Νέες εντυπώσεις μέσα από προχωρημένη preview έκδοση του παιχνιδιού
Το Devil May Cry 4 ήταν ένα παιχνίδι που στα χαρτιά είχε σχεδόν ό,τι χρειαζόταν για να πετύχει. Ένας νέος χαρακτήρας, που έφερνε φρεσκάδα και νέους μηχανισμούς στο gameplay, μία καλή ιστορία, καλός τεχνικός τομέας και ο πιο ολοκληρωμένος Dante που έχουμε δει έως σήμερα. Μετά τη σχεδόν "αυτοκτονία" του Devil May Cry 4 κυρίως εξαιτίας του εντονότατου backtracking, η Capcom έπρεπε να πάρει γενναίες αποφάσεις. Το νέο Devil May Cry, λοιπόν, είναι το reboot της σειράς δια χειρός Ninja Theory. Είχαμε την ευκαιρία να παίξουμε τις 10 από τις 20 αποστολές του νέου παιχνιδιού της σειράς σε μία μη τελική, αλλά όπως φαίνεται σε μεγάλο βαθμό ολοκληρωμένη έκδοση του παιχνιδιού.
Ο τεχνικός τομέας του παιχνιδιού είναι καλός, χωρίς να εντυπωσιάζει. Τόσο τα μοντέλα των χαρακτήρων όσο και τα επίπεδα είναι καλοφτιαγμένα και υπάρχει ποικιλία. Το art direction, τόσο των εχθρών όσο και των περιβάλλοντων, αρχικά είναι μάλλον κοινότυπο, αλλά όσο προχωράμε το παιχνίδι, τα πράγματα γινόνται όλο και καλύτερα. Αυτό γίνεται περισσότερο αισθητό στο σχεδιασμό των επιπέδων, πολλά από τα οποία έχουν αρκετή προσωπικότητα. Αξίζει να σημειώσουμε ότι ακόμα και στην πρώιμη έκδοση που δοκιμάσαμε το frame rate ήταν πάντα σταθερό.
Το νέο Devil May Cry θα είναι σχετικά χορταστικό. Κάναμε περίπου 6,5 ώρες στο μεγαλύτερο βαθμό δυσκολίας που είναι διαθέσιμος για το πρώτο playthroug, για να φτάσουμε έως τη μέση του παιχνιδιού. Μάλιστα, το ποσοστό ολοκλήρωσης των αποστολών μας ήταν μάλλον απογοητευτικό. Στα επίπεδα υπάρχουν διάσπαρτα collectibles και challenges, ενώ όποτε θέλουμε μπορούμε να γυρίσουμε στις αποστολές που έχουμε ολοκληρώσει, για να βρούμε ό,τι χάσαμε την πρώτη φορά. Τα περισσότερα από τα επίπεδα ήταν σχετικά περιορισμένα, στα πρότυπα των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς, και δεν ενθάρρυναν την εξερεύνηση, αλλά στην τελική οθόνη της κάθε αποστολής συχνά βλέπαμε το ποσοστό ολοκλήρωσης και απορούσαμε πού χώρεσαν τόσα μυστικά.
Το νέο Devil May Cry μάς συστήνει εκ νέου τον Dante και μάλιστα στην αρχή του παιχνιδιού μαθαίνουμε πολλά πράγματα για όλη την οικογένειά του. Ο Dante αρχικά δεν μας άρεσε, αλλά σταδιακά εκδηλώνεται μία μικρή εξέλιξη στον χαρακτήρα του και υπάρχουν ενδείξεις για περισσότερες αλλαγές στη συνέχεια. Η ιστορία όπως φαίνεται θα είναι ένα από τα δυνατά σημεία του παιχνιδιού.
Οι δεύτεροντες χαρακτήρες φαίνονται στιβαροί ως τώρα και το όλο στήσιμο του παιχνιδιού καταφέρνει να δημιουργήσει από σχετικά νωρίς την αίσθηση της περιπλάνησης και της περιπέτειας. Εξυπακούεται ότι δεν μπορούμε να προβλέψουμε την εξέλιξη και τελικά την ποιότητα της ιστορίας, αλλά όσα είδαμε μας άρεσαν. Σε επίπεδο διαλόγων το παιχνίδι διαθέτει δύο εντελώς διαφορετικά πρόσωπα. Ενώ οι συζητήσεις του Dante με τους δευτερεύοντες χαρακτήρες είναι πολύ καλοφτιαγμένες, οι ατάκες του πρωταγωνιστή απέναντι στους εχθρούς είναι μάλλον κακές.
Διακυμάνσεις παρουσιάζει και το χιούμορ του Dante, αν και αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό. Η έκπληξη έρχεται από το γεγονός ότι αρκετά set pieces και επίπεδα είναι πολύ ατμοσφαιρικά. Και εδώ οι ατάκες και απειλές εχθρών που γράφονται στους τοίχους είναι εκτός κλίματος, αλλά γενικά η αστοχία αυτή δεν μπορεί να επισκιάσει τα καλά σημεία του παιχνιδιού και τη, γενικότερα, πολύ καλή αίσθηση που αποκομίσαμε έως το σημείο που παίξαμε.
Στο gameplay, όπως και στα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς, κυριαρχούν φυσικά οι μάχες, αλλά μέρος της ενασχόλησής μας με τη νέα περιπέτεια του Dante καταλαμβάνει και το platforming. Το platforming δεν είναι το δυνατό κομμάτι του νέου Devil May Cry, αφού τόσο οι μηχανισμοί όσο και η κάμερα χρειάζονται δουλειά. Βέβαιως, ειδικά η κάμερα είναι ένα στοιχείο που πιθανόν να βελτιωθεί μέχρι την κυκλοφορία του παιχνιδιού. Ευτυχώς τα συχνά checkpoints και η λίγη ενέργεια που χάνουμε σε περίπτωση πτώσης μειώνουν σημαντικά τις αρνητικές επιπτώσεις των εν λόγω προβλημάτων.
