύνει πολύ τα πράγματα, αλλά χάνεται η αισθητική ευχαρίστηση που μπορεί να προσφέρει το πάτημα ενός κουμπιού. Ο συνδυασμός και των δύο, όμως, είναι ιδανικός και το 3DS είναι σε θέση να τα προσφέρει, καλύπτοντας όλα τα γούστα και τις ικανότητες. Αυτό σημαίνει πως ο χρόνος εκμάθησης των χτυπημάτων είναι μηδαμινός, ενώ το παιχνίδι προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη απλοποίηση, προσφέροντας και δύο διατάξεις –στην κάτω οθόνη- με μόλις τρία βασικά χτυπήματα για πολύ αρχάριους.
Το γυροσκόπιο επίσης χρησιμοποιείται κατά κόρον, έχοντας μάλιστα ένα ολόκληρο σύστημα χειρισμού βασισμένο επάνω του. Όταν ο παίκτης κρατάει κάθετα απέναντι του το φορητό, το 3D απενεργοποιείται, η κάμερα του παιχνιδιού μεταφέρεται πάνω από τους ώμους του χαρακτήρα και η κατεύθυνση των χτυπημάτων δίνεται γέρνοντας κατάλληλα την κονσόλα, ενώ η κίνησή του στον χώρο γίνεται πλέον αυτόματα.
Η υλοποίηση είναι καλή και γίνεται ακαριαία –αν “ξαναπλαγιάστε” το 3DS, επανέρχεται αμέσως στον κλασικό τρόπο παιχνιδιού- αλλά σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να παίξουμε το παιχνίδι με αυτόν τον τρόπο. Ίσως για κάποιον που αναζητεί μια απλουστευμένη εμπειρία να φανεί πιο χρήσιμη. Καλό που υπάρχει λοιπόν, αλλά μετά από μισή ώρα δεν ξαναπαίξαμε με το γυροσκόπιο. Λίγο φτωχό φαίνεται και το online μέρος του παιχνιδιού, που χαρακτηρίζεται όπως και το single player από λίγες επιλογές. Στην ουσία, ο παίκτης μπορεί να διαλέξει μόνο ανάμεσα σε ένα σύντομο tie break ή ένα λίγο πιο χρονοβόρο σετ και… τέλος.
Ένα σύστημα πόντων είναι υπαρκτό, αλλά το παιχνίδι στερείται της αίσθησης της κοινότητας, οπότε όλα αυτά πάνε στράφι. Ιδιαίτερο lag δεν συναντήσαμε, ούτε και προβλήματα στην ανεύρεση παικτών. Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με ένα λειτουργικό online, που αρκείται όμως μόνο στα απολύτως απαραίτητα και είναι κρίμα, καθώς το gameplay βρίσκεται στα “καλύτερα του” απέναντι σε ζωντανούς αντιπάλους και είναι σε θέση να προσφέρει μπόλικη διασκέδαση. Φαίνεται, δυστυχώς, πως το Mario Kart 7 ήταν απλά μια ευχάριστη παρένθεση για τη εταιρία του Kyoto.
Τέλος, ο τεχνικός τομέας είναι μάλλον αδιάφορος. Με την καλή και την κακή έννοια. Τα γνωστά πολύχρωμα και καλοσχεδιασμένα γραφικά της Nintendo είναι εδώ και κάνουν όπως πάντα τη δουλειά τους μια χαρά. Μην περιμένετε όμως τίποτα εντυπωσιακό πέρα από τα βασικά. Εξάλλου, για να πούμε και την αλήθεια, δεν τα έχει ανάγκη ένας τέτοιος τίτλος. Η μουσική μοιάζει σαν να αντιγράφτηκε από παρόμοιο αθλητικό τίτλο της ιαπωνικής εταιρίας και αναλώνεται στην επανάληψη κλασικών χίλιο-ακουσμένων θεμάτων.
Στάσιμο μεν, διασκεδαστικό δε…
Το Mario Tennis Open είναι μια ακόμα ποιοτική πρόταση για το φορητό της Nintendo, που αρχίζει σιγά, σιγά να χτίζει την βιβλιοθήκη του με αξιόλογους τίτλους για όλα τα γούστα. Μπορεί να στερείται την πληθώρα επιλογών που θα περιμέναμε, τόσο στο διαδικτυακό παιχνίδι όσο και στο single player, μπορεί να διαθέτει ένα από τα πιο αδιάφορα 3D του συστήματος και “χλιαρό” τεχνικό τομέα γενικότερα -ενώ ο τρόπος που έχει δομήσει το σύστημα αμοιβών ανάμεσα στις επιλογές του φαντάζει μάλλον σαν ένα φτηνός τρόπος επέκτασης της διάρκειας του- ωστόσο, είναι το απλό και ευχάριστο gameplay που το σώζει από όλα αυτά τα στραβοπατήματα.
Δεν είναι επανάσταση -ούτε καν εξέλιξη θα λέγαμε- για τη σειρά, αλλά η διασκέδαση που προσφέρει, ιδίως στο multiplayer, δεν μπορεί να παραβλεφθεί Ναι, είναι συνταγή πλέον, και η Nintendo με την Camelot μπορούν να την κάνουν με κλειστά μάτια. Αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι σαν ένα καλό, απλό γλυκό της μαμάς: μπορεί να μην είναι “Παρλιάρος” αλλά δεν το βαριέσαι εύκολα το άτιμο.
Γιώργος Πρίτσκας
