Κλισέ Νο 213: Μια (ακόμα) χαμένη ευκαιρία
Ας ξεκινήσουμε με τα προφανή, και αγγίζοντάς τα ας τα αφήσουμε πίσω μας για να μη χαλάμε τις καρδιές μας. Το Inversion θυμίζει πολύ έντονα, πάρα πολύ έντονα και ακόμα περισσότερο από όσο φαντάζεστε το Gears of War. Δε λέμε κάτι καινούργιο, και ούτως ή άλλως βρισκόμαστε σε μία περίοδο που αν δεν γίνει το επόμενο μεγάλο βήμα στην κατηγορία των παιχνιδιών βολών τρίτου προσώπου σύντομα, θα συνεχίσουμε να θεωρούμε όλους τους τίτλους του είδους αντιγραφές και κλώνους του Gears of War με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Βέβαια, η περίπτωση του Inversion είναι ακόμα πιο ιντριγκαδόρικη, καθώς οι δημιουργοί στην Saber Interactive δεν φανερώνουν και κανένα ιδιαίτερο άγχος να κρύψουν τις πασιφανείς επιρροές τους.
Tο βασικό όπλο θυμίζει απροκάλυπτα το Lancer, οι χαρακτήρες κινούνται και αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον όπως ο Marcus και ο Dom, το menu επιλογής όπλων είναι πανομοιότυπο με αυτό του παιχνιδιού της Epic, οι βασικοί αντίπαλοι παραπέμπουν σε Locusts και, ομοίως με τους τελευταίους, βγαίνουν μέσα από τη γη, για να μην πούμε και για τα περιβάλλοντα στο 80% του παιχνιδιού, που θυμίζουν έντονα το βυθισμένο Jacinto ή τις χαώδεις υπόγειες σπηλιές με το Imulsion.
Εκεί αρχίζουν και περιορίζονται οι… εμπνεύσεις από το Gears και ξεκινούν τα σκονάκια από το Half Life 2, καθώς το Gravlink, βασικό όπλο και εργαλείο στα χέρια του πρωταγωνιστή, είναι ένα Gravity Gun με κάποιες επιπλέον λειτουργίες, που όμως εν ολίγοις δεν κάνει τίποτε παραπάνω από το γκατζετάκι του κυρίου Freeman. Όπως, όμως, προαναφέραμε, έχουμε προχωρήσει υπερβολικά μακριά από τη φωτεινή ζώνη της τρέχουσας γενεάς των παιχνιδιών και κινούμαστε εδώ και καιρό στη ζώνη του λυκόφωτος, που ορίζεται από την ανάγκη εμφάνισης νέων κονσολών, αλλά και νέων ιδεών στα παιχνίδια.
Και κατά την άποψή μας, θα ήταν γραφικό να χαρακτηριστεί ένα TPS παιχνίδι ρεπλίκα του Gears (και μάλιστα να κατηγορηθεί γι’αυτό), όταν το 99% των παιχνιδιών της κατηγορίας κάνουν ακριβώς το ίδιο πράγμα. Το κρίσιμο σημείο βρίσκεται στο πού ακριβώς έριξαν οι δημιουργοί του παιχνιδιού το βάρος, ώστε να κάνουν αισθητή την όποια διαφοροποίηση με την πηγή της έμπνευσής τους (και της απομύζησης βασικών σχεδιαστικών επιλογών).
Οι κύριοι της Saber Interactive αποφάσισαν, λοιπόν, να «παίξουν» με τη βαρύτητα, αφού ο πυρήνας του παιχνιδιού αφορά μια περιοχή της Γης (ή ολόκληρη τη Γη) όπου η βαρύτητα έχει διαταραχθεί (ταυτόχρονα με την εμφάνιση των ανθρωποειδών βαρβάρων που εξοντώνουν τα πάντα και αρπάζουν σκλάβους και μικρά παιδιά για άγνωστους σκοπούς). Έτσι, και προτού η ιστορία προχωρήσει και αρχίσει να πέφτει φως στο γιατί συμβαίνουν αυτά που συμβαίνουν και ποιος μηχανισμός οδηγεί στη διασάλευση των Νόμων της Φυσικής, οι ήρωες κινούνται σε ένα περιβάλλον το οποίο αλλάζει δραματικά.