{PAGE_BREAK}
Στο σύστημα μάχης η Ninja Theory έχει πετύχει πολλά, μιας και συνδυάζει στοιχεία που είναι οικεία στους φίλους της σειράς, με νέους μηχανισμούς που διαθέτουν έναν αέρα ανανέωσης, παρά τις όποιες αδυναμίες. Πρώτα από όλα η αισθήση του βάρους και της δύναμης των όπλων είναι εξαιρετική, κάτι που επιτυγχάνεται με το πολύ καλό animation, τα εξαιρετικά ηχητικά εφέ που συνοδεύουν την κίνηση των όπλων και τα οπτικά εφέ όπου παρουσιάζονται. Κατά τη διάρκεια της περιπέτειας έχουμε στη διάθεσή μας το σπαθί του Dante, το γνωστό ως "Rebellion", τα πιστόλα Ebony & Ivory, ένα Devil weapon και ένα Angel weapon.
Τα Devil Weapons είναι σχετικά αργά και δυνατά, ενώ τα Angel Weapons είναι κατάλληλα για την αντιμετώπιση πολλών αδύναμων εχθρών ταυτόχρονα. Όσο κρατάμε πατημένο το R2 ή το L2, το Rebellion μεταμορφώνεται σε Devil ή Angel Weapon αντίστοιχα, και γίνονται διαθέσιμα μία σειρά από νέα combos. Η εναλλαγή αυτή είναι άμεση και δουλεύει σωστά, αλλά ο χειρισμός γίνεται ελαφρά πιο πολύπλοκος και σαν συνέπεια αυξάνεται ο χρόνος εξοικείωσης με αυτόν.
Όταν τελικά καταφέραμε να χρησιμοποιήσουμε όλες τις ικανότητες του Dante, το αποτέλεσμα ήταν απολαυστικό. Ορισμένα είδη εχθρών παθαίνουν ζημιά μόνο με τα Devil ή τα Angel Weapons αντιστοίχα, κάτι που δουλεύει σωστά και παρά τους αρχικούς μας ενδοιασμούς εμπλουτίζει τις μάχες. Η εναλλαγή των όπλων, μόνο για ένα – δύο χτυπήματα ανάλογα τον εχθρό που είναι κοντά μας, γίνεται πολύ ομαλά και η αίσθηση της ροής της μάχης είναι πολύ ικανοποιητική. Παρ’όλα αυτά, η δομή αυτή του παιχνιδιού μας οδηγεί στο να προσχεδιάσουμε τις κινήσεις μας λίγο πριν πλησιάσουμε τους αντιπάλους και αφαιρούνται πόντοι από τη ρευστότητα των μαχών, ενώ ουσιαστικά απουσιάζουν σχεδόν εντελώς οι κινήσεις που γίνονται από… αντανακλαστικά.
Επίσης, στην παρούσα έκδοση του παιχνιδιού υπάρχουν κάποια προβληματάκια. Η κάμερα δεν μπορεί πάντα να παρακολουθήσει σωστά τη δράση, κάτι που γίνεται ιδιαίτερα εμφανές όταν αντιμετωπίσουμε ταυτόχρονα επίγειους και ιπτάμενους εχθρούς. Τέλος, η απουσία της δυνατότητας lock-on κάνει δυσκολότερο το σωστό υπολογισμό κάποιων κινήσεων, όπως του παραδοσιακού πια stinger.
Πάντως, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι ακόμα και με αυτά τα προβλήματα, το σύστημα μάχης -αν και δεν είναι στο επίπεδο του Bayonetta – είναι κατά πολύ ανώτερο από τα περισσότερα παιχνίδια δράσης. Μιας και παίξαμε μία μη ολοκληρωμένη έκδοση του παιχνιδιού, δεν θέλουμε να εκφέρουμε γνώμη για το βαθμό δυσκολίας, αλλά από τις διαθέσιμες επιλογές φαίνεται ότι οι πιο σκληροπυρηνικοί οπαδοί του είδους δεν θα μείνουν παραπονεμένοι. Αυτό βέβαια μένει να το δούμε και στην πράξη. Βάσει όσων είδαμε στο -τηρουμένων των αναλογιών- χορταστικό preview code, το Devil May Cry θα είναι ένα πολύ καλό παιχνίδι δράσης.
Η ιστορία φαίνεται ένα από τα καλά στοιχεία του παιχνιδιού, το storytelling μέχρι τη μέση του παιχνιδιού –όπου σταμάτησε το preview code- είναι εξαιρετικό και η ατμόσφαιρα βρίσκεται και αυτή σε καλά επίπεδα. Όσον αφορά το gameplay υπάρχουν ορισμένα προβλήματα -κυρίως με την κάμερα- που θα θέλαμε να βελτιωθούν, αλλά σε γενικές γραμμές είμαστε ικανοποιημένοι.
Το Devil May Cry δεν διαθέτει το καλύτερο σύστημα μάχης που έχουμε δει, ωστόσο σε αυτόν τον τομέα η διαφορά με τα περισσότερα παιχνίδια δράσης εξακολουθεί να είναι χαοτική και οι πόντοι που χάνονται από την επιπλέον πολυπλοκότητα κερδίζονται σε ένα μεγάλο βαθμό από τη φρεσκάδα. Το νέο Devil May Cry ίσως να μην αποτελέσει το νέο παιχνίδι – σταθμό στο genre, αλλά έχει όλα τα φόντα να αναδειχθεί σε μία πραγματικά παρά πολύ καλή προτάση για τους φίλους του είδους.
