Puppeteer

Χορεύοντας πάνω στις κλωστές

Ο τίτλος Puppeteer (Μαριονετίστας) έχει ενδιαφέρουσα σημασία όταν βρίσκεται πάνω στο κουτί ενός videogame – άλλωστε, κάθε χαρακτήρας videogame είναι μια μαριονέτα κι εμείς, οι παίκτες, οι μαριονετίστες. Ωστόσο, το νέο αυτό παιχνίδι από το Japan Studio της SCE, χρησιμοποιεί τον όρο κάπως πιο κυριολεκτικά: το Puppeteer αποτελεί μια παράσταση κουκλοθέατρου – το οποίο ανήκει στον εκκεντρικό, αλλά και γενικότερα ασυνήθιστο, καθηγητή Gregorious T. Oswald. Η νέα παράστασή του έχει τίτλο “The Perilous Journey of a Boy Named Kutaro”, με το εν λόγω παλικάρι να είναι και ο πρωταγωνιστής μας.

Ο φτωχός Kutaro έχει προβλήματα, καθώς μια σκοτεινή νυχτιά τον απαγάγει ο σατανικός Moon Bear King (κυριολεκτικό το όνομα: πρόκειται για μια τσαντισμένη αρκούδα που φορά μια κορώνα-φεγγάρι) και τον μεταμορφώνει σε μαριονέτα. Και σαν να μην έφτανε αυτό (είπαμε, είναι σατανική η αρκούδα. Και τσαντισμένη), τρώει το ξύλινο κεφάλι του Kutaro και πετά το σώμα του στα σκουπίδια. Ο ήρωάς μας τώρα, πρέπει να μπορέσει να βρει ένα μαγικό ψαλίδι, που θα του επιτρέψει να φτάσει μέχρι το κεφάλι του και κατόπιν να μπορέσει να γυρίσει σπίτι του.

Αν η σεναριακή ιδέα του παιχνιδιού ακούγεται σαν παιδικό παραμυθάκι, είναι επειδή γι’αυτό ακριβώς πρόκειται. “Αυτό που ήθελα να κάνω, ήταν να φτιάξω ένα παιχνίδι που θα ξυπνούσε ξανά τη φαντασία του γιου μου,” λέει ο Gavin Moore, art director του παιχνιδιού. “Όταν ήμουν μικρός, καθόμουν με τις ώρες στον Spectrum μου και έπαιζα text adventures. Φυσικά, δεν υπήρχαν γραφικά, αλλά η φαντασία μου αναλάμβανε να δημιουργήσει τα πάντα στο μυαλό μου.” Ο δημιουργός, που ζει τα τελευταία εννέα χρόνια στο Τόκιο, θέλει να προσφέρει στους παίκτες του Puppeteer μια παρόμοια εμπειρία.

Στην εποχή του γυαλιστερού HD, βέβαια, η φαντασία μοιάζει κάτι το περιττό: ποια η χρησιμότητά της, όταν σε μια οθόνη τηλεόρασης βλέπουμε καθημερινά πλέον να διαδραματίζονται θεάματα που ντροπιάζουν και χολιγουντιανή παραγωγή; Η απάντηση βρίσκεται στο ιδιόμορφο καλλιτεχνικό στυλ του Puppeteer: εφόσον η πλοκή διαδραματίζεται σαν παράσταση σε κουκλοθέατρο, τα πάντα είναι φτιαγμένα σαν μαριονέτες και σκηνικά, από χαρτόνι, παπιέ μασέ και πανί. “Ήταν αρκετά μεγάλη πρόκληση να αποδώσουμε αυτό το ύφος με 3D γραφικά,” λέει ο Moore, “αλλά δόξα τω Θεώ, ήταν μια αλλαγή από το να προσπαθούμε να σχεδιάσουμε ρεαλιστικές ρυτίδες σε πρόσωπα και να προσθέτουμε αντανακλάσεις σε μάτια!”

{PAGE_BREAK}

Το Puppeteer μοιάζει να αποτελεί ένα ιδιόμορφο platform game, όπου ο Kutaro, εξοπλισμένος με το μαγικό ψαλίδι του, μπορεί να επεμβαίνει στον χαρτονένιο κόσμο του κουκλοθέατρου και να υπερασπίζεται έτσι τον εαυτό του. Μπορεί, για παράδειγμα, να κόβει αντιπάλους σε κομματάκια ή να ψαλιδίζει υφάσματα και με αυτό τον τρόπο να σκαρφαλώνει από εμπόδιο σε εμπόδιο, κλπ. Καθότι ακέφαλος δε, ο πρωταγωνιστής μας έχει τη δυνατότητα να βρίσκει κεφάλια κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, που θα του δίνουν κάποιες δυνατότητες, ανάλογα με τον τύπο τους. Τι τύπο; Είδαμε από ένα κρανίο μέχρι και ένα χάμπουργκερ, πράγμα που υπονοεί ότι οι δημιουργοί δεν στερούνται από πρωτότυπες ιδέες για το gameplay.