Κτήρια καταρρέουν, αλλά και τεράστια τμήματά τους συνεχίζουν να αιωρούνται. Οι επιφάνειες στις οποίες κινούνται αλλάζουν κάθε ώρα και στιγμή, με αποτέλεσμα αυτό που ήταν οροφή, μέσα σε δευτερόλεπτα να είναι δάπεδο και αυτό που ήταν ο απέναντι τοίχος ενός κτηρίου, να βρίθει από εχθρούς που επιτίθενται υπό… ορθή γωνία.
Σε αυτό το ανορθόδοξο και αφύσικο περιβάλλον της «ανεστραμμένης» (και φανταστικής) Vanguard City, ο αστυνομικός Davis Russel και ο σύντροφός του Leo, αιφνιδιασμένοι από την επίθεση των ανθρωπόμορφων εισβολέων, ψάχνουν την κόρη του πρώτου χωρίς τελικά να καταφέρουν να αποφύγουν τη σκλάβωσή τους από τους εχθρούς, που τους μετακινούν σε μία απομακρυσμένη περιοχή που διενεργείται μία τεράστια ανασκαφή αγνώστου σκοπού. Η δραπέτευση των πρωταγωνιστών από τον τόπο κράτησής τους, θα τους φέρει πάλι πίσω στην πόλη, παρέα με ένα νέο σύμμαχο: Το όπλο-εργαλείο με το οποίο οι εισβολείς φαίνεται να είναι ικανοί να παρακάμψουν τη βαρύτητα και να τη χρησιμοποιούν προς όφελός τους.
Η ροή της ιστορίας μάς ξαναγυρίζει στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και στην ανασκαφή ως τα έγκατα της Γης, και σε τοποθεσίες που ούτε οι παίκτες ούτε οι πρωταγωνιστές θα μπορούσαν να φανταστούν. Το σενάριο και η κεντρική ιστορία λαμβάνουν μία πολύ ενδιαφέρουσα τροπή και καταλήγουν σε κάτι που θεματικά θα μπορούσε να είναι ο πυρήνας μίας πολύ καλής ταινίας (ή βιβλίου) επιστημονικής φαντασίας.
Φαίνεται, όμως, ότι κάπου εκεί η ανάπτυξη του παιχνιδιού έμεινε από καύσιμα και ενώ ο παίκτης βρίσκεται μπρος σε μία γιγαντιαία αποκάλυψη, το Inversion -θεωρώντας ότι έδωσε αρκετά ως παιχνίδι- τελειώνει, μη δίνοντας καμία εξήγηση και προοπτική περαιτέρω διερεύνησης των γεγονότων. Θεωρούμε ότι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται η Saber την κατάληξη του τίτλου είναι υπεράνω κριτικής, αφού φωνάζει από μακριά ότι πρόκειται για έλεγχο του budget και απαγόρευση υπέρβασής του. Δεν είναι αληθοφανής καμία άλλη δικαιολογία. Όσο κρατάει πάντως το Sci-Fi αφηγηματικό υπόβαθρο, ικανοποιεί, παρά το ότι αφήνει τον παίκτη στα κρύα του λουτρού.
Από την άλλη μεριά, το gameplay του Inversion είναι μεστό και ικανοποιητικό. Συνεπικουρούμενο από το σταθερό τεχνικό τομέα, που δε δημιουργεί προβλήματα με frames, tearing κ.λπ. (αλλά και δεν εντυπωσιάζει παρά μόνο κάνει σωστά τη δουλειά του), το παιχνίδι προσφέρει ένα πολύ οικείο gaming περιβάλλον, όπου ο παίκτης σχεδόν από την πρώτη στιγμή ξέρει πώς να παίξει και πώς να συμπεριφερθεί στη μάχη που ουσιαστικά είναι το 100% του τίτλου. Η αίσθηση των όπλων είναι καλή και το βάρος του χαρακτήρα στην κίνηση και την κάλυψη ισορροπημένο και αισθητό από τον παίκτη. Η εναλλαγή δαπέδων-οροφών μπορεί προς στιγμή να αποπροσανατολίσει. αλλά όχι στο βαθμό που κάτι τέτοιο συνέβαινε στο Prey.
