Εκεί που χάλασε κάπως το γλυκό, όμως, έχει να κάνει με τη δυσκολία αλλά και την ευρηματικότητα των γρίφων. Μπορεί να υπάρχουν πολλαπλές λύσεις σε αυτούς, αλλά γενικά πολλά από αυτά τα έχετε ξαναδεί σε άλλα παιχνίδια και θα μπορέσετε να τα περάσετε με αρκετή ευκολία. Τα δε puzzles είναι αρκετά περιορισμένα σε ποικιλία και υπάρχουν κυρίως για να ξεκλειδώσετε, προσπεράσετε ή διαρρήξετε μία πόρτα, αφαιρώντας από το παιχνίδι την αναζήτηση για το κάτι παραπάνω. Αν μέχρι στιγμής είχαμε κάποια παράπονά, φτάνοντας στην ανάλυση του τεχνικού τομέα του τίτλου οποιαδήποτε γκρίνια απλά διασκορπίζεται στους πέντε ανέμους. Το Gemini Rue έδωσε μια πολύ ωραία retro αισθητική στην κατηγορία, αλλά ίσως ήταν υπερβολικά απλό στο σχέδιο. Το Resonance από την άλλη, μάλλον πέρασε μια εποχή παραπέρα και έγινε λίγο πιο μοντέρνο. Το Primordia θα μπορούσε άνετα να είχε κυκλοφορήσει στα μέσα της δεκαετίας του ’90 και να έδενε απόλυτα με τα υπόλοιπα παιχνίδια της εποχής του.
Οι παίκτες θα δουν αριστοτεχνικώς σχεδιασμένα backgrounds με “pixel” αισθητική, βουτηγμένα σε ένα βαθύ χρώμα της σκουριάς που δεσπόζει σε έναν κόσμο μόνο από μηχανές. Με την παλέτα να έχει βουτήξει στο βαθύ καφέ, όλος ο κόσμος θυμίζει ένα πιο ονειρικό Fallout, κρατώντας όμως την ίδια σκοτεινιά και ίσως και μεγαλύτερο βάρος στην ατμόσφαιρα. Ακόμα καλύτερη δουλειά έχει γίνει και στο σχεδιασμό των χαρακτήρων, με σωστό animation, καλό σχεδιασμό και κυρίως μεγάλη πρωτοτυπία, με αποτέλεσμα να αποτελούν ονόματα που στέκονται άνετα απέναντι σε ήρωες “ΑΑA” τίτλων και μπορούν όντως να αγαπηθούν από τον παίκτη.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, έρχεται να βοηθήσει και το υπέροχο voice acting του παιχνιδιού, το οποίο είναι ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Αρκεί απλά να πούμε πως τη φωνή του Horatio τη δανείζει ο Logan Cunningham (o αφηγητής στο Bastion) και του Crispin o Abe Goldfarb (o Joey Mallone των Blackwell) και θα καταλάβετε άμεσα το πόσο υπέροχη δουλειά έχει γίνει σε αυτό τον τομέα. Όσο για τη μουσική, ακροβατεί κάπου στα όνειρα που έπλεξε ο Vangelis στο Blade Runner και δένει απόλυτα με την φιλοσοφία του τίτλου.
Είναι πραγματικά τεράστια η πίκρα που νιώθεις όταν παίζεις αυτό το παιχνίδι. Με έναν υπέροχο κόσμο που διαθέτει απίστευτο backstory και lore, έξυπνους μηχανισμούς gameplay και καλοφτιαγμένο τεχνικά, το Primordia είχε πραγματικά τις δυνατότητες να αποτελέσει ένα “all time classic”, έναν τίτλο που θα έκανε τους adventurers να μιλάνε για αυτό ακόμα και μετά από πάρα πολλά χρόνια. Δυστυχώς όμως, ένα adventure αποτελεί ένα ταξίδι με δύναμη πνοής την ιστορία του και τις δυσκολίες/ γρίφους που θα αντιμετωπίσεις στη διάρκειά της. Σε αυτούς τους τομείς το Primordia χωλαίνει και χαραμίζει λιγάκι το υπόβαθρό του με μια απλά καλή ιστορία και ικανοποιητικούς γρίφους.
Παρόλα, όμως, τα βασικά του προβλήματα, πρόκειται για έναν από τους πιο εκπληκτικά στημένους κόσμους που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια σε παιχνίδι, στοιχείο που το καθιστά ως έναν τίτλο που θα πρέπει να δείτε, απλά και μόνο για να χαθείτε μέσα στο απύθμενο βάθος του αλλά και να απαιτήσετε μια συνέχεια σε αυτό το setting. Αν διορθωθούν τα προβλήματα που αναφέραμε, τότε θα μιλάμε για ένα πραγματικό αριστούργημα.
Ελάχιστες απαιτήσεις συστήματος
Λειτουργικό: Windows XP SP2 ή νεότερο
Επεξεργαστής: Pentium ή καλύτερος
Μνήμη: 64 MB
Σκληρός δίσκος: 1.5 GB
Κάρτα γραφικών: Συμβατή με DirectX 5 ή ανώτερη