Ενώ είναι δύσκολο να καταλάβουμε πολλά περισσότερα για το πώς ακριβώς παίζεται το Puppeteer από μια απλή παρουσίαση, τουλάχιστον τα όσα βλέπουμε δεν μας αφήνουν ασυγκίνητους. Το παιχνίδι μοιάζει μια γιορτή για τα μάτια, με πλούσια χρώματα, πολύπλοκα animations και ευφάνταστα designs. Η οπτική μοιάζει να ακολουθεί την τυπική δισδιάστατη λογική του “τρέχω από τα αριστερά προς τα δεξιά”, αλλά σύντομα ανακαλύπτουμε ότι κι αυτό είναι ψευδαίσθηση, καθώς η “σκηνή” αλλάζει συνεχώς μπροστά μας, περιστρέφεται και γυρίζει, με τα “σκηνικά” να πέφτουν στη θέση τους σαν να πρόκειται για πραγματικά αντικείμενα με βάρος και υφή. “Ήθελα να φτιάξω ένα παιχνίδι όπου τα πάντα κινούνται γύρω σας,” λέει ο Moore.

Η κάμερα δεν ελέγχεται από μας, ωστόσο, κι αυτό είναι κάτι απόλυτα προμελετημένο, σύμφωνα με τον Moore. “Μισώ τις 3D κάμερες,” τονίζει. “Για να λειτουργεί καλά μια κάμερα μέσα σε ένα παιχνίδι, απαιτείται ένας πολύ, πολύ καλός προγραμματιστής. Στο δικό μας παιχνίδι είναι σταθερή κι αυτό σημαίνει ότι έχουμε περισσευούμενη υπολογιστική ισχύ για να δημιουργήσουμε άλλα πράγματα, όπως θεατρικό φωτισμό και real-time σκιές.” Στη θεατρική ατμόσφαιρα προστίθεται και κάτι που δεν μπορούμε να θυμηθούμε αν έχουμε ξαναδεί σε videogame (εκτός από παιχνίδια αθλητικού τύπου ή τηλεπαιχνίδια, φυσικά): η συμμετοχή του κοινού.

Καθώς παίζουμε, το “κοινό” που παρακολουθεί την “παράσταση” θα μας επευφημεί όταν πετυχαίνουμε έναν σκοπό, θα γιουχάρει αν κάτι το δυσαρεστήσει, θα αναφωνεί όταν τρομάζει ή εκπλήσσεται. “Σκεφτόμουν πόσο ωραία θα ήταν η αίσθηση να υπάρχει κάποιος να σε επευφημεί όταν τα πας καλά,” εξηγεί ο Moore, “ή να εκπλήσσεται μαζί σου όταν βλέπεις κάτι φανταστικό. Παίζοντας videogames μόνοι μας, στον καναπέ μας, δεν έχουμε αυτή την ευκαιρία, εκτός κι αν φορτώσουμε αυτή την ‘αποστολή’ σε κάποιο φίλο μας ή στο έτερό μας ήμισυ! Στο Puppeteer, όμως, το κοινό βρίσκεται μαζί σας σε κάθε βήμα.”

Το Puppeteer είναι μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, μία από τις πολλές που επιφύλασσε η παρουσίαση της Sony στην φετινή Gamescom, ακριβώς επειδή πρόκειται για τόσο παράξενο concept. Είναι ένας πλήρης, retail τίτλος, με ανάλογο περιεχόμενο, σύμφωνα με τον Moore, ενώ το πανέμορφο και πρωτότυπο ύφος του παραπέμπει μεν σε παιδικό παιχνίδι, αλλά το υποσχόμενο gameplay διαψεύδει κάτι τέτοιο. Είναι, δε, ακόμη πιο ευχάριστο το γεγονός ότι ένα τόσο φιλόδοξο IP ξεκινά τα πρώτα του βήματα τόσο αργά στον κύκλο ζωής του PS3. Προς το παρόν, οι οιωνοί για το Επικίνδυνο Ταξίδι του Kutaro είναι οι καλύτεροι.

Το Puppeteer αναμένεται το 2013 για PS3.

Μιχάλης Τέγος

{nomultithumb}