Επιπλέον. γρήγορα γίνεται αντιληπτό ότι η χρήση αυτού του μηχανισμού έχει γίνει περισσότερο για λόγους εντυπωσιασμού παρά για φρεσκάρισμα του gameplay. Δεν έχει επενδυθεί ο κατάλληλος χρόνος και προσπάθεια στο να προσφέρει αυτή η βαρυτική ανωμαλία κάτι ξεχωριστό παρά μόνο σχεδιαστικά. Απλά. ο παίκτης αλλάζει έδαφος και βάση και συνεχίζει το παλιό καλό shooting.
Ομοίως και με τα σημεία που δεν υπάρχει καθόλου βαρύτητα και που ο πρωταγωνιστής κινείται από αντικείμενο σε αντικείμενο αιωρούμενος. Τα περισσότερα από αυτά τα επίπεδα (εκτός από ένα-δύο προς το τέλος του παιχνιδιού που είναι μεγάλα σε διάρκεια) είναι σχεδόν scripted αλληλουχίες, που βγαίνουν με ελάχιστη ή λίγη μάχη, άκρως προβλέψιμη και ρηχή. Η ψευδαίσθηση ότι ο παίκτης μπορεί να κινηθεί σε πολλαπλές πορείες και να προσεγγίσει άλλες στρατηγικές είναι (πολύ σωστά μαντεύετε) ψευδαίσθηση. Ενώ, λοιπόν, στους συμβατικούς μηχανισμούς το παιχνίδι τα καταφέρνει περίφημα, εκεί που προσπαθεί να πρωτοτυπήσει, χαρακτηρίζεται από ατολμία και έλλειψη φαντασίας.
Την κατάσταση βοηθά η ύπαρξη του Gravlink, το οποίο όπως προείπαμε, είναι ένα ιδιότυπο Gravity Gun με ασθενή και ισχυρή ακτίνα, που είναι σε θέση να σηκώσει αντικείμενα διαφόρων μεγεθών από το έδαφος και να τα κάνει να αιωρούνται για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα ή να καταφέρνει απευθείας πλήγμα στους εχθρούς με συντριπτικά χτυπήματα.
Προκειμένου να δώσουμε μία ιδέα για τις δυνατότητές του, αρκεί να φανταστούμε ότι με το ίδιο εργαλείο μπορούμε να σηκώσουμε τρεις εχθρούς από το έδαφος, και σηκώνοντας ένα βαρέλι με εύλεκτο υλικό να το δεσμεύσουμε με την ακτίνα του Gravlink και να το εκτοξεύσουμε με ορμή στους αιωρούμενους εχθρούς, προσκομίζοντας εντυπωσιακά αποτελέσματα. Ή μπορούμε να αρπάξουμε έναν από τους τρεις αιωρούμενους εχθρούς, και φέρνοντάς τον κοντά μας, να του καταφέρουμε ένα κτηνώδες fatality. Αυτό το παράδειγμα αποτελεί ένα μόνο συνδυασμό κινήσεων από τους πολλούς που μπορούμε να σκεφτούμε, προκειμένου να αντιμετωπίσουμε δύσκολες καταστάσεις.
Υπάρχουν Boss Fights όπου η χρήση του Gravlink είναι επιβεβλημένη και είναι κρίμα που σε αυτόν τον τομέα παρατηρούμε ανακύκλωση ιδεών και εμφάνιση ίδιων και απαράλλαχτων Bosses για δύο ή τρεις φορές . Όπως και να έχει, το καλό gameplay και η ενδιαφέρουσα πτυχή που προσθέτει το Gravlink (και που συνοδεύεται με διασκεδαστικά achievements και trophies), αποζημιώνουν τον παίκτη για την όποια απογοήτευση από τη σχεδιαστική προβλεψιμότητα και κάποιες φτωχές επιλογές σε εχθρούς και Boss Fights.
Για προβλεψιμότητα θα μπορούσαμε να μιλήσουμε και σε ό,τι αφορά στον τεχνικό τομέα και την αισθητική πλευρά του τίτλου. Και ίσως να μας παρασύρει το πέραν του δέοντος “GearsOfWar-ικό” μουντό και καφεγκρίζο ξεκίνημα του Inversion, στο να δηλώσουμε πρόωρα απογοητευμένοι. Παρά ταύτα, όσο προχωρά το παιχνίδι, καθίσταται σαφές ότι ο τεχνικός τομέας είναι ικανοποιητικός και χωρίς να εντυπωσιάζει, προσφέρει πληθώρα οπτικών εφέ και όμορφων σχεδιαστικών ευρημάτων σε ανοικτά περιβάλλοντα και προσεκτικά τοποθετημένους χώρους και διαδρομές, και όλα αυτά χωρίς προβλήματα που να δυσχεραίνουν το χειρισμό και την εμπειρία.
Συνολικά μιλάμε για ένα πακέτο (μαζί με τον πολύ καλό ήχο των όπλων και εν γένει των ηχητικών εφέ) που δεν πρέπει να υποτιμηθεί, αφού ίσως και να προσφέρει παραπάνω πράγματα από αυτά που θα περίμενε κανείς.Όπως και στην περίπτωση του Binary Domain, εδώ μιλάμε ξεκάθαρα για μία χαμένη ευκαιρία. Το Inversion δεν είναι τόσο καλό όσο το Binary Domain. Και σίγουρα δεν είναι τόσο φιλόδοξο όσο το πρώτο. Εγκιβωτίζει όμως μια σειρά στοιχείων, που όλοι λανθασμένα τα θεωρούμε δεδομένα, ενώ δεν είναι και λείπουν από τη συντριπτική πλειοψηφία των παιχνιδιών της κατηγορίας -όπως είναι το προσεκτικά δομημένο gameplay με ενδιαφέρουσες και πρωτότυπες προσθήκες ή ο καλός ρυθμός εναλλαγής μάχης αφήγησης, που σε άλλες περιπτώσεις εξοντώνει τις όποιες προοπτικές ενός τίτλου (εκεί φερειπείν απέτυχε παταγωδώς το Binary Domain).
To κοινό τους στοιχείο, πάντως, είναι με βεβαιότητα το ότι κυκλοφορούν με απόλυτα λανθασμένο συγχρονισμό, ίσως και από τις λάθος εταιρείες και σίγουρα με τη λάθος στρατηγική. Τα παιχνίδια χάνονται μέσα σε περιόδους που κυριαρχούν άλλες ειδήσεις και την προσοχή του κοινού αποσπά περισσότερο το τι θα κυκλοφορήσει (μέλλοντας) και όχι το τι κυκλοφορεί (ενεστώτας). Σε μια κουρασμένη (αλλά όχι αποκαμωμένη) γενιά, που βαδίζει προς το τέλος της, η προσφορά τίτλων που θυμίζουν τη δοξασμένη εκκίνησή της, και με τον κόσμο κορεσμένο μέχρι υπερχείλισης από τα ρουθούνια με μιλιταριστικούς τίτλους και γνωστούς μηχανισμούς gameplay, είναι επισφαλής κίνηση και η πρόταση μιας εταιρείας πρέπει να συνοδεύεται από κάτι διαφορετικό και ξεχωριστό, ακόμα και στον ειδεχθή για την ουσία του gaming που εμείς αγαπάμε, τομέα του marketing.
Κι δυστυχώς, εδώ μιλάμε για παιχνίδια στα οποία μπήκε ο αυτόματος πιλότος και αφέθηκαν στην τύχη τους, μέσα στα κύματα και στη φουρτούνα μιας αγοράς που ακόμα δεν ξέρει τι θέλει σε επίπεδο προσφοράς και τιμολόγησης. Το μόνο βέβαιο είναι ότι υπό τις παρούσες συνθήκες και με το τρέχον μοντέλο διανομής και κατανάλωσης, αυτές οι προσπάθειες θα είναι καταδικασμένες σε εμπορική αποτυχία και μηδενική αναγνώριση της (όποιας) αξίας του από το κοινό. Πρόσφατα, ακόμα ένα παιχνίδι της κατηγορίας έπεσε στην ίδια παγίδα (Spec Ops: The Line) και ειλικρινά το γεγονός αυτό μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσες σωρούς ακόμα χωράει αυτό το πηγάδι.
Σάββας Καζαντζίδης
